14 ΟΚΤΩΒΡΗ ΑΠΕΡΓΟΥΜΕ - ΚΑΙ ΨΗΦΙΖΟΥΜΕ

 ΕΚΛΟΓΕΣ ΣΥΛΛΟΓΟΥ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ ΕΟΠΑΕ

ΑΡΙΣΤΕΡΗ ΣΥΣΠΕΙΡΩΣΗ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ ΕΟΠΑΕ

ΥΠΟΨΗΦΙΟΙ ΓΙΑ ΔΣ - ΕΚΑ

Κουτσοπούλου Έμμυ

Παλασίδη Χριστίνα

Τσιμπουρλάς- Κρητικίδης Στέφανος

ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ ΤΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΗΣ ΣΥΣΠΕΙΡΩΣΗΣ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ ΕΟΠΑΕ

 

ΑΡΙΣΤΕΡΗ ΣΥΣΠΕΙΡΩΣΗ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ ΟΚΑΝΑ

ΑΡΙΣΤΕΡΗ ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΙΚΗ ΣΥΣΠΕΙΡΩΣΗ 18ΑΝΩ

 

 

Αντί προοιμίου

Μια ακόμα βαριά μέρα: Ο Πάνος Ρούτσι, ο πατέρας που του αρνούνται να μάθει από τι πέθανε το παιδί του (ως ο νόμος ορίζει) κινδυνεύει κάθε μέρα και περισσότερο, σε δημόσια θέα. Η γενοκτονία στην Παλαιστίνη κλείνει δυο χρόνια, επίσης σε κοινή θέα, και οι 497 αλληλέγγυοι του στολίσκου, που κρατούν στους ώμους τους την αξιοπρέπεια του Δυτικού Κόσμου, βρίσκονται σε φυλακές στην έρημο υπό άγνωστες συνθήκες. Όμως, στο τέλος αυτής όπως και κάθε μέρας, είμαστε υποχρεωμένοι ως πολίτες να φροντίσουμε τα “του οίκου μας”, να προσπαθήσουμε στο δικό μας “σπίτι”, στο δικό μας μικρό κομμάτι της επικράτειας του τέρατος να διατηρήσουμε ένα φως αναμμένο

Οκτώ μήνες ΕΟΠΑΕ: όπου η πραγματικότητα διέψευσε και τους πιο απαισιόδοξους

“Τίποτα δε θ'αλλάξει” μας είπαν. Όντως, τίποτα δεν άλλαξε στην υποκατάσταση. Η “ό,τι του φανεί του λωλοΣτεφανή” στρατηγική για τη θεραπεία, οι αλλοπρόσαλλες εντολές, οι συνεχείς τροποποιήσεις του πλαισίου με αυστηρά προφορικές εντολές, οι ασκήσεις ακριβείας (aka καψώνια), η αίσθηση κινδύνου (του κινδύνου που γεννά η ελλειψη ορίων), η διαρκής πάλη με τη βρώμα και τους κοριούς στις δομές στέγασης, η διαρκής τριβή με τη λογική του παράλογου (γιατί αυτό είναι έτσι; γιατί το άλλο είναι αλλιώς; γιατί το έχεις σε ψηφιακό αρχείο; αν σβηστεί; γιατί το έχεις σε χαρτί; σε σπηλια ζεις;) είναι ίδια κι απαράλλαχτα όπως επί ΟΚΑΝΑ – λίγο περισσότερο αλλά αυτό είναι φυσικό μια που το χάος τείνει να αυξάνεται.

Στα υπόλοιπα προγράμματα, αντίθετα, η αργή ή/και ανύπαρκτη πορεία προς το χάος επιταχύνθηκε ταχύτατα και το όχημα ντελαπάρισε: η λογική και η στρατηγική των προγραμμάτων παραμερίστηκε ως “μη σημαντική”, το ενιαίο της αντιμετώπισης κόπηκε σε μικρά κομμάτια που, σαν lego, “ξανακόλλησε” σε ευφάνταστα κατασκευάσματα, η γνώση και η εμπειρία των ανθρώπων που δούλευαν χρόνια θεωρήθηκε επίσης “μη σημαντική” και το προσωπικό μετακινήθηκε, διασκορπίστηκε, σπρώχτηκε μέχρι την πόρτα της εξόδου.

Η εκπαίδευση αντικαταστάθηκε με σεμινάρια για δημοσίους υπαλλήλους, η εποπτεία με “γαλλικά” από το τηλέφωνο, η αποτελεσματικότητα μετριέται με την ταχύτητα απάντησης σε ανούσια υπερεπείγοντα έγγραφα και με τα παράπονα προς τη διοίκηση (όχι, φυσικά, με το περιεχόμενο των παραπόνων αλλά με την επιμονή τους και με το εάν αυτός που παραπονείται λέει ότι “έχει άκρες”).

