ΔΕΛΤΙΟ ΘΥΕΛΛΗΣ 16.11.24: ΤΙ ΕΓΙΝΕ ΣΤΗ ΣΥΝΕΛΕΥΣΗ ΤΗΣ ΑΘΗΝΑΣ, ΤΙ ΘΑ ΠΕΙ Η ΠΛΕΙΟΨΗΦΙΑ ΚΑΙ ΤΙ ΚΑΤΑΛΑΒΑΜΕ ΕΜΕΙΣ

Καθώς η, εν ειδεί συγχώνευσης, διάλυση του ΟΚΑΝΑ -όπως και του συνόλου των προγραμμάτων θεραπείας των εξαρτήσεων- πλησιάζει, οι συνέπειες σε εργαζόμενες, σε θεραπευόμενους, στην κοινωνία την ίδια προδιαγράφονται ως μια προαναγγελθείσα τραγωδία.

Τη μαγική εκείνη ημέρα της συγχώνευσης, ΟΚΑΝΑ δε θα υπάρχει. Θα είμαστε πια ΕΟΠΑΕ. Τη δεύτερη μέρα της συγχώνευσης τίποτα δε θα έχει αλλάξει. Ο ήλιος θ΄ ανατείλει, θα πάμε στις εργασίες μας, στις μονάδες μας με τα γνωστά προβλήματά τους, που τα ‘χουμε συνηθίσει πια σε βαθμό να τα θεωρούμε και κανονικότητα. Θα σιχτιρίσουμε λιγάκι, θα κοιταχτούμε μ’ ένα βλέμμα αλληλοκατανόησης με τους συναδέλφους μας, θα μετρηθούμε μεταξύ μας, θα βρούμε ότι μπορεί να λείπουν και δυο-τρία επισφαλώς εργαζόμενα άτομα που «λήξαν οι συμβάσεις τους», θα κάνουμε σωστά τη δουλειά μας παρά την πενιχρή υποστήριξη που μας προσφέρεται και το μεσημεράκι θα κλείσουμε με ανακούφιση την πόρτα πίσω μας…

Σε λίγους μήνες θα έχουνε αλλάξει όλα. Εργαζόμενοι προερχόμενοι από πολύ διαφορετικά θεραπευτικά προγράμματα -το καθένα με το δικό του αποτύπωμα στη μεγάλη μάχη για ανθρώπινη ζωή και αξιοπρέπεια- θα βρεθούν από τη μια μέρα στην άλλη σε μονάδες θεραπείας με υποκατάσταση, χωρίς υποκατάσταση, σε ΧΕΧ, σε κινητές μονάδες, σε υπνωτήρια, σε μονάδες άμεσης πρόσβασης, σε πολυδύναμα κέντρα, σε συνδυαστικές μονάδες. Αντίο σχέσεις θεραπευτικές, αντίο συνθήκες εργασίας ανθρώπινες, αντίο συναδέλφισσες.

Η λειτουργία του ΕΟΠΑΕ έχει φανερωθεί ήδη. Μείωση του κόστους -εεε της βλάβης-, απεξάρτηση (απ’ τον κρατικό προϋπολογισμό), νέες δομές (με ευρωπαϊκά κονδύλια), εξορθολογισμός (καθώς δε μπορούμε να υποστηρίξουμε ταυτόχρονα τις παλιές, δοκιμασμένες λειτουργίες των θεραπευτικών μας προγραμμάτων -με τα γνωστά τους προβλήματα υποστελέχωσης, υποχρηματοδότησης, υποβάθμισης- και τις νέες -αμφιβόλου θεραπευτικού αποτυπώματος- δομές). Συνεχής εντατικοποίηση, επίφαση θεραπείας, άνοιγμα στον ιδιωτικό τομέα θα σημάνει η λειτουργία του ΕΟΠΑΕ.

Το ελάχιστο που χρειαζόμαστε για να αντιμετωπίσουμε τη λαίλαπα που έρχεται είναι ένας Σύλλογος Εργαζομένων Ενιαίος. Αν ο συνάδελφος στο δίπλα γραφείο και εγώ συμμετέχουμε σε σωματεία διαφορετικά, τα οποία συνδιαλέγονται ξέχωρα με τη Διοίκηση και μεταξύ τους δε μιλιούνται, μόνο διχασμό και σχέσεις συνδιαλλαγής θα μας προσφέρει.

Σχέσεις συνδιαλλαγής με τη νέα Διοίκηση μάς πουλάει και η πλειοψηφία του Δ.Σ. του Συλλόγου μας. Εμείς, που θα προερχόμαστε από τον ΟΚΑΝΑ θα είμαστε και οι εκλεκτοί του ΕΟΠΑΕ (το πόσο εκλεκτοί είμαστε βέβαια το έχουμε διαπιστώσει καλά όλα αυτά τα χρόνια). Οι άλλοι να πάνε να πνιγούν (ή να έρθουν σ’ εμάς, αλλά και τότε -μην ανησυχείτε καθόλου- εκείνους δε θα τους παίζουμε, εμείς θα είμαστε οι εκλεκτοι).

Για να διατηρηθεί η επίφαση της δημοκρατικότητας λοιπόν θα έπρεπε να ψηφιστεί αλλαγή στο καταστατικό του Συλλόγου μας, αλλαγή η οποία μπορεί να ψηφιστεί μόνο από Γενική Συνέλευση του Συλλόγου. Οπότε και η πλειοψηφία του Δ.Σ. το ‘ριξε (με ιδιαίτερη ομολογουμένως επιτυχία) στο θέατρο του παραλόγου.

