ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ ΑΡΙΣΤΕΡΗΣ ΣΥΣΠΕΙΡΩΣΗΣ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ ΟΚΑΝΑ

                                                                                                              21.01.2013

Μες την υπόγεια την ταβέρνα…

 «Ω, πόσο βάσανο μεγάλο 

 το βάσανο είναι της ζωής…»

Απλήρωτοι (τόσο καιρό το φοβόμαστε και κάποιοι μας έλεγαν ότι κάνουμε αντιπολίτευση…) – διαβάζουμε στα νέα για το επικείμενο «λουκέτο» και για τις προσπάθειες που κάνει – λέει -το υπουργείο για να «σώσει» τον Οργανισμό. Ξέρουμε, καλύτερα από τους δημοσιογράφους, τι συμβαίνει στην πραγματικότητα: οι προμηθευτές διαμαρτύρονται εδώ και καιρό, μήνες τώρα λειτουργούμε ουσιαστικά χωρίς αναλώσιμα, η φύλαξη έχει μειωθεί στο ελάχιστο, η κινητή μονάδα κλείνει, το AIDS συνεχίζει να εξαπλώνεται  κοκ 

«Φταίει το κακό το ριζικό μας 

 φταίει ο Θεός που μας μισεί 

Φταίει το κεφάλι το κακό μας 

φταίει πρώτα απ’ όλα το κρασί

Ποιος φταίει, ποιος φταίει κανένα στόμα 

δεν το ‘βρε και δεν το ‘πε ακόμα…»

Και όμως, δεν είναι έτσι. Οι ευθύνες είναι σαφείς:

1.Η πολιτική των μνημονίων. Η κυβέρνηση, με την καθοδήγηση της τρόικας, περικόπτει συστηματικά την τελευταία διετία πόρους από τα δημόσια αγαθά (Υγεία, Παιδεία, Συγκοινωνίες), καταδικάζοντας τους πολίτες σε όλο και χειρότερες παροχές (ενώ οι φόροι που πληρώνουν οι εργαζόμενοι - και όχι φυσικά οι εργοδότες και οι πλόυσιοι-  γι’ αυτές ακριβώς τις παροχές αυξάνονται ιλιγγιωδώς…). Ταλαιπωρημένοι, φοβισμένοι και ενίοτε θυμωμένοι υποχρεώνονται -όσοι φυσικά το αντέχουν- να αναζητήσουν τις αναγκαίες για τη ζωή τους υπηρεσίες στον ιδιωτικό τομέα. Οι υπόλοιποι περιμένουν στις ουρές βλαστημώντας, πληρώνουν κάθε μέρα όλο και περισότερο για τα φάρμακα τους. Κάποιοι φτάνουν να  σέρνονται σαν φαντάσματα τις νύχτες στους δρόμους της Αθήνας, κι αν είναι και λίγο μελαμψοί κινδυνεύουν από τους δήθεν Άριους υπάνθρωπους της Χρυσής Αυγής.

2.Οι εκάστοτε ηγεσίες του Υπουργείου Υγείας, που με τη σειρά του, περικόπτουν ακόμα περισσότερο τους πόρους από το «κοινωνικό περιθώριο» (ψυχική υγεία, εξαρτημένοι, οροθετικοί, χρόνιοι πάσχοντες) λειτουργώντας στα πλαίσια του κοινωνικού δαρβινισμού: ωσάν μόνον οι νέοι και υγιείς (που δεν απαιτούν πόρους, αλλά αντίθετα παράγουν) να δικαιούνται επιβίωσης στο Δημόσιο Σύστημα Υγείας… Ιδιαίτερη μνεία απαιτείται, βέβαια, στον προηγούμενο (και αλησμόνητο…) υπουργό υγείας, που «έκανε το κομμάτι του» δακρύζοντας στην τηλεόραση από πόνο για το δράμα των  εξαρτημένων και κόβοντας κορδέλες στις νέες μονάδες, δηλώνοντας πως όλα αυτά θα τα καταφέρει χωρίς ούτε ένα ευρώ. Η αλήθεια φάνηκε μόλις έφυγαν οι κάμερες…

