Η γενιά του Πολυτεχνείου δεν πέθανε.
Η γενιά του Πολυτεχνείου ζει.
Όσα νεκρολόγια και να της γράψουν,
η
γενιά του Πολυτεχνείου δεν πέθανε,
καθώς
η γενιά του Πολυτεχνείου δεν είναι μια
γενιά ηλικιακή.
Η γενιά του Πολυτεχνείου
είναι μια γενιά αγωνιστική.
Όσο
αγωνιζόμαστε, η γενιά του Πολυτεχνείου
ζει.
Συμμετέχουμε στη Γενική Απεργία την Τετάρτη, 20/11, με αίτημα ανθρώπινες και αξιοπρεπείς συνθήκες εργασίας και ζωής.
 |
| 17 Νοέμβρη 2024, φωτ. Μάριος Λώλος |
Καθώς η, εν ειδεί συγχώνευσης, διάλυση του ΟΚΑΝΑ -όπως και του συνόλου των προγραμμάτων θεραπείας των εξαρτήσεων- πλησιάζει, οι συνέπειες σε εργαζόμενες, σε θεραπευόμενους, στην κοινωνία την ίδια προδιαγράφονται ως μια προαναγγελθείσα τραγωδία.
Τη μαγική εκείνη ημέρα της συγχώνευσης, ΟΚΑΝΑ δε θα υπάρχει. Θα είμαστε πια ΕΟΠΑΕ. Τη δεύτερη μέρα της συγχώνευσης τίποτα δε θα έχει αλλάξει. Ο ήλιος θ΄ ανατείλει, θα πάμε στις εργασίες μας, στις μονάδες μας με τα γνωστά προβλήματά τους, που τα ‘χουμε συνηθίσει πια σε βαθμό να τα θεωρούμε και κανονικότητα. Θα σιχτιρίσουμε λιγάκι, θα κοιταχτούμε μ’ ένα βλέμμα αλληλοκατανόησης με τους συναδέλφους μας, θα μετρηθούμε μεταξύ μας, θα βρούμε ότι μπορεί να λείπουν και δυο-τρία επισφαλώς εργαζόμενα άτομα που «λήξαν οι συμβάσεις τους», θα κάνουμε σωστά τη δουλειά μας παρά την πενιχρή υποστήριξη που μας προσφέρεται και το μεσημεράκι θα κλείσουμε με ανακούφιση την πόρτα πίσω μας…
Σε λίγους μήνες θα έχουνε αλλάξει όλα. Εργαζόμενοι προερχόμενοι από πολύ διαφορετικά θεραπευτικά προγράμματα -το καθένα με το δικό του αποτύπωμα στη μεγάλη μάχη για ανθρώπινη ζωή και αξιοπρέπεια- θα βρεθούν από τη μια μέρα στην άλλη σε μονάδες θεραπείας με υποκατάσταση, χωρίς υποκατάσταση, σε ΧΕΧ, σε κινητές μονάδες, σε υπνωτήρια, σε μονάδες άμεσης πρόσβασης, σε πολυδύναμα κέντρα, σε συνδυαστικές μονάδες. Αντίο σχέσεις θεραπευτικές, αντίο συνθήκες εργασίας ανθρώπινες, αντίο συναδέλφισσες.
Η λειτουργία του ΕΟΠΑΕ έχει φανερωθεί ήδη. Μείωση του κόστους -εεε της βλάβης-, απεξάρτηση (απ’ τον κρατικό προϋπολογισμό), νέες δομές (με ευρωπαϊκά κονδύλια), εξορθολογισμός (καθώς δε μπορούμε να υποστηρίξουμε ταυτόχρονα τις παλιές, δοκιμασμένες λειτουργίες των θεραπευτικών μας προγραμμάτων -με τα γνωστά τους προβλήματα υποστελέχωσης, υποχρηματοδότησης, υποβάθμισης- και τις νέες -αμφιβόλου θεραπευτικού αποτυπώματος- δομές). Συνεχής εντατικοποίηση, επίφαση θεραπείας, άνοιγμα στον ιδιωτικό τομέα θα σημάνει η λειτουργία του ΕΟΠΑΕ.
