Συνάδελφοι/ισσες,
τον τελευταίο καιρό συμβαίνουν αρκετά
γεγονότα στο εσωτερικό του ΟΚΑΝΑ, που μας έχουν προβληματίσει και μας έχουν
ανησυχήσει πολύ.
Είναι από τις φορές που πραγματικά
αναρωτιόμαστε τι πρέπει να πούμε, κι αν υπάρχει κάτι να προτείνουμε, ώστε από τη μια μεριά να
υπερασπίσουμε τα εργασιακά μας δικαιώματα (χωρίς φυσικά να κάνουμε κανένα κακό
στους ασθενείς μας), και από την άλλη να βοηθήσουμε (ακόμη περισσότερο) τους
ασθενείς μας χωρίς να κάνουμε κακό σε (ορισμένους) συναδέλφους.
Η απάντηση δεν είναι πάντα εύκολη: η βολή
του ενός μπορεί να οδηγήσει στην βλάβη του άλλου και τούμπαλιν. Το ότι αυτό
συμβαίνει σε όλες τις υπηρεσίες που έχουν να κάνουν με παροχή υπηρεσιών είναι
γνωστό σε όλους.
Η σημασία όμως που αποκτά αυτή η "σύγκρουση
συμφερόντων" στις περιπτώσεις εκείνες που η παροχή υπηρεσιών
αφορά θεραπεία (και μάλιστα ατόμων με ψυχικά προβλήματα) είναι τεράστια.
Ως παράταξη (αλλά και ως άτομα) σεβόμαστε
απόλυτα και αδιαπραγμάτευτα τον ρόλο μας ως θεραπευτές (γενικότερα ως
εργαζόμενοι στην παροχή υπηρεσιών θεραπείας) χωρίς σε καμία περίπτωση να
απεμπολούμε τα εργασιακά μας δικαιώματα. Και αυτό δεν το κάνουμε μόνο από θέση
αρχής, αλλά γιατί είμαστε σίγουροι (και η ζωή το έχει δείξει άπειρες φορές,
εντός και εκτός ΟΚΑΝΑ) ότι μόνο η υπεράσπιση των εργασιακών μας
δικαιωμάτων διασφαλίζει την καλύτερη δυνατή παροχή υπηρεσιών θεραπείας στους
ασθενείς μας. (Για κάποιους από τους συναδέλφους που βιάζονται να
χαρούν διευκρινίζουμε ότι η "βολή", το βόλεμα, το άραγμα, η
κακοποίηση και ο αυταρχισμός ΔΕΝ περιλαμβάνονται στα εργασιακά δικαιώματα σε
κανένα σύστημα και καμία νομοθεσία δεν τα προστατεύει...)
Η πρόσφατη ομηρεία των συναδέλφων στα
Χανιά ανακινεί όλα αυτά τα θέματα, καθώς μας φέρνει αντιμέτωπους με το κορυφαίο
θέμα της ασφάλειας στους χώρους εργασίας: