ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ ΤΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΗΣ ΣΥΣΠΕΙΡΩΣΗΣ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ ΕΟΠΑΕ

 

ΑΡΙΣΤΕΡΗ ΣΥΣΠΕΙΡΩΣΗ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ ΟΚΑΝΑ

ΑΡΙΣΤΕΡΗ ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΙΚΗ ΣΥΣΠΕΙΡΩΣΗ 18ΑΝΩ

 

 

Αντί προοιμίου

Μια ακόμα βαριά μέρα: Ο Πάνος Ρούτσι, ο πατέρας που του αρνούνται να μάθει από τι πέθανε το παιδί του (ως ο νόμος ορίζει) κινδυνεύει κάθε μέρα και περισσότερο, σε δημόσια θέα. Η γενοκτονία στην Παλαιστίνη κλείνει δυο χρόνια, επίσης σε κοινή θέα, και οι 497 αλληλέγγυοι του στολίσκου, που κρατούν στους ώμους τους την αξιοπρέπεια του Δυτικού Κόσμου, βρίσκονται σε φυλακές στην έρημο υπό άγνωστες συνθήκες. Όμως, στο τέλος αυτής όπως και κάθε μέρας, είμαστε υποχρεωμένοι ως πολίτες να φροντίσουμε τα “του οίκου μας”, να προσπαθήσουμε στο δικό μας “σπίτι”, στο δικό μας μικρό κομμάτι της επικράτειας του τέρατος να διατηρήσουμε ένα φως αναμμένο

Οκτώ μήνες ΕΟΠΑΕ: όπου η πραγματικότητα διέψευσε και τους πιο απαισιόδοξους

“Τίποτα δε θ'αλλάξει” μας είπαν. Όντως, τίποτα δεν άλλαξε στην υποκατάσταση. Η “ό,τι του φανεί του λωλοΣτεφανή” στρατηγική για τη θεραπεία, οι αλλοπρόσαλλες εντολές, οι συνεχείς τροποποιήσεις του πλαισίου με αυστηρά προφορικές εντολές, οι ασκήσεις ακριβείας (aka καψώνια), η αίσθηση κινδύνου (του κινδύνου που γεννά η ελλειψη ορίων), η διαρκής πάλη με τη βρώμα και τους κοριούς στις δομές στέγασης, η διαρκής τριβή με τη λογική του παράλογου (γιατί αυτό είναι έτσι; γιατί το άλλο είναι αλλιώς; γιατί το έχεις σε ψηφιακό αρχείο; αν σβηστεί; γιατί το έχεις σε χαρτί; σε σπηλια ζεις;) είναι ίδια κι απαράλλαχτα όπως επί ΟΚΑΝΑ – λίγο περισσότερο αλλά αυτό είναι φυσικό μια που το χάος τείνει να αυξάνεται.

Στα υπόλοιπα προγράμματα, αντίθετα, η αργή ή/και ανύπαρκτη πορεία προς το χάος επιταχύνθηκε ταχύτατα και το όχημα ντελαπάρισε: η λογική και η στρατηγική των προγραμμάτων παραμερίστηκε ως “μη σημαντική”, το ενιαίο της αντιμετώπισης κόπηκε σε μικρά κομμάτια που, σαν lego, “ξανακόλλησε” σε ευφάνταστα κατασκευάσματα, η γνώση και η εμπειρία των ανθρώπων που δούλευαν χρόνια θεωρήθηκε επίσης “μη σημαντική” και το προσωπικό μετακινήθηκε, διασκορπίστηκε, σπρώχτηκε μέχρι την πόρτα της εξόδου.

Η εκπαίδευση αντικαταστάθηκε με σεμινάρια για δημοσίους υπαλλήλους, η εποπτεία με “γαλλικά” από το τηλέφωνο, η αποτελεσματικότητα μετριέται με την ταχύτητα απάντησης σε ανούσια υπερεπείγοντα έγγραφα και με τα παράπονα προς τη διοίκηση (όχι, φυσικά, με το περιεχόμενο των παραπόνων αλλά με την επιμονή τους και με το εάν αυτός που παραπονείται λέει ότι “έχει άκρες”).