Mission accomplished – σχεδόν. Ο τηλεπωλητής νανογιλέκων και υπουργός υγείας διαφημίζει υπερήφανος τα πρώτα ιδιωτικά κέντρα “απεξάρτησης” (!). Το πλαίσιο υπάρχει, το δημόσιο σύστημα συμπιέζεται τόσο που σύντομα όποιος μπορεί θα προσπαθεί να το αποφύγει – λεφτά δεν πολυ-υπάρχουν γι'αυτό καθυστερούν τα όρνεα. Τουλάχιστον το υπουργείο σέβεται τη νοημοσύνη μας και κανείς δεν ξαναμίλησε για “πολυδύναμα κέντρα παντού” ούτε για “ταχύτερη δρομολόγηση μέσα στο σύστημα”.

Για να προχωρήσει απρόσκοπτα το σχέδιο απαιτείται να μην υπάρχουν αντιδράσεις.

Από τους λήπτες των υπηρεσιών “δεν υπάρχει πρόβλημα” – η κυβέρνηση (και η εκάστοτε διοίκηση) που “ό,τι κάνει το κάνει γι'αυτούς”, ούτε τους ακούει ούτε  τους παρουσιάζει ως αξιόπιστους συνομιλητές, παρεκτός αν μπορεί να τους ελέγξει και χρησιμοποιήσει.

Από τους εργαζόμενους οι αντιδράσεις ως τώρα ήταν μειοψηφικές και μάλλον άνευρες. Αυτό είναι το αποτέλεσμα μιας μακράς και επώδυνης (για μας) πορείας: Επί χρόνια η σύνθεση των εργαζομένων αλλάζει – όλο και περισσότεροι (πάνω από το 30% πριν από έξι μήνες) είναι επισφαλώς εργαζόμενοι, οπότε όμηροι της εκάστοτε διοίκησης η οποία, άνετα όπως αναπνέει, μπορεί να μην τους ανανεώσει τη σύμβαση ανεξάρτητα από το εάν χρειάζονται και εάν κάνουν καλά τη δουλειά τους – επειδή “μπορεί”

Και το ότι “μπορεί” το υπενθυμίζει – η εκάστοτε διοίκηση, για να είμαστε δίκαιοι - με κάθε λογής ευφάνταστα καψώνια, μετακινήσεις στις 4μμ το απόγευμα της Παρασκευής, τοποθετήσεις υπευθύνων της αρεσκείας της επειδή είναι φίλοι των γελωτοποιών του αυτοκράτορα κοκ Μπορεί πράγματι;

Η μακρά (στον ΟΚΑΝΑ τουλάχιστον) λειτουργία χωρίς σαφές πλαίσιο, χωρίς κανόνες, χωρίς εποπτεία, με καψώνια και απειλές σ'ένα τόσο ευαίσθητο και στρεσσογόνο περιβάλλον αποξένωσε τους εργαζόμενους από το αντικείμενο και τείνει να εξαφανίσει την περηφάνεια για τη δουλειά τους. Η αδιαφορία γίνεται (κακός) μηχανισμός επιβίωσης για να “βγει η μέρα”.

Κι αν ως εδώ η αντίδραση (καλύτερα: η απουσία αντίδρασης) είναι κατανοητή, τα πράγματα γίνονται πιο δυσάρεστα στην απουσία συλλογικής αντίδρασης και συνδικαλιστικής κάλυψης. Όλοι έχουμε ευθύνες – κι ο καθένας ανάλογα με τη θέση και το ρόλο που κλήθηκε ή που θα μπορούσε να παίξει παίρνει την ευθύνη που του αναλογεί:

Οι πρώην εργαζόμενοι στα Νοσοκομεία βρέθηκαν εντελώς ξεκρέμαστοι, χωρίς σωματείο, ενώ παράλληλα, οι “μητρικοί” οργανισμοί δηλ οι κλινικές και οι δομές ψυχικής υγείας δέχονται ολομέτωπη επίθεση.

Ο σύλλογος εργαζομένων στο ΚΕΘΕΑ παρά το “σοκ και δέος” της επίθεσης που υπέστησαν οι εργαζόμενοι, τα μέλη των προγραμμάτων, η ιστορία και οι δομές του ΚΕΘΕΑ, το προσπάθησε. Με μεθόδους και προσπάθειες άσκησης πίεσης που κρίνονται αναποτελεσματικές εκ των υστέρων, αλλά δεν υπήρξαν ποτέ πολλά υποσχόμενες, εδώ που τα λέμε. Πώς περιμέναμε ότι με επιχειρήματα και παραστάσεις στα κόμματα θα πείθαμε αυτους που καμία όρεξη δεν είχαν να πειστούν; θα ακουγόμασταν σ'αυτούς που από καιρό έχουν κλείσει κάθε δίαυλο επικοινωνίας με την κοινωνία; θα πείθαμε για το δίκαιο των εξαρτημένων αυτούς που σκυλεύουν τα νεκρά παιδιά των Τεμπών; θα διδάσκαμε κοινωνική ευαισθησία και ήθος τους “φραπέδες” και τους φίλους τους; Θα βγάζαμε μπροστά τις “προσωπικότητες” του χώρου και θα έχανε τη λαλιά του ο πωλητής νανογιλέκων που “όλα τα σφάζει κι όλα τα μαχαιρώνει”;

