ΜΙΑ ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΑ ΑΠΟΤΙΜΗΣΗΣ ΤΩΝ ΕΚΛΟΓΙΚΩΝ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΩΝ ΤΟΥ ΣΩΜΑΤΕΙΟΥ

    Οι εκλογές πάντα αποτελούν «κομβικά» σημεία στη ζωή μιας συλλογικότητας (ακόμη και για αυτούς που είναι αντιεκλογικοί), μιας και αποτυπώνουν -έστω στρεβλά- το συσχετισμό δυνάμεων τη συγκεκριμένη χρονική στιγμή. Το αν θα δούμε τα όποια αποτελέσματα στατικά, το αν θα τα χρησιμοποιήσουμε για να προχωρήσουμε παρακάτω ή όχι, το αν θα επαναπαυθούμε αφού ασκήσαμε το «ύψιστο» δικαίωμα του εκλέγειν ή/και του εκλέγεσθαι δεν είναι ενδεικτικό του πόσο «εκλογικοί» ή «αντιεκλογικοί» είμαστε, αλλά του τι θέλουμε να κάνουμε γενικά στο σωματείο: πόση σημασία δίνουμε στη γνώμη των εργαζομένων, πόσο καταλαβαίνουμε το επίπεδο της συνείδησης των εργαζομένων, πόσο εν τέλει «επενδύουμε» τις ελπίδες μας στη συλλογική δράση και στους αγώνες των εργαζομένων για εργασιακά δικαιώματα, αξιοπρεπείς αμοιβές και συνθήκες εργασίας και για έναν κόσμο ελεύθερο από εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο.

Με αυτά τα κριτήρια κατά νου, βλέποντας τα αποτελέσματα των εκλογών του Σωματείου καταθέτουμε τις ακόλουθες σκέψεις:

1.  Η συμμετοχή των εργαζομένων στις εκλογές ξεπέρασε όλες τις προσδοκίες (ίσως είναι προτιμότερο να πούμε ότι διέψευσε τους φόβους ορισμένων και τις ευχές κάποιων άλλων): Δεν υπάρχουν πολλά πρωτοβάθμια σωματεία αυτή τη στιγμή στην Ελλάδα (πλην ίσως των αμιγώς εργοδοτικών), που να έχουν τέτοια συμμετοχή σε αρχαιρεσίες (73% στην Αθήνα και 87% στην περιφέρεια). Πρακτικά ψήφισαν όλοι. Και αυτό είναι καλό. Πολύ καλό.

Θα ήταν πολύ καλύτερο αν είχαν ψηφίσει περισσότεροι από τους εργαζόμενους με μπλοκάκια, καθαρίστριες και φύλακες μέσω εργολάβων κλπ. Η αύξηση της συμμετοχής στη ζωή και τους αγώνες του σωματείου αυτών ακριβώς των εργαζόμενων με τις  (περισσότερο) ελαστικές σχέσεις εργασίας, πρέπει να αποτελέσει έναν από τους κύριους στόχους μας την επόμενη περίοδο.

2.    Η Αριστερή Συσπείρωση είναι η μόνη παράταξη που αύξησε τόσο τον απόλυτο αριθμό των ψήφων της όσο και το ποσοστό της κατά (το …ιλιγγιώδες, είναι αλήθεια) 1.7%. Αυτό είναι καλό. Αλλά όχι πολύ καλό.

    Θα ήταν πολύ καλύτερο αν η άνοδος που καταγράφαμε ήταν μεγαλύτερη, με την προϋπόθεση φυσικά ότι δεν θα ήταν μια εικονική άνοδος αλλά ότι θα  αντανακλούσε την ουσιαστική διαθεσιμότητα των εργαζομένων για αγωνιστική, πραγματικά αυτόνομη και ταξική δράση.       Διαβάζοντας πίσω από τα ποσοστά, εκτιμούμε ότι
η πλειοψηφία των εργαζομένων που την τελευταία -και όχι μόνο- περίοδο βρέθηκαν μπροστά στους αγώνες και στήριξαν όλες τις κινητοποιήσεις που κάναμε (στην Αθήνα τουλάχιστον) επέλεξαν να καταγραφούν στην ΑΡΣΥ. Με άλλα λόγια, το ποσοστό που κατέγραψε η ΑΡΣΥ πανελλαδικά (22%) είναι πολύ μεγαλύτερο ανάμεσα σε όσους πραγματικά συμμετείχαν και συμμετέχουν στους αγώνες του σωματείου και δεν εμφανίζονται μόνο την ημέρα των εκλογών για να ψηφίσουν κάποιον από την ειδικότητα τους, ή κάποιον φίλο ή κάποιον που στηρίζεται από το κόμμα κλπ.  