Mission accomplished – σχεδόν. Ο τηλεπωλητής νανογιλέκων και υπουργός υγείας διαφημίζει υπερήφανος τα πρώτα ιδιωτικά κέντρα “απεξάρτησης” (!). Το πλαίσιο υπάρχει, το δημόσιο σύστημα συμπιέζεται τόσο που σύντομα όποιος μπορεί θα προσπαθεί να το αποφύγει – λεφτά δεν πολυ-υπάρχουν γι'αυτό καθυστερούν τα όρνεα. Τουλάχιστον το υπουργείο σέβεται τη νοημοσύνη μας και κανείς δεν ξαναμίλησε για “πολυδύναμα κέντρα παντού” ούτε για “ταχύτερη δρομολόγηση μέσα στο σύστημα”.

Για να προχωρήσει απρόσκοπτα το σχέδιο απαιτείται να μην υπάρχουν αντιδράσεις.

Από τους λήπτες των υπηρεσιών “δεν υπάρχει πρόβλημα” – η κυβέρνηση (και η εκάστοτε διοίκηση) που “ό,τι κάνει το κάνει γι'αυτούς”, ούτε τους ακούει ούτε  τους παρουσιάζει ως αξιόπιστους συνομιλητές, παρεκτός αν μπορεί να τους ελέγξει και χρησιμοποιήσει.

Από τους εργαζόμενους οι αντιδράσεις ως τώρα ήταν μειοψηφικές και μάλλον άνευρες. Αυτό είναι το αποτέλεσμα μιας μακράς και επώδυνης (για μας) πορείας: Επί χρόνια η σύνθεση των εργαζομένων αλλάζει – όλο και περισσότεροι (πάνω από το 30% πριν από έξι μήνες) είναι επισφαλώς εργαζόμενοι, οπότε όμηροι της εκάστοτε διοίκησης η οποία, άνετα όπως αναπνέει, μπορεί να μην τους ανανεώσει τη σύμβαση ανεξάρτητα από το εάν χρειάζονται και εάν κάνουν καλά τη δουλειά τους – επειδή “μπορεί”

Και το ότι “μπορεί” το υπενθυμίζει – η εκάστοτε διοίκηση, για να είμαστε δίκαιοι - με κάθε λογής ευφάνταστα καψώνια, μετακινήσεις στις 4μμ το απόγευμα της Παρασκευής, τοποθετήσεις υπευθύνων της αρεσκείας της επειδή είναι φίλοι των γελωτοποιών του αυτοκράτορα κοκ Μπορεί πράγματι;

Η μακρά (στον ΟΚΑΝΑ τουλάχιστον) λειτουργία χωρίς σαφές πλαίσιο, χωρίς κανόνες, χωρίς εποπτεία, με καψώνια και απειλές σ'ένα τόσο ευαίσθητο και στρεσσογόνο περιβάλλον αποξένωσε τους εργαζόμενους από το αντικείμενο και τείνει να εξαφανίσει την περηφάνεια για τη δουλειά τους. Η αδιαφορία γίνεται (κακός) μηχανισμός επιβίωσης για να “βγει η μέρα”.

Κι αν ως εδώ η αντίδραση (καλύτερα: η απουσία αντίδρασης) είναι κατανοητή, τα πράγματα γίνονται πιο δυσάρεστα στην απουσία συλλογικής αντίδρασης και συνδικαλιστικής κάλυψης. Όλοι έχουμε ευθύνες – κι ο καθένας ανάλογα με τη θέση και το ρόλο που κλήθηκε ή που θα μπορούσε να παίξει παίρνει την ευθύνη που του αναλογεί:

Οι πρώην εργαζόμενοι στα Νοσοκομεία βρέθηκαν εντελώς ξεκρέμαστοι, χωρίς σωματείο, ενώ παράλληλα, οι “μητρικοί” οργανισμοί δηλ οι κλινικές και οι δομές ψυχικής υγείας δέχονται ολομέτωπη επίθεση.

