ΚΑΛΩΣ ΤΟΥΣ, ΚΙ ΑΣ ΑΡΓΗΣΑΝ...

...θα σπεύσουμε να πούμε - προκαταλαμβάνοντας την αντίδρασή σας! (ελπίζουμε, τουλάχιστον...). Όντως αργήσαμε χαρακτηριστικά, δίκιο έχετε. Πάντως, δεν κάναμε ένα μήνα διακοπές - ούτε κι εμείς (με τι λεφτά, άλλωστε;) Απλώς "χαζεύαμε". Μάλλον η καθημερινότητα είναι πιο κουραστική απ' όσο νομίζουμε...
Ερχόμαστε τώρα στα "δικά μας":
1.Συνεχίζεται η διαπραγμάτευση για τη Συλλογική Σύμβαση. Η διοίκηση είναι κατ' αρχήν θετική στο να την υπογράψει ως το τέλος του μήνα (σημεία των καιρών: ούτε αυτό δεν είναι αυτονόητο πλέον...). Όσον αφορά τους όρους, μάλλον υπάρχει συναίνεση στο να συμπεριληφθούν τα ισχύοντα (Burn Out, εννιάμηνη άδεια λοχείας, κονδύλια για βρεφονηπιακούς και εκπαίδευση, δυνατότητα ψυχιατρικής ειδικότητας για τους νοσηλευτές) / δεν είναι "ιδιαίτερα θετικοί" σε ό,τι άλλο θεσμικό προτάθηκε - εκτός, ίσως, της δυνατότητας εξωτερικής εποπτείας / "δεν έχουν λεφτά" για το ΤΑΣΕΟ.
Πολλά τα θέματα: α. η (γνωστή) απόσταση μεταξύ λόγων και έργων - από το "τι λέγεται" τώρα και τι θα υπογραφεί, έως το εάν και πότε θα δούμε τα χρήματα για την εκπαίδευση και για τους βρεφονηπιακούς σταθμούς, ακόμα κι αν υπογραφεί η ΕΣΣΕ.
β. Το θέμα του ΤΑΣΕΟ. Δεν είναι μόνο μεγάλη κατάκτηση - είναι και μεγάλη ανάγκη σ' αυτούς τους καιρούς να υπάρχει ένα ταμείο αλληλοβοήθειας. Αναγκαία βήματα, λοιπόν: να αποδεχθεί η διοίκηση την υποχρέωσή της, ακόμα κι αν προσωρινά δεν μπορεί να καταβάλει το σύνολο του χρέους της απέναντι στο ταμείο. Να αποδώσει η διοίκηση στο ΤΑΣΕΟ τα χρήματα που παρακρατά από εμάς γι αυτό το σκοπό. Τέλος, να προχωρήσουν - επιτέλους!-  οι διαδικασίες στο ίδιο το ΤΑΣΕΟ ώστε να μπορεί να λειτουργήσει. 
γ. Θυμίζουμε: οι  (και ισχύουσες ως τώρα, και ανέξοδες) άδειες - όπως το Burn Out και το εννιάμηνο δεν είναι "χάρη". Είναι στοιχειώδης αναγνώριση με έργα, από τη μεριά της διοίκησης, των λόγων και των εγκωμίων που πλέκουν , με κάθε αφορμή, στους εργαζόμενους και στις "πλάτες" τους...

2. Στις  24.09 εκδικάζονται τα ασφαλιστικά μέτρα. Ο νέος νόμος για τα ασφαλιστικά δεν αλλάζει κάτι όσον αφορά τις μισθολογικές διεκδικήσεις, κάνει όμως πιο δύσκολες τις αναβολές. Άρα, πρέπει να είμαστε όλοι εκεί.

3. Last, but not least - τουναντίον, μια που αν δε λυθεί αυτό, όλα τα προηγούμενα είναι κενά γράμματα. Δεν δόθηκε η ενίσχυση της επιχορήγησης, αυτά τα περίφημα 4 εκατομμύρια. Δεν έχουν δοθεί, ούτε διαφαίνεται η πρόθεση του υπουργείου να τα δώσει. Οπότε, "λεφτά υπάρχουν" (όσα υπάρχουν...)  ως το τέλος του μήνα.  

Είναι σαφές πως, αν περιμένουμε το υπουργείο και τη διοίκηση να μας σώσουν, ο ΟΚΑΝΑ θα ακολουθήσει την τύχη των νοσοκομείων που "δεν θα έκλειναν", οι εργαζόμενοι την τύχη των υγειονομικών που παρέλαβαν τα χαρτιά της διαθεσιμότητας και έμαθαν, πλέον, "τι εστί βερίκοκο", και για τα μέλη των προγραμμάτων δεν θα υπάρξει καμία μέριμνα (όπως δεν υπήρξε για τους ανθρώπους που στήριζαν οι δομές ψυχικής υγείας και ειδικής αγωγής που έχουν ήδη κλείσει).  Θα ρωτήσει κανείς: και γιατί εμείς να διασωθούμε; είμαστε "πιο ωραίοι" ή "πιο χρήσιμοι" από τους προηγούμενους; Τίποτα από τα δύο - ξέρουμε όμως τι θα συμβεί, δεν μπορούμε πια να τρέφουμε αυταπάτες και (ίσως...) εμάς να μη μας πιάσουνε στον ύπνο...

Τοπική Συνέλευση Αθήνας: την Τρίτη 17.09 στις 12:30μμ

Bonus Track (δυστυχώς όχι για να ευθυμήσουμε): Σήμερα Κυριακή, στις 7μμ στο Μουσείο Μπενάκη της Πειραιώς κάνει πρεμιέρα το ντοκιμαντέρ της Ζωής Μαυρουδή "Ερείπια", για τις οροθετικές γυναίκες. 
Λεπτομέρειες και trailer: http://ruins-documentary.com
.