   Εξηγούμαστε: η ΑΡΣΥ καλώς ή κακώς (ή μάλλον κάκιστα) έχει τις «δυνάμεις» της κυρίως στην Αθήνα. Αυτό οφείλεται στον τρόπο συγκρότησης και δράσης της ΑΡΣΥ: στήριξη στην καθημερινή δράση και στάση των μελών της παρά σε ιδεολογικές αναφορές, κομματικές στηρίξεις, συντεχνιακές λογικές κλπ. Οφείλεται επίσης και στη στρεβλή (ο όρος ηθελημένα είναι ήπιος) περί συνδικαλισμού αντίληψη η οποία επικρατεί -για παράδειγμα- εδώ και χρόνια στη Θεσσαλονίκη, όπου διαπλεκομενοπατέρες/μητέρες καθοδηγούν άμα και εγκλωβίζουν ένα σημαντικό κομμάτι εργαζομένων με βάση προσωπικά κίνητρα και αλισβερίσια. Δεν είχαμε (και ούτε θέλουμε να έχουμε) καμία σχέση με αυτού του τύπου τις «στηρίξεις» και θα συνεχίσουμε να πληρώνουμε το «τίμημα». Άλλωστε και στη Θεσσαλονίκη τα πράγματα αρχίζουν να αλλάζουν: είναι ενδεικτική τόσο η συμμετοχή μεγάλου αριθμού εργαζομένων στις κινητοποιήσεις της προηγούμενης περιόδου αλλά και η ανάδειξη αγωνιστών μέσα από αυτές, όπως η συνάδελφος από τα ΕΣΠΑ η οποία εκλέχθηκε στο Τοπικό Συμβούλιο Θεσσαλονίκης και την οποία η ΑΡΣΥ υποστηρίζει. (Με την ευκαιρία, καλούμε ακόμη και τους συναδέλφους που δεν μας «χωνεύουν» να ακούσουν την φωνή μας και όταν αισθανθούν ότι κάτι χρειάζεται να αλλάξει, όταν αισθανθούν ότι ο ατομισμός και το κακώς εννοούμενο συμφέρον δεν μπορεί να είναι τα κριτήρια για τη συμμετοχή στη συλλογική δράση, να το κάνουν. Και ας μην μας ψηφίσουν ποτέ - δεν είναι αυτό που μας καίει περισσότερο. Αυτό που μετράει είναι να συναντηθούμε στις συνελεύσεις και στις κινητοποιήσεις και όχι στις κάλπες). 

   Τέλος, ο αποκλεισμός της (πλην της Θεσσαλονίκης) περιφέρειας από τα τεκταινόμενα στην Αθήνα επιτρέπει ουσιαστικά στους συναδέλφους να συμμετέχουν -μόνον- ψηφίζοντας όσους έτυχε να γνωρίζουν από το απερχόμενο ΔΣ. Κι αυτό (παρόλο που μπορεί να «βολεύει» και εμάς μερικές φορές –έχουμε και εμείς τις γνωριμίες μας και τις συμπάθειες μας) πρέπει όλοι να παλέψουμε για ν’ αλλάξει – με στόχο την αποτελεσματικότερη λειτουργία του σωματείου και τη συμμετοχή όλων στις αποφάσεις κι όχι προφανώς για «να αυξήσουμε τις γνωριμίες μας»…

3.   Η σύνθεση του νέου ΔΣ δεν άλλαξε όσον αφορά στον συσχετισμό δυνάμεων. Αυτό κυρίως οφείλεται στο γεγονός ότι η Αγωνιστική Συνεργασία διατήρησε τις δυνάμεις της με μια ελάχιστη πτώση του ποσοστού της. Αυτό δεν είναι καλό.

