Η ΑΠΕΞΑΡΤΗΣΗ ΣΤΑ ΣΚΟΥΠΙΔΙΑ (ΜΑΖΙ ΚΑΙ Η ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑ ΜΑΣ;)

Ορισμένες σκέψεις με αφορμή το δημοσίευμα της Κυριακάτικης Ελευθεροτυπίας, το οποίο αναφέρονταν στα προσωπικά στοιχεία ασθενών που βρέθηκαν πεταμένα στα σκουπίδια, έξω από το κτίριο της Καποδιστρίου. (http://www.enet.gr/?i=news.el.article&id=323668)

Δυστυχώς η ανάγνωση του δημοσιέυματος, μόνο ντροπή και οργή μπορεί να προκαλέσει σε όποιον ασχολείται με την θεραπεία εξαρτημένων ατόμων και εργάζεται στον ΟΚΑΝΑ. Είναι φανερό ότι δεν μπορεί κανείς  παρά μόνο να καταδικάσει την ανευθυνότητα όσων συνάδελφων εργαζόμενων δεν σεβάστηκαν στο ελάχιστο τα δικαιώματα και την αξιοπρέπεια των ασθενών τους.

Παράλληλα όμως χρειάζεται να αναλογιστούμε τις ευθύνες όλων μας όταν αυτό συμβαίνει για δεύτερη φορά (θυμίζουμε ότι την πρώτη φορά αυτό έγινε στην Μονάδα του Πειραιά ) και δυστυχώς τότε δεν καταγγείλαμε το γεγονός αλλά και τους συνάδελφους που ευθύνονταν για αυτό.

Στο δημοσίευμα προκαλεί εντύπωση το γεγονός ότι ο υπεύθυνος της Μονάδας και η διοίκηση του ΟΚΑΝΑ  δεν αισθάνονται την ανάγκη να ζητήσουν συγνώμη από τα μέλη του προγράμματος των οποίων τα προσωπικά στοιχεία πετάχτηκαν στο δρόμο εκτεθειμένα σε κοινή θέα, σαν να μην έχουν την ευθύνη για τέτοιου είδους διαλυτικά φαινόμενα. Στην πραγματικότητα όλα αυτά τα γεγονότα είναι το αποτέλεσμα της έλλειψης σαφούς πλαισίου, το οποίο θα λειτουργούσε προστατευτικά και θα έθετε προ των ευθυνών τους τόσο τους ασθενείς όσο και τους εργαζόμενους. Αποτελεί κύρια ευθύνη της Διοίκησης το γεγονός ότι μέχρι σήμερα δεν υπάρχει πλαίσιο λειτουργίας, δεν υπάρχει κώδικας δεοντολογίας, δεν υπάρχει επιστημονική επιτροπή στον Οργανισμό. Όταν λοιπόν στο μέλλον τα φαινόμενα διάλυσης θα πολλαπλασιαστούν, γιατί αυτό ακριβώς θα συμβεί, και ο κάθε υπεύθυνος θα συνεχίζει να διαχειρίζεται τα θεραπευτικά ζητήματα και τα ζητήματα δεοντολογίας κατά το δοκούν ας μην αναρωτηθούμε ποιος έχει την ευθύνη.

Την ευθύνη, συνάδελφοι, θα την έχει η Διοίκηση και όσοι υπεύθυνοι την διευκόλυναν στο άνοιγμα μονάδων με προχειρότητα και χωρίς κανένα πλαίσιο λειτουργίας.

Προκαλεί επίσης εντύπωση το γεγονός ότι ενώ αυτό έχει συμβεί εδώ και αρκετές μέρες, χρειάστηκε να έρθει το δημοσίευμα της Ελευθεροτυπίας για να πάρουμε όλοι χαμπάρι το χάλι στο οποίο έχουμε περιέλθει ως Οργανισμός.

Γιατί όταν ξεκινάει η κατρακύλα θέλει τόλμη και αρετή να μη σε συμπαρασύρει ο όγκος της λάσπης που ξεχύνεται από παντού.

Η απαξίωση της αξιοπρέπειας των ασθενών μας ξεκίνησε δυστυχώς όταν η Διοίκηση κάνοντας τα χατίρια του Λοβέρδου έκλεινε στα γρήγορα  τις Μονάδες, προκειμένου να αρπάξει κανένα ψηφαλάκι από τους αγανακτισμένους ακροδεξιούς κατοίκους του κέντρου της Αθήνας και του Πειραιά.

Όταν λοιπόν η Διοίκηση του ΟΚΑΝΑ κάνει έρευνα για τις συνθήκες του συγκεκριμένου συμβάντος ας συμπεριλάβει και στην έρευνά της τα ακόλουθα

• Ποιος ευθύνεται που οι ασθενείς της Καποδιστρίου μεταφέρονται στα πρόχειρα από Μονάδα σε Μονάδα
• Ποιος ευθύνεται για όσα τραγικά συνέβηκαν στο νοσοκομείο της Νίκαιας
• Ποιος  ευθύνεται  για το γεγονός ότι σε  μακροχρόνιες θεραπευτικές σχέσεις δεν δόθηκε η δυνατότητα κλεισίματος και αποχαιρετισμού, αφήνοντας με αυτό τον τρόπο ψυχικά μετέωρους τους ασθενείς
• Ποιος ευθύνεται που κάποιοι  εργαζόμενοι δεν σέβονται πια όχι μόνο τους ασθενείς τους αλλά σε τελική ανάλυση  τον εαυτό τους και την ίδια την δουλειά  τους και δεν αντιλαμβάνονται ότι με ενέργειες σαν τις παραπάνω βάζουν τις υποθήκες για τον ευτελισμό του ΟΚΑΝΑ

Στην  πραγματικότητα αυτό με το οποίο βρισκόμαστε αντιμέτωποι τόσο ως εργαζόμενοι όσο και ως πολίτες γενικότερα  είναι το γεγονός ότι βασικές αξίες τίθενται πλέον υπό αμφισβήτηση και είμαστε όλοι ευάλωτοι και εκτεθειμένοι σε μια διαδικασία αλλοτρίωσης, όπου ένα απάνθρωπο καθεστώς μας προσκαλεί επίμονα να του μοιάσουμε, να γίνουμε όλοι ίδιοι. Δηλαδή τελικά να κοιτάξουμε την ατομική μας επιβίωση ανεξάρτητα από το κόστος που αυτό θα έχει, να πάψουμε να νοιαζόμαστε για τον άλλο (και ό,τι τον συγκροτεί ως άλλο, δηλαδή τις ανάγκες του και τα συναισθήματά του ).

Κατ’ αναλογία δυστυχώς αυτό που συνέβη στην Καποδιστρίου δεν είναι απλώς δείγμα προχειρότητας ή ανευθυνότητας. Είναι μια βαθειά διαδικασία ταύτισης ορισμένων εργαζόμενων με τα χειρότερα στοιχεία μιας εξουσιαστικής  κουλτούρας σύμφωνα με την οποία οι άνθρωποι είναι αναλώσιμοι. Μια ταύτιση που δυστυχώς μας ενώνει υπόγεια  με την  κουλτούρα της Διοίκησης την οποία κατά τα άλλα αντιπαλεύουμε.