Δυο-τρεις διευκρινήσεις της τελευταίας στιγμής για τις εκλογές

• Για τους συναδέλφους/ισσες που ετοιμάζονται να ψηφίσουν φίλους/ες, συνεργάτες/τριες στη δουλειά, κοντοχωριανούς/ές, συμπαθητικούς/ές κλπ,, παρακαλούμε να σκεφτούν ΠΟΙΟΥΣ/ΕΣ άλλους/ες ψηφίζουν μαζί με τους φίλους/ες, συνεργάτες/τριες στη δουλειά, κοντοχωριανούς/ές, συμπαθητικούς/ές κλπ. Διότι αν οι φίλοι/ες, συνεργάτες/τριες στη δουλειά, κοντοχωριανοί/ές, συμπαθητικοί/ές κλπ, κατεβαίνουν μαζί με τους αντιπαθητικούς/ές, γραφειοκράτες/τριες, εργατοπατέρες/μητέρες, και άλλα παρόμοια τότε φέρουν ΑΚΕΡΑΙΑ την ευθύνη της συνέχισης όσων μέχρι σήμερα έχουμε δει να (μην) γίνονται στο σωματείο. 

• Για τους συναδέλφους/ισσες που επειδή δεν μπορούν, δεν αντέχουν να μην ψηφίσουν φίλους/ες, συνεργάτες/τριες στη δουλειά, κοντοχωριανούς/ές, συμπαθητικούς/ές κλπ, σκέφτονται να "μοιράσουν" τις ψήφους τους και να ψηφίσουν άλλο στο ΔΣ, άλλο στο ΕΚΑ κλπ, να ξεκαθαρίσουμε ότι η ψήφος για το ΕΚΑ δεν έχει την ίδια βαρύτητα με την ψήφο για το ΔΣ: Στην πρώτη περίπτωση πρόκειται για εκπροσώπους στο συνέδριο του ΕΚΑ που γίνεται μια φορά και δεν αφορά ΑΜΕΣΑ τον ΟΚΑΝΑ. Αυτό που μετράει για τα στον ΟΚΑΝΑ τεκταινόμενα είναι η ψήφος για το ΔΣ του Συλλόγου.

Ευχαριστούμε πολύ για την προσοχή σας.

Πρόσκληση της ΑΡΣΥ σε διαδικτυακη (ουάου!!) συνάντηση- συζήτηση

• Επειδή οι εκλογές του Συλλόγου, έτσι όπως τις αντιλαμβανόμαστε εμείς τουλάχιστον, μας υποχρεώνουν να κάνουμε έναν απολογισμό της δράσης ή/και της απραξίας μας
• Επειδή η ανοιχτή συζήτηση όχι μόνο επιτρέπει την αλληλοενημέρωση, το μοίρασμα της εμπειρίας και των προβληματισμών αλλά μπορεί να θέσει και τους επόμενους στόχους για τη δράση
• Επειδή για μας δεν φτάνει μόνο η ανάρτηση των ονομάτων. Η συμμετοχή μας δεν εξαντλείται στην κατευθυνόμενη σταυροδοσία. Επειδή εμείς δεν θα πάψουμε ποτέ να ελπίζουμε ότι υπάρχουν εργαζόμενοι/ες που ακόμη κι αν δεν τους ξέρουμε σκέφτονται με γνώμονα το συλλογικό γίγνεσθαι και όχι την ατομική εξυπηρέτηση. 
• Επειδή η συμμετοχή μας στις εκλογές γίνεται για να κινητοποιήσουμε το σύλλογο (άρα και τους εαυτούς μας) σε μια αγωνιστική κατεύθυνση και
• Επειδή αυτό δεν μπορούν να το κάνουν οι κάθε είδους followers αλλά τα δρώντα υποκείμενα

Σας καλούμε σε μια ανοιχτή διαδικτυακή συνάντηση-συζήτηση την Παρασκευή 18/3/2022 στις έξι το απόγευμα: Ακολουθήστε τον σύνδεσμο

https://us05web.zoom.us/j/6537999754?pwd=MmJ6a3g3cWZ6M2lYZFhxZ2JweUlmdz09

Passcode: okana

Θα σας υποδεχτούμε με μεγάλη χαρά. (Δεν το έχουμε ξανακάνει αλλά για όλα υπάρχει μια πρώτη φορά).

v    Δεκτοί/ές όχι μόνο όσοι/ες σκέφτονται να μας ψηφίσουν, αλλά κι αυτοί/ές που δεν θέλουν να μας βλέπουν ούτε ζωγραφιστούς/ές, δεκτοί/ές και εκπρόσωποι των άλλων παρατάξεων.

ΥΓ. Για να θυμούνται οι παλιοί και να μαθαίνουν οι νεότεροι:  Το 2014 είχαμε κάνει πάρτυ μασκέ αντί για προεκλογική εκδήλωση. Ήταν ένα πραγματικά πετυχημένο πάρτυ. Άλλοι καιροί, άλλα ήθη;  

