ΤΟ ΦΑΝΤΑΣΜΑ ΤΩΝ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΩΝ ή ΟΙ ΓΙΟΡΤΕΣ ΤΟΥ ΑΠΛΗΡΩΤΟΥ

UP DATE Εχθές αργά το απόγευμα πληρωθήκαμε. Όσον αφορά το ερώτημα του συναδέλφου (παρακάτω, στα σχόλια) για το αν "ζούμε σε άλλο κόσμο", φαίνεται πως ναι. Ζούμε στον κόσμο που για να προγραμματίσει δώρα, γιορτές και ταξίδια θα ήθελε να ξέρει αν θα πληρωθεί και πότε - δηλαδή στον κόσμο που δουλεύει για να ζήσει κι όχι από χόμπυ. Και θα θέλαμε να ζούμε στον κόσμο όπου, για να πληρωθείς, αρκεί να δουλέψεις - δε χρειάζεται να διαμαρτυρηθείς.

 Το φάντασμα των επόμενων Χριστουγέννων πλανιέται πάνω απ’ τις μονάδες του ΟΚΑΝΑ, καθώς οι γιορτές πλησιάζουν και τα απλήρωτα ενοίκια, οι απλήρωτοι λογαριασμοί ΔΕΗ, νερού, τηλεφώνου, ίντερνετ, τα μηνιαία πάγια και οι δόσεις δανείων και καρτών στοιβάζονται επάνω στο τραπέζι δίπλα στο δέντρο με τ’ αναμμένα λαμπάκια (της ελπίδας ότι δε θα ηλεκτρίσουν πολύ τον επόμενο λογαριασμό) που άδειο από δώρα απομένει, ενώ το γιορτινό τραπέζι μάλλον δε θα ‘ναι και τόσο γιορτινό. Εκτός κι αν, όπως κάποιος σοφιστής μαθητής έγραψε κάποτε, εγώ ελπίζω να τη βολέψω (σε κάποιον φίλο ή συγγενή).

Η απόφαση της Διοίκησης να αργοπορήσει (απροειδοποίητα μάλιστα) την καταβολή των μισθών μας, δείχνει για μια ακόμη φορά την αναλγησία της και την αδιαφορία της. (Κάνει πως) ξεχνάει βεβαίως ότι οι μισθοί μας δεν είναι κάποιο καπρίτσιο αλλά ζωτική ανάγκη για την οποία έχουμε εργαστεί (και μάλιστα σε ένα εργασιακό περιβάλλον που πολύ απέχει από το ικανοποιητικό και το ασφαλές). Η απόφαση της Διοίκησης δεν έρχεται σε κάποιο κοινωνικό κενό. Η ακρίβεια, το ασφυκτικό κι εντατικοποιημένο κοινωνικό πλαίσιο, οι πολλαπλοί κι εντεινόμενοι αποκλεισμοί που βιώνουμε καταδεικνύουν την απόφαση αυτή ως μια ακόμη πτυχή της πολιτικής που εφαρμόζεται στα σώματά μας και στην ψυχική μας ηρεμία. Δε θα ζήσουμε καν (κάπως πιο) ξέγνοιαστες γιορτές, να επισκεφτούμε με (σχετική) ηρεμία τους συγγενείς μας, να αγοράσουμε για τα παιδιά μας τα δώρα που θα θέλαμε.

Τα νεότερα άτομα από εμάς -όλα εργαζόμενα με ελαστικές και επισφαλείς σχέσεις εργασίας- δε γνώρισαν καν εποχές συλλογικών συμβάσεων, δεκάτου τρίτου μισθού και «κανονικότητας». Αλλά έχουμε άραγε ξεχάσει συλλογικά ότι κάποτε ο μισθός μας έφτανε τουλάχιστον μέχρι και το τέλος του μήνα;

ΔΕΛΤΙΟ ΘΥΕΛΛΗΣ 19/12/24. LE ROI EST MORT, VIVE LE ROI!

ΤΑ ΓΕΓΟΝΟΤΑ των τελευταίων ημερών - καθώς οδεύουμε προς την τελική ευθεία της συγχώνευσης μας στο νέο υπερ-οργανισμό, τον πολλά υποσχόμενο ΕΟΠΑΕ:

Ο πρόεδρος του Συλλόγου μας συγκάλεσε επειγόντως ΔΣ την προηγούμενη Τετάρτη διότι, ενώ «όλα έβαιναν καλώς», αίφνης απεκαλύφθη (αλήθεια!) ότι δεν έχει γίνει καμιά διαδικασία για την (κάπως) ομαλή μετάβαση στον νέο υπερ-φορέα. Η επιτροπή του Υπουργείου που έχει αναλάβει την ομαλή μετάβαση δεν έχει συνεδριάσει ποτέ. Η Διοίκηση τηρεί σιγή ιχθύος. Για το Γενάρη μάλλον δε θα πληρωθούμε, το ποιος θα υπογράψει για τις ανανεώσεις των συμβάσεων των ελαστικά εργαζομένων από εμάς είναι στον αέρα, φαρμακευτική υποκατάσταση θα υπάρχει μέχρι τις 10 Γενάρη, το κύμα φυγής των εργαζομένων (και των θεραπευομένων) από τον ΟΚΑΝΑ και τους άλλους υπό συγχώνευση οργανισμούς είναι μεγαλύτερο από ποτέ. Συγκλονισμένη η πλειοψηφία του Συλλόγου μας πρότεινε στάση εργασίας, κινητοποίηση στο Υπουργείο Υγείας, γιατί όχι και συνέντευξη τύπου.

