Τρίτη 13 Μαΐου 2014

Η ΓΝΩΜΗ ΜΑΣ

Όπως είναι αναμενόμενο παρακολουθούμε με ενδιαφέρον όλα τα σχόλια που αναρτώνται στο blog μας.
Κατά καιρούς εμφανίζονται και σχόλια θεραπευομένων: κάποια από αυτά εγκαλούν συγκεκριμένους εργαζόμενους στις μονάδες υποκατάστασης του ΟΚΑΝΑ, κάποια άλλα όλους τους εργαζόμενους του ΟΚΑΝΑ (συλλήβδην), το είδος των προγραμμάτων που εφαρμόζει ο ΟΚΑΝΑ, πολύ λιγότερα δε (έως ελάχιστα) εγκαλούν τις εκάστοτε Διοικήσεις του ΟΚΑΝΑ και τους εκάστοτε Υπουργούς. 
Κάθε φορά προβληματιζόμαστε πάρα πολύ για το τι πρέπει να κάνουμε. Και ο προβληματισμός (ως ΑΡΣΥ) γίνεται μεγαλύτερος γιατί, εκτός από τους θεραπευόμενους, δεν είναι λίγες οι φορές που εγκαλούμαστε και από ένα κομμάτι εργαζομένων, οι οποίοι μας παροτρύνουν να πάρουμε θέση υπέρ των εγκαλούμενων συναδέλφων και να πάψουμε να σιωπούμε.

Τις πιο πολλές φορές δεν απαντάμε σε αυτά τα σχόλια. Το κάνουμε επειδή δεν θέλουμε να «κλείσουμε» τον διάλογο. Επειδή μας ενδιαφέρει να γράφονται όλες οι απόψεις. Πολλές φορές δεν μας αρέσει καθόλου η επιθετικότητα των σχολίων των θεραπευομένων αλλά όπως και στην καθημερινή μας δουλειά προσπαθούμε να το ερμηνεύσουμε, να το χειριστούμε και να ξεπεράσουμε την αναμενόμενη και φυσιολογική ματαίωση που νοιώθουμε δουλεύοντας τόσα χρόνια σε μια τόσο «ζόρικη» δουλειά. Τις περισσότερες φορές οι συνάδελφοι απαντούν προσεκτικά και προσπαθούν να δώσουν τις απαραίτητες εξηγήσεις, κάποιες φορές βέβαια (ευτυχώς λίγες) η επιθετικότητα των συναδέλφων έναντι άλλων συναδέλφων ή και της ΑΡΣΥ μας εκνευρίζει με τον τρόπο που εκφέρεται αλλά δεν πειράζει μας περνάει γρήγορα και συνεχίζουμε.

Αυτή τη φορά αποφασίσαμε να απαντήσουμε. Το κάνουμε για πολλούς λόγους:

  1. Αναφέρεται συγκεκριμένη συνάδελφος και «κατηγορείται» για αυθαιρεσία, η οποία είναι γνωστή και μάλιστα εκλεγμένη στο Τοπικό Συμβούλιο Αθήνας
  2. Τα θέματα που ανακινούνται είναι σοβαρά και πρέπει να ξεκαθαριστούν, ιδιαίτερα αυτή την περίοδο που είναι πολύ «πονηρή»
  3. Τα θέματα που ανακινούνται πρέπει να ξεκαθαριστούν γιατί εκτός από το να ταλανίζουν θεραπευόμενους και εργαζόμενους, παραμένουν αδιευκρίνιστα για το σύνολο της Αριστεράς, πράγμα το οποίο εκτός από το να μας εκνευρίζει, μας έχει πια κουράσει…

Ας ξεκινήσουμε από ορισμένα «αξιώματα»:
  • Η εξάρτηση από τα ναρκωτικά είναι βιοψυχοκοινωνικό φαινόμενο (το ίδιο ο διαβήτης, η υπέρταση, η σχιζοφρένεια, ο καρκίνος, το άσθμα, η ψωρίαση….)
  • Η πολυπαραγοντικότητα της φύσης του φαινομένου επιβάλλει την πολυμορφία των τρόπων αντιμετώπισης του
  • Το  φαινόμενο της εξάρτησης μειώνεται (ποσοτικά και ποιοτικά) σε περιόδους που οι μάζες αναλαμβάνουν καθοριστικό ρόλο στην κοινωνική εξέλιξη (εξεγέρσεις, επαναστάσεις κλπ). Στην κοινωνία που δεν θα υπάρχει εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο, που ο άνθρωπος θα έχει κατορθώσει την αυτοπραγμάτωση του είναι πολύ πιθανό το φαινόμενο της εξάρτησης να εξαλειφθεί,  καθώς δεν θα υπάρχουν οι κοινωνικοί όροι που επιβάλλουν την ύψιστη ετερονομία που συνιστά η εξάρτηση
  • Εμείς οι εργαζόμενοι που θέλουμε να λέμε ότι είμαστε κοινωνικά εξεγερμένοι, επαναστάτες αριστεροί (με την ιστορική ευρύτητα της έννοιας που περιλαμβάνει ένα ευρύ φάσμα ιδεολογικών απόψεων και μπορεί ταυτόχρονα να χωράει ας πούμε και τους κομμουνιστές και τους αναρχικούς) δεν μπορεί παρά να παλεύουμε για μια κοινωνία στην οποία οι άνθρωποι δεν θα χρειάζονται τη διαμεσολάβηση των ναρκωτικών για να υπάρξουν.
  • Στη σημερινή κοινωνία τα προγράμματα αντιμετώπισης της εξάρτησης δεν μπορεί παρά να είναι αποσπασματικά, ελλιπή, προβληματικά, ανελεύθερα και ως εκ τούτου αναποτελεσματικά όσο αφορά την εξάλειψη του φαινομένου της εξάρτησης. (Συμμεριζόμαστε την τιτάνια προσπάθεια των εξαρτημένων που τα καταφέρνουν και απεξαρτώνται στα «στεγνά» προγράμματα, αλλά δεν καταλαβαίνουμε τον αποκλειστικό θαυμασμό που απολαμβάνουν τα «στεγνά» από κάποιους (πχ ΚΚΕ) για την αποτελεσματικότητα τους όταν αυτή στην πραγματικότητα δεν ξεπερνά τα μονοψήφια ποσοστά όσων συνολικά απευθύνονται σε αυτά. Και αυτό σε καμία περίπτωση δεν σημαίνει ότι δεν πρέπει να υπάρχουν και να ενισχυθούν. Ίσα-ίσα).
  • Παρόλα αυτά ως εργαζόμενοι στο χώρο της αντιμετώπισης της εξάρτησης δεν μπορεί παρά να διεκδικούμε πολύμορφα και ολοκληρωμένα προγράμματα που θα αντιμετωπίζουν όλες τις (ποικιλόμορφες και όλο αυξανόμενες) ανάγκες του πληθυσμού των εξαρτημένων (απεξάρτηση, θεραπεία συνοσηρότητας, επίλυση κοινωνικών προβλημάτων, κοινωνική επανένταξη, δευτερογενής και τριτογενής πρόληψη). Στα προγράμματα δευτερογενούς και τριτογενούς πρόληψης δεν μπορεί παρά να περιλαμβάνονται ΚΑΙ προγράμματα μείωσης της βλάβης, με ΟΛΑ ΟΣΑ αυτός ο όρος ιστορικά και επιστημονικά περιλαμβάνει (υποκατάσταση, διανομή συνέργων χρήσης, ασφαλής χορήγηση ηρωίνης, άμεση βοήθεια).