   Θα ήταν πολύ χειρότερο φυσικά αν πρόσωπα, τα οποία ανήκαν στην παράταξη αυτή και στο παρελθόν έπαιξαν πρωταγωνιστικό ρόλο στο ΔΣ, εκλεγόντουσαν και πάλι παρ’ όλες τις μνημονιακές και νεοφιλελεύθερες επιλογές τους. Ωστόσο δεν είναι καθόλου ελπιδοφόρο το γεγονός ότι μια παράταξη της οποίας η ιστορική αναφορά είναι το ΠΑΣΟΚ και η οποία μάλλον συνεχίζει στη συντριπτική της πλειοψηφία να έχει την ίδια αναφορά δεν φαίνεται να χάνει δυνάμεις, έστω σε συμβολικό επίπεδο. Μοιάζει σαν ένα σημαντικό κομμάτι των εργαζομένων να δηλώνει ότι δεν θέλει να αλλάξει τίποτε, ότι δεν θέλει την ανατροπή αλλά νοσταλγεί τις «παλιές καλές ημέρες». Επαναλαμβάνουμε: αυτό δεν είναι καλό.

   Είναι αλήθεια ότι τα περισσότερα πρόσωπα που εκλέχθηκαν δεν αποτελούν το τυπικό δείγμα του ιστορικού «Πασόκου», ωστόσο είναι φανερός ο εγκλωβισμός τόσο στις κλασσικές συντεχνιακές λογικές (είναι χαρακτηριστικό και προφανώς καθόλου τυχαίο ότι ουσιαστικά εκλέχτηκαν τρεις νοσηλευτές) όσο και στον κλασσικό τρόπο ψηφοθηρίας και εκλογικού μαγειρέματος (είναι εντυπωσιακό - αν κάποιος παρατηρήσει την κατευθυνόμενη σταυροδοσία των ψηφοδελτίων - το πόσο «επιστημονικά» φρόντισαν να εκλέξουν άτομα από όλες τις ειδικότητες στην ΕΠΕΣΥ, όπως και να έχουν την απόλυτη πλειοψηφία στο τοπικό συμβούλιο της Αθήνας). Και το πρόβλημα εδώ δεν είναι οι επιλογές  των συγκεκριμένων προσώπων. Είναι η αντίληψη του «μαγειρέματος» αυτή που δεν προοιωνίζει κάτι καλό για τον τρόπο λειτουργίας των επιτροπών και οργάνων που τόσο αναγκαίο για το σωματείο είναι να λειτουργήσουν και τόσο  υπολείπονταν την προηγούμενη τετραετία. Σε κάθε περίπτωση η ιστορία είναι μπροστά μας και μόνο αυτή θα δείξει την πραγματική θέση του καθένα στο πολιτικό «παζλ». 

4.   Η νεοεμφανιζόμενη παράταξη που στηρίζεται από το ΠΑΜΕ δεν τα πήγε άσχημα για πρώτη φορά σε ένα σωματείο στο οποίο μέχρι πρότινος η λέξη ΠΑΜΕ αποτελούσε άγνωστη λέξη. Αυτό δεν είναι καθόλου κακό.

   Αυτό που είναι κακό είναι η αντίληψη ότι «δεν μας ενδιαφέρει το σωματείο ως σωματείο και η διαφύλαξη της αξιοπιστίας του (εφόσον δεν το ελέγχουμε) αλλά η δημιουργία εντυπώσεων στο εσωτερικό των μελών μας». Αυτό φάνηκε από τη συρροή «εξωσχολικών» στελεχών του ΠΑΜΕ με ολοφάνερο σκοπό τη δημιουργία της εντύπωσης ότι οι εκλογές του σωματείου έχουν πρόβλημα νομιμότητας (ώστε την επόμενη ημέρα ο Ριζοσπάστης να μπορέσει να γράψει ότι οι δυνάμεις του εξαποδώ προσπάθησαν -τα κατάφεραν άραγε;- να μετατρέψουν τις εκλογές σε παρωδία προκειμένου να απομονώσουν τις πραγματικά ταξικές δυνάμεις του ΠΑΜΕ). Ως ΑΡΣΥ δεν πρόκειται να επιλέξουμε τη σύγκρουση με τις δυνάμεις του ΠΑΜΕ. Πιστεύουμε ότι όλες οι παρατάξεις  που αντιλαμβάνονται ότι ως εργαζόμενοι βρισκόμαστε στη δίνη ενός ταξικού πολέμου, ο οποίος κάθε μέρα γίνεται όλο και πιο βίαιος και αδυσώπητος, πρέπει να ενώσουν τις δυνάμεις τους ενάντια στον κοινό εχθρό.  Και σε αυτό τον κοινό αγώνα το μοναδικό όπλο των εργαζομένων είναι το σωματείο. Για αυτό για εμάς, πάνω από κομματικές γραμμές και ιδεολογικές καθαρότητες, είναι η υπεράσπιση της ιδέας του σωματείου καθαυτής, καθώς έλεγαν και οι αναρχικοί στον ισπανικό εμφύλιο. Θα αντισταθούμε, λοιπόν, όσο σθεναρά μπορούμε σε όσους διυλίζουν τον κώνωπα ψάχνοντας για δήθεν παρωδίες και αδιαφορούν αν μαζί με τα απόνερα (τις υποτιθέμενες ή/και πραγματικές αλλά χωρίς ουσία παρατυπίες) πετούν και το μωρό (την εμπιστοσύνη στην έννοια του σωματείου και του συνδικαλισμού).

