ΟΙ ΠΛΑΤΕΙΕΣ ΤΗΣ ΕΞΕΓΕΡΣΗΣ ΚΑΙ ΟΙ ΚΑΡΕΚΛΕΣ ΤΟΥ ΒΟΛΕΜΑΤΟΣ

(όπου για τον καθένα μας έρχεται κάποτε η στιγμή για ν’ αποφασίσει με ποιους θα πάει και ποιους θ’ αφήσει…)

Το σκηνικό της ζωής μας γίνεται το τελευταίο διάστημα όλο και πιο ασφυκτικό: Η ανεργία εκτοξεύεται (όλοι έχουμε πλέον έναν απολυμένο ή υπό απόλυση στο περιβάλλον μας),  η φτώχεια αγγίζει όλο και μεγαλύτερα κομμάτια του πληθυσμού, ο φόβος φέρνει τον ύπνο της λογικής, κι αυτός, όπως έγραφε πριν πολλά πολλά χρόνια ο Goya, γεννά τέρατα. Στη «χώρα που ανθεί φαιδρά πορτοκαλαία» κινδυνεύεις να πας φυλακή αν δώσεις το εισιτήριό σου στο συνεπιβάτη στο μετρό (που εδώ κι ένα χρόνο κάνει τη μισή από την προβλεπόμενη διαδρομή), ή αν αρνηθείς να πληρώσεις 2 και 3 ευρώ διόδια, κάθε 20 χιλιόμετρα, για ένα δρόμο γεμάτο λακκούβες,
ή εάν καταγγείλεις  πως το νοσοκομείο σου δεν έχει γάζες για τα χειρουργεία της ημέρας. Κινδυνεύεις να σε σκοτώσουν  εάν διαδηλώνεις ή εάν το χρώμα του δέρματός σου παρεκκλίνει απ’ αυτό της Αρείας φυλής .

Η κυβέρνησή μας, συνεχίζει ακάθεκτη. Το νέο πακέτο του δανείου έρχεται με νέα δέσμη μέτρων: μεγαλύτερη συμπίεση του εισοδήματος, καταργήσεις και συγχωνεύσεις όλο και περισσότερων  επιχειρήσεων του Δημόσιου Τομέα. Κάθε μέρα δημοσιεύονται και νέες λίστες οργανισμών του ευρύτερου δημόσιου τομέα που πρόκειται να καταργηθούν, μεταξύ των οποίων φιγουράρει και ο ΟΚΑΝΑ, μαζί με τα νοσοκομεία, τα πανεπιστήμια ή το ΕΚΑΒ. 
«Στο σφυρί» και όλη η δημόσια περιουσία – η ΔΕΗ, το Ταχυδρομικό Ταμιευτήριο, τα λιμάνια… Στο τέλος θα πουλήσουν, όντως, και την Ακρόπολη! Ή, μάλλον, δε θα την πουλήσουν : θα την «αξιοποιήσουν»…

 Ζούμε πια στο «θαυμαστό καινούριο κόσμο» του Χάξλευ: το ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας ονομάζεται «εξυγίανση», ο στραγγαλισμός του εισοδήματος των λαϊκών μαζών «νοικοκύρεμα της οικονομίας», η γελοιότητα «σταυροφορία κατά της διαφθοράς». Όσο για τη διάλυση της ζωής μας, αυτή  λέγεται «αγώνας για να σωθεί η χώρα από τη χρεοκοπία».

Και οι εκπρόσωποι των πολιτών αυτής της χώρας; Οι αντιρρήσεις της Νέας Δημοκρατίας για το ποσοστό του στραγγαλισμού της χώρας είναι «αντιπολίτευση», οι ενοχές των μελών του ΠΑΣΟΚ που παρακολουθούν αμίλητοι την κυβέρνησή τους να διαλύει τη ζωή μας  είναι «αντίσταση», οι ιδεοληψίες των κομμάτων της Αριστεράς είναι «ανυπακοή».   Το ξεπούλημα των εργατικών κεκτημένων από τις συνδικαλιστικές ηγεσίες (με αντάλλαγμα την «καρέκλα» στη Βουλή – ή, έστω, την καρέκλα όπου κάθεσαι και ξύνεσαι αντί να δουλεύεις όπως οι συνάδελφοί σου) λέγεται «σκληρή διαπραγμάτευση», και οι θλιβερές παρελάσεις της ΓΣΕΕ και του ΠΑΜΕ, 20 με 30 μέρες μετά τις εξελίξεις, είναι ο «παλλαϊκός ξεσηκωμός».

Δεν υπάρχει, λοιπόν, καμιά ελπίδα;

Προφανώς και υπάρχει. Και ανάγκη, και θέληση, και ελπίδα. Μόνο  που δε βρίσκεται σ’ αυτούς, αλλά σε μας. Στη θέλησή μας, στη συλλογικότητα και στη δράση. Το αν οι μεγαλειώδεις συγκεντρώσεις των τελευταίων ημερών στο Σύνταγμα είναι ένα «συμπαθητικό» κίνημα που απλά βγήκε για να πει ότι δεν αντέχει άλλο (όπως προσπαθούν να μας πείσουν οι μέχρι πρότινος αιμοσταγείς υποστηρικτές του μνημονίου καψοπρετεντεροτρέμηδες) ή το αν είναι η αρχή ενός κινήματος πραγματικής ανυπακοής, η αρχή της ελπίδας, εξαρτάται και από εμάς όλους τους εργαζόμενους.  

