ΔΕΛΤΙΟ ΘΥΕΛΛΗΣ 26.02.2013

 Στο χθεσινό (πολύ) πρωινό ραντεβού, που είχε συμφωνηθεί στην τοπική συνέλευση της Αθήνας από την προηγούμενη Πέμπτη, ανταποκρίθηκαν κάποιοι συνάδελφοι - δυστυχώς όμως όχι αρκετοί ώστε να προχωρήσουμε σε κινητοποιήσεις δυναμικές, όπως  είχαμε σχεδιάσει. Έτσι, τελικά έγινε μία ανοιχτή συζήτηση μεταξύ των παρευρισκομένων και, στη συνέχεια, παράσταση έξω από το υπουργείο υγείας και συνάντηση με τη διευθύντρια του γραφείου της υφυπουργού κας Σκοπούλη.

Η συζήτηση που έγινε στο αμφιθέατρο είχε ιδιαίτερο ενδιαφέρον. Ξεπερνώντας το μούδιασμα όλων των παρευρισκομένων για την μη μαζική συμμετοχή των συναδέλφων, συζητήσαμε τους λόγους για τους οποίους οι συνάδελφοι μας δεν συμμετέχουν στις κινητοποιήσεις, παρά την κρισιμότητα της κατάστασης. Προφανώς δεν επαρκεί ως απάντηση ότι οι μέρες ήταν …δύσκολες λόγω των burn out (!). Ούτε η πραγματικότητα της καθημερινότητας στις μονάδες, παρά τις δυσκολίες που φέρνει στη συμμετοχή των εργαζόμενων: κατακερματισμός του προσωπικού, μεγάλη επιβάρυνση των υπολοίπων όταν κάποιοι λείπουν (μια που όχι απλώς δεν περισσεύει κάποιος αλλά, αντίθετα, λείπουν πολλοί…), διασπορά των δομών σε όλο το λεκανοπέδιο. Ωστόσο, οι βαθύτερες αιτίες θα πρέπει να αναζητηθούν αλλού:

ü  Στο φόβο και την αναμενόμενη, αντανακλαστική σχεδόν,  αντίδραση των ανθρώπων να κλείνονται στον εαυτό τους και τον μικρόκοσμό τους μπροστά σε καταστάσεις που αισθάνονται πως δεν ελέγχουν – ως εάν η άρνηση να μπορούσε να εξαφανίσει τον οδοστρωτήρα…

ü  Στην απαξίωση, στα μάτια πολλών, των διαδικασιών του Συλλόγου  - μια κατάσταση για την οποία (αν την εξετάσουμε με σοβαρότητα και όχι με την «ανετιά» αυτών που προσπαθούν να καλύψουν το φόβο ή τον καιροσκοπισμό ή την αδιαφορία τους πίσω από την καταγγελία των συνδικαλιστών «που είναι όλοι καρεκλοκένταυροι και βολεμένοι») ευθύνη έχουν, σαφώς, όχι μόνον οι «μη συμμετέχοντες» αλλά και όσοι εμπλέκονται. Σίγουρα υπάρχει σε πολλούς η νοοτροπία της «ανάθεσης»: «εγώ σε ψηφίζω, κι εσύ οφείλεις να ασχολείσαι – ενόσω εγώ κοιτάζω τη δουλίτσα μου». Από την άλλη μεριά, να αναφέρουμε και μακρές περιόδους όπου δεν συγκαλείτο συνέλευση, αποφάσεις γενικών συνελεύσεων που ουδέποτε υλοποιήθηκαν λόγω αντιλήψεων συγκεκριμένων συνδικαλιστών που αντιλαμβάνονται προσωποκεντρικά την δράση τους στο ΔΣ, την ελλειπή λειτουργία της Επιστημονικής Επιτροπής και πολλών τοπικών συμβουλίων, την απουσία του ΔΣ από τις μονάδες της περιφέρειας κοκ. 

