ΑΠΟΛΟΓΙΣΜΟΣ ΔΡΑΣΗΣ 2010-2013

Ανακοινώθηκε ότι από αύριο Δευτέρα 20/1/14 αρχίζει (επιτέλους...) ο κύκλος των τοπικών συνελέυσεων με θέμα τον απολογισμό δράσης του Συλλόγου Εργαζομένων ΟΚΑΝΑ. "Ξανα"δημοσιεύουμε τον δικό μας απολογισμό και "ξανα"καλούμε τις υπόλοιπες παρατάξεις/μέλη του ΔΣ να ανακοινώσουν τους δικούς τους. Αποτελεί υποχρέωση τους γιατί μόνο έτσι οι εργαζόμενοι θα είναι σε θέση να καταλάβουν τι υποστηρίζει ο καθένας για το παρελθόν και τι προτείνει για το μέλλον, ώστε να επιλέξουν (ψηφίσουν) ανάλογα στις τοπικές συνελέυσεις.
Αυτό δεν το απαιτεί μόνο η δημοκρατία αλλά και η κοινή λογική...

ΑΡΙΣΤΕΡΗ ΣΥΣΠΕΙΡΩΣΗ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ ΟΚΑΝΑ

ΠΡΟΤΑΣΗ

ΑΠΟΛΟΓΙΣΜΟY ΔΡΑΣΗΣ

ΤΟΥ ΣΥΛΛΟΓΟΥ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ ΟΚΑΝΑ

ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΕΡΙΟΔΟ 2010-2013

Α. Η ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ

Δεν είναι δυνατόν(ούτε σκόπιμο) να επιχειρηθεί απολογισμός του έργου του συλλόγου την τελευταία τετραετία, χωρίς μια αδρή περιγραφή του πλαισίου μέσα στο οποίο τοποθετείται.

Το χρονικό διάστημα που πέρασε, από τις τελευταίες εκλογές του σωματείου μέχρι σήμερα,χαρακτηρίζεται από την αγριότερη επίθεση των δυνάμεων του πλούτου στις δυνάμεις της εργασίας, με απλά λόγια από την κήρυξη ενός ανελέητου ανοιχτού πολέμου αυτών, που κατέχουν χρήμα και εξουσία ενάντια σε αυτούς, που παράγουν με την εργασία τους τον πλούτο, χωρίς να τον κατέχουν. Η παγκόσμια καπιταλιστική κρίση, η οποία εντάθηκε τα τελευταία χρόνια, συνεχίζεται δημιουργώντας συνεχώς νέα επεισόδια. Σ΄ όλο τον κόσμο κυριαρχεί η πολιτική της λιτότητας, των ιδιωτικοποιήσεων και της πρωτοκαθεδρίας του κεφαλαίου (ειδικά του τραπεζικού). Στην Ελλάδα η πολιτική των μνημονίων υποτίθεται πως προσπαθεί να διασώσει τη χώρα από τη χρεωκοπία. Ωστόσο, παρά το περίφημο success story,
τα οικονομικά μεγέθη(μέγεθος χρέους τόσο απόλυτα όσο και σχετικά ως προς το ΑΕΠ, δημόσια έσοδα,ποσοστό ανεργίας, δείκτης βιομηχανικής παραγωγής κλπ.) επιδεινώνονται διαρκώς.Αποδεικνύεται έτσι ότι η μνημονιακή πολιτική είναι «αποτυχημένη» για την αντιμετώπιση του χρέους και ότι ο πραγματικός της στόχος είναι η υποχώρηση των εργατικών -λαϊκών εισοδημάτων και δικαιωμάτων. Πράγματι, οι εργαζόμενοι μέχρι στιγμής φαίνεται να χάνουν τα περισσότερα από αυτά που είχαν κερδίσει σε προηγούμενες ιστορικές στιγμές: μισθούς, συντάξεις και δικαιώματα που κατακτήθηκαν με αιματηρούς αγώνες αιώνων (όπως το 8ωρο και το 40ωρο). Η παντοδυναμία των εχόντων με τη φανερή βοήθεια των μέσων μαζικής ενημέρωσης και την όλο και πιο γενικευμένη καταστολή έχει οδηγήσει σημαντικά κομμάτια των εργαζομένων στην ηττοπάθεια, την απελπισία και τον ατομισμό, ενώ ένα μικρό - αλλά όχι ευκαταφρόνητο- κομμάτι, εντελώς εγκλωβισμένο στα γρανάζια του κοινωνικού αυτοματισμού, φτάνει να ταυτίζεται με νεοναζιστικές ιδέες.

Στην κατάσταση αυτή οι συνδικαλιστικές οργανώσεις (ιδιαίτερα οι δευτεροβάθμιες και η ΓΣΕΕ με την ΑΔΕΔΥ) κυριαρχούμενες από πολιτικές δυνάμεις, που στήριξαν και στηρίζουν τα κόμματα των μνημονίων και του νεοφιλελευθερισμού με ή χωρίς μανδύα, αντί να οργανώσουν την αντίσταση των εργαζομένων με μοναδικό γνώμονα την αποτελεσματικότητα και τη συνέχεια, συνειδητά και μελετημένα αποδυναμώνουν τις όποιες αντιστάσεις,προκηρύσσοντας πολλαπλές μονοήμερες απεργίες, όταν όλοι αναγνωρίζουν ως μόνη δυνατότητα στοιχειώδους αλλά αποτελεσματικής αντίστασης την γενική πολιτική απεργία διαρκείας με κυρίαρχο αίτημα την παραίτηση των μνημονιακών κυβερνήσεων και την κατάργηση όλων των μνημονίων και των νόμων που έχουν μέχρι σήμερα ψηφισθεί.

Το σωματείο μας την περίοδο που πέρασε βρέθηκε όπως ήταν αναμενόμενο στο μάτι του κυκλώνα και αυτό οφείλεται σε πολλούς λόγους:

1) Η φύση του έργου του ΟΚΑΝΑ: παροχή υπηρεσιών σε έναν πληθυσμό περιθωριοποιημένο, σε καιρούς που το προνοιακό κράτος συστηματικά και σχεδιασμένα καταστρέφεται (όπως άλλωστε έχει γίνει σε όλες τις χώρες που έχει εφαρμοστεί αντίστοιχη νεοφιλελεύθερη πολιτική). Επιδεικνύοντας κοινωνικό δαρβινισμό, η κυβέρνηση περικόπτει τον προϋπολογισμό (αδιαφορώντας για όσους δεν έχουν τη δυνατότητα να πληρώσουν για τη θεραπεία τους) και αφήνει ελεύθερο το πεδίο στα ιδιωτικά συμφέροντα (για τους «έχοντες»).