Το ελάχιστο που χρειαζόμαστε για να αντιμετωπίσουμε τη λαίλαπα που έρχεται είναι ένας Σύλλογος Εργαζομένων Ενιαίος. Αν ο συνάδελφος στο δίπλα γραφείο και εγώ συμμετέχουμε σε σωματεία διαφορετικά, τα οποία συνδιαλέγονται ξέχωρα με τη Διοίκηση και μεταξύ τους δε μιλιούνται, μόνο διχασμό και σχέσεις συνδιαλλαγής θα μας προσφέρει.
Σχέσεις συνδιαλλαγής με τη νέα Διοίκηση μάς πουλάει και η πλειοψηφία του Δ.Σ. του Συλλόγου μας. Εμείς, που θα προερχόμαστε από τον ΟΚΑΝΑ θα είμαστε και οι εκλεκτοί του ΕΟΠΑΕ (το πόσο εκλεκτοί είμαστε βέβαια το έχουμε διαπιστώσει καλά όλα αυτά τα χρόνια). Οι άλλοι να πάνε να πνιγούν (ή να έρθουν σ’ εμάς, αλλά και τότε -μην ανησυχείτε καθόλου- εκείνους δε θα τους παίζουμε, εμείς θα είμαστε οι εκλεκτοι).
Για να διατηρηθεί η επίφαση της δημοκρατικότητας λοιπόν θα έπρεπε να ψηφιστεί αλλαγή στο καταστατικό του Συλλόγου μας, αλλαγή η οποία μπορεί να ψηφιστεί μόνο από Γενική Συνέλευση του Συλλόγου. Οπότε και η πλειοψηφία του Δ.Σ. το ‘ριξε (με ιδιαίτερη ομολογουμένως επιτυχία) στο θέατρο του παραλόγου.
Αντί για Γενική Συνέλευση λοιπόν, καλέστηκε Συνέλευση Αθήνας για την Πέμπτη, 14/11, η οποία και μετατράπηκε αυτόκλητα σε Γενική Συνέλευση, ψήφισε χωρίς καν συζήτηση και τοποθετήσεις των εργαζομένων τη «διαδικαστική» αλλαγή του καταστατικού, συνεχίστηκε με την αποσάθρωση κάθε έννοιας τής λογικής και λύθηκε με μια αποστροφή του προέδρου του Συλλόγου μας που αποχώρησε μαζί με την πλειοψηφία του Δ.Σ. με φωνές και αλαλαγμούς, όταν διαπιστώθηκε πως -παρόλα αυτά!- το ψήφισμα που είχε κατατεθεί για Ενιαίο Σύλλογο Εργαζομένων ήταν φανερά πλειοψηφικό στην αίθουσα!
Όλα αυτά επειδή υπόσχονται ότι θα συνεχίσουν τις αγαστές τους σχέσεις με τη Διοίκηση για (λίγους και) εκλεκτούς, που έχουμε διαπιστώσει καλά το πόσο πολύ μάς έχουνε “ωφελήσει” όλες και όλους. Έχουμε καλά διαπιστώσει το πόσο πολύ συμβάλλουν στις “εξαιρετικές συνθήκες” στις οποίες εργαζόμαστε.
Συμβάλλουν στην αύξηση των μισθών μας και στην απάλειψη των ολοένα και ελαστικότερων μορφών εργασίας; Συμβάλλουν στη διασφάλιση του πλαισίου με το οποίο εργαζόμαστε; Συμβάλλουν στην υποστήριξη μας από τη Διοίκηση και στη διασφάλιση του επιστημονικού και θεραπευτικού μας έργου; Συμβάλλουν στη βασική ανάγκη να επιστρέφουμε σπίτι μας μετά τη βάρδια μας και να μην έχουμε βρεθεί σε κάποιο νοσοκομείο; Συμβάλλουν στο να μη διώχνει η εταιρεία φύλαξης το προσωπικό ασφαλείας των μονάδων με το μην το πληρώνει ή με το να μη του δίνει άδειες; Συμβάλλουν στο να παραμένουμε στον Οργανισμό, στο να μην παραιτούμαστε, στο να μην εμφανίζουμε σημάδια Burn Out, στο να μην αρρωσταίνουμε, στο να μην πεθαίνουμε; Συμβάλλουν στις ανθρώπινες και αξιοπρεπείς συνθήκες εργασίας;
Η ανακοίνωση του σωματείου θα μιλήσει για μεγάλη συμμετοχή των εργαζομένων στη Συνέλευση, πλούσια ανταλλαγή προβληματισμών, αναγκαία διαδικαστική ψηφοφορία για “κάτι γραφειοκρατικά” των δικηγόρων και – φυσικά- για το ότι όλοι, εργαζόμενοι και διοίκηση, στεκόμαστε στο πλευρό των συναδέλφων των ΕΣΠΑ που πρέπει να παραμείνουν στον Οργανισμό. Δεν θα πούνε κουβέντα γι'αυτά που συζητιώνται καθημερινά στις δομές ούτε καν γι'αυτά που συζητήθηκαν στη συνέλευση: τα συνεχή προβλήματα σε όλα τα πεδία, τα ατελείωτα καψώνια, το πώς το κλίμα φόβου και η προσπάθεια να περνάμε όλοι απαρατήρητοι ενισχύεται και εμπεδώνεται από την ανυπαρξία του σωματείου στην υπεράσπιση των εργαζομένων, το Burn out που αλλού “παλεύεται” κι αλλού κραυγάζει. Δεν θα κάνουν σαφές ότι η τύχη των εργαζόμενων στο ΕΣΠΑ, όπως κι αυτή των υπόλοιπων ελαστικά εργαζόμενων, όπως και η συνέχιση των στεγνών προγραμμάτων, όπως και το μισθολόγιο των γιατρών, το ανθυγιεινό επίδομα στους υπόλοιπυς εργαζόμενους και τόσα άλλα ανήκουν στην ίδια κατηγορία: “το ακούω”, “είναι δίκαιο”, “θα το προσπαθήσουμε” και εν τέλει, όπως είπε με διακριτικότητα και γλυκύτητα ο αρμόδιος υφυπουργός “Γ@μησέ μας! Μου το κόψανε,” Δεν θα απολογηθούν, φυσικά, για το πως (ούτε καν κατά περίπτωση πια αλλά ανά δεκάλεπτο) μια συνέλευση είναι τοπική ή γενική, έχει αποφασιστικό χαρακτήρα ή όχι, είναι συνέλευση γιατί έχει απαρτία ή συζήτηση που όποια στιγμή βαρεθείς τη σταματάς. (Αλήθεια πιστεύουν ότι δεν θα ελεγχθούν ποτέ, από κανέναν; Αλήθεια νομίζουν ότι με τραμπουκισμούς, σφυρίγματα και φωνές μπορούν να επιβληθούν; Αλήθεια πιστεύουν ότι οι άνθρωποι που, με καλή πίστη, τους εμπιστεύθηκαν και τους ψήφισαν, είναι ηλίθιοι;)
Δεν θα τους αφήσουμε. Δεν μπορούμε να τους αφήσουμε.
Οι ανάγκες των εργαζομένων είναι και οι ανάγκες τις κοινωνίας. Χρειαζόμαστε ανθρώπινες και αξιοπρεπείς συνθήκες εργασίας, ώστε να επιτελούμε το βαρύ και δύσκολο έργο της θεραπείας των εξαρτήσεων.
Αυτοί μιλάνε για κέρδη και ζημιές, εμείς μιλάμε γι’ ανθρώπινες ζωές – για τις δικές μας και για των εξαρτημένων και των οικογενειών τους.
1. ΕΝΗΜΕΡΩΣΗ ΑΠΟ ΤΟ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ ΔΣ ΚΑΙ ΤΗ ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ ΜΕ ΤΟΝ ΠΡΟΕΔΡΟ ΤΟΥ ΟΚΑΝΑ
Να
ο αρχηγός μας ήρθε εδώ για να μας
πείσει
ντυμένος
τη σκληρή νωχέλεια της οίησης…
Καταπώς ενημερωθήκαμε στη σημερινή συνάντηση του Δ.Σ. του πολυτίμητου και αγωνιστικού μας Συλλόγου με τη Διοίκηση του Οργανισμού, όσον αφορά τα εργαζόμενα άτομα μέσω προγραμμάτων ΕΣΠΑ, η Διοίκηση έχει αποταθεί ήδη στα Υπουργεία Υγείας και Οικονομικών, ώστε να παραταθούν οι συμβάσεις τους. ΜΗΝ ΑΝΗΣΥΧΕΙΤΕ! Και χωρίς εργασία να μείνετε χριστουγεννιάτικα, το κοινωνικό κράτος θα σας καλύψει. Κανείς καλός δε χάνεται. Ενοίκια, ρεύμα και γεύματα θα καλυφθούν με τρόπο μαγικό.
