Με απεργία την Τρίτη 1η Ιουλίου
https://syllogoseopae.org/2025/06/26/%ce%b3%ce%b9%ce%bf%cf%81%cf%84%ce%b1%ce%b6%ce%bf%ce%bd%cf%84%ce%b1%cf%82-%cf%84%ce%b1-%ce%b1%cf%80%ce%bf%ce%ba%ce%b1%cf%8a%ce%b4%ce%b9%ce%b1-%cf%84%ce%b7%cf%82-%ce%b1%cf%80%ce%b5%ce%be%ce%b1%cf%81/
Με συζητήσεις προβληματισμού
Η θέση μας είναι εκεί - για τους συναδέλφους, για τα μέλη όλων των προγραμμάτων, για την αξιοπρέπειά μας.
Ή με την πλειοψηφία του ΔΣ του συλλόγου "μας" και τη διοίκηση.
Ο καθένας διαλέγει.
https://syllogoseopae.org/2025/06/02/%cf%83%cf%84%ce%b1%cf%83%ce%b7-%ce%b5%cf%81%ce%b3%ce%b1%cf%83%ce%b9%ce%b1%cf%82-%cf%83%cf%84%ce%b9%cf%82-12-%ce%b9%ce%bf%cf%85%ce%bd%ce%b9%ce%bf%cf%85-%cf%83%cf%84%ce%bf%ce%bd-%ce%b5%ce%bf%cf%80%ce%b1/
Με φόβο και αυταρχισμό δεν υπάρχει απεξάρτηση
Ο Σύλλογος Εργαζόμενων ΕΟΠΑΕ, με ομόφωνη απόφαση του Διοικητικού του Συμβουλίου στη συνεδρίαση της 25ης Μαΐου 2025, αποφάσισε να προχωρήσει σε στάση εργασίας στις 12/6/2025, 8πμ με 12, και συγκέντρωση στις κεντρικές υπηρεσίες του ΕΟΠΑΕ στην Αβέρωφ 21, στις 10πμ, διαμαρτυρόμενος για μια σειρά ζητήματα που πλήττουν τις παρεχόμενες υπηρεσίες στους πολίτες, την ισότιμη και δίκαιη μεταχείριση των εργαζόμενων στον Οργανισμό και την άρνηση της διοίκησης να συζητήσει με τους εκπροσώπους τους για τα ζητήματα που τους αφορούν.
Το ξήλωμα της απεξάρτησης με την έναρξη λειτουργίας του ΕΟΠΑΕ συνεχίζεται. Μετά την βίαιη συγχώνευση των μονάδων που λειτουργούσαν στους φορείς που ενσωματώθηκαν στον νέο οργανισμό και τον κατακερματισμό της θεραπευτικής συνέχειας των υπηρεσιών που πρόσφεραν σε διαφορετικές διευθύνσεις, ακολουθεί η αλλαγή του αντικειμένου εργασίας των μονάδων που προέκυψαν από τις συγχωνεύσεις.
Ο Οργανισμός καταργεί τα ονόματα με τα οποία λειτούργησαν και έγιναν γνωστές οι μονάδες απεξάρτησης στη χώρα για 40 χρόνια. Μετατρέπει σε μονάδες πρόληψης, μονάδες που δούλευαν με εξαρτημένους και προετοίμαζαν τη συνέχεια της θεραπευτικής τους πορείας σε θεραπευτική κοινότητα, παρότι το προσωπικό τους δεν έχει ειδίκευση στο αντικείμενο και αδιαφορώντας για το γεγονός ότι παράλληλα λειτουργεί ένα εκτεταμένο δίκτυο Κέντρων Πρόληψης από την τοπική αυτοδιοίκηση.
Ετοιμάζεται να “στείλει” τα μέλη τους σε άλλες δομές οι οποίες ελάχιστα σχετίζονται με το θεραπευτικό μοντέλο που είχαν επιλέξει, σαν να πρόκειται για μεταφορά οικοσκευής και όχι για πολίτες που αντιμετωπίζουν προβλήματα εξάρτησης, όπως ετοιμάζεται να συμβεί σε συμβουλευτικά κέντρα που λειτουργούσαν στο ΚΕΘΕΑ.
Μετακινεί, σε μια νύχτα, προσωπικό από τη μια μονάδα στην άλλη, αποκόπτοντας θεραπευόμενους από τους θεραπευτές τους, χωρίς καμία αιτιολογία, όπως καταγγέλλουν οι θεραπευόμενοι του Αργώ, ενώ οι μονάδες που λειτουργούσαν στο 18 Άνω ξεμένουν από προσωπικό.
Διαμορφώνει σιγά σιγά έναν εντελώς διαφορετικό χάρτη υπηρεσιών στη χώρα, χωρίς να καταθέσει κανενός είδους σχεδιασμό και αγνοώντας το κατατεθειμένο Εθνικό Σχέδιο Δράσης της χώρας.
Η περίφημη ανάπτυξη της διαλειτουργικότητας των φορέων και του ανώτερου σχεδιασμού των υπηρεσιών για τις εξαρτήσεις στη χώρα, που θα επέφερε υπαγωγή τους υπό ενιαία διοίκηση, μετατρέπεται τάχιστα σε μια αδιαφανή και χωρίς λογοδοσία εφαρμογή ενός σχεδίου το οποίο, αν υπάρχει, δεν το γνωρίζει κανένας.
Η συμπεριφορά του νέου οργανισμού στο προσωπικό του δεν διαφέρει πολύ από τη συμπεριφορά που επιδεικνύει στους πολίτες με προβλήματα εξάρτησης.
Ακολουθώντας τον συλλογισμό πως “όλα αρχίζουν από την αρχή” επειδή είμαστε ένας νέος οργανισμός, η διοίκηση του ΕΟΠΑΕ θεωρεί πως δικαιούται να διορίζει ή να καθαιρεί προϊστάμενους κατά την άποψή της, χωρίς να λαμβάνει υπόψη τα προσόντα, την εμπειρία και την εξειδίκευση των εργαζόμενων και γενικώς να μεταχειρίζεται τους “ανθρώπινους πόρους” της χωρίς να σέβεται τον νόμο ή τις αποφάσεις του ΟΜΕΔ.
Οι αυθαίρετες μετακινήσεις εργαζόμενων από τη μια μονάδα στην άλλη, συνδυαζόμενες πολλές φορές με υποβάθμιση και βλαπτική μεταβολή, είναι η συνήθης πρακτική στον οργανισμό, εφαρμοζόμενες, όλως τυχαίως, σε όσες και όσους εκφράζουν “αντιρρήσεις”.