2) Η φύση (διορισμένη) και η επακόλουθη στάση (υποτελής) της εκάστοτε Διοίκησης του ΟΚΑΝΑ απέναντι στο Υπουργείο και τις κυβερνήσεις, και

3) Η ιστορία του Συλλόγου Εργαζομένωνμε όσα είχε καταφέρει να κατακτήσει την προηγούμενη περίοδο, τα οποία εξόργισαν τους κρατούντες και στοχοποίησαν τους εργαζόμενους του ΟΚΑΝΑ, ως προνομιούχους και «ρετιρέ»(με την ενεργό και συνειδητή συμμετοχή της Διοίκησης του ΟΚΑΝΑ στη δημιουργία αυτής της εικόνας στα διάφορα κλιμάκια της νομοθετικής και εκτελεστικής εξουσίας).

Θυμίζουμε ότι από την άνοιξη του 2011, ο ΟΚΑΝΑ βρέθηκε στο στόχαστρο της μνημονιακής πολιτικής. Ενδεικτικά:

· Έκθεση του Γενικού Επιθεωρητή Δημόσιας Διοίκησης (μετά από πρόσκληση της διορισμένης Διοίκησης του ΟΚΑΝΑ), με χαρακτηριστική στόχευση τους εργαζόμενους και τα δικαιώματα τους, παράλληλα με έμμεση υποτίμηση της αναγκαιότητας ψυχοκοινωνικής υποστήριξης, που «κοστίζει πολύ» ενώ«το φάρμακο είναι τόσο φτηνό»

· Επίθεση του τότε υπουργού υγείας Λοβέρδου (και των ΜΜΕ) στο πλαίσιο λειτουργίας των προγραμμάτων, και χρησιμοποίηση του ΟΚΑΝΑ για τη δημιουργία του προφίλ του «αποτελεσματικού»υπουργού με την ενεργό βοήθεια και σύμπραξη της Διοίκησης του ΟΚΑΝΑ

· Κλείσιμο των μονάδων του κέντρου της Αθήνας και του Πειραιά

· Λειτουργία των νέων μονάδων στους χώρους των νοσοκομείων και μετατροπή των προγραμμάτων υποκατάστασης σε«προγράμματα φαρμακευτικής υποστήριξης» με ό,τι αυτό είχε ως αποτέλεσμα,

· Έκθεση του Γενικού Λογιστηρίου του Κράτους (κατά πάσα πιθανότητα πάλι μετά από πρόσκληση της διορισμένης Διοίκησης του ΟΚΑΝΑ), στην οποία εκτός από τον καταλογισμό χρεών σε ομάδες εργαζομένων κυρίως από τις Κεντρικές υπηρεσίες, γίνεται ουσιαστική και «εμπεριστατωμένη»επίθεση σε όλες τις κατακτήσεις των Επιχειρησιακών Συλλογικών Συμβάσεων Εργασίας ΕΣΣΕ που είχαμε υπογράψει στο παρελθόν,

· Τεράστιες περικοπές αποδοχών (σε 3 διαδοχικές φάσεις),

· Ουσιαστική κατάργηση του δικαιώματος για Επιχειρησιακή Συλλογική Σύμβαση.

· Υποχρηματοδότηση του Οργανισμού σε τέτοιο βαθμό την τελευταία τριετία ώστε να απειλείται άμεσα και διαρκώς η βιωσιμότητά του.

· Ένταξη του ΟΚΑΝΑ στους υπό συγχώνευση ή/και κατάργηση οργανισμούς με βραχύ χρονικό ορίζοντα.

Β. ΕΞΩΣΤΡΕΦΗΣ ΔΡΑΣΗ ΤΟΥ ΣΥΛΛΟΓΟΥ– ΕΜΠΛΟΚΗ ΤΟΥ ΜΕ ΤΟΥΣ ΠΟΛΙΤΙΚΟΥΣ ΑΓΩΝΕΣ ΤΗΣ ΠΕΡΙΟΔΟΥ

Σε αυτό τον ορυμαγδό των επιθέσεων το Σωματείο απάντησε άλλοτε με άλλη ετοιμότητα και συνακόλουθη αποτελεσματικότητα. Ως αρχική γενική και κατά κύριο λόγο περιγραφική εκτίμηση πρέπει να ειπωθεί ότι υπήρξαν δυο χρονικές φάσεις και δυο επίπεδα δράσης (γενικό και τοπικό) του σωματείου και των εργαζομένων:

1) Η αρχική συμμετοχή στις κινητοποιήσεις εναντίον του πρώτου μνημονίου ήταν πραγματικά εντυπωσιακή, τόσο σε αριθμό (πχ τουλάχιστον 150 άτομα στην Αθήνα στην πρώτη απεργιακή συγκέντρωση εναντίον του μνημονίου), όσο και σε αποφασιστικότητα (παραμονή μεγάλου αριθμού εργαζομένων ακόμη και όταν οι επιθέσεις από τις δυνάμεις καταστολής ήταν άγριες και τυφλές)

2) Μετά τον πρώτο χρόνο (και κυρίως μετά την MARFIN), ακολουθώντας το γενικό μούδιασμα, η μαζικότητα μειώθηκε,χωρίς να επηρεαστεί ιδιαίτερα η αποφασιστικότητα όσων συμμετείχαν, με δεδομένη και την εμπειρία που είχε αποκτηθεί

3) Ωστόσο, υπήρχε μεγαλύτερη συμμετοχή σε κινητοποιήσεις για θέματα που αφορούσαν μόνο τον ΟΚΑΝΑ και σαφέστατα μικρότερη στις γενικές κινητοποιήσεις σε κεντρικό πολιτικό επίπεδο

Πρέπει να ομολογήσουμε ότι αυτού του τύπου τα χαρακτηριστικά της συμμετοχής δεν αφορούν μόνο τους εργαζόμενους του ΟΚΑΝΑ αλλά το σύνολο των εργαζομένων.Παρόλα αυτά πρέπει να επισημάνουμε ότι οι εργαζόμενοι (εντός ή εκτός ΟΚΑΝΑ) δείχνουν μια δυσκολία να αντιληφθούν το γενικευμένο της επίθεσης και ακόμη περισσότερο την αναγκαιότητα της γενικευμένης απάντησης - τόσο στο περιεχόμενο (δηλ. πολιτική και όχι συντεχνιακή απεργία με αίτημα να φύγουν όλες οι μνημονιακές κυβερνήσεις) όσο και στη μορφή (πχ. γενική απεργία διαρκείας και όχι μόνο στάσεις εργασίας στον ΟΚΑΝΑ).