Στην περίπτωση, δε, που το αίτημα της Διοίκησης από τα Υπουργεία δεν γίνει δεκτό, θα προκηρυχτούν άμεσα θέσεις με μπλοκάκι για την κάλυψη των αναγκών. Ο κ. πρόεδρος μάλιστα έσπευσε στο σημείο αυτό να υπερθεματίσει υπέρ των μπλοκακίων, τα οποία εξάλλου πληρώνονται και καλύτερα. Μάλλον όλα τα εργαζόμενα άτομα, ΕΣΠΑτζήδες, επικουρικοί, ΟΑΕΔίσσες να ζητήσουμε να γίνουμε μπλοκάκια. Κι οι αορίστου χρόνου μη σου πω τώρα που καταργείται και το τέλος επιτηδεύματος. Άδειες, δικαιώματα, η εργασιακή μας σχέση με τον Οργανισμό μας δεν έχουν σημασία. Το μόνο που έχει σημασία είναι να παίρνεις το υπέρογκο πόσο των 1.200€ τον μήνα (αν και μάλλον θα χρειαστεί να επιστρέψεις το μεγάλο σου κέρδος μετά στην εφορία).
ΜΗΝ ΑΝΗΣΥΧΕΙΤΕ! Τα προγράμματα θα συνεχίσουνε να λειτουργούνε και με την έλευση του ΕΟΠΑΕ από 1η Γενάρη. Θα υπάρξουν βεβαίως κάποιοι εξορθολογισμοί, θα κουμπώσουν κάποιες υπηρεσίες. Ίσως η Θεσσαλονίκη να μη χρειάζεται τρία Κέντρα Ημέρας, ας τα κάνουμε δύο, θα ‘ναι και καλύτερα στελεχωμένα.
Ο νόμος είναι ΝΟΜΟΣ. Η απόφαση του δικαστηρίου σχετικά με το μισθολόγιο της α’ ομάδας θα εφαρμοστεί άμεσα. Και μάλιστα από τη μισθοδοσία του Νοεμβρίου. Θα ζητηθούν και οι διαφορές στη μισθοδοσία από την απόφαση του δικαστηρίου και μετά, στις 27/3/’23. Ο κ. πρόεδρος επισήμανε πως το κόστος για τον Οργανισμό ανέρχεται περί των εννιάμισι εκατομμύρια ευρώ. Κανείς δεν επισήμανε βέβαια ότι οι μειώσεις στους μισθούς μετά το 2012 και η παγίωση τους στα μισθολόγια των νέων συναδέλφων που εισήλθαν στον Οργανισμό μετά τα χρόνια των μνημονίων παραμένουν άδικες.
Σε εκείνο το σημείο τέθηκε το θέμα της Συλλογικής Σύμβασης Εργασίας. Θα συνεχίσουμε τη συζήτηση προ ΕΟΠΑΕ ή μετά ΕΟΠΑΕ ρωτήσαμε. Εμείς ερωτηθήκαμε: θα προτιμούσατε τα εννιάμισι εκατομμύρια ή Συλλογική Σύμβαση; (Σαν να έχει σχέση το ένα με το άλλο. Σαν τα εννιάμισι εκατομμύρια να μας τα έκανε δώρο από την τσέπη του – αντί να μας κάνει το δώρο που έκρυβε στο άλλο χέρι, τη Συλλογική Σύμβαση.)Τα εννιάμισι εκατομμύρια απάντησε ο πρόεδρος του Σωματείου μας, βάζοντας ταφόπλακα στη διεκδίκηση μιας Συλλογικής Σύμβασης Εργασίας η οποία έχει ανοίξει στον Σύλλογο μας εδώ και πολλούς μήνες. Μιας Συλλογικής Σύμβασης με την οποία θα μπορούσαμε να διασφαλίσουμε τα εργασιακά μας δικαιώματα ενόψει του θαυμαστού καινούριου κόσμου του ΕΟΠΑΕ. Και θα το πουλήσει και για εκδούλευση. (Να δούμε ποιός θ'”αγοράσει”, βέβαια...)