Μεγαλύτερη ευθύνη, αναλογικά, έχει ο Σύλλογος εργαζομένων στον ΟΚΑΝΑ – ο οποίος λειτουργεί πλέον ως αμιγώς εργοδοτικό σωματείο που παρέχει άφθονη συναίνεση και απορρόφηση κραδασμών απέναντι στη διοίκηση, εργασιακές διευκολύνσεις σε μια μικρή μερίδα “στενών φίλων”, άρτον και θεάματα στους πολλούς. Με πολλή και συνεχή δουλειά – να τα λέμε κι αυτά: ατελείωτο splitting στα όρια του κουτσομπολιού για τους (εκάστοτε) “άλλους”, άφθονες υποσχέσεις και απειλές (“Βάλε πλάτη” και θα ανανεωθεί η σύμβασή σου/ θα μετακινηθείς εκεί που θέλεις/ θα σ'αφήσουνε στην ησυχία σου – Ετσι και δε βάλεις πλάτη, πάλι ...). Όπου “Βάλε πλάτη” δε σημαίνει “Δούλεψε/ διάβασε/ ασχολήσου” παρά “γράψου στο σύλλογο”. Και εξασφαλίζει και “δωράκια” από τον Πρόεδρο που, συχνά, εντελώς τυχαία στις παραμονές εκλογών του ενός ή του άλλου σωματείου, βγάζει από το μανίκι του έναν άσσο για παράταση/ανανέωση συμβάσεων κοκ

Όμως τη μεγαλύτερη ευθύνη όλων την έχουμε εμείς – το σύνολο των εργαζομένων – εάν τα παρατήσουμε.

Χρειαζόμαστε ένα σύλλογο – ενιαίο. Ενα σύλλογο που να είναι όσο πιο μαζικός γίνεται. Που να πείθει τους εργαζόμενους, να αναδεικνύει τα προβλήματα, να οργανώνει τις αντιστάσεις, να προτείνει λύσεις, να στηρίζει τα μέλη του. Να εμπνεύσει τη διεκδίκηση και τον αγώνα, σπάζοντας τα φράγματα του φόβου και της αδιαφορίας. Να βγει έξω από το μικρόκοσμό μας στην κοινωνία, και να φωνάξει δυνατά.

Το όχημα γι'αυτό το σύλλογο δεν μπορεί παρά να είναι ο σημερινός σύλλογος εργαζομένων στον ΕΟΠΑΕ. Με αναθεώρηση του καταστατικού ώστε να ανταποκριθεί στις νέες ανάγκες, Με επιτροπές για τα θεραπευτικά θέματα, την υγιεινή και την ασφάλεια, το mobbying που θα λειτουργούν και θα έχουν ουσιαστικό ρόλο. Με συχνές ανοιχτές τοπικές και γενικές συνελεύσεις.

Γι' άυτό συμμετέχουμε στις εκλογές κι αυτούς τους στόχους δεσμευόμαστε πως θα παλέψουμε.

Είθισται σε μια προεκλογική διακύρηξη να καταδεικνύει ο καθένας τη διαφορά και την ανωτερότητά του από τους άλλους. Δεν θα το κάνουμε – όχι από αστική ευγένεια αλλά από ωμό ρεαλισμό. Όλοι σταθήκαμε λίγοι απέναντι στις νέες συνθήκες. Όλοι χάσαμε στον πρώτο γύρο. Όλοι, εκτός από το μοντέλο του εργοδοτικού σωματείου – όμως εκεί το τίμημα που πληρώθηκε ήταν η όπως λάχει λειτουργία των προγραμμάτων και το “κάψιμο” εκατοντάδων εργαζομένων. Και η Αγωνιστική Συσπείρωση έχασε – για να ανεβάσει το ποσοστό της και να βγάλει έδρα νομιμοποίησε την αυτοκρατορική Αυλή. Ευτυχώς είμαστε ακόμα – όλοι – εδώ και προχωράμε.

Δεν είμαστε ούτε “οι μόνοι αξιοπρεπείς και σοβαροί” ούτε “οι μόνοι αγωνιστές”. Δεν το θέλουμε. Θέλουμε να είμαστε μέρος μιας ομάδας, μιας συλλογικότητας με αξιοπρέπεια, σοβαρότητα και ακούραστη αγωνιστική διάθεση και πρακτική.