Οι αλλαγές στους όρους και τις συνθήκες εργασίας των μονάδων “με εφαρμογή από σήμερα”, όπως η πρόσφατη επέκταση ωραρίου εργασίας του πρωτοκόλλου (!) μέχρι τις 7 το βράδυ, πάλι χωρίς αιτιολόγηση, συζήτηση και χωρίς τη στοιχειώδη ενσυναίσθηση για το αν μπορούν και μάλιστα άμεσα, να ανταποκριθούν οι εργαζόμενοι.
Φαίνεται πως οι έννοιες οικογενειακός προγραμματισμός, γονεϊκότητα, αναπηρία ή οποιαδήποτε άλλη ανάγκη των εργαζόμενων, δεν απασχολούν τη διοίκηση και δεν μπορούν να σταθούν εμπόδιο στην εφαρμογή του οράματος που έχει, ερήμην βέβαια των θεραπευόμενων, των θεραπευτών τους αλλά και της χώρας ολόκληρης.
Η στοχοποίηση μη επαρκώς συμμορφούμενων εργαζόμενων και οι κλήσεις σε απολογία δι’ ασήμαντον αφορμή, είναι το έσχατο εργαλείο διοίκησης που εφαρμόζεται στον οργανισμό, που δημιουργήθηκε για να βελτιώσει τη διοίκηση των υπηρεσιών για τις εξαρτήσεις.
Στις περισσότερες περιπτώσεις συντρέχουν όλοι οι όροι της εργασιακής παρενόχλησης, αλλά η συμπεριφορά της διοίκησης δεν φαίνεται να παίρνει υπόψη της τους νόμους της πολιτείας για τα δικαιώματα των εργαζόμενων και τις υποχρεώσεις της απέναντι στο προσωπικό.
Η διοίκηση δεν έχει δώσει καμία απάντηση στις επίμονες, προφορικές και γραπτές, προσπάθειες του Συλλόγου Εργαζόμενων ΕΟΠΑΕ, για συνάντηση, προκειμένου να συζητηθούν τα εκρηκτικά προβλήματα που έχουν συσσωρευθεί σε ελάχιστους μήνες στον οργανισμό, απαξιώνοντας με έναν ακόμα τρόπο τους εργαζόμενους. Ο διάλογος με τους εκπροσώπους των εργαζομένων ωστόσο, δεν εναπόκειται στη διακριτική ευχέρεια των διοικήσεων, αποτελεί υποχρέωσή τους και κοινή λογική προκειμένου να επιλύονται ζητήματα σε πλαίσιο εργασιακής ειρήνης.
Με φόβο και αυταρχισμό δεν υπάρχει απεξάρτηση. Ο σεβασμός, ο διάλογος και η δημοκρατία είναι προϋποθέσεις για την απεξάρτηση και την ψυχική υγεία.
Δυστυχώς δεν μας μένει παρά να διαμαρτυρηθούμε ασκώντας το δικαίωμα της στάσης εργασίας, ζητώντας:
• Να αντικατασταθεί ο νόμος για την «ολοκλήρωση της ψυχιατρικής μεταρρύθμισης».
• Να σταματήσει άμεσα το ξήλωμα των δομών απεξάρτησης και να διασφαλιστεί η λειτουργία των θεραπευτικών μοντέλων.
• Να κατατεθεί από τη διοίκηση στον δημόσιο διάλογο, συγκεκριμένο σχέδιο με σαφείς στόχους και αιτιολόγηση.
• Να ακουστεί η φωνή των θεραπευόμενων και των οικογενειών τους.
• Να αποσυρθεί η απόφαση συγχώνευσης και κατάργησης μονάδων και απάλειψης των ιστορικών ονομάτων τους.
• Να παύσει άμεσα ο εκφοβισμός των εργαζομένων και οι καταχρηστικές και εκδικητικές μετακινήσεις.
Το Μαντλέν, το μικρό καράβι που κουβαλούσε 12 θαρραλέους ανθρώπους, ανθρωπιστική βοήθεια και την αξιοπρέπεια του κόσμου όλου, έπεσε θύμα πειρατείας από το κράτος του Ισραήλ ενώ έπλεε στα διεθνή ύδατα, 100 μίλια έξω από τη Γάζα.
Οι 12 αλληλέγγυοι απήχθησαν.
ΑΜΕΣΗ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ ΤΩΝ 12
ΝΑ ΣΤΑΜΑΤΗΣΕΙ Ο ΑΠΟΚΛΕΙΣΜΟΣ ΤΗΣ ΓΑΖΑΣ
ΝΑ ΣΤΑΜΑΤΗΣΕΙ Η ΓΕΝΟΚΤΟΝΙΑ
ΛΕΥΤΕΡΙΑ ΣΤΗΝ ΠΑΛΑΙΣΤΙΝΗ
Σε τέτοιες στιγμές, δεν υπάρχουν "Ναι, αλλά..."
Ή με τους εγκληματίες του κράτους του Ισραήλ και τις κυβερνήσεις συνενόχους στη γενοκτονία, ή με την ανθρωπιά, την αξιοπρέπεια και την Παλαιστίνη.
Με το Μαντλέν.
(λίγο παραπάνω από εκατό μέρες είναι, αλλά είπαμε να είμαστε γενναιόδωροι με την περίοδο χάριτος)
Τι συμβαίνει;
Στις δομές του “πρώην ΟΚΑΝΑ” όλα συνεχίζουν προς το χειρότερο – πιο χαλαρά, να λέμε και του στραβού το δίκιο... Πιο πολλή γραφειοκρατία, πιο μεγάλες καθυστερήσεις σε οτιδήποτε, πιο πολλές ασκήσεις ετοιμότητας (aka καψώνια), το ίδιο ύφος απέναντι στους υφισταμένους που δεν αντιλαμβάνονται την ιστορικότητα των στιγμών, πάντα μετακινήσεις στις 4μμ το μεσημέρι της Παρασκευής.
Στις υπόλοιπες δομές, αντίθετα, η διάλυση προχωρά πολύ πιο γρήγορα απ'όσο είχαν προβλέψει κι οι πιο απαισιόδοξοι. Ιστορικές δομές που ξεκίνησαν το ταξίδι της θεραπείας της εξάρτησης, που μας εκπαίδευσαν, που παρέμειναν ζωντανές και πρόσφεραν θεραπεία για δεκαετίες δεν υπάρχουν πια. Η ΙΘΑΚΗ, η ΑΡΓΩ, το 18ΑΝΩ, ο ΙΑΝΟΣ και τόσες άλλες (μάλιστα απαγόρευσαν (!) στους συναδέλφους να τις αναφέρουν). Και, φυσικά, οι πολίτες που τις χρησιμοποιούσαν και που στο όνομά τους υποτίθεται ότι έγιναν όλα έμειναν στον αέρα.
