ΑΔΙΚΑΙΟΛΟΓΗΤΗ ΑΝΟΡΓΑΝΩΣΙΑ ή/και ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΗ ΑΝΕΥΘΥΝΟΤΗΤΑ;

Ζούμε ιστορικές στιγμές, αυτό είναι αλήθεια. Ο ΟΚΑΝΑ όπως τον ξέραμε αλλάζει και εμείς οι εργαζόμενοι θα θέλαμε να άλλαζε προς το καλύτερο, αυτό είναι το μόνο σίγουρο.

Οι μονάδες όπως τις ξέραμε κλείνουν και νέες δομές ανοίγουν, στα νοσοκομεία οι περισσότερες. Ωστόσο κανείς μέχρι στιγμής δεν ξέρει τα χαρακτηριστικά τους, το πλαίσιο λειτουργίας τους, τον τρόπο συντονισμού τους. Το εγχείρημα εμπεριέχει λοιπόν μια εγγενή αβεβαιότητα και αν υποθέσουμε ότι την αποδεχόμαστε, αποδεχόμαστε και ένα ποσοστό ανασφάλειας που δημιουργείται στους θεραπευόμενους. Από το σημείο αυτό όμως έως το να γίνονται όλα στο πόδι, σε μια χαοτική κατάσταση, στην οποία δεν υπάρχουν βέβαιες απαντήσεις ούτε για τα στοιχειώδη, υπαρχει μεγάλη απόσταση. 

Εξηγούμαστε με παράδειγμα, για να μην παρεξηγούμαστε:
Οι μονάδες του Πειραιά είναι γνωστό ότι θα κλείσουν από την αρχή του καλοκαιριού (δεν θα ασχοληθούμε στο σημείο αυτό στο αν οι μονάδες έπρεπε να φύγουν και μάλιστα σαν κυνηγημένες...). Θυμίζουμε μόνο ότι ο Υπουργός υποσχέθηκε ότι θα το κάνει με τα ίδια του τα χέρια στις 2 Οκτωβρίου μέρα Σάββατο, και προσεκλήθη από τον Δήμαρχο κ. Μιχαλολιάκο να πάνε για ούζα μετά για να το γιορτάσουν.

• Ποιός ο λόγος η μετακίνηση να γίνει πριν "ετοιμαστεί" το κύριο νοσοκομείο υποδοχής, που αποφασίσθηκε να είναι το Δρομοκαΐτειο;
• Τι σκοπό (επιστημονικό, ανθρωπιστικό, θεραπευτικό, κοινωνικό) εξυπηρετεί η αρχική μεταφορά στο νοσοκομείο της Νίκαιας, μέσα σε μια μέρα (από Παρασκευή σε Σάββατο), χωρίς καν να έχει εξασφαλιστεί το άνοιγμα της μονάδας (ήδη φήμες λένε ότι οι κάτοικοι έχουν "σφραγίσει" το κτίριο);
• Ποιόν πείθει η "προσωρινότητα" (?) της μεταφοράς ασθενών από τον Πειραιά στην μονάδα της Σωτηρίας (που λειτουργεί ήδη με μειωμένο προσωπικό λόγω των μετακινήσεων);
• Σε ποιό οργανωμένο σύστημα οι θεραπευόμενοι πάνε ταυτόχρονα (!!) με τους εργαζόμενους να ανοίξουν μια δομή; Στο Θριάσειο για παράδειγμα, οι εργαζόμενοι καλούνται να χορηγήσουν την Δευτέρα 80 ασθενείς, ενώ το κτίριο σύμφωνα με μαρτυρίες συναδέλφων έχει μέσα ακόμη μπάζα. Αν πάρουμε σαν παράδειγμα τις δομές που εγκαινιάσθηκαν πριν 15 ημέρες και ακόμη δεν έχουν αρχίσει να χορηγούν, μπορούμε να φανταστούμε τι θα συμβεί αν κάποια μονάδα δεν είναι έτοιμη και δεν μπορεί να χορηγήσει ανθρώπους, που ήδη χορηγούνται για χρόνια στα προγράμματα μας; Ποιός αναλαμβάνει την ευθύνη για την αναστάτωση που θα προκληθεί σε αυτούς τους ανθρώπους;

Ποιός είναι αυτός που πρότεινε, συμφώνησε, ανέχθηκε ένα τέτοιο σχέδιο; Ακόμη και αν όλα λειτουργήσουν ομαλά (πράγμα που προφανώς ευχόμαστε και θα προσπαθήσουμε να καταφέρουμε μαζί με όλους τους εργαζόμενους -τόσο των μονάδων υποκατάστασης, όσο και κάποιων τμημάτων των Κεντρικών Υπηρεσιών- οι οποίοι αυτές τις ημέρες, παρόλη την ανασφάλεια, τον θυμό και την οργή με όσα συμβαίνουν γύρω μας, εργάζονται σκληρά για να πετύχει το εγχείρημα), ποιός νομιμοποιείται να διακινδυνεύει την ασφάλεια ασθενών και εργαζομένων με αυτό τον τρόπο;

Και, καλά, ο Υπουργός είναι γνωστός: Το μόνο για το οποίο μπορεί να πείσει είναι η ανατριχιαστικά απαρέγκλιτη προσήλωση του στους στόχους της τρόικας και οι αναμφισβήτητες ικανότητες του στην υποκριτική τέχνη. Όλα πια γίνονται παρανάλωμα στην υπηρεσία της επικοινωνιακής πολιτικής του υπουργού;
Η επιστημονική δεοντολογία;
Η προσωπική ευθύνη των αρμόδιων και των υπευθύνων;
Η ανθρώπινη αλληλεγγύη για τους ασθενείς μας, με τους οποίους χρόνια τώρα βαδίζουμε μαζί στον δύσκολο δρόμο της προσπάθειας για αξιοπρεπή ζωή και κοινωνική επανένταξη;

Ο αγώνας των θεραπευόμενων για αξιοπρεπή θεραπεία και των θεραπευτών για αξιοπρεπή εργασία ενάντια στην ανασφάλεια και τον εργασιακό μεσαίωνα δεν μπορεί παρά να είναι κοινός. Όσοι υποστηρίζουν το αντίθετο το μόνο που κάνουν είναι να προσφέρουν υπηρεσία σε αυτούς που νοιάζονται μόνο για την προσωπική τους φήμη ή το προσωπικό τους βόλεμα.
Ας μην υποκύψουμε στις πιέσεις των από πάνω όποιοι κι αν είναι αυτοί, όσο ψηλά κι αν στέκονται. Ας προσπαθήσουμε να γίνουν όλα όσο το δυνατόν πιο ομαλά για τους θεραπευόμενους μας, χωρίς να κάνουμε σκόντο στις ελάχιστες απαραίτητες συνθήκες ασφάλειας, υπερασπιζόμενοι -για άλλη μια φορά- το δικαίωμα τους στην θεραπεία με αξιοπρέπεια.