Με ρομαντική διάθεση από τη βροχούλα και το κρύο, περάσαμε τη Δευτέρα έξω από την υπερ-μονάδα Αβέρωφ-ΜΥΑΠ, δύο μονάδες πολύ διαφορετικού σκοπού, που πλέον συστεγάζονται στον παλιό χώρο της ΜΟΘΕ Αβέρωφ.
Αντικρίσαμε δεκάδες «ωφελούμενα» άτομα να κρέμονται έξω από την πόρτα της μονάδας για ώρες ολόκληρες κι έναν φύλακα να πασχίζει να κάνει τον τροχονόμο. Η απελπισία στα πρόσωπα ανθρώπων, είτε έμπαιναν για πρώτη φορά στο πρόγραμμα, είτε είναι μέλη του χρόνια ολόκληρα, ήταν η καλύτερη δυνατή αποτροπή προς έναν χρήστη να εγκαταλείψει τα ναρκωτικά και να στραφεί στις δομές κατά των εξαρτήσεων για βοήθεια.
Ουρές «ωφελούμενων», εκνευρισμός και φωνές απέξω, συνωστισμός ανθρώπων σε διαφορετικά στάδια θεραπείας μέσα. Με διαφορετικές ανάγκες και ιδιαιτερότητες, να χορηγούνται από δύο διαφορετικές χορηγήσεις, αλλά από το ίδιο παραθυράκι, που χρησιμοποιούταν εναλλάξ από τους νοσηλευτές των δύο χορηγήσεων, που πάσχιζαν να κρατήσουν το πλαίσιο της χορήγησης και να γίνουν τα ελάχιστα δυνατά λάθη, ανάμεσα σε απειλές κατά της σωματικής τους ακεραιότητας. Κι όλα αυτά κατά τον συγχρωτισμό ανθρώπων που μόλις έχουν εγκαταλείψει τον δρόμο από τη μία και ανθρώπων που βρίσκονται χρόνια στο πρόγραμμα, έχουν παρουσιάσει θεραπευτική πρόοδο και δέχονται τις θεραπευτικές επιβραβεύσεις τους, όπως το take-home, από την άλλη.
Οι θεραπευτές να βλέπουν άτομα στα όρθια πασχίζοντας να περισώσουν το απόρρητο, καθώς τα γραφεία υπήρχαν για τους μισούς και χώρος να μπουν καινούρια γραφεία δεν υπάρχει. Αιτούντες να μπουν για πρώτη φορά στο πρόγραμμα, που δεν έχουν περάσει ακόμη από ιατρικό έλεγχο και με την πιθανότητα να κουβαλούν κάθε είδους ασθένεια, HIV, ηπατίτιδα, φυματίωση, συμπλήρωναν τις αιτήσεις τους σε μικροσκοπικούς χώρους χωρίς παράθυρα και εξαερισμό. Ούτε καν λόγος για το φάντασμα του covid που πλανιέται πάνω από τα δεκάδες άτομα που συνυπάρχουν καθημερινά χωρίς καμία απόσταση μεταξύ τους στον χώρο των δύο μονάδων.
Ταυτόχρονα, γίνεται πράξη και το διαβόητο απογευματινό ωράριο κατ’ απαίτηση του πόπολου. Συγκεκριμένα, και οι δύο συστεγασμένες μονάδες αποκτούν δύο βάρδιες, 8:00-16:00 και 10:00-18:00, δηλαδή και οι δύο μονάδες θα έχουν έναν νοσηλευτή και έναν θεραπευτή ανά βάρδια (διατηρώντας το ίδιο προσωπικό, που ήδη δεν ήταν αρκετό για τη σωστή τους λειτουργία), ενώ οι εργαζόμενοι υποχρεούνται πλέον ο καθένας να γνωρίζει τις διαδικασίες και τη λειτουργία και της άλλης μονάδας, ώστε να μπορούν να καλύψουν τις αντίστοιχες βάρδιες!
Μεγάλη ήταν η επιτυχία του Οργανισμού να εγκαινιάσει το πολυδιαφημισμένο απογευματινό ωράριο -που θα ωφελήσει ποιους; εκείνους που ήρθαν να χορηγηθούν ή να συζητήσουν με τη θεραπεύτριά τους στις εννιάμιση και φύγανε στις δωδεκάμιση;- με αυτό το θέαμα. Καθώς, για σχεδιασμένο θέαμα πρόκειται και τίποτα άλλο (με τι σκοπό πέρα από την κατατρομοκράτηση εργαζομένων και εξαρτημένων;). Μάλλον τυχεροί σταθήκαμε τόσο τα θεραπευόμενα μέλη, όσο και οι εργαζόμενες και εργαζόμενοι που δε συνέβη κάτι πραγματικά τραγικότερο. Αλλά βεβαίως, ήταν μόλις η πρώτη μέρα, έχουμε μήνες σε αυτήν την αβίωτη κατάσταση να μας περιμένουν, ελπίζοντας να μη θρηνούμε σύντομα. Βέβαια, για το θεραπευτικό πισωγύρισμα, τόσο των «παλιών» θεραπευόμενων, όσο και των νεοεισερχόμενων δεν μας ενδιαφέρει. Ή η επιβάρυνση στην ψυχική και τη σωματική υγεία των εργαζομένων. Ή η εικόνα που παρουσιάζουν στους ανθρώπους της χρήσης οι δημόσιες, ελεύθερες προσβάσιμες δομές κατά των ναρκωτικών, ενόψει της δημιουργίας και του Υπερ-Οργανισμού ΕΟΠΑΕ. Μια εικόνα από το μέλλον που μας περιμένει ως προς την ασφάλεια ή την αξιοπρέπεια των εργαζομένων και ως προς την υγεία ή τη θεραπεία των «ωφελούμενων».