Ένα τελευταίο  σημείο για τους συναδέλφους που δυσκολεύονται να έρθουν να ψηφίσουν είτε από φόβο ή από μια νοσταλγία των “παλιών καλών ημερών” του συλλόγου του ΟΚΑΝΑ. Δεν υπάρχει τίποτα πιο φυσιολογικό, ειδικά όσο μεγαλώνουμε, από το να θέλει κανείς την ησυχία του. Και είναι πολύ πιθανό ότι όποιος συμμετέχει στις εκλογές αυτές κινδυνεύει να το πληρώσει με έλεγχο ωραρίου, πεπραγμένων, με μετακίνηση, με βάρδιες – και μάλιστα “πακέτο” με την προσπάθεια δολοφονίας χαρακτήρα – καθώς “δε συμβαίνουν πολιτικές διώξεις στις μέρες μας”. Όμως είναι σημαντική η δουλειά μας, μας νοιάζει τι θα απογίνει ο οργανισμός και τα μέλη, είμαστε περήφανοι για τον κόπο μας. Και ο κάθε “ελέω Θεού μονάρχης” (;) έρχεται και φεύγει (μερικοί μάλιστα βεζίρηδες εξαφανίστηκαν νύχτα) αλλά εμείς θέλουμε να μείνουμε, ναι;

Όσο για το Σύλλογο εργαζομένων του ΟΚΑΝΑ, ακριβώς επειδή  η αγωνιστική του ιστορία και οι κατακτήσεις του είναι κομμάτι της ζωής μας, κάποιοι είμαστε υποχρεωμένοι, με ιδιαίτερη στενοχώρια, να τον αφήσουμε προσωρινά.

Παλεύουμε για

ΣΥΛΛΟΓΙΚΗ ΣΥΜΒΑΣΗ ΕΡΓΑΣΙΑΣ ΜΕ ΑΥΞΗΣΕΙΣ ΣΤΟΥΣ ΜΙΣΘΟΥΣ, ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΣΤΗ ΛΗΨΗ ΑΠΟΦΑΣΕΩΝ, ΕΡΓΑΤΙΚΟ ΕΛΕΓΧΟ

ΜΟΝΙΜΟΠΟΙΗΣΗ ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΣΥΜΒΑΣΙΟΥΧΩΝ

ΥΨΗΛΗΣ ΠΟΙΟΤΗΤΑΣ ΔΗΜΟΣΙΑ ΚΑΙ ΔΩΡΕΑΝ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑΤΑ ΠΡΟΛΗΨΗΣ, ΑΠΕΞΑΡΤΗΣΗΣ, ΜΕΙΩΣΗΣ ΒΛΑΒΗΣ ΚΑΙ ΕΠΑΝΕΝΤΑΞΗΣ

 

ΑΡΙΣΤΕΡΗ ΣΥΣΠΕΙΡΩΣΗ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ ΕΟΠΑΕ

ΟΛΑ ΤΑ ΜΑΤΙΑ ΣΤΗ ΓΑΖΑ!

:
 ΑΘΗΝΑ, 6:30μμ στο Πάρκο Ελευθερίας

ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ, 6:30μμ Αγαλμα Βενιζέλου

Θα είμαστε εκεί!

Γιατί οι 500 αλληλέγγυοι που είχαν το θάρρος να διακινδυνεύσουν τη ζωή τους για τη δικαιοσύνη και την ανθρωπιά μας χρειάζονται

Γιατί δεν υπάρχει πια κανένας που να μην ξέρει τι συμβαίνει στην Παλαιστίνη - και γιατί δεν επιτρέπεται σ'όποιον θέλει να λέγεται άνθρωπος να παρακολουθεί μια γενοκτονία σε ζωντανή μετάδοση και να μην κάνει τίποτα

Γιατί δε θα σταματήσουμε μέχρι να τα καταφέρουμε!

Ahmed Al Adawi - από την έκθεση "Η Biennale της Γάζας

Osama Naqqa Hussein - από την έκθεση "Η Biennale της Γάζας

ΑΠΕΡΓΙΑ

 ΑΠΕΡΓΙΑ 1η ΟΚΤΩΒΡΗ

• ΓΙΑ ΣΥΛΛΟΓΙΚΕΣ ΣΥΜΒΑΣΕΙΣ
• ΓΙΑ ΕΠΑΝΑΦΟΡΑ 13ου-14ου ΜΙΣΘΟΥ
• ΓΙΑ ΝΑ ΜΗΝ ΨΗΦΙΣΤΕΙ Ο ΝΟΜΟΣ ΓΙΑ ΤΟ 13ωρο

φωτο EUROKINISSI - Tatiana Bolari 

ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΗΜΕΡΑ ΚΑΤΑ ΤΩΝ ΝΑΡΚΩΤΙΚΩΝ - ΑΣ ΤΗ ΓΙΟΡΤΑΣΟΥΜΕ ΟΠΩΣ ΠΡΕΠΕΙ

 Με απεργία την Τρίτη 1η Ιουλίου

https://syllogoseopae.org/2025/06/26/%ce%b3%ce%b9%ce%bf%cf%81%cf%84%ce%b1%ce%b6%ce%bf%ce%bd%cf%84%ce%b1%cf%82-%cf%84%ce%b1-%ce%b1%cf%80%ce%bf%ce%ba%ce%b1%cf%8a%ce%b4%ce%b9%ce%b1-%cf%84%ce%b7%cf%82-%ce%b1%cf%80%ce%b5%ce%be%ce%b1%cf%81/