Χαρακτηριστική η ανταλλαγή επιχειρημάτων (ή κλισέ) μεταξύ μελών του ΑΡΓΩ και διοίκησης ΕΟΠΑΕ:
https://www.news247.gr/ellada/apantisi-ton-melon-tou-argo-ston-eopae-meta-to-reportaz-tou-news-24-7/
Είναι ξεκάθαρο πως στη νέα εποχή (στον ΕΟΠΑΕ, στα ελληνικά “πράγματα”, στη διεθνή πολιτική σκηνή) φαίνεται να μην έχει σημασία η αλήθεια αλλά μόνον το ποιός αποφασίζει (ποιός κρατά, κατά τη λαική ρήση, “το καρπούζι και το μαχαίρι”). Επειδή μπορεί.
Μπορεί, πράγματι;
Αυτό δεν θα το αποφασίσει γενικά η ιστορία. Θα εξαρτηθεί κι από μας.
Τι κάνουμε εμείς;
Αλλάζουμε χαρωπά όνομα (το “τέταρτο βήμα του οδικού χάρτη”) και, μια που πρόλαβαν οι άλλοι να ονομαστούν "Σύλλογος Εργαζομένων ΕΟΠΑΕ", ονομαζόμαστε "Πανελλήνιος" αντίστοιχος. Πεδίον δόξης λαμπρό για τους εργαζόμενους από τα ψυχιατρεία ώστε να φτιάξουν τον "Παγκόσμιο".
Και τι διαφορά έχει ο Πανελλήνιος από το σκέτο Σύλλογο Εργαζομένων ΕΟΠΑΕ;
Η πρώτη διαφορά είναι ότι, για την ώρα, ο Πανελλήνιος θα είναι μεγαλύτερος. Οπότε ο πρόεδρος του ΕΟΠΑΕ θα μπορεί να συνεχίζει να έχει καλυμμένα τα νώτα του.
Η δεύτερη, ότι έχει ήδη προγραμματίσει την ετήσια εκδρομή.
Οι άλλες διαφορές (πιο σημαντικές κατά τη γνώμη μας) είναι πως ο “σκέτος” σύλλογος σεβάστηκε και ακολούθησε τη διαδικασία που προβλέπεται από το καταστατικό για να αλλάξει όνομα, κάνει ανοιχτά ΔΣ, κάνει Γενικές Συνελεύσεις, ετοιμάζει κινητοποιήσεις. Και τα μέλη του συμμετέχουν, παρότι δικαιούνται να είναι πολύ πιο σοκαρισμένοι και “μετέωροι” από μας.
Προφανώς απέχουμε από τη φάρσα του γκάλοπ για το όνομα. Στην πλειοψηφία θυμίζουμε απλά πως το όνομα ενός συλλόγου δεν μπορεί να αλλάξει με γκάλοπ, ακόμα κι αν ψηφίσει κι ο Θεός ο ίδιος (όπου “Θεός” βάλτε τον πρόεδρο της αρεσκείας σας). Απαιτείται καταστατική συνέλευση με συγκεκριμένη πλειοψηφία. Στους δε συναδέλφους του ΚΚΕ θυμίζουμε πως με την παρουσία τους νομιμοποιούν αυτή τη φάρσα.
Το τι συμβαίνει στις άλλες δομές μας αφορά όλους. Αφορά τους συναδέλφους μας και τους ασθενείς μας. Και, φυσικά, πολύ σύντομα θα αφορά κι εμάς προσωπικά.
Το “σκέτο” σωματείο ετοιμάζει κινητοποιήσεις.
Κι εμείς θα είμαστε εκεί.
Η ψήφος στην πλειοψηφία του απερχόμενου ΔΣ δεν είναι ψήφος στήριξης στο Σύλλογό μας – είναι επιβράβευση της συνδιοίκησης, της συνδιαλλαγής, του ξεπουλήματος της δήθεν «συναίνεσης των εργαζομένων» με αντάλλαγμα κάποιες θέσεις ευθύνης, την απαλλαγή κάποιων από μετακινήσεις και βάρδιες που δε θέλουν και το «καλό» κλίμα (όπου ως καλό κλίμα δεν εννοούμε τη δημοκρατία, την αξιοκρατία, την ασφάλεια στην εργασία ή την απουσία τραμπουκισμού – εννοούμε τους χαριεντισμούς στις συναντήσεις με τη διοίκηση και τα παλαμάκια στις χορευτικές φιγούρες των διοικούντων).
Η ψήφος στη δεύτερη παράταξη, ακόμα κι αν γίνεται για να καταγγείλει τους πρώτους, στο τέλος τους διευκολύνει. «Αναβαπτίζει» αυτή την πλειοψηφία αυτού του συλλόγου ως την μοναδική με την οποία είναι υποχρεωμένη να συνδιαλέγεται η διοίκηση. Κι αυτό δυσκολεύει πάρα πολύ τη θέση ενός άλλου, ενιαίου, συλλόγου πριν καν αυτός γεννηθεί. Όλα τα υπόλοιπα είναι εκ του περισσού.
Μόνος δρόμος η ΑΠΟΧΗ από την εκλογική διαδικασία αυτής της εβδομάδας. Όχι γενικά η «αποχή από τα κοινά» – αντίθετα καλούμε τους εργαζόμενους να συμμετέχουν στις διαδικασίες πιο ενεργά, να απαιτήσουν ένα σύλλογο που να ασχολείται με τα προβλήματα τα δικά μας και των εξαρτημένων και να μη φοβάται να διεκδικήσει.
Δεν έχουμε άκριτη εμπιστοσύνη «στους άλλους» - ούτε στους άλλους που δε συμμετέχουν, ούτε σ’αυτούς που δεν γράφτηκαν, ούτε στο σωματείο του ΚΕΘΕΑ. Έχουμε εμπιστοσύνη στην κινητοποίηση των εργαζομένων, στην αγωνιστική διάθεση, στην ανάγκη να δουλεύουμε σ’ένα Οργανισμό που θα μας σέβεται και που θα εκτιμά τη δουλειά, τις γνώσεις και τον κόπο μας. Δε συμφωνούμε με όλους τους «άλλους» - όμως έχουμε εμπιστοσύνη στις δημοκρατικές διαδικασίες, όπου η διαφωνία μπορεί να ακουστεί.
Δε διεκδικούμε το αλάθητο. Ούτε βαυκαλιζόμαστε ότι είμαστε «οι μόνοι» αγωνιστές. Ούτε (παρότι «ακούσαμε» τα μύρια όσα ένθεν κακείθεν) μπαίνουμε στον πειρασμό να απαντήσουμε προσωπικά στη λάσπη που μας ρίχνουν. Μένουμε σταθεροί και διαυγείς στη θέση που, με πολύ κόπο και συναισθηματική δυσκολία, επιλέξαμε γιατί θεωρούμε ότι πολιτικά είναι η μόνη που μπορεί να βοηθήσει πραγματικά τη συλλογική μας έκφραση.
