ΔΕΛΤΙΟ ΘΥΕΛΛΗΣ 31.01.20

Έστω και καθυστερημένα, θα ευχηθούμε και μέσω του blog σε όλους μια καλή χρονιά – μια χρονιά όπου η τύχη θα σπεύσει να μας βοηθήσει σ’ ό,τι θελήσουμε και προσπαθήσουμε να πραγματοποιήσουμε!

Η μουσική επένδυση των ευχών θα είναι αισιόδοξη  - από την εξεγερμένη Χιλή

https://www.youtube.com/watch?v=jh1ulZ8EiA4,

τους δρόμους της Μπολόνια

https://www.youtube.com/watch?v=uqh46xY8jdg&feature=share&fbclid=IwAR18ImMDAPUuAjgAKU9hqY_pr2Q_ozaMRrAiPk5trHizyLNE9MzwsgJiUB0 ,

και το Παρίσι όπου το κίνημα των κίτρινων γιλέκων που αντέχει εδώ και 14 μήνες συναντιέται με το εργατικό κίνημα σε συνεχιζόμενες απεργίες από τις 5 Δεκέμβρη

https://www.youtube.com/watch?v=yu5l4ob-Wr0 .

Στα δικά μας, βέβαια, τα πράγματα δεν είναι και τόσο αισιόδοξα. 
Η νέα κυβέρνηση συνεχίζει στην οικονομία και στα εργασιακά την πολιτική της προηγούμενης, με όξυνση της ύφεσης, κατάργηση των τελευταίων εργατικών δικαιωμάτων και επικοινωνιακές σαχλαμάρες (κι αυτές στο δρόμο που χάραξαν οι προηγούμενοι).

Όσον αφορά τη δημόσια υγεία και τα δικαιώματα των πλέον ευάλωτων ομάδων, η πολιτική της κυβέρνησης ως τώρα  τίποτα καλό δεν προοιωνίζει: από τη  μια επικοινωνιακό πανηγύρι με συνεχείς επικλήσεις στην αξιοκρατία, τη διαφάνεια και την αριστεία, τους νέους διοικητές των νοσοκομείων και το κυνήγι των καπνιστών -  από την άλλη πλήρης αδιαφορία για τη λειτουργία των νοσοκομείων. Απολύσεις των ελαστικά εργαζόμενων που προσπαθούν να καλύψουν τα τεράστια κενά. Ελλείψεις υλικών, ελλείψεις όλο και περισσότερων φαρμάκων. Κλινικές κλείνουν λόγω των ελλείψεων. Ανοιχτός χώρος και πρόσκληση των ιδιωτών να καλύψουν τα κενά. Επίθεση απέναντι στις ευάλωτες ομάδες. Πογκρόμ κατά των προσφύγων, των διαφορετικών, του πληθυσμού των Εξαρχείων κοκ. Εξαίρεση των προσφύγων από τις υπηρεσίες υγείας. Κατάργηση αυτοδιοίκητου ΚΕΘΕΑ. 

Όλα τα παραπάνω μπορεί να μοιάζουν  «πλίνθοι,  λίθοι , κέραμοι  ατάκτως ερριμμένα» σε όσους βιάζονται να προχωρήσουν παρακάτω, στα του ΟΚΑΝΑ, για να διαβάσουν κανένα κουτσομπολιό (αλήθεια, πού να ξέρουμε;). Δεν είναι όμως. Καθόλου. Είναι κομμάτια του παζλ  που συνθέτουν τη μεγάλη εικόνα: « Ο τρόπος που αντιλαμβάνονται οι κυβερνώντες την υποχρέωση του Κράτους να φροντίζει για την υγεία των πολιτών (και  ιδιαίτερα των πλέον ευάλωτων μεταξύ αυτών) στον καιρό του Νεοφιλελευθερισμού».

Πάμε λοιπόν στα του ΟΚΑΝΑ.