Κρατώντας στο νου τα παραπάνω "αξιώματα" ας δούμε τι συμβαίνει σήμερα στην ελληνική πραγματικότητα:

  • Υπάρχουν προγράμματα απεξάρτησης που έχουν στόχο την απεξάρτηση και με ποσοστά επιτυχίας συγκρίσιμα με αυτά που παρατηρούνται διεθνώς. 
  • Υπάρχουν προγράμματα μείωσης της βλάβης τα οποία δεν επαρκούν για την κάλυψη της ζήτησης που υπάρχει στην ελληνική κοινωνία (ιδίως στην Αθήνα) και το γεγονός αυτό αποτελεί κομβικό σημείο για την αναποτελεσματικότητα της μείωσης της βλάβης: Η ευρύτητα της εφαρμογής αυτών των προγραμμάτων αποτελεί σημαντικό συστατικό στοιχείο της επίτευξης του στόχου τους που ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΠΑΡΑΙΤΗΤΑ, αλλά δεν ΑΠΑΓΟΡΕΥΕΤΑΙ ΚΑΙ ΝΑ ΕΙΝΑΙ η απεξάρτηση. Στόχος των προγραμμάτων μείωσης της βλάβης είναι η μείωση της βλάβης (τόσο σε ατομικό όσο και σε κοινωνικό επίπεδο).

Πως (πρέπει να) γίνονται όλα αυτά; 

  • Πρέπει να γίνονται μέσω οργανωμένων, ολιστικών προγραμμάτων ή πρέπει να αφήνονται στην ελεύθερη επιλογή του ατόμου, που έχει το «πρόβλημα»; (Κάποια φορά –αλλά όχι τώρα λόγω περιορισμού χρόνου και χώρου- πρέπει να μιλήσουμε και για την ελευθερία επιλογής, που έχει το άτομο που είναι εξαρτημένο σε μια καπιταλιστική κοινωνία και μάλιστα από ουσίες που έχουν αποδεδειγμένα φαρμακολογική δράση στο ΚΝΣ. Για να πάψει η τρικυμία εν κρανίω που έχουν ορισμένοι -από την κυβερνώσα κυρίως Αριστερά- που μπερδεύουν τον φιλελεύθερο με τον ελευθεριακό). 
  • Πρέπει να υπάρχει ψυχοκοινωνική υποστήριξη στον ίδιο χώρο ή αυτό πρέπει να παρέχεται μόνο αν το ζητάει ο «πελάτης»; 
  • Πρέπει να ανιχνεύονται οι ανάγκες του «πελάτη» και να κινητοποιείται ως προς την επίλυση των προβλημάτων του  ή πρέπει ο «πελάτης» να αφήνεται να επιλέξει ο ίδιος πότε και τι χρειάζεται; 
  • Πρέπει να κινητοποιείται ως προς την απεξάρτηση και από το υποκατάστατο ή αυτό είναι δουλειά αλλωνών, σε άλλο πλαίσιο; 
  • Πρέπει να συνταγογραφείται ελεύθερα το υποκατάστατο (όπως τα υπόλοιπα φάρμακα) ή πρέπει η χορήγηση δόσεων για μεγάλες περιόδους να γίνεται με κριτήρια που αποφασίζονται με βάση τη θεραπευτική πορεία και μόνο στα πλαίσια ενός οργανωμένου προγράμματος;

 Ας προχωρήσουμε λοιπόν σε ένα ακόμη «αξίωμα»:
  • Όποιος υποστηρίζει ότι στα ερωτήματα αυτά υπάρχει «επιστημονική» απάντηση κοροϊδεύει (στην καλύτερη περίπτωση όχι μόνο τους άλλους αλλά και τον εαυτό του)
Το τι απάντηση μπορεί να δοθεί στα ερωτήματα αυτά εξαρτάται από τα κριτήρια που χρησιμοποιούνται. Αν στην πλάστιγγα βαρύνει κυρίως το κόστος (και αυτό συμβαίνει σήμερα αν δεν κάνουμε λάθος...), προφανώς η απάντηση θα είναι συνταγογράφηση από όσο το δυνατόν περισσότερους γιατρούς, ώστε να αυξηθεί η διαθεσιμότητα του υποκατάστατου και με αυτό τον τρόπο να μειωθεί η χρήση των ανεπιθύμητων ουσιών (άρα και οι επικίνδυνες συμπεριφορές και η παραβατικότητα, άρα και η μετάδοση ασθενειών και το κόστος της καταστολής). 
  • Όσοι επιλέγουν αυτή την προσέγγιση γνωρίζουν πολύ καλά ότι διακινδυνεύουν την εμφάνιση εξάρτησης από τη νέα ουσία κατευθείαν, ή  την εμφάνιση (ακόμη και σοβαρών) παρενεργειών από την κακή χρήση του υποκατάστατου (πχ iv χρήση χαπιών βουπρενορφίνης).  Το επιλέγουν όμως γιατί στην αντίληψη τους υπερέχει η μείωση του κόστους και θεωρούν (χωρίς αυτό να έχει σε καμία μελέτη επιβεβαιωθεί «επιστημονικά») ότι με αυτό τον τρόπο θα μειώσουν την συνολική βλάβη της κοινωνίας όπως αυτοί την αντιλαμβάνονται.

Το πρότυπο των πρώτων προγραμμάτων του ΟΚΑΝΑ ήταν εντελώς διαφορετικό: Προγράμματα υποκατάστασης με «αυστηρό» πλαίσιο χορήγησης, με στόχο την απεξάρτηση, με υποχρεωτικές συνεδρίες ψυχοθεραπείας, ορισμένης διάρκειας κλπ. Ο ΟΚΑΝΑ ακολούθησε αυτό το πρότυπο (το οποίο πρέπει να ομολογήσουμε δεν έχει εφαρμοσθεί σε ευρεία κλίμακα  σε άλλες χώρες) τα πρώτα χρόνια της λειτουργίας του, για λόγους που αφορούσαν την ελληνική πραγματικότητα της δεκαετίας του 1990.
Η αλλαγή του πλαισίου λειτουργίας των μονάδων του ΟΚΑΝΑ και η μετατροπή τους σε μονάδες συντήρησης έγινε με μεγάλους κλυδωνισμούς, όχι τόσο λόγω της διαφωνίας του προσωπικού στο περιεχόμενο του «νέου» πλαισίου, όσο λόγω της αυταρχικότητας του τρόπου  επιβολής του από την τότε Διοίκηση. 
Μια αυταρχικότητα, που ενώ αρχικά αφορούσε κυρίως την Κεντρική Διοίκηση, επεκτάθηκε σε κάθε μονάδα -καθώς η ουσιαστική, συστηματική και σχεδιασμένη υποτίμηση του ρόλου της θεραπευτικής ομάδας επέτρεψε την αυθαιρεσία του κάθε υπευθύνου (κάποιοι από τους οποίους το απολαμβάνουν). 
Το χειρότερο; Συγκεκριμένοι υπεύθυνοι ή μέλη του ΔΣ του ΟΚΑΝΑ βρίσκονταν πάντα πρόθυμοι να συνδράμουν τα σχέδια όλων των επόμενων Διοικήσεων και Υπουργών για μείωση του κόστους, σχέδια που πάντα είχαν σαν αναγκαστικό συστατικό την αύξηση αναλογίας θεραπευόμενων (ή ασθενών, ή πελατών, ή ωφελούμενων, ή εξαρτημένων) ανά θεραπευτή, την μείωση της συχνότητας των ουροληψιών,  την μείωση των ελεγχόμενων ουσιών, την αύξηση των ημερών take home, την εξαφάνιση των παθολόγων από τις μονάδες, την χορήγηση φτηνών υποκατάστατων ανεξάρτητα από ασφάλεια, την μείωση του χρόνου λειτουργίας των μονάδων,  κλπ κλπ. 
Το ακόμη χειρότερο; Κάποιοι από αυτούς λένε πως είναι και αριστεροί (από την κυβερνώσα και πάλι Αριστερά. Τυχαίο; Δεν νομίζω).
Οι ίδιοι πάντα άνθρωποι στην υπηρεσία όλων  των Διοικήσεων έντυναν με δήθεν «επιστημονικα» επιχειρήματα τις αποφάσεις μείωσης του κόστους, κατηγορώντας μάλιστα για δήθεν συντηρητισμό και «ηθικισμό» όσους πάλευαν ενάντια στην διολίσθηση της ποιότητας των προγραμμάτων. Τα επιχειρήματα τους ποτέ δεν συνοδεύτηκαν από στιβαρή επιστημονική βιβλιογραφία, που να υποστηρίζει ας πούμε ότι τα προγράμματα δεν πρέπει να λειτουργούν το Σαββατοκύριακο, ότι δεν χρειάζεται να γίνεται έλεγχος για αλκοόλ, ότι δεν είναι απαραίτητος ο γιατρός για να λειτουργήσει ένα πρόγραμμα, ότι δεν χρειάζονται τα προγράμματα και οι δομές κλπ κλπ. (θα επανέλθουμε στο θέμα με συγκεκριμένα παραδείγματα διαστρέβλωσης της βιβλιογραφίας, ώστε αυτή να ταιριάξει στα μέτρα των απόψεων που βολεύουν Διοίκηση και Υπουργείο στην εφαρμογή των νεοφιλελεύθερων πολιτικών στην υγεία)

Κι εδώ έρχεται να προστεθεί η δυσκολία της σχέσης θεραπευόμενων και θεραπευτών. Μια σχέση καταρχήν ιδιαίτερα σημαντική για τη θεραπεία οποιουδήποτε προβλήματος. Μια σχέση πάντα δύσκολη στην εξάρτηση, μια σχέση πάντα δύσκολη στην ψυχιατρική ασθένεια, μια σχέση πάντα δύσκολη όταν ο γιατρός δεν δίνει ένα οποιοδήποτε φάρμακο (όπως η ινσουλίνη που λένε διάφοροι δήθεν φωτισμένοι από την ανακάλυψη ότι η εξάρτηση είναι ασθένεια. Λες και το γεγονός ότι ο διαβήτης είναι ασθένεια σημαίνει ότι δεν χρειάζεται ο διαβητικός κινητοποίηση, ψυχολογική και κοινωνική υποστήριξη. Αλλά τέλος πάντων, μάλλον ζητάμε πολλά από ορισμένους…). Μια σχέση στην οποία ο γιατρός και ο θεραπευτής δίνουν ένα φάρμακο, που είναι σχεδόν ίδιο με την ουσία στην οποία ο ασθενής είναι βιολογικά εξαρτημένος (σωματικά και ψυχικά), ουσία την οποία ο ασθενής «απέτυχε» να αυτοδιαχειρισθεί και εξ αιτίας αυτής του της αποτυχίας βρίσκεται στο πρόγραμμα. Ένας ασθενής που σε όλη του τη ζωή έχει μάθει να διαπραγματεύεται τη λήψη της εξαρτητικής ουσίας με όρους παράνομου εμπορίου πρέπει να χορηγηθεί ένα φάρμακο, το οποίο πουλιέται στην μαύρη αγορά και το οποίο είναι δυνητικά θανατηφόρο όταν δεν χρησιμοποιηθεί σύμφωνα με τις οδηγίες. Ένα φάρμακο, όμως, που δίνεται για μια «αυτοπροκαλούμενη υποτροπιάζουσα ασθένεια δυνητικά θανατηφόρα».   

Υπό το πρίσμα αυτών των δεδομένων, κατά τη γνώμη μας, είναι εντελώς αναμενόμενες και εντελώς εξηγήσιμες οι κατά καιρούς «αντεγκλήσεις» μεταξύ γιατρών, θεραπευτών, «καλών» και «κακών» θεραπευομένων. Όμως την τελευταία περίοδο στην Ελλάδα και δη στην Αθήνα βιώνουμε μια στρέβλωση αυτής της εγγενούς δυσκολίας. Μια στρέβλωση που κατά τη γνώμη μας προέρχεται από δυο επιπρόσθετους παράγοντες που στην συγκεκριμένη φάση συνυπάρχουν και αλληλοδιαπλέκονται:
  1. Η προσπάθεια των θεραπευομένων για συλλογική έκφραση (εντελώς θεμιτή και κατά το μάλλον ή ήττον επιθυμητή) χρησιμοποιήθηκε επανειλημμένα όλη την προηγούμενη περίοδο από τη Διοίκηση και το Υπουργείο εναντίον των εργαζομένων. Αυτό έγινε γιατί βόλευε τα μάλα τα σχέδια της Διοίκησης και του Υπουργείου για μείωση του κόστους η άποψη του Συλλόγου Θεραπευομένων για τη μη αναγκαιότητα ποιοτικών κριτηρίων όσο αφορά στη δημιουργία νέων προγραμμάτων, για συνταγογράφηση χωρίς περιορισμούς, για απορρόφηση της λίστας με όποιο τρόπο ανεξάρτητα από την ύπαρξη προσωπικού κλπ.
  2. Η γενικότερη τάση (βασισμένη εν πολλοίς σε πραγματικά δεδομένα) για την χρησιμότητα των ενώσεων των ασθενών (πχ σύλλογοι νεφροπαθών, διαβητικών κλπ)  στην αντιμετώπιση προβλημάτων υγείας (τόσο σε επίπεδο κοινωνικό όσο και με τη μορφή αλληλοστήριξης και αυτοβοήθειας των μελών) οδήγησε στην αναζήτηση αντίστοιχων ενώσεων στην Ελλάδα. Αρκεί να σκεφτεί κανείς ότι η οργάνωση του Τζορτζ Σορος τον προηγούμενο χρόνο ενδιαφέρθηκε για τη μείωση της βλάβης στην Ελλάδα και διενήργησε επιτόπια έρευνα. Μετά την κατάρτιση της αναφοράς χρηματοδότησε με ένα -όχι μικρό - ποσό το Σύλλογο Θεραπευομένων ΟΚΑΝΑ για τη δράση του (αν τυχόν κάνουμε λάθος δεχόμαστε διάψευση). Ο ρόλος που παίζουν λοιπόν οι σύλλογοι ασθενών είναι εξαιρετικά σημαντικός και για αυτό αυτοί οι σύλλογοι πρέπει να είναι δημοκρατικοί και να αντιπροσωπεύουν όσο το δυνατόν πιο πιστά τον πληθυσμό στον οποίο αναφέρονται. Με βάση τα παραπάνω η -κατά τα άλλα σεβαστή- προσπάθεια του Συλλόγου Θεραπευομένων για την υπεράσπιση των δικαιωμάτων τους σε καμία περίπτωση δεν μας βρίσκει αντίθετους. Όμως ο Σύλλογος Εργαζομένων ΟΚΑΝΑ ή ή ΕΠΕΣΥ δεν είναι νομίζουμε σωστό να παραβλέψει το γεγονός ότι οι θεραπευόμενοι του ΟΚΑΝΑ σε όλη την Ελλάδα είναι γύρω στις 8500, καθώς και το αδιαμφισβήτητο γεγονός της πολυπλοκότητας της σχέσης λόγω των δυσκολιών που προαναφέρθηκαν.  
Μετά από αυτή τη μεγάλη, αλλά κατά τη γνώμη μας αναγκαία, εισαγωγή, ας έρθουμε στο συγκεκριμένο: 
Υπάρχει πρόβλημα και ποιο στη μονάδα πχ της Νίκαιας; Τι πρέπει να κάνει το Σωματείο Εργαζομένων  και η ΕΠΕΣΥ;

Κατά τη γνώμη μας και επειδή είμαστε σε θέση να γνωρίζουμε τους κανόνες λειτουργίας σχεδόν όλων των μονάδων υποκατάστασης (με κάποιες εκ των οποίων έχουμε σοβαρό πρόβλημα, όπως ας πούμε με αυτές που λειτουργούν χωρίς γιατρό, ή με ορισμένες των οποίων η αντίληψη για αυστηρή εφαρμογή του πλαισίου παίρνει χαρακτηριστικά σαδισμού) η συγκεκριμένη μονάδα καθόλου δεν "αυθαιρετεί". Αντίθετα λειτουργεί με βάση το ισχύον πλαίσιο του ΟΚΑΝΑ. Επιπρόσθετα είναι από τις μονάδες στις οποίες η θεραπευτική ομάδα λειτουργεί. Είναι η μονάδα που αντιμετώπισε μεγάλο πρόβλημα κατά την εγκατάσταση της στο νοσοκομείο και της οποίας το προσωπικό (με πρώτη και καλύτερη την υπεύθυνη ψυχίατρο, που ξυλοκοπήθηκε από το μαινόμενο πλήθος των αγανακτισμένων) υπερασπίσθηκε το δικαίωμα των θεραπευομένων στη θεραπεία και χορηγούσε το υποκατάστατο σε συνθήκες παρανομίας για να μη μείνουν οι θεραπευόμενοι ούτε μια ημέρα χωρίς υποκατάστατο.

Το ισχύον πλαίσιο του ΟΚΑΝΑ έχει αναλυθεί από την Επιστημονική Επιτροπή του Συλλόγου, η άποψη μας έχει κατατεθεί στη Διοίκηση του ΟΚΑΝΑ, ένα από τα στοιχεία που είχαμε σημειώσει ήταν ότι είναι πάρα πολύ ευρύ και χωράει πολλά διαφορετικά πλαίσια, αλλά η τότε Διοίκηση του ΟΚΑΝΑ αδιαφόρησε. 
Σε κάθε περίπτωση αρμόδιος για να κρίνει έναν εργαζόμενο δεν είναι ούτε μόνος ο ίδιος ο ασθενής (ο οποίος άλλωστε διαφοροποιήθηκε από τα σχόλια που συνοδεύουν το περιστατικό στο blog της ΑΡΣΥ και έβαλε το θέμα στις κατά τη γνώμη του σωστές διαστάσεις), ούτε ο Σύλλογος Θεραπευομένων, ούτε η ΕΠΕΣΥ, ούτε το Σωματείο Εργαζομένων. 
  • Αυτό που μπορούμε και  πρέπει να κάνουμε σαν εργαζόμενοι είναι να υπερασπιστούμε τις συλλογικές διαδικασίες (και όχι τα φυσικά πρόσωπα, που μπορεί σήμερα να λένε και να κάνουν το ένα και αύριο να λένε και να κάνουν το άλλο). 
  • Να ζητήσουμε την θέσπιση και την εφαρμογή τέτοιων συλλογικών διαδικασιών που μπορούν να εγγυηθούν τη σωστή λειτουργία των μονάδων, κι εννοούμε φυσικά τη θεραπευτική ομάδα. Όσο λιγότερο μια απόφαση επαφίεται στη σοφία ή την έμπνευση ενός ατόμου τόσο περισσότερο μειώνονται οι πιθανότητες του λάθους και της αυθαιρεσίας.

Χορτάσαμε από αυθεντίες και «επιστήμονες». 
Καιρός να διεκδικήσουμε τη σημασία της εμπειρίας μας στο συγκεκριμένο πεδίο, καιρός να υπερασπιστούμε πραγματικά την επιστημονική δεοντολογία και να μην αφήσουμε τον φόβο και την αδιαφορία να μας νικήσουν.  

40 σχόλια:

  1. Αργήσατε πολύ κατά τη γνώμη μου (αποφεύγατε ίσως αν κατάλαβα καλά) να τα γράψετε αυτά. Όμως η ζημιά δεν ήταν ανεπανόρθωτη, ούτε καν ίσως μεγάλη. Αυτά που σήμερα γράψατε είναι - κατά τη γνώμη μου πάλι - σπουδαία και σημαντικά ως βάση επιστημονικών δράσεων. Αρκεί να τα υποστηρίξετε, να παλέψετε για να τα υποστηρίξουν όσο γίνεται περισσότεροι, σταθερά και παντού. Όχι άλλη αδράνεια.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Μενω στο θεμα πλαισιο, ειναι ευρυ και χωραει πολλα διαφορετικα πλαισια.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Είμαι πάρα πολύ χαρούμενος που διάβασα την ανάρτησή σας απόψε, το γεγονός ότι επιτέλους αποφασίσατε ν' ασχοληθείτε μαζί μας, μας χαροποιεί ιδιαίτερα.

    Με μια πρώτη ανάγνωση βλέπω πως συμφωνούμε σε αρκετά σημεία και διαφωνούμε ίσως σε περισσότερα, μα αυτό δεν είναι κακό, οι διαφωνίες είναι που κάνουν εποικοδομητική την αλληλεπίδραση...
    Βέβαια δεν θα μπορούσα μα τοποθετηθώ απόψε και μόνος μου για όλα αυτά τα θέματα που θίγετε, (πέρα απ' το ότι θα έπρεπε να γράψω ένα τεράστιο σχόλιο, μεγαλύτερο ίσως απ' την δική σας ανάρτηση), θα πρέπει να τα δούμε συλλογικά στο δ.σ. του συλλόγου μας.
    Οπότε θα δημοσιοποιήσουμε κι εμείς τις θέσεις μας σε σχέση με το κείμενό σας το συντομότερο (στο δικό μας μπλογκ βέβαια).

    Μόνο, θα ήθελα να μας είναι πιο ξεκάθαρο αν αυτό το κείμενο εκφράζει τις απόψεις του συλλόγου εργαζομένων, ή της επιστημονικής επιτροπής, ή της αριστερής συσπείρωσης και μόνο;;;

    Και κάποιες λίγες σύντομες παρατηρήσεις για αρχή:

    Δίνετε την εντύπωση πως εξαιρείτε απ' τον χώρο της αριστεράς τους ελευθεριακούς, δεν ξέρω αν το κατάλαβα σωστά.

    Θα συμφωνήσουμε με τα περισσότερα "αξιώματα", αν και υπάρχουν κάποιες αρκετές ενστάσεις, πάντως θα συμφωνήσουμε απόλυτα με την θέση σας πως ""Στόχος των προγραμμάτων μείωσης της βλάβης είναι η μείωση της βλάβης (τόσο σε ατομικό όσο και σε κοινωνικό επίπεδο)."", αλλά και με το τελευταίο αξίωμα: ""Όποιος υποστηρίζει ότι στα ερωτήματα αυτά υπάρχει «επιστημονική» απάντηση κοροϊδεύει"" , μόνο που εκτός από το κριτήριο του κόστους που σωστά αναλύετε, απαντήσεις στα ερωτήματα αυτά μπορούν να δωθούν χρησιμοποιώντας αρκετά ακόμα κριτήρια, όπως τις ανθρώπινες ζωές που χάνονται και τους χρήστες που περιφέρονται στα πεζοδρόμια, την ποιότητα των ζωών των θεραπευομένων, τις πραγματικές τους ανάγκες και το αίτημά τους, την ουσιαστική ύπαρξη ή μη ψυχοκοινωνικής στήριξης, το πως λειτουργούν τόσα χρόνια οι δομές και το τι αποτελέσματα έχουν για τις ζωές των θεραπευομένων, τις επιπτώσεις της διεύρυνσης των μονάδων (ακόμα και στην παράνομη αγορά των υποκαταστάτων, που μειώθηκε σημαντικά), και πολλά ακόμα κριτήρια, τα οποία βολικότατα παραβλέπετε.

    Λέτε για την ""ουσιαστική, συστηματική και σχεδιασμένη υποτίμηση του ρόλου της θεραπευτικής ομάδας (που) επέτρεψε την αυθαιρεσία του κάθε υπευθύνου (κάποιοι από τους οποίους το απολαμβάνουν). ""
    Δεν είδαμε όμως ποτέ να παίρνει κανείς θέση για τις αυθαιρεσίες των όποιων υπευθύνων, και να μας συγχωρήσετε, μα δεν έχουμε και πολύ εμπιστοσύνη στις δίκαιες αποφάσεις κάποιων θεραπευτικών ομάδων που τόσο εκθειάζετε, μια κι όπως γράφαμε και χτες ""...είναι γεγονός πως οι περισσότεροι εργαζόμενοι θεωρείτε πως όλοι οι εργαζόμενοι έχουν πάντα δίκιο και οι θεραπευόμενοι άδικο....Ή γνωρίζετε εσείς κάποια περίπτωση που να δικαιώθηκε θεραπευόμενος σε διένεξή του με εργαζομένους, ή δεν "έτυχε" κανείς να έχει δίκιο, ή οι εργαζόμενοι δεν κάνουν ποτέ λάθος;;;;""
    Κι αυτό ακριβώς επιβεβαιώνεται απ' την αρχή ακόμα του ποστ σας, όπου λέτε πως αποφασίσατε ν' απαντήσετε γιατί ""Αναφέρεται συγκεκριμένη συνάδελφος και «κατηγορείται» για αυθαιρεσία, η οποία είναι γνωστή και μάλιστα εκλεγμένη στο Τοπικό Συμβούλιο Αθήνας"", δηλαδή το ότι είναι γνωστή και εκλεγμένη συνάδελφος είναι στοιχείο ότι έχει δίκιο, και πρέπει να την υπερασπιστείτε...

    Σε κάποια σημεία, μας δημιουργείτε την αίσθηση πως οι μονάδες που θεωρείτε "προβληματικές", για την πλειοψηφία των θεραπευομένων είναι οι πιο λειτουργικές, κι αντίθετα...

    Θεωρούμε κι εμείς πως ο συντηριτισμός και "ηθηκισμός", όπως λέτε, εκ μέρους μερικών εργαζομένων, είναι τροχοπέδη για την εξέλιξη των προγραμμάτων και την παροχή ουσιαστικής βοήθειας στους θεραπευόμενους, της βοήθειας που χρειάζονται κι όχι αυτής που "νομίζουν" μερικοί πως χρειάζονται.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. (συνέχεια)

    Μιλάτε για στρεβλώσεις:
    1. Θεμιτή η προσπάθεια των θεραπευομένων για συλλογική έκφραση, λέτε, μα όταν οι απόψεις του συλλόγου θεραπευομένων δεν συμφωνούν με τις δικιές σας, έ τότε δεν είναι και τόσο θεμιτή, εξυπηρετεί τα σχέδια .....κλπ.
    Ίσως θα πρέπει να κατανοήσετε πως απλά έχουμε διαφορετικές απόψεις, αν μας το επιτρέπετε, δεν εξυπηρετούμε τα σχέδια κανενός, τις ανάγκες των θεραπευομένων και των χρηστών προσπαθούμε να εξυπηρετήσουμε, τουλάχιστον όπως τις αντιλαμβανόμαστε εμείς, και η μεγάλη πλειοψηφία των θεραπευομένων και των χρηστών, στην Ελλάδα και παγκοσμίως...
    2. Αν θεωρείτε μεγάλο το ποσόν των 11.000 € με το οποίο χρηματοδοτήθηκε ο σύλλογος θεραπευομένων από το Open Society Foundation, ίσως παραβλέπετε πως ο σύλλογος θεραπευομένων δεν έχει καμιά άλλη χρηματοδότηση από πουθενά, ότι δεν ζητά συνδρομές από τα μέλη του, που έτσι κι αλλιώς θα δυσκολεύονταν να δώσουν, και πως δεν έχουμε καμιά διαδικασία και καμιά δυνατότητα υποχρεωτικής εγγραφής και παρακράτησης συνδρομών κατευθείαν από την μισθοδοσία, όπως άλλα σωματεία.
    Κι αυτό που μπορούμε να πούμε είναι πως εκφράζουμε πιστότατα τις απόψεις της μεγάλης πλειοψηφίας των θεραπευομένων (όσο κι αν αυτές οι απόψεις μπορεί να μην σας βρίσκουν σύμφωνους), μα βέβαια αντιπροσωπεύουμε τα μέλη μας και μόνο.
    Αλλά εδώ ακριβώς βρίσκεται η στρέβλωση και τα πολιτικάντικα τερτίπια, όταν μας λέτε πως δεν μπορεί ο σύλλογος εργαζομένων και η ΕΠΕΣΥ να
    συνδιαλλαγεί με το σύλλογο θεραπευομένων γιατί δεν εκπροσωπεί και τους 8500 θεραπευόμενους της Ελλάδας, την στιγμή που γνωρίζετε πολύ καλά ότι, σας αρέσει δεν σας αρέσει, εκφράζουμε τις απόψεις της μεγάλης πλειοψηφίας των θεραπευομένων, αλλά και τις δυσκολίες που υπάρχουν να συσπειρωθεί η συγκεκριμένη κοινωνική ομάδα, τις οποίες επιτείνουν οι (βάσιμοι ή όχι) φόβοι για "αντίποινα" απ' τη μεριά κάποιων εργαζομένων, τις σχέσεις εξουσίας που μερικές φορές αναπτύσσονται, αλλά και το υπόβαθρο της συγκεκριμένης πληθυσμιακής ομάδας.

    (συνεχίζεται)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. (συνέχεια)

    Μακρηγορήσαμε όμως με την εισαγωγή, και θα πω μια κουβέντα μόνο για το συγκεκριμένο :
    Όπως σωστά επισημάνθηκε, το θέμα αυτό αναφέρθηκε στα σχόλια του μπλογκ μας, και μεταφέρθηκε εδώ από εργαζόμενο σαν υποτιθέμενη ανάρτηση. Τα σχόλια λοιπόν δεν απηχούν κατ' ανάγκη την άποψη του συλλόγου θεραπευομένων, και βέβαια ο ίδιος ο θεραπευόμενος που υποτίθεται "αδικήθηκε" πήρε θέση σαφέστατη, με την οποία εν πολλοίς συμφωνούμε. Όσο για την συγκεκριμένη μονάδα, έχουμε καθημερινά παράπονα για αδικίες κι αυθαιρεσίες, πολύ περισσότερα από κάθε άλλη μονάδα της Αττικής, (χωρίς να θεωρούμε ότι πάντα τα παράπονα είναι δικαιολογημένα.) , αλλά δεν μπορεί να είναι και τυχαίο...
    Ναι, η συγκεκριμένη μονάδα αντιμετώπισε μεγάλο πρόβλημα κατά την εγκατάσταση της εκεί και βεβαίως το προσωπικό υπερασπίσθηκε το δικαίωμα των θεραπευομένων στη θεραπεία και χορηγούσε το υποκατάστατο σε συνθήκες παρανομίας για να μη μείνουν οι θεραπευόμενοι ούτε μια ημέρα χωρίς υποκατάστατο, κι ο σύλλογος θεραπευομένων τους επαίνεσε τότε για τη στάση τους, με πρώτη την υπεύθυνη ψυχίατρο. Αυτό όμως κατά τη γνώμη μας δεν σημαίνει πως έχουν πάντα δίκιο, κι ότι κάνουν είναι καλά καμωμένο. ( Βολικότατα βέβαια πάλι παραβλέπετε τις προσπάθειες του συλλόγου θεραπευομένων εκείνες τις μέρες για να λυθεί το πρόβλημα και την συμβολή του στην λύση του)
    Όσο για το κατα πόσον λειτουργεί η συγκεκριμένη μονάδα σύμφωνα με το ισχύον πλαίσιο, θα μας επιτρέψετε να διαφωνήσουμε κάθετα, μια και τα περί "εργασιακού" τέικ χομ με δυο φορές τη βδομάδα εμφάνιση στη μονάδα και ενδείξεων κάτω από τα όρια αποκοπής που βαφτίζονται "ίχνη" και διακόπτεται το "εργασιακό", εμείς δεν τα βρίσκουμε πουθενά στο πλαίσιο, αντίθετα μάλιστα (κεφάλαιο Ε' σημείο 7.2).

    Βέβαια τα θέματα που βάζετε δεν εξαντλούνται εδώ, Θα χαρούμε να κάνουμε μια πιο στοχευμένη συζήτηση, και θα διαβάσετε και τις λεπτομερείς απαντήσεις μας.

    Θα κλείσουμε με τον δικό σας επίλογο, που αλλάζοντας δυο λέξεις απηχεί ακριβώς τις απόψεις μας :

    Χορτάσαμε από αυθεντίες και «επιστήμονες».
    Καιρός να διεκδικήσουμε τη σημασία της εμπειρίας μας στο συγκεκριμένο πεδίο, καιρός να υπερασπιστούμε πραγματικά τις ανάγκες μας και τις ζωές μας και να μην αφήσουμε τον φόβο και την αδιαφορία να μας νικήσουν.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Παιδιά οποιος θέλει να κατι στα σοβαρά με τα ναρκωτικα ας παει στο ΚΕΘΕΑ η στο 18 ,οποιος θέλει να την πίνει δωρεάν και να νομιζει οτι κάνει κατι σοβαρο ας ερθει στον ΟΚΑΝΑ να χορτασει <>.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. ΑΥΤΟ ΜΕ ΤΟ ΚΕΘΕΑ ΕΙΝΑΙ ΕΝΑ ΠΟΛΥ ΜΕΓΑΛΟ ΨΕΜΑ.ΟΥΤΕ 5% ΕΠΙΤΥΧΙΑ ΔΕΝ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΕΧΕΙ.Ο ΟΚΑΝΑ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΕΧΕΙ ΓΙΝΕΙ ΣΑΝ ΠΕΡΙΠΤΕΡΟ ΑΛΛΑ ΤΟΥΛΑΧΙΣΤΟ ΣΤΗΝ ΠΟΛΗ ΜΟΥ ΕΧΕΙ ΕΞΑΦΑΝΙΣΕΙ ΑΠΟ ΤΟΝ ΔΡΟΜΟ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΤΟΞΙΚΟΜΑΝΕΙΣ..ΕΙΝΑΙ ΠΟΛΛΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΠΟΥ ΧΩΡΙΣ ΤΟ ΥΠΟΚΑΤΑΣΤΑΤΟ ΘΑ ΗΤΑΝ ΧΑΜΕΝΟΙ..ΜΕΤΑ ΑΠΟ ΚΑΠΟΙΑ ΠΕΡΙΟΔΟ ΦΕΥΓΕΙ ΚΑΙ ΤΟ ΤΡΕΝΟ ΤΟΥ ΚΕΘΕΑ ΚΑΙ ΤΟΤΕ ΦΙΛΕ ΜΟΥ ΥΠΑΡΧΕΙ ΜΟΝΟ Η ΦΥΛΑΚΗ-ΝΕΚΡΟΤΑΦΕΙΟ ΚΑΙ Ο ΟΚΑΝΑ.ΟΠΟΤΕ ΝΟΜΙΖΩ ΟΤΙ ΠΑΡΑ ΥΙΣ ΔΥΣΚΟΛΙΕΣ ΠΟΥ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΖΟΥΝ ΟΙ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΟΙ ΣΤΣ ΜΟΝΑΔΕΣ,ΚΑΤΑΦΕΡΝΟΥΝ ΕΝΑ ΠΟΛΥ ΣΗΜΑΝΤΙΚΟ ΣΤΟΧΟ ΤΟΥ ΟΚΑΝΑ ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ Η ΜΕΙΩΣΗ ΒΛΑΒΗΣ.ΚΑΙ ΕΠΙΣΗΣ ΜΑΚΑΡΙ ΝΑ ΕΚΑΝΕ ΜΙΑ ΔΟΜΗ ΓΙΑ ΟΛΟ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ ΑΛΛΑ ΔΥΣΤΥΧΩΣ ΔΕΝ ΚΑΝΕΙ ΚΑΙ ΑΡΑ Ο ΚΑΘΕ ΕΝΑΣ ΑΣ ΚΑΝΕΙ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΜΠΟΡΕΙ ΚΑΙ ΑΣ ΠΡΟΣΠΑΘΗΣΕΙ ΓΙΑ ΤΟ ΚΑΛΥΤΕΡΟ ΤΟΥ..ΤΩΡΑ ΠΟΙΟ ΕΙΝΑΙ ΣΟΒΑΡΟ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΤΟ ΚΡΙΝΕΙ Ο ΚΑΘΕ ΕΝΑΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΤΟΥ.

      Διαγραφή
    2. Με μεθανόνη.. Αroxol.. η με μαγικα τους εξαφανιζει¨?

      Διαγραφή
  7. Θέλω να ρωτήσω : πότε θα συμμετάσχει σε συζήτηση με την Διεύθυνση Εφαρμογών και η ΕΠΕΣΥ; αν είναι εκτός διαδικασιών, τότε ποιος ο λόγος ύπαρξής της; θα καταντήσει τίτλος - σφραγίδα;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Έχει κλειστεί ραντεβού της ΕΠΕΣΥ (μαζί με το ΔΣ του Συλλόγου) με τον Πρόεδρο του ΟΚΑΝΑ για την Τετάρτη που μας έρχεται.

      Διαγραφή
  8. Ανώνυμε 8.37 χορταίνονται αυτά; λες ανακρίβειες

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Ανωνυμε 8.37 ελπίζω να μην εισαι εργαζόμενος,ε?

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Θα πρέπει να παρακαλάς να είμαι εργαζόμενος...

      Διαγραφή
    2. Αν, αν, εισαι παλι λεω εργαζομενος απορω γιατι δεν πας στο ΚΕΘΕΑ να δουλεψεις.

      Διαγραφή
    3. Οντως ειναι να απορεις πως γινεται καποιος που εργαζεται στον ΟΚΑΝΑ να εκφράζεται χωρις κομματικο -σκυλίσιο φίμωτρο..

      Διαγραφή
  10. Γιατί τόση σιωπή ρε παιδιά; Που είναι ο/η/οι λαλίστατος/η/οι για τα τεκταινόμενα στον ΟΚΑΝΑ; Μόνο για τα ΕΣΠΑ "γκρινιάζουν"; Θα μας πουν την γνώμη τους κι αυτοί;
    Γιατί τα γράφω αυτά; Έχω παρατηρήσει ότι όταν γράφεται κάτι πιο "πολύπλοκο" σε αυτό το μάλλον τεμπέλικο blog (για να μην πω τίποτα χειρότερο...), επικρατεί μια άλλοτε άλλης διάρκειας "μούγκα στη στρούγκα". Μετά από λίγες ημέρες (και ειδικά αν δεν πληρωθούμε) αρχίζουν τα όργανα ορισμένου/ης/ων να λαλούν και να εκτοξεύουν "σχόλια" ένθεν κακείθεν. Κι επειδή έχει γίνει επανηλειμένα είπα να το επισημάνω, διακινδυνεύοντας την επανεμφάνιση του/της/των "σχολιαστών".
    Ζητώ έμπρακτα συγνώμη αν το σχόλιο μου πυροδοτήσει τα εν λόγω σχόλια, με την παραπομπή στο link με την οργή και την αγανάκτηση των Ζαπατίστας (https://athens.indymedia.org/post/1524742/). Γιατί εκεί πέρα στα βουνά του Μεξικάνικου Νότου, πράγματι δεν αρκεί να σχολιάζεις, εκεί πρέπει να παλεύεις για να ζήσεις με αξιοπρέπεια. Όπως κι εδώ άλλωστε...
    granma

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. οι Ζαπατίστας ζουν όπως τα λες, πολλοί έλληνες επίσης (ΟΧΙ ΟΛΟΙ), οι Οκανίστας όμως είναι 70-80% πασόκοι! Γι'αυτό δεν φοβάμαι και πολύ για τον ΒΒ. Μόνο ο ΟΚΑΝΑ να κατέβει σύσσωμος στις κάλπες, κέρδισε το στοίχημα... Συμφωνείς ω granma;
    ο επανεμφανιζόμενος

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. τους Πασόκους πρεπει να τους σκοτωνεις οταν ειναι μικρα παιδια..αλλιως μεγαλωνοντας καταλαμβανουν τον Οκανα...και ..να...τα αποτελεσματα!

      Διαγραφή
  12. πού την είδες τη σιωπή παλικάρι μου; διακοπές ήσουν; εδώ γινόταν ο κακός χαμός από σχόλια και αντιπαραθέσεις με θεραπευόμενους - εργαζόμενους και τούμπαλιν

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  13. γιατί δηλαδή κύριος; άσχημα είναι τα αποτελέσματα του πασοκισμού στον ορκανα;έχουμε να φάμε!!!
    Χ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  14. Επιτέλους! Μια καλή είδηση: Δικαστήριο διατάζει την επαναπρόσληψη των καθαριστριών του Υπουργείου Οικονομικών.
    http://tvxs.gr/news/ellada/niki-gia-tis-katharistries-toy-ypoyrgeioy-oikonomikon
    Πιστεύει κανείς ότι αν δεν ήταν κάθε μέρα στο δρόμο θα είχαν το ίδιο αποτέλεσμα;

    granma

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. ΥΠΑΡΧΕΙ ΑΡΚΕΤΟΣ ΚΟΣΜΟΣ ΑΚΟΜΑ ΠΟΥ ΕΧΑΣΕ ΤΗΝ ΔΟΥΛΕΙΑ ΤΟΥ ΚΑΙ ΕΙΝΑΙ ΣΤΟ ΔΡΟΜΟ ΚΑΘΕ ΜΕΡΑ ΑΛΛΑ ΔΕΝ ΒΛΕΠΟΥΝ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑ..

      Διαγραφή
    2. Έχεις δίκιο εν μέρει. Αλλά νομίζω ότι πρώτον οι καθαρίστριες ήταν ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ κάθε μέρα στο δρόμο. Προσωπικά δεν ξέρω άλλον κλάδο σε διαθεσιμότητα που να έδωσε έναν τόσο επίμονο και συνεχή αγώνα.
      Και δεύτερο αυτό που ήθελα να πω είναι ότι αν δεν κάνεις κάτι δεν πρέπει να περιμένεις να νικήσεις.
      granma

      Διαγραφή
  15. ναι, το πιστεύω εγώ.
    granpa

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  16. Καλώς σε Granma. Θυμήθηκες κλασσικά τους Ζαπατίστας! Αλλά...κάποιο λαθάκι κάνεις. Οι Ζαπατίστας δεν παλεύουν μόνο για να ζήσουν με αξιοπρέπεια. Παλεύουν ΚΑΙ το σύστημα. Πώς λέμε δηλαδή κάποιοι που θέλουν να παριστάνουν τους Ζαπατίστας; Αλλά μια χαρά (και πετυχημένα γι'αυτούς) διαπραγματεύονται με τις εξουσίες;
    Ε, ΚΑΜΙΑ ΣΧΕΣΗ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Όταν παλεύεις να ζήσεις με αξιοπρέπεια, παλεύεις το σύστημα. Εξ ορισμού. Και τούμπαλιν.
      granma

      ΥΓ. Δεν "θυμήθηκα κλασσικά τους Ζαπατίστας!" Οι παραστρατιωτικοί σκότωσαν έναν δάσκαλο στην Τσιάπας και οι Ζαπατίστας ζητάνε τη συμπαράσταση όλων. Ήδη κάποια σωματεία έχουν βγάλει ανακοινώσεις και ψηφίσματα. Την Κυριακή δε, έχει εκδήλωση διαμαρτυρίας στη Μεξικάνικη πρεσβεία.
      ΥΓ(2). Και ποιοί κατά τη γνώμη σου παριστάνουν τους Ζαπατίστας ενώ διαπραγματεύονται με τις εξουσίες;

      Διαγραφή
  17. https://gr.news.yahoo.com/%CE%BD%CE%B5%CF%8C-%CE%B4%CF%85%CF%83%CF%84%CF%8D%CF%87%CE%B7%CE%BC%CE%B1-%CF%83%CF%84%CE%B7-%CE%BB%CE%B1%CF%81%CE%BA%CE%BF-%CF%83%CE%BA%CE%BF%CF%84%CF%8E%CE%B8%CE%B7%CE%BA%CE%B5-%CF%80%CE%B1%CF%84%CE%AD%CF%81%CE%B1%CF%82-4-%CF%80%CE%B1%CE%B9%CE%B4%CE%B9%CF%8E%CE%BD-171011788.html
    Το ότι σκοτώθηκε ένας ακόμη εργάτης στη ΛΑΡΚΟ, μπορεί να μην είναι νέο. Το ότι είχε 4 παιδιά μπορεί και να μην συγκινεί κανέναν. Μια μικρή λεπτομέρεια όμως που δείχνει το μέγεθος της κτηνωδίας του κόσμου των αφεντικών (επενδυτών/επιχειρηματιών/στυλοβατών της οικονομίας κατά άλλους): δούλευε σε καθεστώς εργολαβίας, για να μην επιβαρύνονται τα αφεντικά με εισφορές, αποζημιώσεις κλπ. Σε αυτές τις περιπτώσεις, αρκετά συχνά, οι "εργολάβοι" μπορεί και να είναι οι ίδιοι οι σύζυγοι των εργατών: αυτό σημαίνει ότι η χήρα με τα 4 παιδιά -εκτός από το να παραλάβει τα κομμάτια του άντρα της- θα πρέπει να τον "αποζημιώσει" κιόλας. Όμορφος κόσμος, καπιταλιστικός...
    Αλλά γιατί να γινόμαστε μελό μέρες που είναι? Ας ψηφίσουμε Ποτάμι, επιτέλους να πούμε όχι στη μιζέρια της Ελλάδας και στους παλιούς διαχωρισμούς (αριστερά δεξιά, εργάτες και αφεντικά, πλούσιοι και φτωχοί). Ας γίνουμε -επιτέλους- μοντέρνοι και πραγματικά Ευρωπαίοι.
    granma

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  18. Επειδή καμιά φορά φοβάμαι ότι πράγματι υπάρχουν μικρόνοες: Εννοείται πως η τελευταία παράγραφος είναι ειρωνική.
    granma

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  19. "ποιοί παριστάνουν τους Ζαπατίστας ενώ διαπραγματεύονται με τις εξουσίες;"
    ποιοι να΄ναι, ποιοι/ες να΄ναι.....μπα, δε δίνω ονόματα και διευθύνσεις.λες και δεν είναι ένα χωριουδάκι ο οκανα και δε γνωρίζουν όλοι τα πάντα... γιατί πόσο να μένουν κρυφά; αλλά και - δυστυχώς - δεν ενδιαφέρουν κιόλας.μιθριδατισμό πάθαμε.
    άντε καλή ψήφο. (και να βοηθήσουμε τον Β)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  20. μας πήρε το ποτάμι, μας πήρε ο Αξιός.....

    Να μην ξεχάσω (γερνάω κιόλας..) : Τετάρτη ραντεβού της ΕΠΕΣΥ... Και μετά πάλι εκλογές.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  21. κομματικο -σκυλίσιο φίμωτρο...μιθριδατισμός.....σχόλια ότι "υπάρχουν μικρόνοες"...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  22. Πού είσαι granmaaaa;;;;; πες κάτι..ό,τι να΄ναι, αρκεί να πεις κάτι!!!
    (μόνο σχετικά εύκολο να΄ναι, ακόμα και για μικρόνοες αν είναι δυνατόν)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  23. Είμαι απασχολημένος με τη διαφορά μεταξύ μικρόνοιας και βραχύνοιας. Δεν έχω χρόνο προς το παρόν.
    granma

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  24. Κακώς! Πάντα πρέπει να βρίσκετε χρόνο εσείς οι ποιμένες για μας τους φτωχούς τω πνεύματι. Σας έχουμε ανάγκη.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Παρακαλώ, με ζητήσατε;
      Ποιμήν

      Διαγραφή
    2. δεν μου φαίνεσαι και πολύ πτωχός τω πνεύματι. Ή μάλλον δεν μου φαίνεσαι πτωχότερος εμού.
      granma

      Διαγραφή
  25. επειδή εκτός από αστειάκια, υπάρχει και η πραγματικότητα...

    http://www.chronosmag.eu/index.php/s-pfs-thp-p.html

    granma

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  26. Εξαιρετικό! ευτυχώς που δεν είμαστε κι έτσι, λέει κανείς (αφού ξεχάσει σύντομα τον πόνο αυτών των συνανθρώπων...)
    Όμως ανάμεσα στα άλλα διαβάζουμε "Μάθαμε πως υπάρχει φυσικά συνδικάτο των εργατών, αλλά πως την ηγεσία του τη διορίζει η εταιρεία σε συνεννόηση με τις αρχές". Αστεία αστεία αστειάκια ή όχι, ας ελπίσουμε πως ούτε υπάρχουν ούτε θα υπάρξουν αναλογίες με τα καθ'ημάς..

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  27. "Σήμερα Τετάρτη 21 Μαΐου πραγματοποιήθηκε η προγραμματισμένη συνάντηση του Δ.Σ. του Συλλόγου και της ΕΠΕΣΥ με το Διευθυντή Εφαρμογών κ. Καφετζόπουλο. Ήταν μια συνάντηση γνωριμίας που πραγματοποιήθηκε σε θετικό κλίμα και κατά τη διάρκεια της οποίας έγινε ανταλλαγή απόψεων για τα φλέγοντα θεραπευτικά ζητήματα που απασχολούν τον ΟΚΑΝΑ"

    Πολύ καλό!!!! Τι απόψεις ανταλλάχθηκαν;Θα μάθουν και οι ποιμενόμενοι; Είναι προς ανακοίνωση;

    ΑπάντησηΔιαγραφή