Δείτε εδώ: http://aristerisyspeirosi.blogspot.com/2014/02/blog-post.html 

ΔΕΛΤΙΟ ΘΥΕΛΛΗΣ 14.03.22

Όσοι έχουν εμπειρία από τον ιδιωτικό τομέα μπορεί να έχουν συναντήσει εργοδοτικά σωματεία. Στις ψυχιατρικές κλινικές, για παράδειγμα, συχνά ο πρόεδρος του σωματείου (συνήθως «μειωμένων προσόντων» σε σχέση με πολλούς, οπότε πιο εύκολα όμηρος της εργοδοσίας) εξηγούσε πως αργήσαμε να πληρωθούμε γιατί «οι καιροί είναι δύσκολοι», πως ο κλινικάρχης «είναι ο καλύτερος άνθρωπος αλλά τον πολεμάνε οι άλλοι – δεν κάνει να τον πολεμάμε κι εμείς, που είμαστε η οικογένειά του» και πως, τελικά, «αν δε βάλουμε τώρα πλάτη θα κλείσει η κλινική και θα μείνουμε χωρίς δουλειά». Ήταν όμως «ο άνθρωπός μας» - αυτός που έπαιρναν όλοι τηλέφωνο για να αλλάξουν οι βάρδιες ή για να πει μια καλή κουβέντα στο αφεντικό.

Αυτό είναι ένα εργοδοτικό σωματείο.

Και μόνον η σκέψη ότι ο Σύλλογός μας διολισθαίνει επικίνδυνα προς τα εκεί θα έπρεπε να προκαλεί ανατριχίλα σε όλους μας – και περισσότερο στους συνδικαλιστές μας.

Εμάς (και όχι μόνο εμάς), πάντως, μας προκάλεσε ανατριχίλα το γεγονός ότι όταν στη γενική συνέλευση (με πολλά εισαγωγικά και αστεράκια και το γενική και το συνέλευση) με παρρησία τους κατηγορήσαμε ότι έχουν καταντήσει τυπικό παράδειγμα γραφειοκρατικού και πουλημένου συνδικαλισμού, κανείς τους δεν απάντησε τίποτα. ΚΑΝΕΙΣ και ΚΑΜΙΑ. ΤΙΠΟΤΑ. Από κυνισμό; Επειδή θέλανε να δείξουν πόσο απαξιώνουν την κριτική που τους γίνεται; Ή απλά επειδή δεν είχαν πραγματικά τίποτα να αντιπαραθέσουν, ούτε μια φράση, ούτε ένα επιχείρημα;

Σε κάθε περίπτωση, αν νομίζουν ότι με τη σιωπή τους θα βουλώσουν τα αυτιά της πλειοψηφίας των εργαζόμενων (ακόμη και των ψηφοφόρων τους) ώστε να μην ακούγεται ότι έχουν γίνει ένα με την εργοδοσία, ότι λειτουργούν ως γραφείο μικροεξυπηρετήσεων είναι μακριά νυχτωμένοι: Ο ΚΟΣΜΟΣ ΤΟ 'ΧΕΙ ΤΟΥΜΠΑΝΟ ΚΙ ΑΥΤΟΙ ΚΡΥΦΟ ΚΑΜΑΡΙ.

Εμείς τα έχουμε κάνει όλα καλά;

Δεν θέλουμε να αποφύγουμε την αυτοκριτική. Πολλοί καλόπιστοι συνάδελφοι μας καταλογίζουν το ότι συναινέσαμε και στηρίξαμε το προηγούμενο ΔΣ. Κατ’ αρχήν, όχι. Στηρίξαμε, ή τουλάχιστον προσπαθήσαμε να στηρίξουμε τη λειτουργία του Συλλόγου: να γίνονται τακτικά ΔΣ, να γίνονται συνελεύσεις, να κινητοποιηθούμε για τα συνεργεία, για τις ελλείψεις σε προσωπικό, για όλα τα προβλήματα της καθημερινότητας.

Δεν τα καταφέραμε. Εκτεθήκαμε προσωπικά, υποστήκαμε προσωπικά τις συνέπειες, σιχτιρήσαμε – αλλά δυστυχώς τη λειτουργία του Συλλόγου δεν μπορέσαμε να την επηρεάσουμε σημαντικά. Ίσως να μην προσπαθήσαμε αρκετά, ίσως να μην είμαστε αρκετοί, ίσως δεν πείσαμε.

Όμως, αυτό που έχει τη μεγαλύτερη σημασία δεν είναι αν εμείς δεν παίξαμε σωστά και αποτελεσματικά τον ρόλο της φωτισμένης μειοψηφίας. Αυτό που έχει τη μεγαλύτερη σημασία είναι να συνειδητοποιήσουμε όλοι και όλες ότι η διεκδίκηση και οι νικηφόροι αγώνες δεν γίνονται από καμία μειοψηφία, όσο φωτισμένη κι αν (υποθέσουμε ότι) είναι – που δεν είμαστε. Ούτε ηρωική στόφα έχουμε. Είμαστε κανονικοί εργαζόμενοι, «καψαλισμένοι» από τα χρόνια δουλειάς σε αυτές τις συνθήκες, ματαιωμένοι και κουρασμένοι.

Οπότε τι;

Εμείς αποφασίσαμε πως δεν μπορούμε ούτε θέλουμε να τα παρατήσουμε. Δεν μπορούμε ούτε θέλουμε ν’ αφήσουμε το Σύλλογο να κατρακυλάει και να απαξιώνεται συνεχώς. Όχι επειδή η δράση του Συλλόγου μας την προηγούμενη περίοδο ήταν αυτή που θέλαμε, αλλά γιατί ο Σύλλογος είναι η μόνη ελπίδα που έχουμε: γιατί είναι η μόνη μορφή συλλογικής οργάνωσης και αγώνα που μπορεί να λειτουργήσει, να ενημερώσει, να εμπνεύσει, να ενώσει, να νικήσει. Γι’ αυτό συνεχίζουμε και γι’ αυτό δεν θα μπορούσαμε να λείπουμε ούτε από τις εκλογές – μια σημαντική, αν και όχι η μόνη σημαντική στιγμή στην πορεία του κάθε σωματείου.