Και η δράση ξεκινά από τα μικρά, τα κοντινά – απ’ αυτά που τόσο επηρεάζουν τη ζωή μας.

ü  Από το αντικείμενο της δουλειάς μας: οι εξαρτημένοι (και οι δομές που τους παρέχουν υπηρεσίες) δέχονται ολομέτωπη επίθεση τόσο από την οικονομική όσο και από την κοινωνική κρίση. Μετατρέπονται, μαζί με τους μετανάστες, στους αποδιοπομπαίους τράγους που συγκεντρώνουν την αγανάκτηση των πολλών. Στιγματίζονται και εκδιώκονται από παντού, σαν κατσαρίδες (από τοποθέτηση «αγανακτισμένου πολίτη» στο Δημοτικό συμβούλιο της Αθήνας, στη συζήτηση για τους μετανάστες και τους εξαρτημένους: ‘’αν μπουν στο σπίτι σου κατσαρίδες, δεν τις πατάς μία- μια. Κάνεις απεντόμωση’’). Οι νέες μονάδες του ΟΚΑΝΑ αντιμετωπίζονται ως χωματερές (όπως κομψά ετέθη στο Χαιδάρι ‘’χώροι ανεξέλεγκτης εγκληματικότητας και διακίνησης ναρκωτικών’’).  Όσο για τη διοίκηση και τον Υπουργό μας, «πέρα βρέχει». Εκτός κι αν βολεύονται, μια που θα ρίξουμε στο Δήμο Χαϊδαρίου ή στο Δήμο Περιστερίου την ευθύνη για τη μη λειτουργία των νέων μονάδων…

ü  Από τις συνθήκες της δουλειάς μας : την ολοένα μεγαλύτερη υποβάθμιση της θεραπευτικής δουλειάς, την προσωπική και συλλογική απαξίωση, τη συμπίεση του εισοδήματός μας. Από ποιόν περιμένουμε; Από το προεδρείο του σωματείου, που χρειάστηκε ένα χρόνο σχεδόν για να ζητήσει να δει αν υπάρχει σύμβαση για τις καθαρίστριες, παρόλο που ήταν απόφαση της ΓΣ; Που περίμενε πάνω από ένα χρόνο για την υπογραφή της συλλογικής σύμβασης – μη και «τα βρούμε» με τη διοίκηση; Που δεν τολμά καν (ή δε θέλει…) ν’ απαντήσει στις συνεχείς τραμπούκικες επιδείξεις δύναμης της διοίκησης απέναντι σε εργαζόμενους και στην απροκάλυπτη προσπάθεια παρεμπόδισης της λειτουργίας των Τοπικών Συμβουλίων και της Επιστημονικής Επιτροπής του Σωματείου μέσω της κατάργησης των αδειών που δίνονταν για τις συνεδριάσεις μια φορά στο τόσο;

ü  Από την καθημερινότητά μας: τη γειτονιά μας που γίνεται όλο και πιο άσχημη, το σχολείο του παιδιού μας που θα κλείσει, το μικρό νοσοκομείο που μας βόλευε και δεν θα λειτουργεί πια. Ή περιμένουμε τον αρμόδιο υπουργό να «καθαρίσει» για μας;

Συναδέλφισσες, συνάδελφοι

Δυστυχώς δεν έχουμε πια την πολυτέλεια να μένουμε αδιάφοροι και να αφήνουμε σε «αυτούς που ανακατεύονται» να δράσουν για μας αντί για εμάς. Όσο για αυτούς που  νομίζουν ότι υπάρχει ακόμη χρόνος για αναμονή, για αυτούς που ακόμη «βάζουν πλάτη» σε αυτή την κυβέρνηση των ξεπουλημένων ή μασάνε τα λόγια τους ενώ έχουν έτοιμες τις προσωπικές τους λύσεις - καβάτζες, είναι απλά συνένοχοι.

Ο αγώνας δεν είναι πολυτέλεια, είναι ανάγκη – κι η ώρα έχει έρθει, προ πολλού.

Να απαιτήσουμε αμεσοδημοκρατικές διαδικασίες, γενικές συνελεύσεις και δράσεις, για την υπεράσπιση της ζωής μας. Εμείς που πριν δέκα χρόνια παλέψαμε και κερδίσαμε το δικαίωμα για συλλογική σύμβαση εργασίας δεν είναι δυνατόν αν μένουμε αδιάφοροι στο γεγονός ότι πλέον γυρίσαμε στο καθεστώς της ατομικής σύμβασης. Πρέπει αμέσως να γίνει ΓΣ του σωματείου και όλοι μαζί να αποφασίσουμε τους τρόπους με τους οποίους θα διεκδικήσουμε

• Άμεση υπογραφή συλλογικής σύμβασης
• Θεραπευτικό πλαίσιο που θα διασφαλίζει υψηλής ποιότητας υπηρεσίες.
• Άμεση λειτουργία νέων μονάδων – καμία απομάκρυνση μονάδας του κέντρου
• Υπεράσπιση των εξαρτημένων απέναντι στο στίγμα και στον εκφασισμό της κοινωνίας.

Στις μονάδες, σε γενικές συνελεύσεις, στη γειτονιά μας!

Στις απεργίες!

Στο Σύνταγμα και σε κάθε πλατεία!

Κάθε μέρα μέχρι να φύγουν όλοι όσοι μας κλέβουν την ζωή και την ελπίδα….

ΑΡΙΣΤΕΡΗ ΣΥΣΠΕΙΡΩΣΗ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ ΟΚΑΝΑ

http://aristerisyspeirosi.blogspot.com/