Επιχειρώντας μια καταγραφή των καλών και των «κακών» μας στιγμών μπορούμε να πούμε ότι στα θετικά συγκαταλέγονται:

1) Η δυναμικότητα των κινητοποιήσεων απέναντι στις επιλογές υπουργείου και διοίκησης για τον ΟΚΑΝΑ

Τρεις καταλήψεις των Κεντρικών Υπηρεσιών, με αποκορύφωμα την τελευταία διάρκειας 39 ημερών, η οποία συνοδεύτηκε από μαζικές συγκεντρώσεις και πορείες διαμαρτυρίας, happenings, εκδηλώσεις. Οι κινητοποιήσεις αυτές πέτυχαν (επειδή η συμμετοχή σ’αυτές ήταν μαζική και αποφασιστική)

· σε «υλικό» και άμεσο επίπεδο

τη μέχρι σήμερα διασφάλιση των θέσεων εργασίας, τη λειτουργία των νέων μονάδων σε σχετικά «ανεκτά» πλαίσια [διατήρηση της σχέσης θεραπευτών/θεραπευομένων κατά μέσο όρο στο 1/30, προσλήψεις γιατρών και νοσηλευτών (παρόλο που πρέπει να σημειωθεί ότι στην πλειοψηφία τους αφορούν προσλήψεις με «μπλοκάκια»), βελτίωση των κτιριακών υποδομών σε πολλές δομές], υπογραφή Συλλογικής Σύμβασης το Μάιο του2012, νομοθετική ρύθμιση για την έκθεση του Γενικού Λογιστηρίου, προσωρινή(τουλάχιστον) βελτίωση των αποδοχών μας με την απόφαση του δικαστηρίου για ασφαλιστικά μέτρα κατά του ενιαίου μισθολογίου, ουσιαστικά εξασφάλιση της επιβίωσης του ΟΚΑΝΑ την τελευταία διετία με την υποχρέωση της κυβέρνησης σε επιπλέον έκτακτη χρηματοδότηση και ρύθμιση προηγούμενων οφειλών

· μακροπρόθεσμα, σε ιδεολογικό επίπεδο

δημοσιοποίηση του προβλήματος των εξαρτημένων και των εργαζομένων, άνοιγμα προς την κοινωνία, σφυρηλάτηση των μεταξύ μας σχέσεων και απόκτηση σημαντικής εμπειρίας από συναδέλφους που για πρώτη φορά συμμετείχαν σε παρόμοιες κινητοποιήσεις.

Οι κινητοποιήσεις αυτές αποτελούν επιτυχίες, που δεν θα πρέπει να ξεχάσουμε στις (δυσκολότερες) ημέρες που έρχονται .

2) Η προσπάθεια συντονισμού των αγώνων

Από το Σεπτέμβρη του 2011 ο σύλλογός μας συμμετείχε αποφασιστικά στη δημιουργία και λειτουργία του συντονισμού πρωτοβάθμιων σωματείων εργαζομένων στην ψυχική υγεία (κοινές πορείες, εκδηλώσεις, αντιπροσωπείες, συνεντεύξεις τύπου), αν και θα πρέπει να σημειωθεί πως αυτή η συμμετοχή έπαιρνε σάρκα και οστά μόνο με τη συμμετοχή του εκπροσώπου της Αριστερής Συσπείρωσης στο ΔΣ του Συλλόγου.

Ωστόσο,

· δεν προσπαθήθηκε από όλες τις δυνάμεις που συμμετέχουν στο ΔΣ και για αυτό δεν κατορθώθηκε η σύναψη σταθερών συμμαχιών με άλλα πρωτοβάθμια σωματεία, που πρωτοπορούν στους αγώνες ή τουλάχιστον δείχνουν διάθεση αγωνιστική και μαχητική,

· δεν καταφέραμε να πετύχουμε την ουσιαστική και συνεχή συνοδοιπορία με όλα τα σωματεία όμορων χώρων (πχ. ΚΕΘΕΑ, Κέντρα Πρόληψης), όχι πάντα με ευθύνη του δικού μας συλλόγου.

· επιδείξαμε ελλιπή αντανακλαστικά στην υπεράσπιση διωκόμενων πολιτών- εργαζομένων-κλάδων, υπήρξαν μάλιστα περιπτώσεις που μέλη του ΔΣ αρνήθηκαν να υποστηρίξουν με ψήφισμα συμπαράστασης εργαζομένους / συνδικαλιστές που απολύθηκαν, με το γελοίο επιχείρημα ότι δεν τους ξέρουν προσωπικά (!).

Κυρίως όμως στις αδυναμίες της πολιτικής μας δράσης θα πρέπει να τονιστούν

· η μη γενίκευση των αιτημάτων μας και η μη σύνδεση τους με τα πραγματικά αίτια της κρίσης και των μνημονιακών μέτρων (πχ ο νεοφιλελευθερισμός ως ένα σύνολο επιλογών του καπιταλισμού με κύριο σκοπό την αύξηση του κέρδους του κεφαλαίου και την επίλυση της καπιταλιστικής κρίσης στις πλάτες του κόσμου της εργασίας)

· η ουσιαστική μας παραμονή στο άρμα της γραφειοκρατικής και παραδομένης ΓΣΕΕ και η μη ενεργός συμμετοχή μας σε συντονισμούς άλλων σωματείων, που προσπάθησαν - άλλοτε επιτυχώς και άλλοτε ανεπιτυχώς είναι αλήθεια - να ξεπεράσουν τους γραφειοκράτες και να χαράξουν το δρόμο ενός ανεξάρτητου ταξικού συνδικαλισμού

· η επικράτηση συντεχνιακών λογικών τόσο σε επίπεδο συγκεκριμένων παρατάξεων και μελών του ΔΣ,όσο και σε επίπεδο αριθμού συναδέλφων, που επηρεασμένοι από ΜΜΕ και κυρίαρχες λογικές, θεώρησαν και θεωρούν ότι είναι πιθανό με κάποιο «κόλπο», με συνεννοήσεις κάτω από το τραπέζι και με «μυστικές» συμφωνίες με τη Διοίκηση να γλυτώσουν από τη λαίλαπα. Η ιστορία τους διέψευσε παταγωδώς για μια ακόμη φορά,ωστόσο οι λογικές αυτές δεν έχουν ξεριζωθεί και η πάλη εναντίον τους δεν μπορεί παρά να είναι συνεχής και πολυεπίπεδη.