Όσον αφορά τα όργανα και τις επιτροπές του Συλλόγου:

Η θέσπιση στο καταστατικό του Συλλόγου μας της Επιστημονικής Επιτροπής, των τοπικών συμβουλίων και του ΤΑΣΕΟ ανήκουν στις πιο φωτεινές και ελπιδοφόρες στιγμές του Συλλόγου μας, όπως και η απόφαση να εγγράφονται μέλη όλοι οι εργαζόμενοι ανεξαρτήτως της σχέσης εργασίας. Όμως πέραν του πνεύματος και του γράμματος του καταστατικού, το τελικό κριτήριο των πραγμάτων είναι οι πράξεις και οι παραλείψεις μας.

Με ευθύνη κυρίως της πλειοψηφίας του ΔΣ (και των δύο παρατάξεων) και, δευτερευόντως, των εκλεγμένων σε όλα αυτά τα όργανα, τίποτα δεν λειτούργησε – την τελευταία πενταετία.

Την περίοδο που μας πέρασε δεν έγινε καμία ολομέλεια των τοπικών συμβούλων (και δεν έφταιγε ο κορονοιός, άσε που οι δυνατότητες που δίνει η τεχνολογία βοηθάνε την εφαρμογή του καταστατικού που προβλέπει εξαμηνιαίες ολομέλειες. Αλήθεια η συνάδελφος που μας διάβαζε το καταστατικό για να μας πείσει ότι το ακολουθούν πιστά και για αυτό αποκλείουν τους συναδέλφους με ελαστικές σχέσεις εργασίας από τη συμμετοχή στις αρχαιρεσίες, θα μπορούσε να διαβάσει και τα άρθρο που προβλέπει τακτικές γενικές συνελεύσεις και ολομέλειες τοπικών συμβούλων;).

Το συμβούλιο της Αθήνας δεν «πρόλαβε» καν, μέσα σε πέντε χρόνια, να επισκεφθεί τις μονάδες της Αθήνας.

Η Επιστημονική Επιτροπή λειτούργησε αρχικά, αλλά μόνο μέχρι να διαφωνήσει με τον Αν. Δ/ντή Εφαρμογών (δυο-τρεις μήνες) και ουσιαστικά να ακυρωθεί μετά από την επιμονή της παράταξης ΕΣΥ και τη σύμφωνη φυσικά γνώμη του Προεδρείου του ΔΣ. Το ΔΣ μετά τη διαφωνία της ΕΠΕΣΥ με τη Διοίκηση απέφυγε να συγκάλεσει την ΕΠΕΣΥ όπως όφειλε, ούτε καν για να απαντηθούν συγκεκριμένα κάθε φορά ερωτήματα.  Κυρίως όμως ουδέποτε συμφώνησε στην πράξη με την διαχρονική πρόταση μας να διεκδικήσουμε γνωμοδοτικό προς τη Διοίκηση ρόλο για την Επιστημονική Επιτροπή.

Με βάση τα παραπάνω, θεωρούμε ότι η τυχόν (επαν)εκλογή μας στα όργανα αυτά δεν θα προσθέσει τίποτε στην αγωνιστική δράση. Αντίθετα και σε τελική ανάλυση μπορεί να λειτουργήσει σαν άλλοθι για την αδράνεια την οποία η πλειοψηφία σχεδιασμένα επιφυλάσσει για αυτά τα όργανα, παρόλο που πραγματικά θα μπορούσαν, αν είχαν τη στήριξη του ΔΣ, να δώσουν ζωή στο λειτουργία του Συλλόγου. Για το λόγο αυτό δεν θα είμαστε υποψήφιοι και υποψήφιες για τα όργανα αυτά. Αντίθετα, θα παλέψουμε μέσα από τις συνελεύσεις και στις μονάδες ώστε να λειτουργήσουν και να βοηθήσουν πραγματικά. Αντίστοιχα, θα παλέψουμε για τη συμμετοχή των συναδέλφων με ελαστικές σχέσεις σ’ ένα Σύλλογο που θα τους θέλει, θα τους χωράει και θα παλεύει για τα συμφέροντά τους – που δεν είναι διαφορετικά από τα δικά μας. 

Ο ΟΚΑΝΑ είναι μια μικρογραφία της κοινωνίας μας. Όλα όσα συμβαίνουν σε μας, δεν είναι (κατ' αναλογία) διαφορετικά απ' ό,τι βλέπουμε να συμβαίνει παντού...

...στη διεθνή σκηνή όπου οι ιμπεριαλιστικοί ιπποπόταμοι τσακώνονται και πατάνε τους λαούς κι όπου το άσπρο παρουσιάζεται σαν μαύρο, η αλήθεια σαν ψέμα και το ψέμα σαν αλήθεια, κι όποιος δεν είναι μαζί μας είναι εχθρός της ανθρωπότητας

…στην εγχώρια τραγωδία όπου οι χιλιάδες νεκροί της πανδημίας που θα μπορούσαν να είχαν σωθεί, η τερατώδης ακρίβεια, η (στην κυριολεξία) καμένη γη, η κατασπατάληση του δημόσιου χρήματος σε ημέτερους και τόσα άλλα αντιμετωπίζονται από μεν την κυβέρνηση με θράσος και αναισχυντία, από δε την συστημική αντιπολίτευση και μεγάλη μερίδα των πολιτών με αδιαφορία ή παραίτηση στη λογική του «δεν υπάρχει εναλλακτική»...