Ο σύλλογος εργαζομένων στο ΚΕΘΕΑ παρά το “σοκ και δέος” της επίθεσης που υπέστησαν οι εργαζόμενοι, τα μέλη των προγραμμάτων, η ιστορία και οι δομές του ΚΕΘΕΑ, το προσπάθησε. Με μεθόδους και προσπάθειες άσκησης πίεσης που κρίνονται αναποτελεσματικές εκ των υστέρων, αλλά δεν υπήρξαν ποτέ πολλά υποσχόμενες, εδώ που τα λέμε. Πώς περιμέναμε ότι με επιχειρήματα και παραστάσεις στα κόμματα θα πείθαμε αυτους που καμία όρεξη δεν είχαν να πειστούν; θα ακουγόμασταν σ'αυτούς που από καιρό έχουν κλείσει κάθε δίαυλο επικοινωνίας με την κοινωνία; θα πείθαμε για το δίκαιο των εξαρτημένων αυτούς που σκυλεύουν τα νεκρά παιδιά των Τεμπών; θα διδάσκαμε κοινωνική ευαισθησία και ήθος τους “φραπέδες” και τους φίλους τους; Θα βγάζαμε μπροστά τις “προσωπικότητες” του χώρου και θα έχανε τη λαλιά του ο πωλητής νανογιλέκων που “όλα τα σφάζει κι όλα τα μαχαιρώνει”;

Μεγαλύτερη ευθύνη, αναλογικά, έχει ο Σύλλογος εργαζομένων στον ΟΚΑΝΑ – ο οποίος λειτουργεί πλέον ως αμιγώς εργοδοτικό σωματείο που παρέχει άφθονη συναίνεση και απορρόφηση κραδασμών απέναντι στη διοίκηση, εργασιακές διευκολύνσεις σε μια μικρή μερίδα “στενών φίλων”, άρτον και θεάματα στους πολλούς. Με πολλή και συνεχή δουλειά – να τα λέμε κι αυτά: ατελείωτο splitting στα όρια του κουτσομπολιού για τους (εκάστοτε) “άλλους”, άφθονες υποσχέσεις και απειλές (“Βάλε πλάτη” και θα ανανεωθεί η σύμβασή σου/ θα μετακινηθείς εκεί που θέλεις/ θα σ'αφήσουνε στην ησυχία σου – Ετσι και δε βάλεις πλάτη, πάλι ...). Όπου “Βάλε πλάτη” δε σημαίνει “Δούλεψε/ διάβασε/ ασχολήσου” παρά “γράψου στο σύλλογο”. Και εξασφαλίζει και “δωράκια” από τον Πρόεδρο που, συχνά, εντελώς τυχαία στις παραμονές εκλογών του ενός ή του άλλου σωματείου, βγάζει από το μανίκι του έναν άσσο για παράταση/ανανέωση συμβάσεων κοκ

Όμως τη μεγαλύτερη ευθύνη όλων την έχουμε εμείς – το σύνολο των εργαζομένων – εάν τα παρατήσουμε.

Χρειαζόμαστε ένα σύλλογο – ενιαίο. Ενα σύλλογο που να είναι όσο πιο μαζικός γίνεται. Που να πείθει τους εργαζόμενους, να αναδεικνύει τα προβλήματα, να οργανώνει τις αντιστάσεις, να προτείνει λύσεις, να στηρίζει τα μέλη του. Να εμπνεύσει τη διεκδίκηση και τον αγώνα, σπάζοντας τα φράγματα του φόβου και της αδιαφορίας. Να βγει έξω από το μικρόκοσμό μας στην κοινωνία, και να φωνάξει δυνατά.

Το όχημα γι'αυτό το σύλλογο δεν μπορεί παρά να είναι ο σημερινός σύλλογος εργαζομένων στον ΕΟΠΑΕ. Με αναθεώρηση του καταστατικού ώστε να ανταποκριθεί στις νέες ανάγκες, Με επιτροπές για τα θεραπευτικά θέματα, την υγιεινή και την ασφάλεια, το mobbying που θα λειτουργούν και θα έχουν ουσιαστικό ρόλο. Με συχνές ανοιχτές τοπικές και γενικές συνελεύσεις.

Γι' άυτό συμμετέχουμε στις εκλογές κι αυτούς τους στόχους δεσμευόμαστε πως θα παλέψουμε.