Γ. ΔΡΑΣΕΙΣ ΤΟΥ ΣΥΛΛΟΓΟΥ ΕΙΔΙΚΑ ΓΙΑ ΤΟ ΘΕΡΑΠΕΥΤΙΚΟ ΠΛΑΙΣΙΟ ΚΑΙ ΤΗΝ ΠΟΙΟΤΗΤΑ ΠΑΡΕΧΟΜΕΝΩΝ ΥΠΗΡΕΣΙΩΝ

Θεωρούμε πως απαιτείται ιδιαίτερη έμφαση στην επιχειρούμενη από την πολιτική της κυβέρνησης (όπως αυτή έχει περιγραφεί) υποβάθμιση των παρεχόμενων υπηρεσιών και στις προσπάθειες αντίστασης του συλλόγου σε όλα τα επίπεδα.

Στα θετικά αποτελέσματα της συλλογικής δράσης σημειώνονται

Ø Η επεξεργασία και δημιουργία δύο προτάσεων πλαισίου από εκλεγμένες επιτροπές του συλλόγου. Ωστόσο η διοίκηση υποχρεώθηκε να τις λάβει υπόψη λόγω της μαζικής αντίδρασης των θεραπευτικών ομάδων και όχι του ΔΣ.

Ø Η εκφρασμένη επιμονή στην αναλογία θεραπευτών / θεραπευομένων – στα κτιριακά προβλήματα – στην ως σήμερα διασφάλιση των θέσεων εργασίας του υπάρχοντος προσωπικού.

Ø Οι συνεχείς παρεμβάσεις (κυρίως από την Αριστερή Συσπείρωση και όχι από το σύλλογο…) σε γιατρούς και υπεύθυνους μονάδων ώστε όχι μόνον να μη δώσουν το «επιστημονικό άλλοθι» στη διοίκηση, αλλά και να ενισχύσουν τις θέσεις και αποφάσεις του συλλόγου (προσωπικό, πλαίσιο, λειτουργία τα ΣΚ, φύλαξη κοκ)

Ø Συνολικά, θεωρούμε πως η ιεράρχηση των θεραπευτικών αιτημάτων στην κορυφή της «προς τα έξω» δραστηριότητας του συλλόγου (αποφάσεις γενικών συνελεύσεων, αιτήματα, συνεντεύξεις και δελτία τύπου) υπήρξε ορθή.

Αλλά…

Ø Η Επιστημονική Επιτροπή (και οι Γενικές Συνελεύσεις) ουδέποτε έλεγξαν την κατά τόπους (μη) εφαρμογή του πλαισίου.

Ø Δεν μπόρεσε (ή δεν έγινε πάντα προσπάθεια)να μπει φρένο σε αυθαίρετες –προσβλητικές συμπεριφορές υπευθύνων απέναντι σε συναδέλφους.

Ø Οι προσπάθειες επαφής και συμπόρευσης με θεραπευόμενους ώστε να καταστεί δυνατή η δημιουργία «μετώπου» ήταν ως τώρα ανεπαρκείς. Θα πρέπει να σημειωθεί, βέβαια, ότι αυτό δεν οφείλεται μόνον στο σύλλογο αλλά και στην διαρκή προσπάθεια της Διοίκησης να διεμβολίσει τη σχέση των εργαζόμενων με τους θεραπευόμενους, δημιουργώντας προνομιακές σχέσεις με συλλογικότητες θεραπευομένων και ενισχύοντας την εκατέρωθεν δυσπιστία.

Ø Πλην της συναυλίας στην Ομόνοια, η όποια εμπλοκή σε δράσεις στο επίπεδο της γειτονιάς, της πόλης και του κοινωνικού ιστού αφορά παραδειγματικές και αποσπασματικές πρωτοβουλίες θεραπευτικών δομών(κυρίως, αν όχι αποκλειστικά, σε πόλεις της περιφέρειας). Δεν έγινε σε επίπεδο συλλόγου η προσπάθεια στοχευμένης, δομημένης και συνεχούς παρέμβασης στην κοινωνία (πχ εκδηλώσεις ενημέρωσης, πολιτιστικά δρώμενα, κοινωνικά ιατρεία, δράσεις αλληλεγγύης).

Δ. ΕΣΩΤΕΡΙΚΗ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ ΤΟΥ ΣΥΛΛΟΓΟΥ

Ένας απολογισμός δράσης, που εξαντλείται στην περιγραφή της κατάστασης και στην επισήμανση των αντικειμενικών δυσκολιών που εμπεριέχονται σε αυτή, είναι κουτσουρεμένος και εκ του πονηρού. Απαραίτητη προϋπόθεση για τη σωστή αποτίμηση των αιτίων που βρισκόμαστε εδώ όπου βρισκόμαστε (πχ. χωρίς ΣΣΕ, ακόμη και με καθυστέρηση ενός περίπου έτους από την ημερομηνία που όφειλαν να έχουν γίνει οι εκλογές) αποτελεί η αναζήτηση των υποκειμενικών ελλειμμάτων με σκοπό φυσικά την πάλη για βελτίωση.