Με συζητήσεις προβληματισμού

Με δράση, συλλογικότητα, αίσθημα ευθύνης και αξιοπρέπεια

Και στο τέλος, ο καθένας θα έρθει αντιμέτωπος με τις επιλογές του, ανάλογα με τους συμμάχους που διάλεξε και με τις αξίες που υπηρετεί.

ΠΕΜΠΤΗ 12 ΙΟΥΝΙΟΥ ΣΤΑΣΗ ΕΡΓΑΣΙΑΣ ΚΑΙ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ ΣΤΙΣ 10πμ ΣΤΗΝ ΑΒΕΡΩΦ

Η θέση μας είναι εκεί - για τους συναδέλφους, για τα μέλη όλων των προγραμμάτων, για την αξιοπρέπειά μας.

Ή με την πλειοψηφία του ΔΣ του συλλόγου "μας" και τη διοίκηση.

Ο καθένας διαλέγει.

 https://syllogoseopae.org/2025/06/02/%cf%83%cf%84%ce%b1%cf%83%ce%b7-%ce%b5%cf%81%ce%b3%ce%b1%cf%83%ce%b9%ce%b1%cf%82-%cf%83%cf%84%ce%b9%cf%82-12-%ce%b9%ce%bf%cf%85%ce%bd%ce%b9%ce%bf%cf%85-%cf%83%cf%84%ce%bf%ce%bd-%ce%b5%ce%bf%cf%80%ce%b1/

Με φόβο και αυταρχισμό δεν υπάρχει απεξάρτηση

Ο Σύλλογος Εργαζόμενων ΕΟΠΑΕ, με ομόφωνη απόφαση του Διοικητικού του Συμβουλίου στη συνεδρίαση της 25ης Μαΐου 2025, αποφάσισε να προχωρήσει σε στάση εργασίας στις 12/6/2025, 8πμ με 12, και συγκέντρωση στις κεντρικές υπηρεσίες του ΕΟΠΑΕ στην Αβέρωφ 21, στις 10πμ, διαμαρτυρόμενος για μια σειρά ζητήματα που πλήττουν τις παρεχόμενες υπηρεσίες στους πολίτες, την ισότιμη και δίκαιη μεταχείριση των εργαζόμενων στον Οργανισμό και την άρνηση της διοίκησης να συζητήσει με τους εκπροσώπους τους για τα ζητήματα που τους αφορούν.

Το ξήλωμα της απεξάρτησης με την έναρξη λειτουργίας του ΕΟΠΑΕ συνεχίζεται. Μετά την βίαιη συγχώνευση των μονάδων που λειτουργούσαν στους φορείς που ενσωματώθηκαν στον νέο οργανισμό και τον κατακερματισμό της θεραπευτικής συνέχειας των υπηρεσιών που πρόσφεραν σε διαφορετικές διευθύνσεις, ακολουθεί η αλλαγή του αντικειμένου εργασίας των μονάδων που προέκυψαν από τις συγχωνεύσεις.

Ο Οργανισμός καταργεί τα ονόματα με τα οποία λειτούργησαν και έγιναν γνωστές οι μονάδες απεξάρτησης στη χώρα για 40 χρόνια. Μετατρέπει σε μονάδες πρόληψης, μονάδες που δούλευαν με εξαρτημένους και προετοίμαζαν τη συνέχεια της θεραπευτικής τους πορείας σε θεραπευτική κοινότητα, παρότι το προσωπικό τους δεν έχει ειδίκευση στο αντικείμενο και αδιαφορώντας για το γεγονός ότι παράλληλα λειτουργεί ένα εκτεταμένο δίκτυο Κέντρων Πρόληψης από την τοπική αυτοδιοίκηση.

Ετοιμάζεται να “στείλει” τα μέλη τους σε άλλες δομές οι οποίες ελάχιστα σχετίζονται με το θεραπευτικό μοντέλο που είχαν επιλέξει, σαν να πρόκειται για μεταφορά οικοσκευής και όχι για πολίτες που αντιμετωπίζουν προβλήματα εξάρτησης, όπως ετοιμάζεται να συμβεί σε συμβουλευτικά κέντρα που λειτουργούσαν στο ΚΕΘΕΑ.