3.(last but not least) Η Διοίκηση του ΟΚΑΝΑ. Σταχυολογώντας το έργο της παρούσας διοίκησης, βλέπουμε ότι όπως η ίδια περήφανα δήλωνε πριν λίγο καιρό έφερε στον Οργανισμό το Γενικό Επιθεωρητή Δημόσιας Διοίκησης και το Γενικό Λογιστήριο του Κράτους (ενώ γνώριζε – ή, τουλάχιστον, όφειλε να γνωρίζει  - ότι τα πορίσματα αντίστοιχων ελέγχων καθόλου δε συμβάλουν στην «πάταξη της διαφθοράς»,  ενώ λίγο ωφελούν στο να «βγάλουν λάδι» την εκάστοτε διοίκηση σε βάρος της προηγούμενης – η κύρια χρήση τους είναι η συκοφάντηση των εργαζομένων και η περικοπή πόρων και δικαιωμάτων από εργαζόμενους και χρήστες). Με αξιοθαύμαστη επιμονή και συνέπεια, τα τρία προηγούμενα χρόνια, επαναλάμβανε τον αποτροπιασμό της για το μισθολόγιο,
που συνάντησε στον ΟΚΑΝΑ και που φυσικά δεν ήταν δυνατόν να αποδεχτεί με κανένα τρόπο, δημιουργώντας σε όλους όσους σήμερα στρέφονται με μανία εναντίον των εργαζομένων (αλλά και σε τμήμα των μελών των προγραμμάτων με ό,τι αυτό σημαίνει για την αμοιβαία εμπιστοσύνη) την εικόνα ότι στον ΟΚΑΝΑ οι εργαζόμενοι είναι προνομιούχοι και τρώνε με χρυσά κουτάλια. Συναίνεσε  στο κλείσιμο των μεγάλων μονάδων και στην κατάργηση 1500 θέσεων θεραπείας, ενώ χιλιάδες άνθρωποι παραμένουν στη λίστα. Έδωσε το «επιστημονικό άλλοθι» στις περικοπές αντιδραστηρίων / φαρμάκων / παροχών στέγασης κοκ διότι «δεν χρειάζονται τόσα» (με τη βοήθεια βέβαια των αιωνίων φωστήρων καλοθελητών. Αυτή η Διοίκηση, τώρα που τα πράγματα σκουραίνουν, θέλει να βαδίσουμε μαζί για να παλέψουμε -λέει- ενάντια στις περικοπές του προϋπολογισμού, τις οποίες η ίδια αποδέχτηκε όλα τα προηγούμενα χρόνια και με τις οποίες συμβιβάστηκε αδιαμαρτύρητα, αδιαφορώντας για το αν οδηγούσαν τον ΟΚΑΝΑ και τα προγράμματα του στην υποβάθμιση. Θυμήθηκαν ότι ο προϋπολογισμός δεν φτάνει, όταν η υφυπουργός ζήτησε την παραίτηση της Προέδρου, το ξαναξέχασαν όταν ο Υπουργός άφησε να εννοηθεί ότι το πρόβλημα το έχει η κ. Σκοπούλη, το ξαναθυμήθηκαν όταν ο Υπουργός δεν ήταν συνεπής στο ραντεβού του.

«Κι έτσι, στη σκοτεινή ταβέρνα 

πίνουμε πάντοτε σκυφτοί/.../

δειλοί, μοιραίοι κι άβουλοι αντάμα

προσμένουμε, ίσως, κάποιο θαύμα»

Η Αριστερή Συσπείρωση δεν έχει ανάγκη από εύσημα αγωνιστικότητας: την στράτευση της στον αγώνα των εργαζομένων την γνωρίζουν όλοι όσοι συμμετέχουν στη λειτουργία και τους αγώνες του Σωματείου. Όσο περνάει από το χέρι μας δεν θα επιτρέψουμε να χρησιμοποιηθούν οι εργαζόμενοι του ΟΚΑΝΑ και οι αγώνες τους για την υπεράσπιση μιας Διοίκησης, που μόνο δεινά και απαξίωση μας έχει προσφέρει μέχρι σήμερα.  

Η θέση μας είναι καθαρή: δεν μας ενδιαφέρουν τα πρόσωπα, μας ενδιαφέρουν οι πολιτικές. Μια Διοίκηση, που μέχρι σήμερα έχει δείξει απεριόριστη προθυμία για την εφαρμογή όλων των απαιτήσεων της τρόϊκας και των μνημονίων, δεν μας εμπνέει καμία εμπιστοσύνη, ούτε για το παρόν ούτε για το μέλλον.