Ø Θετικά αποτιμώνται, κατ΄αρχήν, οι συχνές τοπικές συνελεύσεις στην Αθήνα. Τα τελευταία 2 χρόνια, (οπότε και δεχόμαστε συνεχείς επιθέσεις), γίνονται τακτικά Συνελεύσεις στην Αθήνα – ενώ το προηγούμενο διάστημα όχι. Η συμμετοχή δεν είναι πάντα μεγάλη και η αιτία για αυτό δεν πρέπει να αναζητείται πάντα στην αδιαφορία των συναδέλφων. Μια συνέλευση στην οποία τα επί αιώνες μέλη του ΔΣ «στριμώχνονται» να καθίσουν στις θέσεις του βάθρου(θαρρείς και δεν θα τους ακούσουμε αν καθίσουν μαζί με τους υπόλοιπους), στην οποία σχεδόν ποτέ δεν εκλέγεται πρόεδρος για να συντονίσει τη συγκεκριμένη συζήτηση, με αποτέλεσμα τα μέλη του ΔΣ να μονοπωλούν την συζήτηση κάνοντας δήθεν ενημέρωση και απαντώντας σε κάθε συνάδελφο που «τολμά»να τοποθετηθεί, δεν είναι ελκυστική και δεν προάγει τον εσωτερικό διάλογο. Μια συνέλευση στην οποία ΠΟΤΕ δεν κρατούνται πρακτικά και οι αποφάσεις της οποίας εφαρμόζονται μόνο αν συμφωνεί ολόκληρο το ΔΣ (και μάλιστα ανάλογα με το τι θέλει να καταλάβει ο καθένας από τα μέλη του εκ των υστέρων) δεν μας αρκεί. Χρειαζόμαστε μια συνέλευση ζωντανή, με συμμετοχή όλων των συναδέλφων, με διαφωνίες αλλά με συνεννόηση, με σεβασμό στην γνώμη της μειοψηφίας και στις αποφάσεις της πλειοψηφίας, με έλεγχο για την εφαρμογή των προηγούμενων αποφάσεων και με απαίτηση τουλάχιστον απολογίας (αν όχι τιμωρίας) στην περίπτωση μη εφαρμογής τους. Κραυγαλέο παράδειγμα δυσλειτουργίας: οι δύο Γενικές Συνελεύσεις που ψήφισαν να δοθεί οικονομική ενίσχυση στους απεργούς της Ελληνικής Χαλυβουργίας και αγνοήθηκαν επιδεικτικά.

Ø Αποτυχία στο να επιτευχθεί η ανανέωση του καταστατικού του συλλόγου και να περάσει η αύξηση των μελών του διοικητικού συμβουλίου από 5 σε 9μέλη λόγω της ανεξήγητης (;) επιμονής της Ενωτικής Συνεργασίας που, για δεύτερη φορά, τορπίλισε την απόφαση της μεγάλης πλειοψηφίας των συναδέλφων. Δεδομένων των συνθηκών που απαιτούν μεγάλη ετοιμότητα και κινητοποίηση από πλευράς μας αλλά και της αύξησης των δομών του οργανισμού πανελλαδικά, το πενταμελές διοικητικό συμβούλιο είναι ανεπαρκές.

Ø Εκλεγμένος συνδικαλιστής ο οποίος, την ώρα κατά την οποία ψηφίζονταν τα μνημόνια, μειώνονταν οι μισθοί μας δραματικά και γινόταν η μεγαλύτερη επίθεση στα εργασιακά μας δικαιώματα, εγκατέλειψε τη θέση του προκειμένου να υπηρετήσει μια από τις απεχθέστερες εκπροσώπους υπουργούς της μνημονιακής κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ.

Ø Τραγελαφικό το γεγονός ότι το ταμείο του συλλόγου διαχειρίζεται εδώ και πολλά χρόνια ο… γραμματέας, ο οποίος ουσιαστικά αρνείται να το παραδώσει, ενώ ο ταμίας δεν διεκδικεί να το παραλάβει. Μέσω της διαχείρισης του ταμείου ο εν λόγω συνδικαλιστής προσπαθεί (και δυστυχώς αρκετές φορές το καταφέρνει με την ανοχή του Προέδρου και του κανονικού ταμία) να καθορίζει την εφαρμογή των αποφάσεων των Γενικών Συνελεύσεων με τις οποίες δεν συμφωνεί (πχ το προηγούμενο παράδειγμα της Χαλυβουργίας, όπου διαφωνούσε με το ύψος του ποσού που αποφάσισε η ΓΣ και δεν επέτρεψε να σταλεί το ποσό καθόλου, παρόλες τις επίμονες υπενθυμίσεις της Αριστερής Συσπείρωσης αλλά και άλλων συναδέλφων)

Ø Το διοικητικό συμβούλιο απέτυχε στα χρόνια που πέρασαν να είναι παρόν και να επισκέπτεται τις μονάδες της περιφέρειας, εν μέρει λόγω του μικρού αριθμού των μελών του. Ιδιαίτερα τα δυο τελευταία χρόνια (με εξαίρεση την πολύ πρόσφατη περίοδο) και χωρίς να έχει προηγηθεί κανενός τύπου απόφαση - τουλάχιστον σε επίπεδο φανερού ΔΣ- οι επισκέψεις στην περιφέρεια πρακτικά καταργήθηκαν.

Ø Η λειτουργία των Τοπικών Συμβουλίων (παρόλο που βοήθησε στην διάδοση της πληροφορίας από το κέντρο προς τη περιφέρεια και το αντίστροφο) δεν πραγμάτωσε τους αρχικούς της στόχους για αύξηση της συμμετοχής και της αυτονομίας των απομακρυσμένων δομών.