Κι ο καθένας, τελικά, θα κριθεί από τη στάση που κράτησε – η κάθε παράταξη, η κάθε ομάδα, ο καθένας μας. Όχι στη Δευτέρα Παρουσία – πολύ πιο σύντομα.
Τρία χρόνια μετά τις τελευταίες εκλογές του Συλλόγου μας, ο απολογισμός της πλειοψηφίας του Δ.Σ. μας είναι η σιωπή απέναντι στην κλιμακούμενη αποσάθρωση της εργασιακής μας πραγματικότητας, η αποσάθρωση των συναδελφικών μας σχέσεων, η αποσάθρωση των συλλογικών μας διεκδικήσεων.
Η
εργασιακή μας καθημερινότητα έχει ξεχειλίσει από εκφοβισμό, εντατικοποίηση,
κίνδυνο τόσο για εμάς όσο και για τα θεραπευόμενα άτομα, ενώ η πλειοψηφία του
Δ.Σ. του Συλλόγου μας υπόσχεται αγαστές σχέσεις με τη Διοίκηση. Αυτές οι «καλές
σχέσεις» με τη Διοίκηση είναι που θα μας εξασφαλίσουν σε σχέση με τους «άλλους»
στη λαίλαπα του ΕΟΠΑΕ που περνάει από πάνω μας. Ποιοι είναι τέλος πάντων αυτοί
οι «άλλοι»; Δεν είναι οι ίδιοι μας οι συνάδελφοι, με τους οποίους
συνεργαζόμαστε σε διπλανά γραφεία στις άθλιες και ακατάλληλες υποδομές του
Οργανισμού; Εξάλλου, οι Διοικήσεις έρχονται και φεύγουν, εμείς εδώ θα είμαστε,
να συνεργαζόμαστε στο δύσκολο αυτό αντικείμενο της εξάρτησης στις δύσκολες συνθήκες
οι οποίες διαχρονικά έχουν διαμορφωθεί.
Πώς
ακριβώς θα εξασφαλιστούμε είναι ήδη φανερό, καθώς -όσο η συναίνεσή μας τούς
είναι εξασφαλισμένη- η εύνοια θα αφορά όλο και λιγότερους, όλο και περισσότεροι
θα περισσεύουμε να εργαζόμαστε με συνεχή χειροτέρευση των συνθηκών εργασίας
μας, με μειούμενες πραγματικές αποδοχές, με ματαίωση και εκδικητικότητα από τη
μεριά της Διοίκησης, να στελεχώνουμε τις χωρίς πλαίσιο θεραπείας και ασφάλειας
καινούριες δομές, χωρίς καμιά συλλογική προστασία από τον Σύλλογό μας. Μόνο η
αλληλεγγύη και η ενότητα μεταξύ μας θα μας εξασφαλίσουν απέναντι στην εργασιακή
λαίλαπα που η Διοίκηση και η πολιτική της ηγεσία έχουν ήδη εξαπολύσει.
Ένας
μήνας λειτουργίας του ΕΟΠΑΕ και ο νέος Οργανισμός, ο οποίος με παρρησία
στηρίχτηκε από την πλειοψηφία του Δ.Σ. μας, αποδεικνύεται καθημερινά ό,τι
ακριβώς είχαμε προβλέψει. Ένας δυσλειτουργικός, γραφειοκρατικός,
υποχρηματοδοτούμενος Οργανισμός με ελαστικοποίηση των εργασιακών μας σχέσεων,
αποσάθρωση των προγραμμάτων απεξάρτησης, διάλυσης της θεραπευτικής κουλτούρας
που οι εργαζόμενοι και εργαζόμενες σε όλο το φάσμα της απεξάρτησης είχαμε
κατακτήσει είτε στην πρόληψη, είτε στη μείωση της βλάβης, είτε στην απεξάρτηση,
είτε στην επανένταξη, άνοιγμα σε «ανταποδοτικά τέλη», άνοιγμα στον ιδιωτικό
τομέα, με συνέπειες τραγικές για τα θεραπευόμενα άτομα και για την κοινωνία
μας.
Όλον
αυτόν τον καιρό, ο Σύλλογος μας παρέμενε απαθής και συμβιβασμένος. Με ευθύνη
όλων μας – του καθενός και της καθεμιάς ανάλογα με τη θέση και το ρόλο του:
εργαζόμενοι κουρασμένοι, ταλαιπωρημένοι από το Burn Out, εργαζόμενοι (όλο και περισσότεροι) σε
καθεστώς εργασιακής ομηρίας που αναθέτουν στους συνδικαλιστές “τους” την
εκπροσώπηση. Τη μεγαλύτερη ευθύνη φέρει η πλειοψηφία του ΔΣ του Συλλόγου, η
οποία συστηματικά υπονόμευε τις συλλογικές διαδικασίες, χωρίς Γενικές
Συνελεύσεις, με καταστρατήγηση του καταστατικού μας (με αποκορύφωμα τη -με
αντικαταστατικές διαδικασίες- διεξαγωγή του δημοψηφίσματος τον Γενάρη, χωρίς
πραγματικό ερώτημα, η οποία μας άφησε συλλογικά έκθετους), με απαξίωση των
Τοπικών Συνελεύσεων, με την ουσιαστική υπονόμευση λειτουργίας της Επιστημονικής
Επιτροπής, των Τοπικών Συμβουλίων, της
Επιτροπής Υγιεινής και Ασφάλειας.
Δεν
απαλλάσσουμε την Αριστερή Συσπείρωση από τις ευθύνες. Εκτιμήσαμε πριν από τρία
χρόνια ότι, έστω και από τη θέση της αγωνιστικής μειοψηφίας, μπορούμε να ενημερώνουμε, να ελέγχουμε, να οργανώνουμε
όσο μπορούμε τις αντιστάσεις και να
πιέζουμε την πλειοψηφία σε μια διεκδικητική και αγωνιστική απάντηση. Όμως αυτό
δεν μπορεί να γίνει αν η πλειοψηφία μποϋκοτάρει τη λειτουργία του Συλλόγου.
Μέσα σε τρία χρόνια έγιναν μόλις 4 συνελεύσεις: η πρώτη “προγραμματική”, οι
ενδιάμεσες για να υφαρπάξουν τη συναίνεση του σώματος για τον Εσωτερικό
κανονισμό και τον ΕΟΠΑΕ (οπότε και διαλύθηκαν όταν φάνηκε ότι θα καταλήξουν σε
άλλη από την “προβλεπόμενη” απόφαση), και η τελευταία προ ημερών.