Μετά από έξι μήνες εντατικής ενασχόλησης (;) , προτάθηκε ως νέος πρόεδρος ο Αθανάσιος Θεοχάρης, διοικητής στο ΨΝΑ και στο Δρομοκαίτειο επί της προηγούμενης κυβέρνησης. Στη συζήτηση που έγινε στη Διαρκή Επιτροπή Κοινωνικών Υποθέσεων στη Βουλή στις 14.01, όπου και εγκρίθηκε ο διορισμός του, όλοι είχαν να πουν τα καλύτερα – τόσο για τον ΟΚΑΝΑ όσο και για το νέο πρόεδρο. Η τοποθέτηση του κου Θεοχάρη δεν μας εξέπληξε: γενικές κατευθύνσεις υπέρ της απεξάρτησης, των προγραμμάτων υποκατάστασης και της μείωσης της βλάβης (δεν θα μπορούσε να είναι πιο συγκεκριμένος, όντας ακόμα «εκτός» ), και υποσχέσεις για αξιοκρατία, διαφάνεια, αναβάθμιση, επικαιροποίηση, καινοτομία, εκσυγχρονισμό, και πάλι – πάνω απ’ όλα – αξιοκρατία.  Οι κύριοι Ξανθός και Κατρίνης ήταν τουλάχιστον συγκινητικοί, αναπολώντας  τον Οργανισμό (μάλλον αναφέρονταν σε κάποιον άλλο οργανισμό, κι όχι σ’αυτόν που δουλεύουμε εμείς).  Από τις ερωτήσεις που του έγιναν από τα μέλη της επιτροπής, ο κος Θεοχάρης διάλεξε να απαντήσει στην αγωνία του κου Ξανθού για τον αξιοκρατικό διορισμό Γενικού Διευθυντή, που θα γίνει άμεσα, επιβεβαίωσε τις πενήντα προσλήψεις που θα γίνουν, και δήλωσε εμφατικά την πρόθεση να ενισχυθούν τα προγράμματα στις φυλακές και για τη νοσηρότητα. Δεν απάντησε στα ερωτήματα που αφορούσαν τη σύμπραξη δημόσιου και ιδιωτικού τομέα, τις ελαστικές σχέσεις εργασίας, τους χώρους εποπτευόμενης χρήσης, τις ελλείψεις σε αντιδραστήρια και άλλα αναλώσιμα, τα κτιριακά προβλήματα.

Αναμένουμε το διορισμό του ΔΣ.

Και τότε θα έρθει η ώρα της κρίσης (;): Τόσο καιρό διαμαρτύρεται το ΔΣ του Συλλόγου  ότι δεν έχει απομακρυνθεί αυτή η διοίκηση (μάλλον, όντως, η χειρότερη ως τώρα) – τώρα θα δούμε αν η επόμενη θα καταφέρει να ξεπεράσει τον πήχη…

Και στα εσωτερικά μας;

Οι αγγλοσάξωνες λένε No news, good news.Ίσως και να ισχύει, κάποιες φορές. Όταν τα πράγματα πάνε καλά. Όταν «από μόνα τους» (λόγω πολιτικών επιλογών, πράξεων και παραλείψεων) πάνε από το κακό στο χειρότερο, η μη παρέμβαση απλώς τα αφήνει να γίνονται χειρότερα.

ü  Φυσικά, ούτε με αυτή την κυβέρνηση μπορούμε να μπούμε στο Υπουργείο για να μεταφέρουμε την άποψη των εργαζομένων για τον ΟΚΑΝΑ.

ü  Όσον αφορά τις δράσεις που είχαν αποφασιστεί, αντιγράφουμε από προηγούμενη ενημέρωση μετά το ΔΣ - το τελευταίο ΔΣ του Συλλόγου, που έγινε την πρώτη εβδομάδα του  Νοεμβρίου.

Ι. [ Για τις ελαστικές σχέσεις εργασίας και τα προβλήματα που δημιουργούν στους ίδιους τους επισφαλώς εργαζόμενους, στους υπόλοιπους εργαζόμενους και συνολικά στη λειτουργία του ΟΚΑΝΑ.