Μετακινεί, σε μια νύχτα, προσωπικό από τη μια μονάδα στην άλλη, αποκόπτοντας θεραπευόμενους από τους θεραπευτές τους, χωρίς καμία αιτιολογία, όπως καταγγέλλουν οι θεραπευόμενοι του Αργώ, ενώ οι μονάδες που λειτουργούσαν στο 18 Άνω ξεμένουν από προσωπικό.

Διαμορφώνει σιγά σιγά έναν εντελώς διαφορετικό χάρτη υπηρεσιών στη χώρα, χωρίς να καταθέσει κανενός είδους σχεδιασμό και αγνοώντας το κατατεθειμένο Εθνικό Σχέδιο Δράσης της χώρας.

Η περίφημη ανάπτυξη της διαλειτουργικότητας των φορέων και του ανώτερου σχεδιασμού των υπηρεσιών για τις εξαρτήσεις στη χώρα, που θα επέφερε υπαγωγή τους υπό ενιαία διοίκηση, μετατρέπεται τάχιστα σε μια αδιαφανή και χωρίς λογοδοσία εφαρμογή ενός σχεδίου το οποίο, αν υπάρχει, δεν το γνωρίζει κανένας.

Η συμπεριφορά του νέου οργανισμού στο προσωπικό του δεν διαφέρει πολύ από τη συμπεριφορά που επιδεικνύει στους πολίτες με προβλήματα εξάρτησης.

Ακολουθώντας τον συλλογισμό πως “όλα αρχίζουν από την αρχή” επειδή είμαστε ένας νέος οργανισμός, η διοίκηση του ΕΟΠΑΕ θεωρεί πως δικαιούται να διορίζει ή να καθαιρεί προϊστάμενους κατά την άποψή της, χωρίς να λαμβάνει υπόψη τα προσόντα, την εμπειρία και την εξειδίκευση των εργαζόμενων και γενικώς να μεταχειρίζεται τους “ανθρώπινους πόρους” της χωρίς να σέβεται τον νόμο ή τις αποφάσεις του ΟΜΕΔ.

Οι αυθαίρετες μετακινήσεις εργαζόμενων από τη μια μονάδα στην άλλη, συνδυαζόμενες πολλές φορές με υποβάθμιση και βλαπτική μεταβολή, είναι η συνήθης πρακτική στον οργανισμό, εφαρμοζόμενες, όλως τυχαίως, σε όσες και όσους εκφράζουν “αντιρρήσεις”.

Οι αλλαγές στους όρους και τις συνθήκες εργασίας των μονάδων “με εφαρμογή από σήμερα”, όπως η πρόσφατη επέκταση ωραρίου εργασίας του πρωτοκόλλου (!) μέχρι τις 7 το βράδυ, πάλι χωρίς αιτιολόγηση, συζήτηση και χωρίς τη στοιχειώδη ενσυναίσθηση για το αν μπορούν και μάλιστα άμεσα, να ανταποκριθούν οι εργαζόμενοι.

Φαίνεται πως οι έννοιες οικογενειακός προγραμματισμός, γονεϊκότητα, αναπηρία ή οποιαδήποτε άλλη ανάγκη των εργαζόμενων, δεν απασχολούν τη διοίκηση και δεν μπορούν να σταθούν εμπόδιο στην εφαρμογή του οράματος που έχει, ερήμην βέβαια των θεραπευόμενων, των θεραπευτών τους αλλά και της χώρας ολόκληρης.

Η στοχοποίηση μη επαρκώς συμμορφούμενων εργαζόμενων και οι κλήσεις σε απολογία δι’ ασήμαντον αφορμή, είναι το έσχατο εργαλείο διοίκησης που εφαρμόζεται στον οργανισμό, που δημιουργήθηκε για να βελτιώσει τη διοίκηση των υπηρεσιών για τις εξαρτήσεις.

Στις περισσότερες περιπτώσεις συντρέχουν όλοι οι όροι της εργασιακής παρενόχλησης, αλλά η συμπεριφορά της διοίκησης δεν φαίνεται να παίρνει υπόψη της τους νόμους της πολιτείας για τα δικαιώματα των εργαζόμενων και τις υποχρεώσεις της απέναντι στο προσωπικό.

Η διοίκηση δεν έχει δώσει καμία απάντηση στις επίμονες, προφορικές και γραπτές, προσπάθειες του Συλλόγου Εργαζόμενων ΕΟΠΑΕ, για συνάντηση, προκειμένου να συζητηθούν τα εκρηκτικά προβλήματα που έχουν συσσωρευθεί σε ελάχιστους μήνες στον οργανισμό, απαξιώνοντας με έναν ακόμα τρόπο τους εργαζόμενους. Ο διάλογος με τους εκπροσώπους των εργαζομένων ωστόσο, δεν εναπόκειται στη διακριτική ευχέρεια των διοικήσεων, αποτελεί υποχρέωσή τους και κοινή λογική προκειμένου να επιλύονται ζητήματα σε πλαίσιο εργασιακής ειρήνης.