Μπορούμε και οφείλουμε να παλέψουμε για την αντιστροφή αυτής της δυστοπίας, τουλάχιστον στο μικρόκοσμό μας!

Ακόμη κι αν δεν καταφέρουμε να νικήσουμε στο άμεσο μέλλον, θα ξέρουμε ότι έχουμε δώσει τον αγώνα τον καλό, θα μπορούμε να κοιταζόμαστε στα μάτια γνωρίζοντας ότι δεν αφήσαμε τους γραφειοκράτες, τους μεσάζοντες και τους εργατοπατερούληδες να σαρώσουν ανενόχλητοι. Θα είμαστε πάντα εδώ για να τους ενοχλούμε και να τους δυσκολεύουμε.

Ζητάμε να μας ψηφίσετε για να σταθούμε απέναντι στον παραλογισμό, στην έλλειψη του ορθού λόγου, στην αγένεια, στην αλαζονεία και στην μισανθρωπία, στην παραίτηση.

Για την αλληλεγγύη, το νοιάξιμο, τη συζήτηση και τα επιχειρήματα, την προσπάθεια σύνθεσης και δράσης.

Οι συνάδελφοι /ισσες σε αναστολή δεν πρέπει να αποκλειστούν (και) από τις εκλογές του Συλλόγου

Αναδημοσιεύουμε την επιστολή που έστειλαν συνάδελφοι/ισσες που είναι σε αναστολή και απειλούνται με απόλυση λόγω μη εμβολιασμού.

Μια μόνο σημείωση από τη μεριά μας:  Υποστηρίζουμε τα αιτήματα αλλά συνεχίζουμε να διατηρούμε τις απόψεις μας για την χρησιμότητα του εμβολιασμού. Αυτό που ζητούν (δηλαδή να αλλάξουμε γνώμη και να συμφωνήσουμε μαζί τους ως προς την χρησιμότητα του εμβολιασμού) αναπαράγει την ίδια λογική που οδηγεί στην υποχρεωτικότητα, στην αναστολή και την απόλυση).

Ακολουθεί η επιστολή των συναδέλφων/ισσών:

"Αποκλεισμός των σε αναστολή συναδέλφων από την εκλογική διαδικασία του συλλόγου

Χωρίς ιδιαίτερη έκπληξη , είναι η αλήθεια, οι σε αναστολή εργαζόμενοι του ΟΚΑΝΑ, μάθαμε ότι, εκτός του αποκλεισμού εδώ και 6 μήνες από την δουλειά μας, που μας επέβαλε εκδικητικά η κυβέρνηση, είμαστε αποκλεισμένοι και από την εκλογική διαδικασία ανάδειξης του νέου ΔΣ του συλλόγου εργαζομένων. Εμείς οι «εκτοπισμένοι» εργαζόμενοι δεν έχουμε πια ούτε το δικαίωμα τού να ψηφίσουμε (έστω και «λευκό» , έτσι για διαμαρτυρία). Η δικαιολογία είναι ότι «κατά το καταστατικό του συλλόγου, δεν είμαστε ταμειακά ενήμεροι». Εδώ βέβαια γελάνε και οι κάλπες! Πώς να είμαστε ταμειακά ενήμεροι, «συνάδελφοι» όλων των παρατάξεων, όταν μας έχουν κόψει την μισθοδοσία  από την οποία αυτόματα πήγαιναν τα χρήματα της συνδρομής μας στον σύλλογο; Δεν ξέρετε ότι εδώ και 6 μήνες ζούμε από την αλληλεγγύη των υγειονομικών σε αναστολή μιας  και ό,τι ενδεχομένως είχε ο καθένας μας ως αποταμίευση εξανεμίστηκε; Και με πλήρη σιωπή και απουσία εκ μέρους του επίσημου συνδικαλιστικού μας οργάνου; (Ακόμα και επιστολή στην που σας στείλαμε ένα μήνα πριν, για τις πανελλαδικές κινητοποιήσεις των υγειονομικών σε αναστολή, ούτε μπήκατε στο κόπο να μας απαντήσετε, ούτε πήρατε θέση ακόμα και όταν σας το ζήτησε η ΠΟΕΔΗΝ, παραμείνατε στην εκκωφαντική σιωπή σας)(δείτε συνημμένο)