Δεν υφίστανται βλαπτικές μετακινήσεις. ΜΗΝ ΑΝΗΣΥΧΕΙΤΕ! Δεν υπάρχει καμιά καταστρατήγηση των (ατομικών μας) συμβάσεων. Οι μετακινήσεις συμβαίνουν λόγω των αναγκών της Υπηρεσίας, πάντοτε εντός νομού. Και τέλος πάντων, ας μη μειώνουμε τις υπόλοιπες δομές… οι ΜΟΘΕ έχουνε 150, 200 ωφελούμενους. Ξέρετε πόσους μοναδικούς ωφελούμενους έχει ο ΧΕΧ; Δυοχιλιάδεςκάτι. Ο Οργανισμός έχει αλλάξει. Θα πρέπει να πΡοΣαρΜοσΤΟύμΕ με αυτά που γίνονται διεθνώς. Θα πρέπει να μπει η λογική σε όλους μας πως θα χρειαστεί να περάσουμε κι από την άμεση πρόσβαση κάποια χρόνια. Υπάρχει μια κάποια αΝτίΣτΑΣη από τους εργαζομένους.
Προαναγγέλθηκαν κινητές μονάδες στην Αθήνα και στη Θεσσαλονίκη, συζήτηση για δεύτερο ΧΕΧ, κινητός ΧΕΧ. Στα πλαίσια της μείωσης της βλάβης όμως, όχι της θεραπείας. Ίσως θα πρέπει και η θεραπεία η ίδια να χωριστεί σε δύο φάσεις. Μια φάση μείωσης βλάβης και μια φάση θεραπείας. Επίσης, συνδυαστικές μονάδες στην επαρχία (οι οποίες θα αποτελούν πολυδύναμα κέντρα) και σε αυτές θα γίνεται αντιμετώπιση των εξαρτήσεων, του αλκοόλ και συμπεριφορών.
Αλλά ΜΗΝ ΑΝΗΣΥΧΕΙΤΕ. Εμείς από 1η Γενάρη σκοπεύουμε να μετονομάσουμε τον Σύλλογο μας σε Σύλλογο Εργαζομένων ΕΟΠΑΕ και θα προσκαλέσουμε τα καημένα τα άστεγα συναδελφάκια από τους υπολοίπους καταργηθέντες Οργανισμούς να συμμετάσχουν. Και θα συνεχίσουμε να έχουμε αγαστές σχέσεις με τη Διοίκηση, οι οποίες όπως έχουμε πολύ καλά διαπιστώσει, μας συμφέρουν όλους και όλες.
2. ΚΙ ΕΜΕΙΣ; ΤΙ ΘΑ ΚΑΝΟΥΜΕ;
Οι τελευταίοι αξιοπρεπείς μισθοί “αορίστου χρ'ονου” έπαψαν να είναι αξιοπρεπείς. Η πλειοψηφία του ΔΣ πανηγυρίζει για το ότι χάρις στις άοκνες προσπάθειες της διοίκησης και στην αγαστή συνεργασία της με τους εργαζόμενους (με αυτούς, δηλαδή) οι συνάδελφοι της πρώτης ομάδας δεν θα πρέπει να πουλήσουν σπίρτα τις γιορτές για να ξεχρεώσουν τον ΟΚΑΝΑ.
Τα σημάδια Burn Out κραυγάζουν: πολλές παραιτήσεις, πολλές άδειες άνευ αποδοχών, πολλές σοβαρές αρρώστιες σε ανθρώπους 40-50 ετών. Μονάδες “πρώτης γραμμής” αλλάζουν συνεχώς προσωπικό γιατί οι άνθρωποι ΔΕΝ ΑΝΤΕΧΟΥΝ. (Όχι – δε “βρίσκουν καλύτερα” όπως, ούτε λίγο ούτε πολύ, ακούστηκε σε συνεδρίαση του ΔΣ. Προτιμούν την ανεργία ή την επισφάλεια από τη δουλειά στον ΟΚΑΝΑ).