Με φόβο και αυταρχισμό δεν υπάρχει απεξάρτηση. Ο σεβασμός, ο διάλογος και η δημοκρατία είναι προϋποθέσεις για την απεξάρτηση και την ψυχική υγεία.

Δυστυχώς δεν μας μένει παρά να διαμαρτυρηθούμε ασκώντας το δικαίωμα της στάσης εργασίας, ζητώντας:

• Να αντικατασταθεί ο νόμος για την «ολοκλήρωση της ψυχιατρικής μεταρρύθμισης».
• Να σταματήσει άμεσα το ξήλωμα των δομών απεξάρτησης και να διασφαλιστεί η λειτουργία των θεραπευτικών μοντέλων.
• Να κατατεθεί από τη διοίκηση στον δημόσιο διάλογο, συγκεκριμένο σχέδιο με σαφείς στόχους και αιτιολόγηση.
• Να ακουστεί η φωνή των θεραπευόμενων και των οικογενειών τους.
• Να αποσυρθεί η απόφαση συγχώνευσης και κατάργησης μονάδων και απάλειψης των ιστορικών ονομάτων τους.
• Να παύσει άμεσα ο εκφοβισμός των εργαζομένων και οι καταχρηστικές και εκδικητικές μετακινήσεις.

ΔΕ ΣΤΑΜΑΤΑΜΕ ΝΑ ΔΙΑΔΗΛΩΝΟΥΜΕ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΑΛΑΙΣΤΙΝΗ

09.06.25, 2πμ ώρα Ελλάδας

Το Μαντλέν, το μικρό καράβι που κουβαλούσε 12 θαρραλέους  ανθρώπους, ανθρωπιστική βοήθεια και την αξιοπρέπεια του κόσμου όλου, έπεσε θύμα πειρατείας από το κράτος του Ισραήλ ενώ έπλεε στα διεθνή ύδατα, 100 μίλια έξω από τη Γάζα.

Οι 12 αλληλέγγυοι απήχθησαν.

ΑΜΕΣΗ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ ΤΩΝ 12

ΝΑ ΣΤΑΜΑΤΗΣΕΙ Ο ΑΠΟΚΛΕΙΣΜΟΣ ΤΗΣ ΓΑΖΑΣ

ΝΑ ΣΤΑΜΑΤΗΣΕΙ Η ΓΕΝΟΚΤΟΝΙΑ

ΛΕΥΤΕΡΙΑ ΣΤΗΝ ΠΑΛΑΙΣΤΙΝΗ

Σε τέτοιες στιγμές, δεν υπάρχουν "Ναι, αλλά..."

Ή με τους εγκληματίες του κράτους του Ισραήλ και τις κυβερνήσεις συνενόχους στη γενοκτονία, ή με την ανθρωπιά, την αξιοπρέπεια και την Παλαιστίνη.

Με το Μαντλέν.

ΔΕΛΤΙΟ ΘΥΕΛΛΗΣ 020625 ή ΕΚΑΤΟ ΜΕΡΕΣ ΕΟΠΑΕ

 (λίγο παραπάνω από εκατό μέρες είναι, αλλά είπαμε να είμαστε γενναιόδωροι με την περίοδο χάριτος)

Τι συμβαίνει;

Στις δομές του “πρώην ΟΚΑΝΑ” όλα συνεχίζουν προς το χειρότερο – πιο χαλαρά, να λέμε και του στραβού το δίκιο... Πιο πολλή γραφειοκρατία, πιο μεγάλες καθυστερήσεις σε οτιδήποτε, πιο πολλές ασκήσεις ετοιμότητας (aka καψώνια), το ίδιο ύφος απέναντι στους υφισταμένους που δεν αντιλαμβάνονται την ιστορικότητα των στιγμών, πάντα μετακινήσεις στις 4μμ το μεσημέρι της Παρασκευής.

Στις υπόλοιπες δομές, αντίθετα, η διάλυση προχωρά πολύ πιο γρήγορα απ'όσο είχαν προβλέψει κι οι πιο απαισιόδοξοι. Ιστορικές δομές που ξεκίνησαν το ταξίδι της θεραπείας της εξάρτησης, που μας εκπαίδευσαν, που παρέμειναν ζωντανές και πρόσφεραν θεραπεία για δεκαετίες δεν υπάρχουν πια. Η ΙΘΑΚΗ, η ΑΡΓΩ, το 18ΑΝΩ, ο ΙΑΝΟΣ και τόσες άλλες (μάλιστα απαγόρευσαν (!) στους συναδέλφους να τις αναφέρουν). Και, φυσικά, οι πολίτες που τις χρησιμοποιούσαν και που στο όνομά τους υποτίθεται ότι έγιναν όλα έμειναν στον αέρα.