Και τώρα έρχεστε να μας πείτε τι; «Μπορείτε να συμμετάσχετε αν πληρώσετε τους 6 μήνες συνδρομής σας» θα μας πει το ΔΣ. «Δεν σας αποκλείουμε εμείς. Εσείς κάνατε την επιλογή σας.» ( Μαζί με τις κάλπες γελάνε τώρα και τα ψηφοδέλτια).Είστε θλιβερά απόντες κυρίες και κύριοι. Κατώτεροι των περιστάσεων και της αποστολής σας. Ούτως ή άλλως θα σας καταψηφίζαμε. Όπως θα κάνουν και πολλοί συνάδελφοι (που έχουν δικαίωμα ψήφου)και οι οποίοι  είναι εδώ και χρόνια δυσαρεστημένοι με τον τρόπο που λειτουργείτε. Τελείωσαν τα ψέματα για όλους, ακόμα και για την «Αριστερή» συσπείρωση η οποία στην τελευταία και «καταϊδρωμένη» παράγραφο της ανακοίνωσης της (ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΔΩ) γράφει: «Τι έκανε και τι προτίθεται να κάνει (εννοεί ο σύλλογος) για τους εργαζόμενους σε αναστολή των οποίων επίκειται η απόλυση; Ανεξάρτητα από το αν συμφωνούμε ή όχι μαζί τους ως προς την αναγκαιότητα του εμβολιασμού, έχουμε ανάγκη τους συναδέλφους και τις συναδέλφισσες, δεν περισσεύει κανένας». Σε τι ακριβώς διαφωνείτε κύριοι-ες; Στο ότι όλοι οι λόγοι για τους οποίους η κυβέρνηση έβγαλε σε αναστολή 7000 υγειονομικούς , με κυριότερα  αφηγήματα αυτά  της μολυσματικότητας μας  και της ανο(η)σίας  αγέλης με τα «εμβόλια» , κατέρρευσαν; Λίγη γενναιότητα δεν βλάπτει. Γενναιότητα για αυτοκριτική και για επανακαθορισμό της θέσης σας, υπό το φως των νέων δεδομένων. Τι σας ενοχλεί επιτέλους; (Πληροφοριακά να σας ενημερώσουμε ότι άλλα συνδικαλιστικά σωματεία ήδη έχουν πάρει θέση υπέρ των υγειονομικών σε αναστολή).

Πάντως δεν είναι ποτέ αργά για να αλλάξετε στάση. Σας προτρέπουμε λοιπόν να συγκαλέσετε έκτακτο ΔΣ ( προλαβαίνετε) και να αποφασίσετε να ανασταλεί το εμπόδιο του «ταμειακά μη ενήμερου» μέλους του Σωματείου για όλους όσοι ήταν και είναι ακόμα σε αναστολή. Έτσι στις 21(για τις δομές της περιφέρειας)και 22 και 23 /3 θα πάμε όλοι στις κάλπες,  δείχνοντας στην κυβέρνηση και στην διοίκηση του ΟΚΑΝΑ ότι δεν δεχόμαστε τεχνητούς διαχωρισμούς στις τάξεις μας."

ΔΕΛΤΙΟ ΘΥΕΛΛΗΣ 09.03.22: Η ΣΥΝΕΛΕΥΣΗ ΠΟΥ, ΤΕΛΙΚΑ, ΔΕΝ ΗΤΑΝ ΣΥΝΕΛΕΥΣΗ ΚΑΙ ΤΑ ΜΑΘΗΜΑΤΑ ΠΟΥ ΠΗΡΑΜΕ ΑΠ’ ΑΥΤΗ

 Η χθεσινή συνέλευση (η πρώτη μετά από πάνω από τρία χρόνια) δεν ήταν ιδιαίτερα πολυπληθής, είχε όμως ένταση και σπάνια (για την κουλτούρα μας) αγένεια και αλαζονεία.

Αρχικά τέθηκε προς συζήτηση η ένσταση της Αγωνιστικής Συσπείρωσης για τη δυνατότητα εγγραφής των συναδέλφων με ελαστικές σχέσεις εργασίας και τις προϋποθέσεις συμμετοχής στις αρχαιρεσίες που επίκεινται. 

Δε θα μεταφέρουμε την αγένεια και τη μισανθρωπία κάποιων τοποθετήσεων – δεν υπάρχει λόγος να πικράνουμε τους ανθρώπους με τους οποίους δουλεύουμε μαζί και κάποιοι τους θεωρούν στην καλύτερη περίπτωση αόρατους και στη χειρότερη «λαμόγια», που προσπαθούν να κοροϊδέψουν το σωματείο και να γράφονται – ξεγράφονται από αυτό προκειμένου να ψηφίσουν το ΠΑΜΕ και την ΑΡΣΥ. Θα ήταν αστεία τα επιχειρήματα αν δεν ήταν αποκρουστικά.

Οφείλουμε όμως να σταθούμε στα δύο σημαντικότερα για μας σημεία:

Κατ’ αρχήν, στην άποψη μας: Αυτό που ζητάει η πλειοψηφία του ΔΣ από τους συναδέλφους είναι αναδρομική υποχρεωτική συμμετοχή στον Σύλλογο, προκειμένου να θεωρηθούν ταμειακά εντάξει και άρα να ψηφίσουν και να ψηφιστούν. Αυτό είναι παράνομο: όσες γνωμοδοτήσεις κι αν φέρουν όσο κι αν το τραβήξουν από δω όσο κι αν το τραβήξουν από εκεί, δεν επιτρέπεται υποχρεωτική συμμετοχή και μάλιστα αναδρομικά.

Αλλά το πιο σημαντικό είναι άλλο: Ευθύνη του σωματείου, όταν οι μισοί πλέον εργαζόμενοι δουλεύουν με επισφαλείς σχέσεις και συχνά ντροπιαστικά χαμηλές αποδοχές είναι να βρει τρόπο να εμπεριέχει τα αιτήματα και την αγωνία όλων – να τους εντάξει στο σωματείο, να τους οργανώσει, να εμπνεύσει, να δημιουργήσει τους όρους για αγωνιστικές μαζικές διεκδικήσεις και νίκες. Το δικό μας σωματείο όχι μόνο δεν έκανε τίποτα απ’ όλα αυτά, αλλά δεν επέτρεψε στους (ελάχιστους, δυστυχώς) συναδέλφους που το θέλησαν  να γραφτούν χωρίς να πληρώσουν αναδρομικά! 