Την ίδια ώρα, στο Υπουργείο Υγείας (απ’ ότι δήλωσε στη συνέχεια ο πολυαγαπημένος μας Υπουργός) «υπέγραψα το διορισμό του κ. Θεοχάρη στον ΕΟΠΑΕ, μετά αυτός παραιτήθηκε για δικούς του προσωπικούς λόγους, εμείς βάλαμε έναν άλλο και μετά από δυο μέρες το μετάνιωσε και είπε ότι θέλει να γυρίσει και τον ξανακάναμε πρόεδρο»

Κι έτσι (;) δεν κάναμε στάση εργασίας, ούτε συνέντευξη τύπου, ούτε πήγαμε στο υπουργείο.

Και όλα βαίνουν καλώς, εκ νέου: χτυπάμε προσοχή πρωί και μεσημέρι, κολλάμε αυτοκολλητάκια σε χαλασμένα ή ανενεργά μηχανήματα και βρισκόμαστε σε ετοιμότητα για την επόμενη άσκηση – να καταμετρήσουμε πόσα γαντζάκια υπάρχουν στα συρραπτικά; πόσοι συνδετήρες σε κάθε γραφείο; - σε φύλλο excel και οπωσδήποτε μέχρι τις 12 το μεσημέρι…

ΟΙ ΑΠΟΡΙΕΣ ΜΑΣ

Δεν είμαστε τόσο περίεργοι – ευχόμαστε τα "προσωπικά θέματα" και του παραλίγο προέδρου να επιλύθηκαν ομαλώς όπως αυτά του πρώην και νυν

Και, πραγματικά, αναρωτιόμαστε – αλλά δε ρωτάμε - αν αντιλήφθηκε η διοίκηση του ΟΚΑΝΑ πως η είδηση της αλλαγής έγινε δεκτή με ανακούφιση από τη συντριπτική πλειοψηφία των εργαζομένων (εξαιρουμένων των μεγαλοστελεχών της και της πλειοψηφίας του ΔΣ του συλλόγου μας). Παρότι η μακρά εμπειρία μας (οι περισσότεροι έχουμε δει τουλάχιστον 5-6 προέδρους) λέει πως πάντα η επόμενη διοίκηση μας εκπλήσσει δυσάρεστα.

Ρωτάμε μόνο τους «δικούς μας», λοιπόν:

Τελικά θα πληρωθούμε τον Γενάρη; έχουμε κάποια επίσημη διαβεβαίωση για αυτό; Τα επισφαλώς εργαζόμενα άτομα θα συνεχίσουνε να εργάζονται από 1η Γενάρη; Φαρμακευτική αγωγή θα υπάρχει; Ποιο θα είναι το εργασιακό και θεραπευτικό πλαίσιο στον νέο υπερ-φορέα;

Τι συζητήσεις έχουνε γίνει με το Σωματείο του ΚΕΘΕΑ, τα εργαζόμενα άτομα του 18άνω και των άλλων εργαζομένων που θα βρεθούμε ξαφνικά συνάδελφοι σε λίγες μέρες; Γιατί δεν έχουμε καμιά ενημέρωση για το αν προχωράνε αυτές οι συζητήσεις και για το αν από 1η Γενάρη θα μπορούμε στοιχειωδώς να διεκδικήσουμε το οτιδήποτε μέσω του συνδικαλιστικού μας φορέα;

Κι αν (όπως φημολογείται) υπάρξει παράταση τι θα αλλάξει; τι θα γίνει το Γενάρη που δεν έγινε εδώ κι έξι μήνες;

Οι μισθοί, οι ανανεώσεις μας κι η θεραπεία των θεραπευομένων μας γίνανε άσσος στο μανίκι στην καμαρίλα Διοίκησης-Υπουργείου-Μαξίμου; Με τη συμφωνία και του Σωματείου μας;

Πώς θα εξαργυρωθεί η ενθουσιώδης στήριξη της διοίκησής μας από το σύλλογό μας; Άξιζε τον «κόπο»;

Εν κατακλείδι (και όσο τα ερωτήματα μένουν αναπάντητα):

Η πραγματικότητα στον ΕΟΠΑΕ (την 1^η Ιανουαρίου ή την 1^η Μαρτίου) βεβαίως και θ' αποτελέσει τη φυσική εξέλιξη της λειτουργίας του ΟΚΑΝΑ. Κανένα στοιχειωδώς αποδεκτό εργασιακό και θεραπευτικό πλαίσιο. Συγχωνεύσεις μονάδων, μετακινήσεις εργαζομένων με αδιευκρίνιστα κριτήρια, τρομοκράτηση εργαζομένων, νέες μονάδες χωρίς σαφή θεραπευτικό ρόλο και πλαίσιο λειτουργίας, υποτίμηση θεραπευτικών διαδικασιών-θεραπευτών και θεραπευόμενων, ατελείωτα καψώνια. Καμιά διεκδίκηση ώστε ο ενιαίος πλέον υπερ-φορέας απεξάρτησης να σταθεί δίπλα στους θεραπευόμενους του, στους εργαζόμενους του, στις ανάγκες της κοινωνίας. Όλα ολοένα και πιο γκρίζα, ολοένα και πιο άραχλα.

Μέχρι τη μέρα που θα σταματήσουμε να ελπίζουμε στους φωτισμένους προέδρους (οργανισμών και σωματείων) και θα αναλάβουμε δράση.