Ούτε οι ασθενείς πάνε καλά: πολλοί θάνατοι, πολύ μεγάλη αύξηση της νοσηρότητας, πολλά επεισόδια παραβατικότητας. Όχι, δε φταίει μόνον η “γήρανση του πληθυσμού”. (Μήπως, εδώ που τα λέμε, να πούμε ότι “τα ναρκωτικά σκοτώνουν” και να σταματήσουμε τη γκρίνια μια και καλή;)
Δε χρειάζεται να είναι κανείς “βαρύς” επιστήμονας για να δει πόσο αλληλένδετα είναι αυτά και να ξεχωρίσει κάποιες αιτίες που αφορούν τη λειτουργία του ΟΚΑΝΑ και θα έπρεπε να είναι θέματα συνδικαλιστικής διεκδίκησης: Πέρα από την επισφάλεια και τους κακούς μισθούς, υπάρχει και η έλλειψη ενός επικαιροποιημένου και σεβαστού πλαισίου από τις ΜΟΘΕ, η ανισοβαρής κατανομή (προσωπικού, κονδυλίων, ενδιαφέροντος – που δεν είναι πάντα καλό) προς όφελος των νέων δομών και σε βάρος της υποκατάστασης, οι συνεχείς μετακινήσεις (που, εκτός από “καψώνι” για το προσωπικό, ταλαιπωρούν και τους εξαρτημένους και δεν αφήνουν να γίνει θεραπευτική δουλειά), οι συχνές παρεμβάσεις της διοίκησης σε θεραπευτικά θέματα (με τουλάχιστον ασαφή κριτήρια), η έλλειψη ασφάλειας (όπου εκτός του “πλαισίου” και των εξωγενών “παρεμβάσεων” προστίθεται και η εταιρεία φύλαξης η οποία διώχνει, αμέσως ή σύντομα, μη πληρώνοντας και μη δίνοντας άδειες, όποιον “κανονικό άνθρωπο” έρχεται να εργαστεί – ελπίζουμε να αντέξουν λίγο ακόμα οι λίγοι που δεν το έχουν πάρει απόφαση να φύγουν – μέχρι να πάρει απόφαση ο Σύλλογός μας ότι οφείλει να τους υπερασπιστεί).
Ο νέος Οργανισμός μπορεί όντως να είναι μια ευκαιρία. Δεν τον ψηφίσανε γι'αυτό – αλλά για να μειώσουν το κόστος, να στραγγαλίσουν κάποιες υπηρεσίες και δομές και να αφήσουν κενό χώρο για τους ιδιώτες (μαζί με το κίνητρο, μια που, όποιος μπορεί, θα ψάχνει λύση εκτός του υποβαθμισμένου δημόσιου συστήματος). Όμως, αν πάρουμε την κατάσταση στα χέρια μας, μπορεί να γίνει μια ευκαιρία ανατροπής: με επιτροπές, με ομάδες εργαζομένων, μέσα σ' ένα νέο σωματείο, που θα καταφέρει να εμπνεύσει και να οργανώσει τον αγώνα.
Γιατί αυτά που ζητάμε, δεν πρόκειται να μας τα χαρίσει κανείς.
Και είναι αυτά που κάθε εργαζόμενος δικαιούται: Μια δουλειά αξιοπρεπή, από την οποία να μπορεί να ζει χωρίς δανεικά και εκπτώσεις, από την οποία να φεύγει στο τέλος της βάρδιας ήρεμος γιατί έκανε κάτι χρήσιμο και πήρε ικανοποίηση απ' αυτό.
Δε θα “ρίξουμε τον κλήρο να δούμε ποιός θα φαγωθεί” (η πρώτη ή η δεύτερη ομάδα; η υποκατάσταση ή η άμεση πρόσβαση; ο ΟΚΑΝΑ ή το ΚΕΘΕΑ; οι εργαζόμενοι ή οι εξαρτημένοι;). Το συμφέρον μας είναι κοινό: ένας δημόσιος Οργανισμός που θα παρέχει καλές συνθήκες εργασίας και καλής ποιότητας θεραπευτικές επιλογές για όλους.
Κι όταν το καταλάβουμε, τα πράγματα θ' αρχίσουν ν'αλλάζουν.