Είθισται σε μια προεκλογική διακύρηξη να καταδεικνύει ο καθένας τη διαφορά και την ανωτερότητά του από τους άλλους. Δεν θα το κάνουμε – όχι από αστική ευγένεια αλλά από ωμό ρεαλισμό. Όλοι σταθήκαμε λίγοι απέναντι στις νέες συνθήκες. Όλοι χάσαμε στον πρώτο γύρο. Όλοι, εκτός από το μοντέλο του εργοδοτικού σωματείου – όμως εκεί το τίμημα που πληρώθηκε ήταν η όπως λάχει λειτουργία των προγραμμάτων και το “κάψιμο” εκατοντάδων εργαζομένων. Και η Αγωνιστική Συσπείρωση έχασε – για να ανεβάσει το ποσοστό της και να βγάλει έδρα νομιμοποίησε την αυτοκρατορική Αυλή. Ευτυχώς είμαστε ακόμα – όλοι – εδώ και προχωράμε.

Δεν είμαστε ούτε “οι μόνοι αξιοπρεπείς και σοβαροί” ούτε “οι μόνοι αγωνιστές”. Δεν το θέλουμε. Θέλουμε να είμαστε μέρος μιας ομάδας, μιας συλλογικότητας με αξιοπρέπεια, σοβαρότητα και ακούραστη αγωνιστική διάθεση και πρακτική.

Ένα τελευταίο  σημείο για τους συναδέλφους που δυσκολεύονται να έρθουν να ψηφίσουν είτε από φόβο ή από μια νοσταλγία των “παλιών καλών ημερών” του συλλόγου του ΟΚΑΝΑ. Δεν υπάρχει τίποτα πιο φυσιολογικό, ειδικά όσο μεγαλώνουμε, από το να θέλει κανείς την ησυχία του. Και είναι πολύ πιθανό ότι όποιος συμμετέχει στις εκλογές αυτές κινδυνεύει να το πληρώσει με έλεγχο ωραρίου, πεπραγμένων, με μετακίνηση, με βάρδιες – και μάλιστα “πακέτο” με την προσπάθεια δολοφονίας χαρακτήρα – καθώς “δε συμβαίνουν πολιτικές διώξεις στις μέρες μας”. Όμως είναι σημαντική η δουλειά μας, μας νοιάζει τι θα απογίνει ο οργανισμός και τα μέλη, είμαστε περήφανοι για τον κόπο μας. Και ο κάθε “ελέω Θεού μονάρχης” (;) έρχεται και φεύγει (μερικοί μάλιστα βεζίρηδες εξαφανίστηκαν νύχτα) αλλά εμείς θέλουμε να μείνουμε, ναι;

Όσο για το Σύλλογο εργαζομένων του ΟΚΑΝΑ, ακριβώς επειδή  η αγωνιστική του ιστορία και οι κατακτήσεις του είναι κομμάτι της ζωής μας, κάποιοι είμαστε υποχρεωμένοι, με ιδιαίτερη στενοχώρια, να τον αφήσουμε προσωρινά.

Παλεύουμε για

ΣΥΛΛΟΓΙΚΗ ΣΥΜΒΑΣΗ ΕΡΓΑΣΙΑΣ ΜΕ ΑΥΞΗΣΕΙΣ ΣΤΟΥΣ ΜΙΣΘΟΥΣ, ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΣΤΗ ΛΗΨΗ ΑΠΟΦΑΣΕΩΝ, ΕΡΓΑΤΙΚΟ ΕΛΕΓΧΟ

ΜΟΝΙΜΟΠΟΙΗΣΗ ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΣΥΜΒΑΣΙΟΥΧΩΝ

ΥΨΗΛΗΣ ΠΟΙΟΤΗΤΑΣ ΔΗΜΟΣΙΑ ΚΑΙ ΔΩΡΕΑΝ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑΤΑ ΠΡΟΛΗΨΗΣ, ΑΠΕΞΑΡΤΗΣΗΣ, ΜΕΙΩΣΗΣ ΒΛΑΒΗΣ ΚΑΙ ΕΠΑΝΕΝΤΑΞΗΣ

 

ΑΡΙΣΤΕΡΗ ΣΥΣΠΕΙΡΩΣΗ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ ΕΟΠΑΕ