Ø Η Επιστημονική Επιτροπή (όπως και το Τοπικό Συμβούλιο της Αθήνας) δεν κατάφεραν παρά τις προσπάθειες να λειτουργήσουν και να βρουν το ρόλο τους στη λειτουργία του συλλόγου. Σε αυτό συνέτεινε αποφασιστικά η απουσία αρμοδιοτήτων (στο τοπικό συμβούλιο δεν είχε στην ουσία εκχωρηθεί καμία αρμοδιότητα από το ΔΣ). Ιδιαίτερα για την Επιστημονική Επιτροπή, το θέμα είναι πιο πολύπλοκο: η πλήρης και συστηματική απαξίωση της Επιστημονικής Επιτροπής του Συλλόγου από τη μεριά της Διοίκησης του ΟΚΑΝΑ, ηανεπαρκής στήριξή της από το ΔΣ του Συλλόγου (πχ θα μπορούσε να ασκηθεί βέτο για την παρουσία εκπροσώπου της ΕΠΕΣΥ στις συναντήσεις με τη Διοίκηση), τα υποκειμενικά χαρακτηριστικά συγκεκριμένων εκλεγμένων μελών της ΕΠΕΣΥ και η αδυναμία ορισμένων να διαφοροποιήσουν το ρόλο τους ως υπεύθυνοι ή εργαζόμενοι και ως μέλη συνδικαλιστικού οργάνου, η μεγάλη«απόσταση» στις αντιλήψεις μεταξύ ορισμένων μελών της σε συνδυασμό με την έλλειψη εκείνων των συλλογικών διαδικασιών που θα επέτρεπαν τον εμπλουτισμό και τη σύνθεση των απόψεων, είναι κάποιες από τις εμφανείς τουλάχιστον αιτίες, που το έργο της Επιστημονικής Επιτροπής,παρόλο που αρχικά απέδωσε (δυο σημαντικές προτάσεις για το πλαίσιο λειτουργίας,στοιχεία των οποίων ενσωματώθηκαν και στο τελικό πλαίσιο λειτουργίας) και κατέγραψε αντανακλαστικά προς τη σωστή κατεύθυνση, τελικά δεν κατάφερε να προχωρήσει και γέμισε ηττοπάθεια όχι μόνο τα μέλη που είχαν πραγματικά επενδύσει στην ΕΠΕΣΥ αλλά και όσους εργαζόμενους είχαν στηρίξει σε αυτή κάποιες ελπίδες για αναβάθμιση της επιστημονικής παρουσίας του Συλλόγου και συμμετοχή στον καθορισμό των εξελίξεων σε αυτό τον τομέα.

Ø Το ΤΑΣΕΟ δεν λειτούργησε ποτέ- δεν μπόρεσε καν να συγκροτηθεί – παρά την επιτακτική από τους καιρούς ανάγκη ύπαρξης ενός ταμείου αλληλοβοήθειας. Και, προφανώς, οι ευθύνες δεν μπορούν να αποδοθούν (για πόσα χρόνια;;;) μόνον στη Διοίκηση του ΟΚΑΝΑ που ολοφάνερα επιθυμεί την κατάργηση του και για αυτό δεν έχει ορίσει εκπρόσωπο στο ΔΣ αλλά και στα μέλη του ΔΣ από τη μεριά του Συλλόγου – κατά κύριο λόγο, δε, στους προέδρους του ΤΑΣΕΟ.

Ø Δεν μπορέσαμε να σταθούμε αποφασιστικά και αποτελεσματικά στο πλευρό των συναδέλφων υπενοικιασμένων από εταιρείες: απόλυση θεραπευτών και νοσηλευτών από μονάδες της περιφέρειας, διαδοχικές περικοπές αποδοχών –επιδείνωση συνθηκών εργασίας – απειλές κοκ στα συνεργεία φύλαξης και, κυρίως,καθαριότητας. Οι αντιδράσεις του Συλλόγου υπήρξαν εξαιρετικά «χλιαρές» και αναποτελεσματικές. Οι συνάδελφοι μας, παρόλο που έχουν το δικαίωμα να είναι μέλη του σωματείου, σπάνια (έως ποτέ) συμμετέχουν στις συλλογικές διαδικασίες και αυτό πρέπει να μας απασχολήσει σοβαρά. Φαινόμενα κοινωνικού αυτοματισμού(πχ όσον αφορά τη δυνατότητα που τους έχει δοθεί να συμμετέχουν χωρίς συνδρομή στο Σωματείο) πρέπει να στηλιτεύονται και να αναδεικνύεται η σημασία της αλληλεγγύης μεταξύ των εργαζομένων ως η βασική άμυνα απέναντι στην επίθεση της άρχουσας τάξης.

Ø Υπήρξαν σημαντικά ελλείμματα στην πληροφόρηση και «διαχείριση» της πληροφορίας:η δηλωμένη θέληση της Διοίκησης (πχ. Γεν. Δ/ντής) να συναντά και να ενημερώνει μόνο τον Πρόεδρο του ΔΣ του Συλλόγου και όχι όλα τα μέλη του, δεν έπρεπε να γίνει ανεκτή με κανένα τρόπο (ούτε επίσημα, ούτε ανεπίσημα).

ΥΣΤΕΡΟΓΡΑΦΟ

ΓΙΑ ΤΗ ΔΡΑΣΗ ΤΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΗΣ ΣΥΣΠΕΙΡΩΣΗΣ ΤΗΝ ΠΕΡΙΟΔΟ ΠΟΥ ΜΑΣ ΠΕΡΑΣΕ

I. Προσπαθήσαμε να εφαρμόσουμε στην πράξη μια άλλη νοοτροπία στη «συνδικαλιστική διαχείριση»: Ομαδική λειτουργία, ενιαία άποψη προς τα έξω χωρίς όμως να καταπνίγεται η δυνατότητα συζήτησης, εναλλαγή προσώπων στην εκπροσώπηση ώστε να μην δημιουργούνται θελημένα ή αθέλητα καρεκλοκένταυροι συνδικαλιστές, όσο το δυνατόν ευρύτερη και αλογόκριτη πληροφόρηση μέσω του blog για τα τεκταινόμενα (όσα τουλάχιστον μας λένε και μαθαίνουμε…). Στο μέτρο των υποκειμενικών μας δυνατοτήτων αλλά και της συγκυρίας ίσως καταφέραμε τουλάχιστον να καταδείξουμε ότι υπάρχει και ένας άλλος τρόπος, χωρίς να σημαίνει ότι τον επιβάλλαμε κιόλας.

II. Μη έχοντας πρόσβαση στις πηγές της πληροφόρησης εντός ΟΚΑΝΑ δεν μαθαίναμε έγκαιρα (έως και ποτέ) όλα τα τεκταινόμενα, παρά μόνο όταν η Διοίκηση τόσο του ΟΚΑΝΑ όσο και του συλλόγου μας ενημέρωνε. Το γεγονός αυτό οδηγεί αναπόφευκτα σε λιγότερες πιθανότητες επιτυχίας της οποιασδήποτε αντίδρασης μας. Ωστόσο ορισμένες φορές είναι πιθανό να οδήγησε και σε μειωμένα αντανακλαστικά από τη μεριά μας, γεγονός του οποίου την ευθύνη αναλαμβάνουμε χωρίς καθόλου υπερηφάνεια.

