ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΓΚΥΚΛΙΟ ΚΑΙ ΤΗ ΣΤΑΣΗ ΕΡΓΑΣΙΑΣ ΤΗ ΔΕΥΤΕΡΑ

        Η εγκύκλιος με θέμα: «Έναρξη εφαρμογής ηλεκτρονικού συστήματος ωρομέτρησης», σύμφωνα με την οποία από τη Δευτέρα 3/12/2014 αρχίζει η πιλοτική εφαρμογή των καρτών, αποδεικνύει για άλλη μια φορά, με το ύφος και το περιεχόμενο της, την εμμονή της διοίκησης – στην οποία δυστυχώς συγκαταλέγονται και κάποιοι πρώην συνάδελφοι μας- στην τυπολατρία, τον έλεγχο και την αυστηρότητα χωρίς ουσία.

Η ανάγκη των διοικούντων να απολαύσουν το αίσθημα της «παντοδυναμίας», τους οδηγεί στο να ξεχνούν όχι μόνο τα δικά τους «ωράρια» εργασίας, αλλά και το γεγονός ότι σε καμία δομή ψυχικής υγείας δεν εφαρμόζεται παρόμοιο σύστημα, και μάλιστα με αυτό τον τρόπο που περιγράφεται στην εγκύκλιο. Και ο λόγος που αυτό γίνεται έχει να κάνει με την ιδιαιτερότητα του χώρου, με τις υψηλές πιέσεις που δέχεται το προσωπικό, με τη συνεχή ματαίωση που απειλεί καθημερινά τους εργαζόμενους και φυσικά με την πρόληψη του συνδρόμου επαγγελματικής εξουθένωσης. 

Είναι γνωστό ότι ο Γενικός Διευθυντής δεν έχει καμία εμπειρία και γνώση πάνω σε αυτά τα θέματα. Μπορεί να νομίζει ότι «διευθύνει» αλυσίδα παραγωγής και χορήγησης take home. Οι τον Οργανισμό όμως Διοικούντες εκ των παλαιών συναδέλφων, όφειλαν ως επαγγελματίες ψυχικής υγείας να γνωρίζουν τις ιδιαιτερότητες του χώρου, και τις επιπτώσεις που παρόμοιες αποφάσεις μπορούν να φέρουν στην ουσιαστική «αποδοτικότητα» του προσωπικού και στην εν τέλει αποτελεσματικότητα των προγραμμάτων. Αλλά ακόμη κι αν αυτά είναι «ψιλά» γράμματα (δηλαδή η τελική αποτελεσματικότητα των προγραμμάτων και η σχέση της με την ικανοποίηση του προσωπικού, την δημοκρατία και την ελευθερία), ακόμη κι αν έχουν ξεχάσει τι λέει η βιβλιογραφία και η διεθνής εμπειρία, σίγουρα οι Διοικούντες–πρώην εργαζόμενοι, δεν μπορεί να έχουν ξεχάσει τα δικά τους ιδιαιτέρως πενιχρά ωράρια εργασίας. Και αν αυτοί θέλουν να τα ξεχάσουν,δυστυχώς για αυτούς τα θυμούνται πολύ καλά όσοι και όσες έχουν εργαστεί στις ίδιες μονάδες με αυτούς. Είναι πράγματι εξοργιστικό....   

Είναι όμως η ουσία οι κάρτες, η ώρα προσέλευσης και αποχώρησης και το αν ο εργαζόμενος θα πάει να αγοράσει τυρόπιτα ή όχι; Όχι βέβαια. 

Μέσα σε αυτή την εγκύκλιο, πίσω από το σαδιστικό της ύφος, καταγράφεται με σαφήνεια η πραγματική «ουσία», που δεν είναι άλλη από την προσπάθεια να καθυποταχτούν οι εργαζόμενοι. Η προσπάθεια να επιβληθεί το δόγμα «εμείς διοικούμε, εμείς αποφασίζουμε, εμείς είμαστε τα αφεντικά και δεν σας πέφτει λόγος».