Δεν θα συζητήσουμε την ηθική πλευρά – αν και, πραγματικά, δεν καταλαβαίνουμε πώς ζητά κανείς από την καθαρίστρια των 250 ευρώ τα 75 για ένα σύλλογο που δεν ασχολείται με τα προβλήματά της. Αλλά δεν μπορούμε να μη τονίσουμε ότι είναι πολιτικά λάθος (αν ο στόχος είναι η μαζικοποίηση του σωματείου και η μεγαλύτερη αποτελεσματικότητα) και νομικά δεν «πατάει» πουθενά, ούτε στο καταστατικό αναφέρεται, ούτε συνηθισμένη πρακτική σωματείων  είναι.

Εξίσου εντυπωσιακό (;) όμως ήταν πως, όταν έγινε σαφές από τη συζήτηση πως πολλοί από τους παρόντες διαφωνούσαν με την απόφαση του ΔΣ, τότε ξαφνικά η πλειοψηφία του ΔΣ με πρωτοστατούντες τον Αντιπρόεδρο και τον Πρόεδρο είδε το φως το αληθινό και μας αποκάλυψε ότι η Συνέλευση έπαψε να είναι Συνέλευση. Γιατί «ήμασταν λίγοι». Τότε τέθηκε θέμα απαρτίας, αλλά ούτε αυτό συζητήθηκε μια που «είναι η τελευταία Συνέλευση, οπότε έχει απαρτία». Η τελευταία «απ’ αυτές που γίνανε πανελλαδικά» (για τις οποίες, φυσικά(;) δεν ενημερωθήκε κανείς ούτε πριν ούτε, έστω, εκ των υστέρων. Το καταστατικό που λίγο πριν ήταν "σαφές" και δεν επέτρεπε τις νέες εγγραφές, τώρα ξαφνικά καταχωνιάστηκε σε μια γωνιά ή μάλλον πετάχτηκε στα σκουπίδια). Αλλά παρότι «είναι Συνέλευση» τελικά, «δεν μπορεί ν’ αποφασίσει για τίποτα γιατί είναι εκλογοαπολογιστική». Αλλά «για τον απολογισμό να κάνουμε μια συζήτηση μετά. Τώρα να εκλέξουμε την εφορευτική γιατί μετά θα φύγει ο κόσμος».

Κι αν όλα αυτά φαίνονται μπερδεμένα στην πρώτη ανάγνωση, δεν είναι. Αντίθετα, είναι ξεκάθαρα. Για τα παλληκάρια της πλειοψηφίας (και τη δεύτερη παράταξη, που τώρα δεν αισθάνεται καμία υποχρέωση να απολογηθεί, μια που τα μέλη της «δεν μιλούσανε μεταξύ τους», οπότε καμία σχέση δεν έχει με τον απερχόμενο λόγω σύνταξης Μ. Λαζαρή!) ο σύλλογος δεν είναι των εργαζόμενων στον ΟΚΑΝΑ. Είναι το κλειστό club στο οποίο, υπό προϋποθέσεις (σχέση εργασίας, μονιμότητα, ει δυνατόν απουσία ουσιαστικών προβλημάτων με τη μισθοδοσία και το χώρο εργασίας, πιστοποιητικό εμβολιασμού), μπορείς να γίνεις δεκτός. Κι αυτό το club είναι πλέον απωθητικό στην πλειοψηφία των εργαζομένων – είτε είναι μέλη είτε όχι, είτε ψηφίσουν είτε όχι.

Κι αυτή είναι και η μεγαλύτερη ευθύνη του απερχόμενου ΔΣ. Όχι η μη υπογραφή Συλλογικής Σύμβασης, η απουσία έστω συζήτησης με τους εργαζόμενους για έναν Εσωτερικό Κανονισμό που να υπηρετεί τα συμφέροντα ασθενών και εργαζομένων και τη Δημόσια Υγεία, η έλλειψη αντίδρασης στην κάλυψη των πάγιων και διαρκών αναγκών με ΟΑΕΔ/επικουρικούς/ ΕΣΠΑ/ μπλοκάκια/ συνεργεία, η ανοχή στη λειτουργία των μονάδων χωρίς γιατρούς και τόσα άλλα. Η μεγαλύτερη ευθύνη τους είναι πως τόσο με τη δράση όσο και με τις παραλείψεις τους απαξίωσαν και απαξιώνουν την ίδια την ιδέα, το νόημα της συλλογικότητας, του συνδικαλισμού, της μαζικής δράσης. Πως δικαιολογούν με την τακτική τους όλα τα στερεότυπα των συνδικαλιστών που κοιτάζουν μόνο τη βολή τι δική τους και των «δικών» τους. Πως εμπεδώνουν στους νέους εργαζόμενους την αντίληψη της ατομικής ανέλιξης, των δημοσίων σχέσεων και της ανάθεσης αντί της συλλογικής διεκδίκησης, της μισανθρωπίας αντί της αλληλεγγύης. Κι αυτό θα το βρούμε (το βρίσκουμε ήδη μπροστά μας) παλιοί και νέοι.

Δεν πρέπει, δεν θέλουμε και δεν μπορούμε να συναινέσουμε σε αυτό.

