ΤΟ ΦΑΝΤΑΣΜΑ ΤΩΝ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΩΝ ή ΟΙ ΓΙΟΡΤΕΣ ΤΟΥ ΑΠΛΗΡΩΤΟΥ

UP DATE Εχθές αργά το απόγευμα πληρωθήκαμε. Όσον αφορά το ερώτημα του συναδέλφου (παρακάτω, στα σχόλια) για το αν "ζούμε σε άλλο κόσμο", φαίνεται πως ναι. Ζούμε στον κόσμο που για να προγραμματίσει δώρα, γιορτές και ταξίδια θα ήθελε να ξέρει αν θα πληρωθεί και πότε - δηλαδή στον κόσμο που δουλεύει για να ζήσει κι όχι από χόμπυ. Και θα θέλαμε να ζούμε στον κόσμο όπου, για να πληρωθείς, αρκεί να δουλέψεις - δε χρειάζεται να διαμαρτυρηθείς.

 Το φάντασμα των επόμενων Χριστουγέννων πλανιέται πάνω απ’ τις μονάδες του ΟΚΑΝΑ, καθώς οι γιορτές πλησιάζουν και τα απλήρωτα ενοίκια, οι απλήρωτοι λογαριασμοί ΔΕΗ, νερού, τηλεφώνου, ίντερνετ, τα μηνιαία πάγια και οι δόσεις δανείων και καρτών στοιβάζονται επάνω στο τραπέζι δίπλα στο δέντρο με τ’ αναμμένα λαμπάκια (της ελπίδας ότι δε θα ηλεκτρίσουν πολύ τον επόμενο λογαριασμό) που άδειο από δώρα απομένει, ενώ το γιορτινό τραπέζι μάλλον δε θα ‘ναι και τόσο γιορτινό. Εκτός κι αν, όπως κάποιος σοφιστής μαθητής έγραψε κάποτε, εγώ ελπίζω να τη βολέψω (σε κάποιον φίλο ή συγγενή).

Η απόφαση της Διοίκησης να αργοπορήσει (απροειδοποίητα μάλιστα) την καταβολή των μισθών μας, δείχνει για μια ακόμη φορά την αναλγησία της και την αδιαφορία της. (Κάνει πως) ξεχνάει βεβαίως ότι οι μισθοί μας δεν είναι κάποιο καπρίτσιο αλλά ζωτική ανάγκη για την οποία έχουμε εργαστεί (και μάλιστα σε ένα εργασιακό περιβάλλον που πολύ απέχει από το ικανοποιητικό και το ασφαλές). Η απόφαση της Διοίκησης δεν έρχεται σε κάποιο κοινωνικό κενό. Η ακρίβεια, το ασφυκτικό κι εντατικοποιημένο κοινωνικό πλαίσιο, οι πολλαπλοί κι εντεινόμενοι αποκλεισμοί που βιώνουμε καταδεικνύουν την απόφαση αυτή ως μια ακόμη πτυχή της πολιτικής που εφαρμόζεται στα σώματά μας και στην ψυχική μας ηρεμία. Δε θα ζήσουμε καν (κάπως πιο) ξέγνοιαστες γιορτές, να επισκεφτούμε με (σχετική) ηρεμία τους συγγενείς μας, να αγοράσουμε για τα παιδιά μας τα δώρα που θα θέλαμε.

Τα νεότερα άτομα από εμάς -όλα εργαζόμενα με ελαστικές και επισφαλείς σχέσεις εργασίας- δε γνώρισαν καν εποχές συλλογικών συμβάσεων, δεκάτου τρίτου μισθού και «κανονικότητας». Αλλά έχουμε άραγε ξεχάσει συλλογικά ότι κάποτε ο μισθός μας έφτανε τουλάχιστον μέχρι και το τέλος του μήνα;