Η συζήτηση επεκτάθηκε και τέθηκαν θέματα αλλαγής της λειτουργίας του συλλόγου και της εκλογής του Δ.Σ. του, ώστε να εξασφαλίζεται η μεγαλύτερη δυνατή  συμμετοχή. Αναδείχθηκε, και πάλι, η ανάγκη αύξησης του αριθμού των μελών του ΔΣ – όπως και η ανάγκη εμπλοκής νέων ανθρώπων στις διαδικασίες. Συζητήθηκαν απόψεις όπως η μετάβαση του Δ.Σ. σε ένα μικτό σχήμα στο οποίο εκτός των εκλεγμένων αντιπροσώπων θα συμμετέχουν και κληρωτά μέλη 
ή μέλη που θα ψηφίζονται σε τακτά χρονικά διαστήματα από τη γενική συνέλευση, η ανάδειξη αντιπροσώπου στη συνέλευση από την κάθε μονάδα, ο οποίος δεν θα είναι μόνιμος αλλά διαφορετικός κάθε φορά, η δυνατότητα άμεσης ανάκλησης από τη συνέλευση οποιουδήποτε μέλους της Διοίκησης του Συλλόγου κοκ

ü   Σημαντικός, όμως, παράγοντας, που οδηγεί σε τέτοιου είδους στάσεις, φαίνεται να είναι και το γεγονός ότι ίσως πολλοί συνάδελφοι δεν έχουν ακόμα συνειδητοποιήσει την κρισιμότητα της κατάστασης για τον ΟΚΑΝΑ και για όλους εμάς τους εργαζόμενους σε αυτόν. Όντως, είναι δύσκολο  να πιστέψουμε  ότι ο Οργανισμός  κινδυνεύει με «λουκέτο». Όμως, η κατάσταση είναι τραγική. Ενδεικτικά αναφέρουμε τα πιο πρόσφατα:

1.    οι μονάδες λειτουργούν σχεδόν χωρίς ουροληψίες καθώς δεν υπάρχουν αντιδραστήρια – με ό,τι αυτό συνεπάγεται για την ασφάλεια των ασθενών

2.    τα προβλήματα στην προμήθεια υποκατάστατων έχουν πλέον παγιωθεί, με αποτέλεσμα τη διαρκή ανησυχία για το αν θα έρθει η επόμενη παραλαβή, πότε θα έρθει, και (στην περίπτωση της βουπρενορφίνης) τι θα περιέχει. Τα αποθέματα μεθαδόνης βρίσκονται «στο κόκκινο» - σε τέτοιο βαθμό που σε κάποιες μονάδες προχώρησαν σε οριζόντια μείωση της χορηγούμενης ποσότητας  κατά 10% (η αντιστοιχία είναι θλιβερή αν σκεφτούμε πως με οριζόντιες περικοπές κατά 10% ξεκίνησαν και οι μειώσεις στους μισθούς μας το 2010)

3.    το μηχάνημα διενέργειας ιολογικών εξετάσεων κατασχέθηκε από τη ΜΑΒΥ

4.    εμβολιασμοί δεν γίνονται λόγω μη ύπαρξης επαρκών εμβολίων

5.    η κινητή μονάδα εξακολουθεί να μην λειτουργεί καθώς δεν υπάρχουν χρήματα για την ασφάλιση του ασθενοφόρου

6.    δεν υπάρχουν μελάνια για εκτυπωτές και fax, αναλώσιμα υλικά… χαρτί υγείας και σαπούνι!

7.    η Διοίκηση του ΟΚΑΝΑ χρωστά τα λεφτά που μας παρακρατά στο ΙΚΑ (θυμίζουμε ότι όταν είχε έρθει η σημερινή Πρόεδρος εγκαλούσε το Σωματείο γιατί κατά τη γνώμη της δεν είχε διαμαρτυρηθεί αρκούντως που η προηγούμενη Διοίκηση χρωστούσε στο ΙΚΑ), στο ΤΑΣΕΟ, στο Σωματείο και στο Ταχυδρομικό Ταμιευτήριο (για όσους συναδέλφους έχουν πάρει δάνεια). Πρόκειται για υπεξαίρεση και κλοπή δικών μας χρημάτων κάτι για το οποίο το ΔΣ μέχρις στιγμής δεν φαίνεται να έχει κάνει κάτι...