Απολογισμός; Όπως τον
παρουσίασε με περισσή αλαζονεία ο απερχόμενος πρόεδρος, δύο νομοθετικές
ρυθμίσεις που αφορούν μεγάλες ομάδες εργαζομένων του Υπουργείου Υγείας, όχι
Συλλογική Σύμβαση, όχι δημοκρατικός
κανονισμός λειτουργίας, όχι κώδικας δεοντολογίας, πλήρης απαξίωση της διάθεσης,
των γνώσεων και της εμπειρίας των εργαζομένων και των θεραπευτικών ομάδων που η
διοίκηση τους αρνείται το λόγο στο πλαίσιο και
στην καθημερινή θεραπευτική λειτουργία.
Η
εκλογοαπολογιστική μας Συνέλευση, με τα λιγοστά άτομα ανάμεσα στις άδειες
θέσεις, αποτελεί σημάδι του τι πραγματικά προσδοκούν πια τα μέλη του Συλλόγου
μας από τον Σύλλογο μας.
Πώς
εμείς, τα εργαζόμενα άτομα σε αυτόν τον υπεροργανισμό-τερατούργημα ο οποίος
έχει δημιουργηθεί χωρίς εμάς για εμάς, για τις ανάγκες των θεραπευομένων και
για τις ανάγκες τις κοινωνίας μπορούμε να επιβιώσουμε, να υπερασπιστούμε το
θεραπευτικό μας έργο και να διεκδικήσουμε τη βελτίωση του πλαισίου της εργασίας
μας; Μόνο με συλλογικότητα και αγωνιστικότητα σε έναν Ενιαίο Σύλλογο
Εργαζομένων ΕΟΠΑΕ. Τίποτα δεν έχουμε να χωρίσουμε αν προερχόμαστε από τον
ΟΚΑΝΑ, το ΚΕΘΕΑ, το 18άνω, αν μόλις προσληφθήκαμε επικουρικά ή με μπλοκάκι στον
Οργανισμό-οδοστρωτήρα στον οποίο όλοι και όλες πια εργαζόμαστε.
Μακροπρόθεσμα,
ούτως ή άλλως, ένα τέτοιο ενιαίο και αγωνιστικό Σωματείο θα είναι που θα
παραμείνει και που συλλογικά θα μας βοηθήσει να συσφίξουμε τις συναδελφικές μας
σχέσεις, να διεκδικήσουμε την καλυτέρευση των εργασιακών μας συνθηκών, να
διεκδικήσουμε Συλλογική Σύμβαση Εργασίας, να προστατευτούμε απέναντι στη
διοικητική αυθαιρεσία.
Δυστυχώς,
η πλειοψηφία του Δ.Σ. του Συλλόγου μας λειτούργησε διασπαστικά, μπλοκάροντας με
κάθε τρόπο τη δημιουργία Ενιαίου Συλλόγου Εργαζομένων ΕΟΠΑΕ, όπου θα μπορούσε
να είχε συγχωνευτεί ο Σύλλογος μας, κρατώντας όλες του τις λειτουργίες και
διεκδικήσεις. Η πλειοψηφία του Δ.Σ. ονειρεύεται δευτεροβάθμια Ομοσπονδία, ένα
γραφειοκρατικό όργανο, το οποίο θα διεξάγει συνεννοήσεις πίσω από κλειστές
πόρτες χωρίς εμάς για εμάς, η οποία δε θα έχει πλέον ούτε καν την επίφαση της
συμφωνίας του Συλλόγου μας στις συνεννοήσεις της, ούτε καν τη θεσμική υποχρέωση
διεξαγωγής Γενικών Συνελεύσεων.
Βραχυπρόθεσμα,
το Σωματείο με τους περισσότερους ψηφίσαντες στις επερχόμενες εκλογές θα μπορεί
να αυτοαποκαλείται «αντιπροσωπευτικό σωματείο» και θα επικαλείται πως μόνο αυτό
συνδιαλέγεται με τη Διοίκηση. Δυστυχώς, σε μια διαστρέβλωση της δημοκρατικής
συνδικαλιστικής λειτουργίας, κάθε ψήφος -είτε προς την πλειοψηφία, είτε προς
κάθε μειοψηφία, είτε προς λευκά και άκυρα- στις επερχόμενες εκλογές του
Συλλόγου μας, υπονομεύει την προσπάθεια δημιουργίας Ενιαίου Συλλόγου
Εργαζομένων ΕΟΠΑΕ. Ως Αριστερή Συσπείρωση ΑΠΕΧΟΥΜΕ από τις εκλογές του
Συλλόγου και καλούμε κάθε μέλος του Συλλόγου μας να εκφραστεί με ΑΠΟΧΗ, ώστε
συλλογικά να δημιουργήσουμε τις κατάλληλες συνθήκες για Σωματείο αγωνιστικό,
ενιαίο και πρωτοβάθμιο, το οποίο θα
εκφράζει τις συλλογικές μας ανάγκες.
Για τη στάση της Αγωνιστικής
Συσπείρωσης, το μόνο που θα θέλαμε να γράψουμε είναι πως λυπούμαστε που
σπέρνετε αυταπάτες. Θα θέλαμε να εκφράσουμε τη συμπάθειά μας για την κατάσταση που θα αντιμετωπίσετε στην
περίπτωση που βγάλετε έδρες στο επερχόμενο Δ.Σ – αλλά δε μας βοηθά το ότι με τη στάση σας (κι εδώ όντως
είστε “οι μόνοι”), νομιμοποιείτε την
πλειοψηφία του Δ.Σ. και, στην περίπτωση που το επερχόμενο Δ.Σ. του Συλλόγου
Εργαζομένων ΟΚΑΝΑ παραμείνει ισχυρό, υπονομεύετε τη δημιουργία του ενιαίου και
αγωνιστικού Συλλόγου.
Η αποχή ως στάση είναι
κατ'αρχήν ξένη και δύσκολη για μας. Ωστόσο είναι
αναγκαία σήμερα ακριβώς για να προστατεύσουμε τη συλλογικότητα, για να μην αποτελέσουμε άλλοθι στη συνδιοίκηση και
στη συνδιαλλαγή (που θα διαλύσουν
οριστικά το Σύλλογό μας).
Ως Αριστερή Συσπείρωση καλούμε τους
συναδέλφους και τις συναδέλφισσες να ΑΠΕΧΟΥΝ, ώστε να προστατεύσουμε και να
μεταφέρουμε τις αγωνιστικές πτυχές της συλλογικής μας ιστορίας και των
συλλογικών διεκδικήσεων του “παλιού”
Συλλόγου σε έναν Σύλλογο που θα εκφράζει τις σημερινές μας ανάγκες, όλων των
εργαζομένων στον Οργανισμό που χωρίς εμάς δημιουργήθηκε για εμάς, σε έναν
Ενιαίο Σύλλογο Εργαζομένων ΕΟΠΑΕ
ΥΓ Συνηθίζεται στους απολογισμούς και στις διακηρύξεις να
αναλύεται η πολιτική συγκυρία. Δεν το κάναμε. Όχι γιατί δεν υπάρχει κάτι να πει
κανείς – για την επέλαση της βίας, τη συνεχιζόμενη γενοκτονία του
Παλαιστινιακού λαού, τη διεθνή άνοδο της Ακροδεξιάς, τις ιδιωτικοποιήσεις που
σκοτώνουν – αλλά γιατί, ειδικά αυτή την περίοδο της πανσπερμίας απόψεων, της
άπειρης και συχνά άκριτης πληροφορίας, νομίζουμε πως το σημαντικότερο είναι τι
κάνει ο καθένας κι η καθεμία και όχι τι λέει. Αν στέκεται, αταλάντευτα κι
αδιαπραγμάτευτα, εκεί που θεωρεί πως πρέπει να σταθεί κι αν προχωρά μαζί
μ'αυτούς που πρέπει να προχωρήσει. Όταν ακόμα και μέσα στους καπνούς των
δακρυγόνων, βρίσκει το οξυγόνο στη συλλογική πορεία.
ΑΘΗΝΑ, 11πμ ΣΥΝΤΑΓΜΑ
ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ, 11πμ Αγαλμα Βενιζέλου
Ο διαδραστικός χάρτης με τις συγκεντρώσεις σε όλη την Ελλάδα: https://www.google.com/maps/d/u/0/viewer?ll=38.41533977323385%2C23.428188199999987&z=7&mid=1kjX7hh-KzK4wO3hOdMIrzMvzBEeJw7A
Δεν καταλάβαμε όλοι
τεράστιες αλλαγές στις κατώτερες τάξεις της νέας Αυτοκρατορίας, είναι η
αλήθεια. Στην ανώτερη τάξη έγιναν κάποιες ανακατατάξεις – κάποιοι ευγενείς
απέκτησαν θέση πιο κοντά στον Αυτοκράτορα, κάποιοι διατήρησαν τη θέση τους στην
Αυλή (είναι και μεγαλύτερος ο κύκλος των αυλικών, πλέον – όπως και τα προνόμιά
τους). Για μας τους υποτελείς η καθημερινότητα παρέμεινε ίδια. Αντίθετα, στις
Νέες Χώρες άλλαξαν πολλά – στις υποχρεώσεις τους, στις δυνατότητες εργασίας –
αλλά (ως γνωστόν) αυτοί είναι διαφορετικοί, “δεν είναι σαν και μας” και δεν
θέλουν να εκπολιτιστούν.
Μετά απ'αυτή τη μεγαλειώδη
εισαγωγή (προσπαθούμε να ευθυγραμμιστούμε με τον ενθουσιασμό της
πλειοψηφίας...) περνάμε στην ενημέρωση για το τι συμβαίνει – ώστε να μη
νομίζετε ότι είστε οι μόνοι εκτός του κλίματος γενικευμένου ενθουσιασμού.
1.Δε θα πληρωθούμε όλοι το Μάρτιο
παρά στις 14 Απριλίου. Ακόμα πιο ασαφές για όσους μετακινούνται από δομές του ΟΚΑΝΑ σ'αυτές του ΚΕΘΕΑ.(Λατρεύουμε τα σχόλια που λένε πως “Ναι, αλλά θα
πληρωθούμε!”. Λογικά και οι τράπεζες και όποιος άλλος του χρωστάμε
ενθουσιάζονται εξίσου).
2.Ο πρόεδρος “μας έδωσε”
πίσω κάποιες άδειες που “μας είχε κόψει”: οι υπεύθυνες δηλώσεις που ήταν τρεις
κι έγιναν δύο ξανάγιναν τρεις, οι ασθένειες που έκοψε πέρυσι επέστρεψαν, οι
αιμοδοτικές κόπηκαν αλλά υποθέτουμε θα τις ξαναδώσει του χρόνου οπότε θα κόψει
το Burn Out
σε 24 4ωρα, οι φοιτητικές κόπηκαν κοκ
3.Οι εργαζόμενοι στη
“Ναυαρχίδα” του Οργανισμού, στην Άμεση Πρόσβαση, θα παίρνουν περισσότερες μέρες
άδειας. Αλήθεια, πιστεύει κανείς ότι αυτή είναι η ορθή απάντηση στο ερώτημα
“Γιατί η συντριπτική πλειοψηφία των εργαζομένων στην Άμεση Πρόσβαση προσπαθεί
με κάθε τρόπο να φύγει – και αν δεν τα καταφέρει με άλλο τρόπο παραιτείται;”
Πόσοι έχουν φύγει μέσα σ'ένα χρόνο από το ΧΕΧ και το ΑΚΗΑ της Αθήνας; Γιατί;
επειδή “αντιπαθούν τους χρήστες”, επειδή δε μοιράζονται το όραμα του Οργανισμού
ή επειδή θέλανε άλλες 6 μέρες άδεια; Μήπως επειδή ο ίδιος ο Οργανισμός
απαξιώνει στην πράξη αυτές τις δομές, μήπως επειδή στερούνται πλαισίου/
εκπαίδευσης/εποπτείας και ασφάλειας;
4. Στην υποκατάσταση εκτός
από τα λογότυπα δεν υπάρχουν εμφανείς αλλαγές. Το πλαίσιο και οι οδηγίες για τα
πάντα παραμένουν ηθελημένα ασαφή ή/και αντιφατικά, όχι για να υπάρχει περιθώριο
(όπως νόμιζαν κάποτε οι καλοπροαίρετοι) για να πράττουμε κατά περίπτωση,
σύμφωνα με τις γνώσεις και την εμπειρία μας, προς το συμφέρον τόσο των μελών όσο και των υπολοίπων. Όχι. Παραμένουν ασαφή ώστε, ό,τι και να κάνεις, να σου
“τραβήξουν το αυτί” και να σου πουν ότι δεν έπραξες σωστά. Το έχεις αυτό
γραμμένο σε χαρτί; Καλά, στην εποχή των σπηλαίων ζεις; Το έχεις σε ηλεκτρονικό
αρχείο; Καλά, κι αν πέσει το ρεύμα και χαθεί; Εκτύπωσες το ηλεκτρονικό αρχείο;
Καλά, καταλαβαίνεις ότι είσαι υπεύθυνος για την αποψίλωση του δάσους του
Αμαζονίου; κοκ - για να μείνουμε στα
ανάλαφρα. Για τα σοβαρά (απειλές, προβλήματα με την ασφάλεια του Προσωπικού,
συχνές παρεμβάσεις της Διεύθυνσης στις αποφάσεις θεραπευτικών ομάδων με
παράλληλη απουσία της όταν θα έπρεπε να βοηθήσει στις ελλείψεις προσωπικού ή
παρεμβαίνοντας σε κρίση όταν οι εργαζόμενοι χρειάζονται στήριξη και εποπτεία)
τι να πούμε; Είναι σαφές πως η Διοίκηση του ΕΟΠΑΕ συνεχίζει την τακτική της
διοίκησης του ΟΚΑΝΑ: όπου υπάρχει οποιοδήποτε πρόβλημα, κάνουμε έλεγχο για το ωράριο και μετακινήσεις.