Το σωματείο-club όπου συναγελαζόμαστε και χαριεντιζόμαστε με την εκάστοτε Διοίκηση, κάνουμε μικροεξυπηρετήσεις και λύνουμε μικροπροβληματάκια, ο γραφειοκρατικός εργοδοτικός συνδικαλισμός, η αποθέωση της ανάθεσης και της «φωτισμένης» εκπροσώπησης – όλα αυτά δεν είναι μόνον απωθητικά «αισθητικά». Είναι απολύτως αναποτελεσματικά – αν, βέβαια, ο στόχος μας είναι ένα ζωντανό σωματείο που θα αγωνίζεται και θα κερδίζει και ένας Οργανισμός που θα υπηρετεί σωστά τη Δημόσια Υγεία χωρίς να καίει τους εργαζόμενους σ’ αυτόν.

Γι΄ αυτό θα συμμετέχουμε στις εκλογές. Για να διεκδικήσουμε τη δυνατότητα στη συλλογικότητα, τη ζωντάνια, τις συνελεύσεις όπου θα διαφωνούμε μεταξύ μας, θα συζητάμε ξανά, θα αναζητούμε την κοινή συνισταμένη, θα εμπνεόμαστε, θα υλοποιούμε τις αποφάσεις μας. Αλλιώς, στις επόμενες εκλογές (όταν γίνουν, αν το επιτρέψουν οι συνθήκες πολέμου, πανδημίας, σεισμού, λιμού και καταποντισμού) μπορεί και να αποφασίσουν να ψηφίσουν μόνοι τους για να μην τρέχουμε στα κεντρικά…

Για άλλη μια φορά μόνο εμείς οι εργαζόμενοι μπορούμε να αλλάξουμε τα πράγματα: Όλοι στη Γενική Συνέλευση της Τρίτης

Την Τρίτη 8 Μάρτη γίνεται η κεντρική Εκλογοαπολογιστική Συνέλευση στην Αθήνα. Έχουν προηγηθεί (χωρίς καμία ενημέρωση των εργαζομένων) εκλογοαπολογιστικές συνελεύσεις στην επαρχία και τη Θεσσαλονίκη. Κανείς και καμία δεν ξέρει με τι περιεχόμενο, κανείς και καμία δεν είδε, άκουσε διάβασε με ποιο κείμενο απολογισμού η πλειοψηφία του ΔΣ "απέρχεται" και μας καλεί να την κρίνουμε. 

Στα μουλωχτά και με διεκπεραιωτική «αποφασιστικότητα» η πλειοψηφία του ΔΣ, (πιεσμένη προφανώς και από την παραίτηση των εκπροσώπων της ΑΡΣΥ), προσπαθεί να τελειώνει με την προηγούμενη περίοδο και να αναβαπτιστεί στην «λαϊκή» θέληση ώστε να συνεχίσει τις "προσφορές" για τη Vodafone (ίσως αυτή τη φορά να τα καταφέρει καλύτερα και με τον Σκλαβενίτη).

Ακόμη και η επιλογή της ημερομηνίας της πρώτης και μοναδικής συνέλευσης του Συλλόγου στην Αθήνα μετά από (πολύ παραπάνω από) δύο χρόνια θα γίνει την επομένη της Καθαρής Δευτέρας, όταν πολλοί συνάδελφοι θα λείπουν με άδεια. Να είναι τυχαίο;

Αυτό που σίγουρα είναι τυχαίο, αλλά αξίζει να το σημειώσουμε για ιστορικούς λόγους είναι πως, "σαν σήμερα", την επομένη της Καθαρής Δευτέρας του 2013, ξεκινούσε μία από τις πιο φωτεινές περιόδους της ιστορίας του Συλλόγου: η κατάληψη των δύο μηνών που άνοιξε όλα τα ζητήματα (θεσμικά / θεραπευτικά και οικονομικά) και συνέγειρε τη μεγάλη πλειοψηφία των εργαζόμενων σ' όλη την Ελλάδα.

Από τότε έχουν αλλάξει πολλά: η κοινωνία έχει υποστεί μια σειρά από ήττες μετά από αλλεπάλληλες οικονομικές, κοινωνικές, εσχάτως και υγειονομικές κρίσεις. Ο ΟΚΑΝΑ έχει μεγαλώσει σε δομές, ο προσανατολισμός του έχει (εν μέρει, τουλάχιστον) τροποποιηθεί. Οι εργαζόμενοι στον ΟΚΑΝΑ είμαστε διπλάσιοι και κατακερματισμένοι: Οι "παλιοί", μεγαλύτεροι στην ηλικία και  "καψαλισμένοι" από το Burn Out, και οι "καινούριοι" περισσότεροι στον αριθμό, νεότεροι στην ηλικία, συχνά με περισσότερα πτυχία και μεταπτυχιακά, αλλά επισφαλώς εργαζόμενοι, σε διαρκή ομηρία όχι μόνο από την εκάστοτε κυβέρνηση και τις διορισμένες διοικήσεις του ΟΚΑΝΑ, αλλά και από «συνδικαλιστές» ή υποψήφιους «συνδικαλιστές» που τάζουν λαγούς με πετραχήλια και προσωπικές μεσολαβήσεις για την «διεκπεραίωση της υπόθεσης» σας. Αυτός ο συνδικαλισμός μας προκαλεί αναγούλα.