Ο προϋπολογισμός του ΟΚΑΝΑ παραμένει στα 18 εκ. ευρώ, το οποίο θα μειωθεί κατά 10%, αφού το υπουργείο θα περικόψει οριζόντια τα έξοδα του κατά 10%, την ίδια στιγμή που μόνο η μισθοδοσία μας, μετά την εφαρμογή του ενιαίου, φτάνει τα 17 εκ. (χωρίς την αμοιβή των συναδέλφων με μπλοκάκι ούτε τις αμοιβές των συναδέλφων φύλαξης και καθαριότητας) (!) Σύμφωνα με υπολογισμούς των εργαζομένων στις οικονομικές υπηρεσίες του οργανισμού, στην καλύτερη περίπτωση ο προϋπολογισμός θα «κρατήσει» τον ΟΚΑΝΑ μέχρι το Μάιο!!!

Σε γενικές γραμμές η συζήτηση ήταν εξαιρετικά ενδιαφέρουσα καθώς δεν στάθηκε στη «γκρίνια» για τη μη συμμετοχή αλλά επεκτάθηκε στην αυτοκριτική, την συζήτηση των αιτιών και την αναζήτηση λύσεων. Οι συνθήκες είναι πρωτόγνωρες, διαφορετικές από αυτές που έχουμε συνηθίσει εδώ και πολλά χρόνια και οι παραδοσιακοί τρόποι φαίνεται πως δεν αρκούν για την αντιμετώπιση τους. Ο μονόδρομος δεν βρίσκεται στα νεοφιλελεύθερα μέτρα αλλά στην αναγκαιότητα να αναζητήσουμε νέους (ή και να ξαναεφαρμόσουμε παλιότερους και ξεχασμένους) τρόπους για να ταρακουνήσουμε συνειδήσεις και να σηκώσουμε το κεφάλι ψηλά.

Στη συνέχεια, έγινε παράσταση έξω από το υπουργείο και συνάντηση με τη διευθύντρια του γραφείου της υφυπουργού κας Σκοπούλη. Εκεί, όπως ίσως θα περίμενε κανείς, δεν μάθαμε τίποτα καινούριο ούτε είχαμε κάποιο συγκεκριμένο αποτέλεσμα. Η διευθύντρια, που ανέλαβε καθήκοντα τον Ιανουάριο, δεν ήταν πολύ ενήμερη (???) για την ουσία των προβλημάτων μας, για τα οποία έδειξε …αμέριστη κατανόηση και δεσμεύτηκε να ζητήσει συνάντηση με την ίδια την υφυπουργό. Φάνηκε, ωστόσο, να είναι ενήμερη για τις σχέσεις μεταξύ προέδρου και υφυπουργού. Αντί οποιασδήποτε συζήτησης για το στραγγαλισμό του ΟΚΑΝΑ από τη μείωση της κρατικής επιχορήγησης, αναφέρθηκε σε ένα πρόγραμμα ΕΣΠΑ που έχει αναλάβει να υλοποιήσει ο Οργανισμός (μία φιέστα κατά των ναρκωτικών που κοστίζει 3,5 εκατομμύρια ευρώ!!!!!!!!!!!!!! -  να δούμε πως θα γίνει η νέα μοιρασιά μεταξύ των γνωστών αγνώστων και πάλι) και μας εγκάλεσε να αντισταθούμε σε τέτοιου είδους σπατάλες «μια και αντιμετωπίζουμε τόσο μεγάλα οικονομικά προβλήματα». Επίσης, στην πόρτα της εξόδου, μας κάλεσε να πάρουμε θέση στο θέμα του διορισμού του Γενικού Διευθυντή (για όσους δεν γνωρίζουν η θητεία του Γενικού Διευθυντή έχει λήξει και βρίσκεται σε εξέλιξη η διαδικασία για το διορισμό νέου, ενώ και ο κ. Πλατανιάς διεκδικεί εκ νέου τη θέση) αφήνοντας αιχμές προς το πρόσωπο του (πόσα θαυμαστικά, πλέον, να προσθέσει κι ο συντάκτης;)

Είναι σαφές ότι η ελπίδα για τη συνέχιση της λειτουργίας του ΟΚΑΝΑ, δηλαδή τη δουλειά μας και τη θεραπεία των ασθενών,  βρίσκεται στα χέρια μας – σε κανένα υπουργείο, σε κανένα παράγοντα και σε καμιά διοίκηση δεν μπορούμε να το αναθέσουμε.