III. Παρόλο που η γενικευμένη τάση(κυβέρνησης, υπουργείου, διοίκησης αλλά και τμήματος εργαζομένων που εντελώς λανθασμένα και ανιστόρητα έτσι αντιλαμβάνεται την αντίδραση στις μειώσεις μισθών) είναι η υποβάθμιση του παρεχόμενου έργου, πιστεύουμε ότι ως Αριστερή Συσπείρωση έχουμε παλέψει και θα συνεχίσουμε να παλεύουμε, τόσο σε ατομικό όσο και σε συλλογικό επίπεδο, για την κατά το δυνατόν συγκράτηση της ποιότητας των παρεχόμενων υπηρεσιών. Για μας η υπεράσπιση των παρεχόμενων υπηρεσιών δεν είναι μόνο υποχρέωση μας απέναντι στους εξυπηρετούμενους αλλά και βασικό στοιχείο της εργασιακής μας αξιοπρέπειας.

IV. Προσπαθήσαμε να δείξουμε συνέπεια και συνέχεια στην άποψη και στην πράξη – ως εργαζόμενοι στις μονάδες, ως υπεύθυνοι/ γιατροί / θεραπευτές κοκ, ως συνδικαλιστές και ως πολίτες. Ο βαθμός της επιτυχίας άλλοτε άλλος - όσο για την ευθύνη πιθανών παρεκκλίσεων (ακόμη και όσον αφορά ατομικές στάσεις εργαζομένων που με κάποιο τρόπο σχετίζονται ή σχετίστηκαν στο παρελθόν με την Αριστερή Συσπείρωση) την αναλαμβάνουμε επίσης - χωρίς καμιά «υπερηφάνεια» αλλά με τη δέσμευση να είμαστε πιο προσεκτικοί στο μέλλον.

V. Η συμβολή στις δυναμικές κινητοποιήσεις– στο συντονισμό – στην εξώστρεφη δραστηριότητα του Συλλόγου υπήρξε πολύμεγαλύτερη της αναλογικής δύναμής μας. Αυτό οδήγησε στον εφησυχασμό (ή/και την «ενεργό αδιαφορία») των υπολοίπων μελών του ΔΣ, γεγονός που δεν πρέπει να επιτρέψουμε να ξανασυμβεί κυρίως μέσω της δραστηριοποίησης και των υπολοίπων εργαζομένων και όχι μόνο των «εκπροσώπων»

VI. Προσπαθώντας για τη μεγαλύτερη δυνατή συσπείρωση σε «ενωτικά» διεκδικητικά πλαίσια, αρκετές φορές συναινέσαμε σε αποφάσεις και κατευθύνσεις όχι συνθετικές και ενοποιητικές αλλά ουσιαστικά άνευρες και αναποτελεσματικές.

VII. Σαν συνέχει και του προηγούμενου, δεν καταφέραμε να πολιτικοποιήσουμε όσο έπρεπε την δράση μας, με την έννοια ότι δεν καταφέραμε ως συλλογικότητα να καταδείξουμε τον γενικευμένο χαρακτήρα της επίθεσης που δεχόμαστε, τα συστημικά χαρακτηριστικά της οικονομικής κρίσης και την αναγκαιότητα για γενικευμένη αντίσταση.

VIII. Δεν δώσαμε - ούτε εμείς - την πρέπουσα σημασία στην «εσωτερική» λειτουργία του συλλόγου. Δεν καταπολεμήσαμε όσο απαιτείται την τάση «ανάθεσης» από μέρος των εργαζομένων σε «εκπροσώπους» και «επαγγελματίες» συνδικαλιστές, παρόλη τη διαρκή σύγκρουση μας με συνδικαλιστές που ήταν πάντα έτοιμοι να «αναλάβουν» (όταν δεν διεκδικούσαν με επιμονή) τον αντίστοιχο ρόλο. Έπρεπε, για παράδειγμα, να επιμείνουμε στην πρόταση μας οι καταλήψεις να γίνουν με την ευθύνη άμεσα εκλεγμένης και ανακλητής Συντονιστικής Επιτροπής και όχι με την ευθύνη του ΔΣ, έτσι ώστε να δοθεί η δυνατότητα και σε άλλους συναδέλφους να συμμετάσχουν ουσιαστικά και να καθορίσουν τα τεκταινόμενα.Η ορθότητα της αντίληψης αυτής φάνηκε στην τελευταία κατάληψη, όπου μια ομάδα εντελώς πρωτόπειρων συναδέλφων δραστηριοποιήθηκε και μεταξύ άλλων οργάνωσε με επιτυχία την συναυλία στην πλατεία Ομόνοιας, την ώρα που οι γνωστοί «επαγγελματίες»συνδικαλιστές διαγκωνίζονταν για το ποιός θα μιλήσει από την εξέδρα.

IX. Υποτιμήσαμε ανεπίτρεπτα τις υλικές ανάγκες των συναδέλφων (έπρεπε να δώσουμε μεγαλύτερη έμφαση σε μισθολογικά αιτήματα ιδιαίτερα των συναδέλφων από τα συνεργεία καθαρισμού και φύλαξης καθώς και των χαμηλόμισθων του ΟΚΑΝΑ, να ασκήσουμε μεγαλύτερη πίεση για τη λειτουργία ΤΑΣΕΟ, να προτείνουμε τη δημιουργία απεργιακού ταμείου)

ΚΑΙ ΣΤΟ «ΔΙΑ ΤΑΥΤΑ»;

Είναι ξεκάθαρο πως, μετά την αποτυχία του “success story”, μέσα στους επόμενους λίγους μήνες περιμένουμε νέο μνημόνια και νέα μέτρα. Ειδικά στο χώρο της υγείας το κλείσιμο των πρώτων νοσοκομείων, η υπαγωγή όλων των δημοσίων δομών στους «υπό κατάργηση ή συγχώνευση οργανισμούς», οι αποφάσεις για κλείσιμο των ιατρείων του ΙΚΑ και των ψυχιατρείων ως το τέλος του χρόνου δεν αφήνουν κανένα περιθώριο αμφιβολίας για το μέλλον του ΟΚΑΝΑ και των εξαρτημένων συμπολιτών μας.