Οποία έκπληξη!
5. Για τις υπόλοιπες δομές,
δεν ξέρουμε και πολλά πράγματα ακόμα. Υποψιαζόμαστε όμως πως δεν είναι τόσο
“τεμπέληδες” και “άχρηστοι” όσο διασπείρεται από “κύκλους” ψιθυριστών.
Οργιζόμαστε όταν, στο ερώτημα του Σωματείου Εργαζομένων (όχι του “δικού μας”
βέβαια) γιατί τοποθετήθηκαν υποβαθμιζόμενοι τόσοι εργαζόμενοι η απάντηση του
προέδρου είναι πως “Δεν μπορούσε να διαβάσει 500 βιογραφικά”. Οργιζόμαστε όταν,
από κακούς διοικητικούς χειρισμούς, δομές απογυμνώνονται από προσωπικό και για
να “κάνουμε ότι συνεχίζουν να λειτουργούν” μεταφέρουμε προσωπικό σε μια στιγμή
από αλλού. Οργιζόμαστε γιατί οι συνεχείς μετακινήσεις και η απαξίωση της
εκπαίδευσης, της εμπειρίας, των θεραπευτικών σχέσεων και της εποπτείας δε δείχνουν μόνο αδιαφορία
για τους εργαζόμενους αλλά και αδιαφορία για τα μέλη των προγραμμάτων και το
κοινωνικό σύνολο. Θα σκεφτόταν κάποιος υπουργός, για να μη φανεί ότι έκλεισε
μια χειρουργική κλινική, να βάλει έναν (εξαιρετικό) μικροβιολόγο να
χειρουργήσει; Και έστω ότι αυτός θα το σκεφτόταν (μ'αυτούς που μπλέξαμε ποτέ
δεν ξέρεις). Οι υπόλοιποι θα έπρεπε να τον αφήνουν;
ΤΙ ΝΑ ΚΑΝΟΥΜΕ;
Γίνεται όλο και πιο σαφές
πως χρειαζόμαστε ένα τρόπο ν'απαντάμε. Ένα τρόπο όχι να συνδιοικούμε αλλά να
ελέγχουμε ό,τι αφορά κι εμάς και τους εξαρτημένους. Ενα τρόπο να απαντάμε και
να προστατευόμαστε συλλογικά, μια που ο καθένας μόνος του ούτε σκέφτεται πάντα
σωστά, ούτε βρίσκει τις καλύτερες απαντήσεις, ούτε μπορεί να είναι
αποτελεσματικός – άσε που θα βρεθεί στο Υπνωτήριο την επόμενη μέρα (Αλήθεια, οι
θιασώτες της Άμεσης Πρόσβασης δε ντρέπονται που τη χρησιμοποιούν σαν φόβητρο;)
Χρειαζόμαστε κατ'αρχήν σωστή
πληροφόρηση για τα επίδικα. Όχι “αληθείς προτάσεις”. Όλο το διάλογο, για να
μπορέσουμε να κρίνουμε. Ας χρησιμοποιήσουμε, για παράδειγμα, την πρόσφατη
συνάντηση του ΔΣ το Συλλόγου μας με τον Υφυπουργό. Ό,τι γράφει η “ενημέρωση”
στη σελίδα του Συλλόγου είναι αλήθεια. Αλλά δε λέει τίποτα. Τα συμπεράσματα
βγαίνουν απ'αυτά που είπε ο υφυπουργός και δε γράφονται στην ενημέρωση. Ως
γνωστόν, η παραπληροφόρηση συνήθως δεν είναι οι “ψεύτικες” ειδήσεις, αλλά οι
“μισές”
1. ανθυγιεινό
επίδομα
ο Σύλλογος
ζήτησε ΚΥΑ για να γίνει αναπροσαρμογή (προς τα πάνω) του επιδόματος που
παίρνουμε και είναι διαφορετικό αναλόγως με το από που προερχόμαστε.. ο
υφυπουργός είπε ότι” θα γίνει (αλλιώς θα ακολουθήσουν προσφυγές και δεν το θέλουνε)”
Για τις δομές
που οι εργαζόμενοι ανησυχούν πως θα κλείσουνε, ο υφυπουργός είπε ότι “αυτά θα
τα λύσει η ζωή”.. Για τις καθαρίστριες ΔΕ και τους φύλακες ακούστηκε θετικός.
Υπάρχει πρόβλημα με τους διοικητικούς (καθώς “το Οικονομικών δε θα το περάσει),
αλλά θα προσπαθήσουν να το περάσουν κάπως” σαν μονάδες πρώτης γραμμής, που θα
περιλαμβάνει όλο το προσωπικό τους στο ανθυγιεινό
2. μισθολόγιο
ιατρών
ο υφυπουργός επιχειρηματολόγησε
πως είναι άλλη η εργασία των ιατρών στο ΕΣΥ και άλλη στις μονάδες και ο σύμβουλος
του μας είπε πως το Οικονομικών είναι πολύ αρνητικό. Ο υφυπουργός απάντησε πως
"η ελπίδα πεθαίνει τελευταία"
3. προσλήψεις
ο Σύλλογος
ζήτησε προσλήψεις για την κάλυψη των αναγκών και αορίστου χρόνου, ο υφυπουργός
απάντησε πως η Ελλάδα είναι το τελευταίο κομμουνιστικό κράτος στην Ευρώπη,
επιπέδου βόρειας Κορέας και πως “αν είναι να αγωνιστείτε για κάτι αγωνιστείτε
στο να αντικατασταθούν τα μπλοκάκια με ορισμένου χρόνου.. το επιτυχημένο (!!)
μοντέλο των επικουρικών είναι καλό..” ο
σύμβουλος του μας είπε ότι το μεγάλο κομμάτι των προσλήψεων αορίστου το παίρνει
το ΕΣΥ.. ο υφυπουργός μας είπε ότι δε θίγουμε το βασικό πρόβλημα του ΕΟΠΑΕ που
είναι ότι βασίζεται σε χρηματοδοτήσεις... “οι αορίστου χρόνου σημαίνουν
ανελαστικές πληρωμές για τον οργανισμό και στο Οικονομικών βγάζουν
φλύκταινες”.. “η επιστημονική επιτροπή του οργανισμού να αναλάβει να καταρτίσει
πρόγραμμα ανταποδοτικό (δηλαδή νοσήλεια)”
Βγάζετε τα ίδια
συμπεράσματα;
Τα δικά μας συμπεράσματα;
Πρέπει να ξαναπάρουμε στα χέρια μας την
εκπροσώπησή μας και τον έλεγχο της δουλειάς και της ζωής μας.
Να συναντηθούμε με τους υπόλοιπους εργαζόμενους για να συζητήσουμε με ποιούς τρόπους μπορούμε
καλύτερα να διεκδικήσουμε Συλλογική Σύμβαση (όχι “χάντρες και καθρεφτάκια”), Αξιοπρεπείς
συμβάσεις, Ασφάλεια στην Εργασία, Πρόληψη της Επαγγελματικής Εξουθένωσης,
Ποιοτικές Υπηρεσίες - στην Αθήνα την
Τρίτη 25/2 στις 6μμ στην Εταιρεία Ελλήνων Λογοτεχνών.
Όχι «για να διαλύσουμε το Σύλλογο Εργαζομένων
του ΟΚΑΝΑ» ή «για να ενισχύσουμε το Σύλλογο του ΚΕΘΕΑ». Αντίθετα, για να
συζητήσουμε πώς θα έχουμε ένα Σύλλογο που θα ανταποκρίνεται στις ανάγκες μας,
που θα ενοποιεί αντί να διαχωρίζει, που θα ελέγχει και θα διεκδικεί, που θα
λειτουργεί (όπου λειτουργία συλλόγου θεωρούμε κυρίως τις επιτροπές και τις συνελεύσεις και όχι τις
χοροεσπερίδες και τις εκδρομές – παρότι λατρεύουμε τις χοροεσπερίδες και τις εκδρομές).
Να συμμετέχουμε μαζικά στην Απεργία και να
διαδηλώσουμε την Παρασκευή 28.
Όταν η Δικαιοσύνη γίνεται ζητούμενο, η συμμετοχή μας είναι στοιχειώδης
υποχρέωση.
18 Φεβρουαρίου 2025
Ο Σύλλογος Εργαζομένων στο ΚΕΘΕΑ, μαζί με την Αριστερή Ριζοσπαστική Συσπείρωση 18 ΑΝΩ, την Ενωτική Συνεργασία ΟΚΑΝΑ, την Αριστερή Συσπείρωση Εργαζομένων ΟΚΑΝΑ, την Αγωνιστική Συσπείρωση ΟΚΑΝΑ και Ομάδα Εργαζομένων Θεσσαλονίκης ΟΚΑΝΑ, παίρνουμε την πρωτοβουλία να συζητήσουμε οργανωμένα, ως εργαζόμενες και εργαζόμενοι σε έναν νεοσύστατο Οργανισμό, στην κατεύθυνση της δημιουργίας ενός ενιαίου συλλόγου εργαζομένων στον ΕΟΠΑΕ.
Αναγνωρίζουμε πως προτεραιότητα έχει η δια ζώσης επαφή και ο διάλογος όλων με όλους και όλες, γύρω από τα μεγάλα ζητήματα που τίθενται με την ενσωμάτωση στον ΕΟΠΑΕ διαφορετικών οργανισμών, με διαφορετικές προσεγγίσεις και εργασιακές κουλτούρες. Πιστεύουμε πως, χωρίς την επαφή, την ανταλλαγή απόψεων και τη συμφωνία σε κοινά σημεία, θα συνεχίσουν να πρυτανεύουν οι προκαταλήψεις, μια αίσθηση απειλής από τον άγνωστο άλλο, η πολυδιάσπαση. Αυτή η κατάσταση, τους μόνους που δεν ωφελεί είναι εμάς τους εργαζόμενους και τις εργαζόμενες. Φοβούμενοι ο ένας τον άλλον και διασπασμένοι, υποκύπτουμε στον φόβο του άγνωστου μεγάλου οργανισμού που λειτουργεί παραλυτικά.
Σας καλούμε λοιπόν, ως συνάδελφοι και συναδέλφισσες να γνωριστούμε, να συζητήσουμε, να λύσουμε εκατέρωθεν απορίες και να άρουμε προκαταλήψεις. Να μοιραστούμε μια κοινή εμπειρία ορισμένων εβδομάδων σε μια νέα κατάσταση πρωτόγνωρη για όλους μας. Να συλλογιστούμε πώς θα φτιάξουμε μαζί έναν ενιαίο σύλλογο που θα λειτουργεί με δημοκρατία, σεβασμό, διαφάνεια και αλληλεγγύη. Μια συλλογικότητα που μας είναι απαραίτητη για να αντιμετωπίσουμε με επάρκεια, δυναμικά και αλληλέγγυα τη διοίκηση, να προστατεύσουμε τα δικαιώματά μας, να διεκδικήσουμε ισχυρούς και δίκαιους κανόνες λειτουργίας στο χώρο εργασίας μας και να προστατεύσουμε τη δουλειά μας, προς όφελος των ατόμων με προβλήματα εξάρτησης.
Σας περιμένουμε την Κυριακή 23 Φεβρουαρίου, στις 18:00, στη Θεσσαλονίκη, στην ΕΔΟΘ στον Ημιόροφο, Προξένου Κορομηλά 51 και την Τρίτη 25 Φεβρουαρίου, στις 18:30, στην Αθήνα, στην Αίθουσα της Εταιρείας Ελλήνων Λογοτεχνών, Ακαδημίας και Γενναδίου 8.
Σύλλογος Εργαζομένων ΚΕΘΕΑ
Αριστερή Ριζοσπαστική Συσπείρωση 18 ΑΝΩ
Ενωτική Συνεργασία ΟΚΑΝΑ
Αριστερή Συσπείρωση Εργαζομένων ΟΚΑΝΑ
Ομάδα Εργαζομένων Θεσσαλονίκης ΟΚΑΝΑ
Αγωνιστική Συσπείρωση ΟΚΑΝΑ
ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ ΣΤΙΣ 12 ΤΟ ΜΕΣΗΜΕΡΙ ΣΤΟ ΥΠΟΥΡΓΕΙΟ ΕΡΓΑΣΙΑΣ (Σταδίου 29, στην Κλαυθμώνος)
Για τους συναδέλφους μας που εργάζονται με τα προγράμματα ΔΥΠΑ (πρώην ΟΑΕΔ).
Για τους συναδέλφους μας με ελαστικές σχέσεις εργασίας (πάνω από το 1/3 των εργαζομένων στον ΕΟΠΑΕ).
Για μας τους υπόλοιπους που, προφανώς, μας αφορούν οι συνθήκες εργασίας και η αμοιβή των διπλανών μας (και όχι μόνον από αισθήματα αλληλεγγύης και δικαιοσύνης - που φτάνει και περισσεύει ως λόγος, αν μας ρωτάτε- αλλά και επειδή διαμορφώνουν το πλαίσιο των συνθηκών εργασίας και των αμοιβών και των υπολοίπων)
Για το επίπεδο υπηρεσιών που παλεύουν να προσφέρουν άνθρωποι κακοπληρωμένοι και σε καθεστώς ομηρίας.
Για τη Δημόσια Υγεία.