Δυστυχώς είναι αυτού του τύπου ο συνδικαλισμός που έχει επικρατήσει στο σωματείο μας τα τελευταία χρόνια: ούτε συλλογικές διαδικασίες, ούτε προσπάθεια ένταξης όλων στο Σύλλογο, ούτε  ενοποίηση των αιτημάτων, ούτε αγωνιστική διεκδίκηση, ούτε  έλεγχος της εξουσίας. Αντίθετα αυτό που συμβαίνει τα τελευταία χρόνια με τους συνδικαλιστές "μας" είναι άνευ προηγουμένου (τουλάχιστον για το σωματείο του ΟΚΑΝΑ): αποδοχή και καλλιέργεια του ρόλου της ανάθεσης, διαμεσολαβήσεις, μικροεξυπηρετήσεις, συμβολή στο κυνήγι μαγισσών της Διοίκησης. Τόσο που δικαιολογημένα σκέφτεται κανείς μήπως η λυσσαλέα αντίδραση στην προηγούμενη διοίκηση οφειλόταν στο ότι δεν τα έβρισκαν στις μικρο- και μεγαλο-εξυπηρετήσεις καθώς είχαν διαφορετικό λόμπι εργαζομένων (και όχι μόνο…) να εξυπηρετήσουν. Ντροπή.

Για μας που δεν έχουμε τα βαρίδια της εξυπηρέτησης να μας κρατούν δεμένους στα άρματα των λόμπι, που δεν έχουμε υπογράψει κανενός είδους φανερή ή κρυφή ομερτά με καμία διοίκηση, για την συντριπτική δηλαδή πλειοψηφία των εργαζομένων δηλαδή, αυτό που έχει τη μεγαλύτερη αξία είναι η συλλογικότητα και η ανάγκη να παρεμβαίνουμε σε ό,τι αφορά τη ζωή μας.

Οπότε πρέπει να είμαστε εκεί, στη γενική συνέλευση. Και θα είμαστε.

Θα απαιτήσουμε να αναλάβουν όλοι τις ευθύνες τους (κι εμείς μαζί) για το τι έγινε και τι δεν έγινε πέντε χρόνια, γιατί δε λειτούργησαν τα όργανα του Συλλόγου, γιατί η πλειοψηφία του ΔΣ έχει μουγκαθεί, γιατί δεν αρθρώνει λόγο στις αλλαγές που γίνονται στον Οργανισμό, γιατί δεν έχουμε διεκδικήσει ουσιαστικά τίποτα  απ' όσα είχαμε αποφασίσει να διεκδικήσουμε.

Να ρωτήσουμε τι έκανε το ΔΣ για τις μονάδες που λειτουργούν χωρίς γιατρό εδώ και μήνες. 

Για τις εκδικητικές μετακινήσεις προσωπικού με «αποφασίζουμε και διατάσσουμε».

Τι έκανε και τι προτίθεται να κάνει για τους συναδέλφους από τον ΟΑΕΔ, τα μπλοκάκια, τους επικουρικούς.

Για τους εργολάβους που συνεχίζουν να τσεπώνουν χιλιάδες ευρώ το μήνα, ενώ οι καθαρίστριες και οι φύλακες «χαρτζηλικώνονται» με κάτι κατοσταρικάκια. (Παρεμπιπτόντως σοβαρολογούν όταν ζητάνε από τους ανθρώπους αυτούς να πληρώσουν σχεδόν μισό μισθό για να μπορέσουν να συμμετάσχουν στις αρχαιρεσίες του συλλόγου;)  

Τι έκανε και τι προτίθεται να κάνει για τους εργαζόμενους σε αναστολή των οποίων επίκειται η απόλυση; Ανεξάρτητα από το αν συμφωνούμε ή όχι μαζί τους ως προς την αναγκαιότητα του εμβολιασμού, έχουμε ανάγκη τους συναδέλφους και τις συναδέλφισσες, δεν περισσεύει κανένας. Άλλωστε σε καμία περίπτωση δεν πρέπει να επιτρέψουμε να δοθεί η ευκαιρία στον κάθε Πλεύρη και στον κάθε Μητσοτάκη να ξεκινήσουν τις απολύσεις και να εφαρμόσουν το αιμοσταγές και αντικοινωνικό όραμα τους για ιδιωτικοποίηση της Υγείας και κατάργηση της μονιμότητας.

Συνάδελφοι και συναδέλφισσες, 

νέοι και παλιοί, 

"ασφαλείς" και επισφαλείς,

δεν έχει ακόμη εφευρεθεί κανένας τρόπος για να πετύχουμε το παραμικρό χωρίς τη συμμετοχή μας στις συλλογικές διαδικασίες. 

Ο γραφειοκρατικός συνδικαλισμός δεν είναι μόνο απεχθής γιατί βρωμάει διαπλοκή και ανηθικότητα. Είναι και αναποτελεσματικός. 

Δεν χρειαζόμαστε καλύτερους «εκπροσώπους», δεν χρειαζόμαστε ικανούς «μεσολαβητές», ούτε φωτισμένους «ηγέτες». 

Χρειαζόμαστε τους εαυτούς μας, την αλληλεγγύη μεταξύ μας, την καθημερινή συμμετοχή και τη συλλογική δράση. Να μην επιτρέψουμε σε κανέναν να μας πάρει αυτό το δικαίωμα. 

Να διεκδικήσουμε

Συλλογική Σύμβαση Εργασίας ΕΔΩ και ΤΩΡΑ

Επιστροφή όλων όσων μας έχουν κλέψει τα προηγούμενα χρόνια (σε λεφτά και δικαιώματα)

Μόνιμη, ασφαλής και αξιοπρεπώς αμειβόμενη εργασία για όλους και όλες – κατάργηση ΟΛΩΝ των ελαστικών σχέσεων εργασία.