Δεχόμαστε επίθεση. Την πιο άδικη και ανελέητη επίθεση ενάντια στη ζωή μας και στη ζωή όλων όσων μας νοιάζουν, ενάντια σ’ ό,τι θεωρούμε σημαντικό για τη ζωή, την αξιοπρέπεια και τις αξίες μας.

Μια επίθεση που οφείλουμε να αποκρούσουμε.

Αποτελεί βαθιά πεποίθησή μας πως χρέος του κάθε σκεπτόμενου ανθρώπου πέρα από το να αντιλαμβάνεται και να ερμηνεύει την πραγματικότητα, είναι να δρα.Να προσπαθεί, με τις δικές του δυνάμεις και συμμετέχοντας στη συλλογική δράση,να παρεμβαίνει σ’ αυτή την πραγματικότητα και να την αλλάζει – όπου του έλαχε ή/και διάλεξε να βρεθεί: στην οικογένεια, στη γειτονιά, στη δουλειά. Κι αυτό προσπαθούμε να κάνουμε ως άνθρωποι, ως πολίτες, ως εργαζόμενοι και ως συλλογικότητα. Κι αν δεν το πετυχαίνουμε πάντα, αυτό όχι μόνο δεν αναιρεί την αναγκαιότητα της δράσης αλλά επιβάλλει την ανάγκη για επανεκτίμηση της πορείας και ενίσχυση της προσπάθειας.

Θέλουμε η συνδικαλιστική δράση να ξεκινά από τα κάτω, να βρίσκεται σε συνεχή επαφή με την πραγματικότητα των μονάδων και των συναδέλφων, να μην ρίχνει τουφεκιές στον αέρα, αλλά και να μην μιζεριάζει στους καναπέδες της αδιαφορίας ή του trendy κυνισμού, που λανσάρουν κάποιοι παριστάνοντας τους«ρεαλιστές».

Προσπαθούμε να εντάξουμε όσο το δυνατόν περισσότερους συναδέλφους στη ζωή και τους αγώνες του Σωματείου, χωρίς όρους ιδεολογικής καθαρότητας αλλά πραγματικής δέσμευσης στη συλλογική δράση και στην υπεράσπιση των δικαιωμάτων των εργαζομένων.

Αγκαλιάζουμε τους συναδέλφους με δελτία παροχής υπηρεσιών και ελαστικές σχέσεις εργασίας. Προστατεύουμε τους «νοικιασμένους» από τις αυθαιρεσίες των εταιρειών και κάνουμε ότι είναι δυνατόν για να μπορέσουν πραγματικά να δράσουν ισότιμα και χωρίς φόβο στα πλαίσια του σωματείου.

Επιμένουμε στην ανάγκη διαφορετικής λειτουργίας του συλλόγου, συνεχίζοντας την εναλλαγή στα όργανα, συζητώντας σε τακτικές ανοικτές διαδικασίες, παλεύοντας για αύξηση των μελών του ΔΣ και άμεση ανακλητότητα από τη Γενική Συνέλευση,αναβαθμίζοντας τη λειτουργία των Τοπικών Συμβουλίων και της ΕΠΕΣΥ, ενισχύοντας τις ΓΣ με έλεγχο της εφαρμογής των προηγούμενων αποφάσεων και συνακόλουθες επιπτώσεις για όσους εμποδίζουν την εφαρμογή τους.

Υπερασπιζόμαστε τα εργασιακά μας δικαιώματα χωρίς τύψεις και ενοχές για όσα κερδίσαμε με αγώνες.

Η υπεράσπιση της ποιότητας του έργου μας, είναι για μας ταυτόσημη με την υπεράσπιση των δικαιωμάτων των εξαρτημένων στην θεραπεία και την υπεράσπιση των εργασιακών μας δικαιωμάτων. Δεν γίνεται θεραπεία χωρίς αξιοπρέπεια εργαζομένων και εξαρτημένων. Θα μας βρουν απέναντι τους όσοι έχουν σκοπό να υποβαθμίσουν κι άλλο τα προγράμματα, να συγχωνεύσουν κλείνοντας ή να κλείσουν συγχωνεύοντας τον ΟΚΑΝΑ και τα υπόλοιπα προγράμματα θεραπείας.

Υπερασπιζόμαστε με την ίδια καθαρότητα και επιμονή τα δικαιώματα των εξαρτημένων ατόμων πέραν της θεραπείας: Η καταστολή και η διαπόμπευση δεν αποτελούν λύση σε καμία κοινωνία για κανέναν άνθρωπο. Θα συνεχίσουμε με μεγαλύτερη αποφασιστικότητα τον αγώνα μας ενάντια σε όλους όσους καλλιεργούν την μισαλλοδοξία και ονειρεύονται «καθαρές»κοινωνίες με τους τοξικομανείς σε στρατόπεδα και σπιναλόγκες.

Δοκιμάζουμε το δικό μας όραμα, τη δική μας αντίληψη για την κοινωνία και τη δουλειά μας, σχεδιάζοντας παρεμβάσεις στο επίπεδο της κοινότητας (παρεμβάσεις πρόληψης, κοινωνικά ιατρεία, ποικιλόμορφες δράσεις έμπρακτης αλληλεγγύης).

Θέλουμε να παλέψουμε μαζί με όλους τους συναδέλφους και τις συναδέλφισσες, που δεν αποδέχονται το ρόλο του προβάτου επί σφαγή. Γιατί:

Αν ο δικός τους μονόδρομος είναι η καταστροφή της κοινωνίας, ο δικός μας μονόδρομος είναι η υπεράσπιση των δικαιωμάτων των εργαζομένων, η οργάνωση μιας αντεπίθεσης ενωτικής, μαζικής, αποφασιστικής και διαρκούς μέχρι την ανατροπή όχι μόνον της παρούσας κυβέρνησης, αλλά και της πολιτικής που αυτή υπηρετεί, η αναζήτηση νέων οριζόντων σε πείσμα των καιρών και όσων έχουν υποταχθεί σε αυτούς.

Στο κάτω κάτω, πρόκειται για τη ζωή μας. Και θα την κερδίσουμε!

---