Δεν δέχονται μόνον οι άνθρωποι βάρβαρη επίθεση στις μέρες μας. Δέχεται και η κοινή λογική - όπως και η ελληνική γλώσσα, που διαστρεβλώνεται, και η επιστημονική γνώση, που διαστρέφεται, και – βέβαια- οι ταλαίπωροι αυτής της κοινωνίας – τα πιο εξαθλιωμένα στρώματα συμπολιτών μας, των οποίων η υποκριτική προστασία (μετά τη δημόσια διαπόμπευση των προηγούμενων μηνών) χρησιμοποιείται για να τονισθεί η «ευαισθησία» και το «κοινωνικό πρόσωπο» της πιο αναίσθητης και πιο επικίνδυνης μεταπολεμικής κυβέρνησης.
Με «σοκ και δέος» παρακολουθούμε τις εξελίξεις των τελευταίων εβδομάδων και τους πανηγυρισμούς του υπουργείου υγείας για την …επίλυση του προβλήματος της εξάρτησης εν μέσω θέρους. Για να κατανοήσουμε το θέμα, θα πρέπει να επικεντρωθούμε σε στοιχειώδεις παραδοχές (κι ας ελπίσουμε ότι η κοινή λογική θα πάρει την εκδίκησή της):
Ι. Άλλο πράγμα η αποποινικοποίηση της χρήσης (δηλ. η αντιμετώπιση του χρήστη ως ανθρώπου που χρειάζεται βοήθεια και όχι ως εγκληματία), και άλλο η «φιλελευθεροποίηση» της διάθεσης και χρήσης ουσιών – που φτάνει μέχρι την ανοησία «φύτεψε κι εσύ ένα δενδρύλλιο στο μπαλκόνι σου! Μπορείς!» (Αυτή η κυβέρνηση έχει το ταλέντο, ακόμα και τις –ελάχιστες!- ορθές αποφάσεις τις, να τις μετατρέπει σε φάρσες…)
ΙΙ .Άλλο πράγμα η εξάρτηση και άλλο η δυνατότητα πρόσβασης στη θεραπεία. Η εξάρτηση είναι ένα φαινόμενο εξαιρετικά σύνθετο με βιολογικές, ψυχολογικές και κοινωνικές συνιστώσες, διαχρονικό στην εμφάνισή του, με ιδιαίτερη έξαρση σε περιόδους οικονομικών και κοινωνικών κρίσεων, όπως αυτή που ζούμε τώρα. Προφανώς, δεν εξαφανίζεται με την πρόσβαση στη θεραπεία. Η δυνατότητα που παρέχεται στους εξαρτημένους, να έχουν πρόσβαση σε θεραπευτικά προγράμματα κάθε είδους, είναι υποχρέωση του κράτους, υπάρχει σε όλες τις υπόλοιπες «δυτικές» χώρες και, φυσικά, δεν έχει εξαφανίσει την εξάρτηση! (όπως θα πράξει, εδώ, ο κος Λοβέρδος…)
ΙΙΙ. Οποιαδήποτε «χρόνια νόσος» χρειάζεται μακρά, συστηματική και ολιστική θεραπεία για να αντιμετωπιστεί. Ο «καυγάς» για το αν η εξάρτηση είναι ή όχι «νόσος» είναι άνευ σημασίας στην τωρινή συγκυρία. Θα ήταν πιο χρήσιμο να επικεντρωθούμε στην αντίληψη του υπουργείου ότι για την αντιμετώπιση των «νόσων» το μόνο που χρειάζεται είναι το κατάλληλο φάρμακο. Να υποστηρίξει κανείς δηλαδή πως ο Σακχαρώδης Διαβήτης, που είναι πέραν πάσης αμφιβολίας «χρόνια νόσος», δεν χρειάζεται ούτε διαβητολόγο,