Δεν υπάρχει κανένα θαύμα για να προσμένουμε. Εμείς, οι εργαζόμενοι του ΟΚΑΝΑ είμαστε αυτοί που πρέπει να παλέψουμε όσο πιο δυνατά, όσο πιο μαζικά, όσο πιο αποφασιστικά:

• για την άμεση ενίσχυση της χρηματοδότησης του ΟΚΑΝΑ – ώστε να εξασφαλιστεί η απρόσκοπτη συνέχιση της λειτουργίας του, αλλά και  να βελτιωθούν οι παρεχόμενες υπηρεσίες (κάλυψη απαραίτητων αναγκών σε αναλώσιμα, προσλήψεις προσωπικού, δημιουργία νέων μονάδων ώστε να απορροφηθεί η λίστα, άμεσα μέτρα για την ανάσχεση της επιδημίας του AIDS)
• για τη διασφάλιση του δημόσιου και δωρεάν χαρακτήρα των υπηρεσιών αντιμετώπισης της εξάρτησης.

Να προχωρήσουμε με σταδιακή κλιμάκωση και μέσα από γενικές και τοπικές συνελεύσεις σε ΟΛΕΣ τις μορφές αγώνα που μπορούμε, γνωρίζοντας ότι ο αγώνας δεν είναι ούτε εύκολος, ούτε σύντομος. Οι εργαζόμενοι του ΟΚΑΝΑ θέλουμε και μπορούμε να ανατρέψουμε τις πολιτικές τους. Και σε αυτό τον αγώνα δεν είμαστε μόνοι. Οι σύμμαχοι μας είναι πολλοί:

• τα μέλη των προγραμμάτων ( η ακολουθούμενη πολιτική θέτει την ίδια τη ζωή τους σε κίνδυνο),
•  οι εργαζόμενοι στα «συγγενή» σωματεία της εξάρτησης και ψυχικής υγείας,
•  οι εργαζόμενοι στα «δημόσια αγαθά» (υγεία – παιδεία – συγκοινωνία) που τόσο βάρβαρα πλήττονται από τη μνημονιακή πολιτική, αλλά και 
• το σύνολο των πολιτών, οι οποίοι ουσιαστικά  στερούνται το δικαίωμα στην πρόσβαση σε ένα επαρκές και αποτελεσματικό δημόσιο σύστημα υγείας

Συνάδελφοι συναδέλφισσες,

Να συμμετάσχουμε σε όλες τις κινητοποιήσεις. Πιο συγκεκριμένα:

Την ημέρα της στάσης εργασίας, με ευθύνη του ΔΣ του Συλλόγου, να κληθούν οι υπεύθυνοι και οι θεραπευτικές ομάδες των προγραμμάτων να προσαρμόσουν το ωράριο χορήγησης (αφού φυσικά ενημερώσουν έγκαιρα τα μέλη των προγραμμάτων), έτσι ώστε να παρευρεθούν όσο το δυνατόν περισσότεροι συνάδελφοι στην συγκέντρωση. Να φροντίσει ο Σύλλογος να έλθουν όσοι συνάδελφοι από την επαρχία το επιθυμούν (πχ Λεωφορεία ή ότι άλλο μπορεί να γίνει). Τα μέλη του ΔΣ, το αμέσως επόμενο διάστημα, να επισκεφθούν τις επαρχιακές μονάδες και να δώσουν συνεντεύξεις τύπου στα τοπικά μέσα. Να ενημερωθούν τα μέλη των προγραμμάτων για το τι σημαίνει η περικοπή του προϋπολογισμού για τις παρεχόμενες υπηρεσίες, που φυσικά δεν είναι μόνο το υποκατάστατο.

Να προετοιμαστούμε ΟΛΟΙ για κλιμάκωση και όξυνση των μορφών πάλης, στο βαθμό που δεν υπάρχει δέσμευση του υπουργείου για την αύξηση του προϋπολογισμού. 

Πάνω από όλα να έχουμε εμπιστοσύνη στις δυνάμεις μας.

Γιατί καθώς έγραψε ο Μπρεχτ: «Αν αγωνιστείς μπορεί και να χάσεις. Αν δεν αγωνιστείς είσαι ήδη χαμένος»

ΑΡΙΣΤΕΡΗ ΣΥΣΠΕΙΡΩΣΗ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ ΟΚΑΝΑ