5.    Αφήσαμε τελευταίο τον σχολιασμό της παράταξης που ονομάζεται Ενωτική Συνεργασία, η οποία είχε την μεγαλύτερη πτώση τόσο σε ψήφους όσο και σε ποσοστό (-4.7%). Αυτό είναι και καλό και κακό.

   Είναι καλό γιατί αν δεν υπήρχε η -γνωστή σε όλους τους παροικούντες την Ιερουσαλήμ- στήριξη της παράταξης αυτής από ορισμένες δυνάμεις της Θεσσαλονίκης (με τα χαρακτηριστικά που προαναφέρθηκαν), η πτώση θα ήταν μεγαλύτερη και θα αντανακλούσε την πραγματική δυσφορία που υπάρχει μεταξύ των εργαζόμενων -τουλάχιστον στην Αθήνα- για ένα συνδικαλιστή, ο οποίος ενώ στην πραγματικότητα λείπει από τους αγώνες προσπαθεί με καραγκιοζιλίκια και πρακτικές βλαχοδήμαρχου να επιπλεύσει: χωρίς καθαρή πολιτική γραμμή (παρ’ όλες τις προσπάθειες της τελευταίας περιόδου να …συρριζοποιηθεί) και με βαθιά συντηρητικές ιδέες για τη δημοκρατία στο σωματείο. Η αδιαφορία με την οποία ο συγκεκριμένος συνδικαλιστής κόντεψε να τινάξει τις εκλογές του σωματείου στον αέρα μας εντυπωσίασε, αν και δεν θα έπρεπε.  Έπρεπε να είχαμε ψυλλιαστεί τον βαθύ συνδικαλιστικό αμοραλισμό του από τις διαρκείς προσπάθειες για αναβολή των εκλογών, αλλά και από τον τρόπο συγκρότησης του ψηφοδελτίου της παράταξης του, στο οποίο συμπεριέλαβε την τελευταία στιγμή συναδέλφους, που καλά-καλά δεν ήξεραν ότι είναι υποψήφιοι. Και εδώ βρίσκεται το κακό της υπόθεσης: ο εγκλωβισμός συναδέλφων (που είναι πραγματικά αγωνιστές/τριες) σε ένα ψηφοδέλτιο παρέα με ανθρώπους, οι οποίοι ξεκάθαρα όσο και ξεδιάντροπα έχουν δηλώσει ότι ούτε μια ημέρα δεν συμμετείχαν στις κινητοποιήσεις του σωματείου ή ότι είναι υπέρ της ιδιωτικοποίησης της αντιμετώπισης της εξάρτησης, δεν είναι μόνο ένα λυπηρό φαινόμενο – είναι ένας κακός οιωνός: ακόμη και η κολυμπήθρα του Σιλωάμ κάποια στιγμή μπουκώνει και αρχίζει να βρωμά.

Συνάδελφοι και συναδέλφισσες,

Αποτολμήσαμε αυτό τον εκλογικό απολογισμό γιατί αυτό το νόημα έχουν οι εκλογές: να καταγράψουν τι συμβαίνει και να μας προϊδεάσουν για το τι πρέπει να κάνουμε.

Ωστόσο ο δρόμος είναι μπροστά μας. Δεν είναι σοφό να κοιτάμε πίσω παρά μόνο για να μην κάνουμε τα ίδια λάθη.

Να είμαστε εδώ, να είμαστε παρόντες και παρούσες, να μην αφήσουμε κανέναν να αποφασίζει για εμάς χωρίς εμάς.

Έτσι κι αλλιώς οι εκλογές τελείωσαν, οι αγώνες αρχίζουν….