Αποφασίστηκε να προχωρήσουμε σε κινητοποίηση την πρώτη εβδομάδα του Δεκέμβρη, με αιχμή κατ’ αρχήν, την παράταση των συμβάσεων ΟΑΕΔ, που λήγουν στην αρχή του 2020 (40 θεραπευτές και διοικητικό προσωπικό).]

Οι συνάδελφοι από τον ΟΑΕΔ συνέχισαν (και συνεχίζουν) τις κινητοποιήσεις τους. Παρά τη μαζικότητα των διαμαρτυριών, οι πρώτοι έχουν ήδη απολυθεί. Η συμμετοχή των υπολοίπων θα ήταν αστεία, αν δεν επρόκειτο για σοβαρό θέμα: απλώς ο Σύλλογος προκήρυξε δυο φορές στάση εργασίας, δεν έγινε καμία ενημέρωση, καμία κινητοποίηση και σχεδόν κανείς μη «συμβασιούχος ΟΑΕΔ με τη δεύτερη ομάδα» δεν ενδιαφέρθηκε.

Ο ΟΚΑΝΑ συνεχίζει να πληρώνει κολοσσιαία ποσά για την καθαριότητα (παρά τον «αποτροπιασμό» του γενικού γραμματέα του Υπουργείου όταν το έμαθε, πριν από πέντε μήνες), και οι συναδέλφισσες για μια ακόμα φορά είναι απλήρωτες από το Νοέμβρη (για τον οποίο δεν έχουν εξοφληθεί).

Οι γιατροί με μπλοκάκια εξακολουθούν να μην αντέχουν και παραιτούνται.

ΙΙ. [ Η συζήτηση για τη (μη) λειτουργία των οργάνων (τοπικά συμβούλια, ΕΠΕΣΥ, επιτροπή υγιεινής και ασφάλειας)

Προκειμένου να «ξανα»αρχίσει να λειτουργεί η ΕΠΕΣΥ, (και επειδή κάποιοι από το ΔΣ του Συλλόγου σε συμφωνία με εκπροσώπους της Διοίκησης, υποστήριξαν σε συγκεκριμένες και μάλιστα κρίσιμες συγκυρίες ότι η δράση της ΕΠΕΣΥ δεν είναι σύμφωνη με το καταστατικό)  προτείναμε το ΔΣ να την «υποχρεώσει» σε τακτικές μηνιαίες συνεδριάσεις, ώστε να υπάρχει μια συστηματική (σε μηνιαία βάση) ενημέρωση και αλληλοτροφοδότηση. Η πρόταση έγινε αποδεκτή, και υποτίθεται ότι αφορά και το Τοπικό Συμβούλιο.]

Έκτοτε δεν έγινε καν Διοικητικό Συμβούλιο.

ü  Υπάρχουν και καλά νέα, πάντως: δεν έπεσε κανένα ταβάνι το τελευταίο δίμηνο, δεν τραυματίστηκε κανείς εργαζόμενος, δεν παραιτήθηκαν (ακόμα) όλοι οι καινούργιοι γιατροί. Να τα λέμε κι αυτά.

ü  Η παρουσία των εργαζομένων στη συνέλευση και την κινητοποίηση για το Burn Out ήταν ισχνότατη (οπότε και, φυσικά, δε «μάσησαν» στο Υπουργείο ώστε να μας δεχτούν εκτάκτως – μια που προγραμματισμένα δε μας δέχονται). Από την άλλη, το σύνολο των εργαζομένων δεν υπέκυψε στον εκβιασμό της απερχόμενης Διοίκησης και αιτήθηκε, κανονικά, την άδεια για πρόληψη του Burn Out. Και αν συνεχίσουμε συλλογικά και αποφασιστικά, θα κερδίσουμε.