Ε λοιπόν στις δικές τους ανάγκες για παντοδυναμία και αυταρχισμό, εμείς (πρέπει να) θα αντιτάξουμε τη δική μας πραγματικότητα και τις δικές μας ανάγκες.

Οι δομές αιμορραγούν, οι μονάδες στερούνται γιατρών, λειτουργούν χωρίς τις απαραίτητες εξετάσεις λόγω έλλειψης αντιδραστηρίων για μήνες. Συνεχίζει να μη διανέμεται ο απαραίτητος αριθμός συρίγγων, να μη γίνονται εξετάσεις για ηπατίτιδες και HIV/AIDS, να μην προχωράει κανένα πρόγραμμα εξάλειψης της ηπατίτιδας, να μη λειτουργούν τα πολλάκις προεξαγγελθέντα υπνωτήρια, να μη γίνονται νέα προγράμματα στις φυλακές, να μη μοιράζονται σύριγγες στις φυλακές, να μην.., να μην…

Και ενώ όλα αυτά συμβαίνουν, η διοίκηση ασχολείται με τις κάρτες και μάλιστα με αυτό τον σαδιστικό τρόπο, που περιγράφεται στην εγκύκλιο που μας έστειλαν. Σαδιστές απέναντι στους εργαζόμενους, που παλεύουν να προσφέρουν «υψηλού επιπέδου υπηρεσίες» από το περίσσευμα των εξαντλημένων ψυχικών δυνάμεων τους. Απέναντι σε εργαζόμενους που ενώ είναι έμπειροι, επαρκώς καταρτισμένοι και εκπαιδευμένοι δέχονται διαρκώς παρεμβάσεις άνωθεν για το έργο τους.

Η εγκύκλιος που μας έστειλαν, με το ύφος και το περιεχόμενο της, είναι το κερασάκι στην τούρτα των διώξεων των εργαζομένων «…..διότι δε συνεμορφώθησαν προς τας υποδείξεις». Βρίσκεται σε πλήρη αρμονία με τις πρόσφατες επιλογές σε θέσεις ευθύνης με αποκλειστικό κριτήριο την πίστη και την αφοσίωση στα πρόσωπα που διοικούν τον Οργανισμό (προσέξτε στα «πρόσωπα» όχι στον σκοπό που πρέπει να υπηρετεί ο Οργανισμός). Είναι ακόμη μια στοχευμένη προσπάθεια αποξένωσης των εργαζομένων από τη δουλειά τους, δηλαδή από τους θεραπευόμενους και τη θεραπεία.  

Μπορεί να νομίζουν ότι το δόγμα «η εργασία απελευθερώνει» είναι αρκετό για να "διοικήσουν" έναν οργανισμό, που πρέπει να προσφέρει υπηρεσίες φροντίδας και θεραπείας. Είναι μακρυά νυχτωμένοι: όλα τα δεδομένα, επιστημονικά και ιστορικά δείχνουν ότι για να έχει αποτέλεσμα η δουλειά μας δεν αρκεί να «βρισκόμαστε» στον χώρο εργασίας μας.

Οι εργαζόμενοι είναι αναγκασμένοι να δίνουν το περίσσευμα της ψυχής τους κάθε μέρα για να σταθούν οι ίδιοι και οι θεραπευόμενοι τους όρθιοι, σε μια καθημερινότητα που ζητά και από τους δυο να σκύψουν το κεφάλι και να υποταχτούν. 

Η αντίσταση στην υποταγή είναι ο βασικός λόγος για να συμμετάσχουμε στη στάση εργασίας τη Δευτέρα και όχι η διεκδίκηση της λούφας: Αυτοί που λουφάρουν σήμερα με τις ευλογίες της Διοίκησης, είναι βέβαιο ότι θα συνεχίσουν να λουφάρουν και αύριο. Πάλι με τις ευλογίες της Διοίκησης.

Η αντίσταση στην υποταγή, η διεκδίκηση της δικής μας αξιοπρέπειας ταυτίζεται με τη διεκδίκηση της ποιότητας των προγραμμάτων του ΟΚΑΝΑ, ταυτίζεται εν τέλει με τη διεκδίκηση και της αξιοπρέπειας των θεραπευομένων μας.