Αντί για Γενική Συνέλευση λοιπόν, καλέστηκε Συνέλευση Αθήνας για την Πέμπτη, 14/11, η οποία και μετατράπηκε αυτόκλητα σε Γενική Συνέλευση, ψήφισε χωρίς καν συζήτηση και τοποθετήσεις των εργαζομένων τη «διαδικαστική» αλλαγή του καταστατικού, συνεχίστηκε με την αποσάθρωση κάθε έννοιας τής λογικής και λύθηκε με μια αποστροφή του προέδρου του Συλλόγου μας που αποχώρησε μαζί με την πλειοψηφία του Δ.Σ. με φωνές και αλαλαγμούς, όταν διαπιστώθηκε πως -παρόλα αυτά!- το ψήφισμα που είχε κατατεθεί για Ενιαίο Σύλλογο Εργαζομένων ήταν φανερά πλειοψηφικό στην αίθουσα!

Όλα αυτά επειδή υπόσχονται ότι θα συνεχίσουν τις αγαστές τους σχέσεις με τη Διοίκηση για (λίγους και) εκλεκτούς, που έχουμε διαπιστώσει καλά το πόσο πολύ μάς έχουνε “ωφελήσει” όλες και όλους. Έχουμε καλά διαπιστώσει το πόσο πολύ συμβάλλουν στις “εξαιρετικές συνθήκες” στις οποίες εργαζόμαστε.

Συμβάλλουν στην αύξηση των μισθών μας και στην απάλειψη των ολοένα και ελαστικότερων μορφών εργασίας; Συμβάλλουν στη διασφάλιση του πλαισίου με το οποίο εργαζόμαστε; Συμβάλλουν στην υποστήριξη μας από τη Διοίκηση και στη διασφάλιση του επιστημονικού και θεραπευτικού μας έργου; Συμβάλλουν στη βασική ανάγκη να επιστρέφουμε σπίτι μας μετά τη βάρδια μας και να μην έχουμε βρεθεί σε κάποιο νοσοκομείο; Συμβάλλουν στο να μη διώχνει η εταιρεία φύλαξης το προσωπικό ασφαλείας των μονάδων με το μην το πληρώνει ή με το να μη του δίνει άδειες; Συμβάλλουν στο να παραμένουμε στον Οργανισμό, στο να μην παραιτούμαστε, στο να μην εμφανίζουμε σημάδια Burn Out, στο να μην αρρωσταίνουμε, στο να μην πεθαίνουμε; Συμβάλλουν στις ανθρώπινες και αξιοπρεπείς συνθήκες εργασίας;

Η ανακοίνωση του σωματείου θα μιλήσει για μεγάλη συμμετοχή των εργαζομένων στη Συνέλευση, πλούσια ανταλλαγή προβληματισμών, αναγκαία διαδικαστική ψηφοφορία για “κάτι γραφειοκρατικά” των δικηγόρων και – φυσικά- για το ότι όλοι, εργαζόμενοι και διοίκηση, στεκόμαστε στο πλευρό των συναδέλφων των ΕΣΠΑ που πρέπει να παραμείνουν στον Οργανισμό. Δεν θα πούνε κουβέντα γι'αυτά που συζητιώνται καθημερινά στις δομές ούτε καν γι'αυτά που συζητήθηκαν στη συνέλευση: τα συνεχή προβλήματα σε όλα τα πεδία, τα ατελείωτα καψώνια, το πώς το κλίμα φόβου και η προσπάθεια να περνάμε όλοι απαρατήρητοι ενισχύεται και εμπεδώνεται από την ανυπαρξία του σωματείου στην υπεράσπιση των εργαζομένων, το Burn out που αλλού “παλεύεται” κι αλλού κραυγάζει. Δεν θα κάνουν σαφές ότι η τύχη των εργαζόμενων στο ΕΣΠΑ, όπως κι αυτή των υπόλοιπων ελαστικά εργαζόμενων, όπως και η συνέχιση των στεγνών προγραμμάτων, όπως και το μισθολόγιο των γιατρών, το ανθυγιεινό επίδομα στους υπόλοιπυς εργαζόμενους και τόσα άλλα ανήκουν στην ίδια κατηγορία: “το ακούω”, “είναι δίκαιο”, “θα το προσπαθήσουμε” και εν τέλει, όπως είπε με διακριτικότητα και γλυκύτητα ο αρμόδιος υφυπουργός “Γ@μησέ μας! Μου το κόψανε,” Δεν θα απολογηθούν, φυσικά, για το πως (ούτε καν κατά περίπτωση πια αλλά ανά δεκάλεπτο) μια συνέλευση είναι τοπική ή γενική, έχει αποφασιστικό χαρακτήρα ή όχι, είναι συνέλευση γιατί έχει απαρτία ή συζήτηση που όποια στιγμή βαρεθείς τη σταματάς. (Αλήθεια πιστεύουν ότι δεν θα ελεγχθούν ποτέ, από κανέναν; Αλήθεια νομίζουν ότι με τραμπουκισμούς, σφυρίγματα και φωνές μπορούν να επιβληθούν; Αλήθεια πιστεύουν ότι οι άνθρωποι που, με καλή πίστη, τους εμπιστεύθηκαν και τους ψήφισαν, είναι ηλίθιοι;)

Δεν θα τους αφήσουμε. Δεν μπορούμε να τους αφήσουμε.

Οι ανάγκες των εργαζομένων είναι και οι ανάγκες τις κοινωνίας. Χρειαζόμαστε ανθρώπινες και αξιοπρεπείς συνθήκες εργασίας, ώστε να επιτελούμε το βαρύ και δύσκολο έργο της θεραπείας των εξαρτήσεων.

Αυτοί μιλάνε για κέρδη και ζημιές, εμείς μιλάμε γι’ ανθρώπινες ζωές – για τις δικές μας και για των εξαρτημένων και των οικογενειών τους.