Δεν είναι, λοιπόν, πως δε χρειαζόμαστε πια τις συλλογικές διαδικασίες – όσο κι αν η κυρίαρχη αφήγηση προσπαθεί να μας πείσει γι’αυτό. Όμως η διαδικασία φθοράς συνεχίζει ακάθεκτη.

Όλοι έχουμε ευθύνες γι’ αυτή την κατάσταση. Και όχι μόνον οι εργαζόμενοι (ο καθείς αντίστοιχα με το ρόλο που έχει, κι όχι με τη στάση που έχει μόνος του επιλέξει). Και η διοίκηση – η εκάστοτε διοίκηση.  Και οι δυσκολίες της δουλειάς στη μείωση της βλάβης (μια δουλειά που προστατεύεται με στρατηγικές πρόληψης της επαγγελματικής εξουθένωσης ακριβώς επειδή αναγνωρίζεται ως τέτοια).

Θεωρούμε πως οι εκλογές του Συλλόγου (στους επόμενους μήνες) είναι μια ευκαιρία να ξανανοίξει η συζήτηση σε όλα τα επίπεδα: Ποια η ευθύνη που αναλογεί στον καθένα για τα κακώς κείμενα; Και  «Τι να κάνουμε;». Τι Σύλλογο χρειαζόμαστε; Πώς πρέπει να λειτουργεί; Ποιες διαδικασίες πρέπει να δημιουργήσουμε και ποιες να ζωντανέψουμε ώστε να έχουμε – ξανά – ένα Σωματείο μαζικό που να ενώνει τους εργαζόμενους, να κατανοεί την πραγματικότητα και να συνδιαμορφώνει θέσεις και αιτήματα, να διεκδικεί και να νικά;

Και – βέβαια – μόνο από ένα τέτοιο σωματείο μπορούμε να περιμένουμε να αγωνιστεί για να διασφαλίσει την ποιότητα των υπηρεσιών και την αξιοπρέπεια ασθενών και εργαζομένων. Από κανέναν πρόεδρο κι από κανέναν υπουργό.

Και, για να μη μένουμε (εξοργιστικά) πίσω, θα συνεχίσουμε με τη στήλη μας ΓΙΑ ΝΑ ΔΟΥΛΕΥΕΙ ΤΟ ΜΥΑΛΟ ΚΑΙ ΝΑ ΜΗ ΜΑΣ ΔΟΥΛΕΥΟΥΝ

Η επιστροφή στα ήθη και τις αξίες της Ελλάδας του ’50 (αμέσως μετά τη λήξη του εμφυλίου και την «πάταξη των κομμουνιστοσυμμοριτών») δεν είναι γραφική. Καθόλου. Είναι επικίνδυνη.

Η νέα κανονικότητα της πατρίδος, της θρησκείας και της οικογένειας  (την οποία ζήτησε και ψήφισε η πλειοψηφία του ελληνικού λαού, για να μην ξεχνιόμαστε) χρωματίζει όλο και περισσότερο την καθημερινότητα .  Στο σωτήριο έτος 1950 (όχι;) οι παπάδες ευλογούν, το κράτος στηρίζει τα αγέννητα παιδιά (και όχι τα γεννημένα ή τις μαμάδες τους), και η αστυνομία ελέγχει για τη διατήρηση της τάξης και της ηθικής…

Ενδεικτικά:

https://thepressproject.gr/otan-irthan/

https://thepressproject.gr/o-d-indares-den-ine-oute-anarchikos-oute-orothetikos-oute-prosfygas-ine-to-mellon-sas/

https://popaganda.gr/postscripts/gimni-zoi-to-xegimnoma-os-themelio-tou-neou-aftarchismou/

https://www.efsyn.gr/node/228854

https://www.ethnos.gr/ellada/78063_bbc-paidia-sti-moria-lene-oti-theloyn-na-pethanoyn

https://thepressproject.gr/mas-dichnoun-oti-kapies-zoes-den-antimetopizonte-to-idio-den-theorounte-to-idio-axies/