Χαρακτηριστική η ανταλλαγή επιχειρημάτων (ή κλισέ) μεταξύ μελών του ΑΡΓΩ και διοίκησης ΕΟΠΑΕ:

https://www.news247.gr/ellada/apantisi-tou-eopae-sto-reportaz-tou-news-24-7-gia-tis-domes-apexartisis/

https://www.news247.gr/ellada/apantisi-ton-melon-tou-argo-ston-eopae-meta-to-reportaz-tou-news-24-7/

Είναι ξεκάθαρο πως στη νέα εποχή (στον ΕΟΠΑΕ, στα ελληνικά “πράγματα”, στη διεθνή πολιτική σκηνή) φαίνεται να μην έχει σημασία η αλήθεια αλλά μόνον το ποιός αποφασίζει (ποιός κρατά, κατά τη λαική ρήση, “το καρπούζι και το μαχαίρι”). Επειδή μπορεί.

Μπορεί, πράγματι;

Αυτό δεν θα το αποφασίσει γενικά η ιστορία. Θα εξαρτηθεί κι από μας.

Τι κάνουμε εμείς;

Αλλάζουμε χαρωπά όνομα (το “τέταρτο βήμα του οδικού χάρτη”) και, μια που πρόλαβαν οι άλλοι να ονομαστούν "Σύλλογος Εργαζομένων ΕΟΠΑΕ", ονομαζόμαστε "Πανελλήνιος" αντίστοιχος. Πεδίον δόξης λαμπρό για τους εργαζόμενους από τα ψυχιατρεία ώστε να φτιάξουν τον "Παγκόσμιο".

Και τι διαφορά έχει ο Πανελλήνιος από το σκέτο Σύλλογο Εργαζομένων ΕΟΠΑΕ;

Η πρώτη διαφορά είναι ότι, για την ώρα, ο Πανελλήνιος θα είναι μεγαλύτερος. Οπότε ο πρόεδρος του ΕΟΠΑΕ θα μπορεί να συνεχίζει να έχει καλυμμένα τα νώτα του.

Η δεύτερη, ότι έχει ήδη προγραμματίσει την ετήσια εκδρομή.

Οι άλλες διαφορές (πιο σημαντικές κατά τη γνώμη μας) είναι πως ο “σκέτος” σύλλογος σεβάστηκε και ακολούθησε τη διαδικασία που προβλέπεται από το καταστατικό για να αλλάξει όνομα, κάνει ανοιχτά ΔΣ, κάνει Γενικές Συνελεύσεις, ετοιμάζει κινητοποιήσεις. Και τα μέλη του συμμετέχουν, παρότι δικαιούνται να είναι πολύ πιο σοκαρισμένοι και “μετέωροι” από μας.

Προφανώς απέχουμε από τη φάρσα του γκάλοπ για το όνομα. Στην πλειοψηφία θυμίζουμε απλά πως το όνομα ενός συλλόγου δεν μπορεί να αλλάξει με γκάλοπ, ακόμα κι αν ψηφίσει κι ο Θεός ο ίδιος (όπου “Θεός” βάλτε τον πρόεδρο της αρεσκείας σας). Απαιτείται καταστατική συνέλευση με συγκεκριμένη πλειοψηφία. Στους δε συναδέλφους του ΚΚΕ θυμίζουμε πως με την παρουσία τους νομιμοποιούν αυτή τη φάρσα.

Το τι συμβαίνει στις άλλες δομές μας αφορά όλους. Αφορά τους συναδέλφους μας και τους ασθενείς μας. Και, φυσικά, πολύ σύντομα θα αφορά κι εμάς προσωπικά.

Το “σκέτο” σωματείο ετοιμάζει κινητοποιήσεις.

Κι εμείς θα είμαστε εκεί.

ΓΙΑΤΙ ΚΑΛΟΥΜΕ ΣΕ ΑΠΟΧΗ ΑΠΟ ΤΙΣ ΕΚΛΟΓΕΣ

Η ψήφος στην πλειοψηφία του απερχόμενου ΔΣ δεν είναι ψήφος στήριξης στο Σύλλογό μας – είναι επιβράβευση της συνδιοίκησης, της συνδιαλλαγής, του ξεπουλήματος της δήθεν «συναίνεσης των εργαζομένων» με αντάλλαγμα κάποιες θέσεις ευθύνης, την απαλλαγή κάποιων από μετακινήσεις και βάρδιες που δε θέλουν και το «καλό» κλίμα (όπου ως καλό κλίμα δεν εννοούμε τη δημοκρατία, την αξιοκρατία, την ασφάλεια στην εργασία ή την απουσία τραμπουκισμού – εννοούμε τους χαριεντισμούς στις συναντήσεις με τη διοίκηση και τα παλαμάκια στις χορευτικές φιγούρες των διοικούντων).

Η ψήφος στη δεύτερη παράταξη, ακόμα κι αν γίνεται για να καταγγείλει τους πρώτους, στο τέλος τους διευκολύνει. «Αναβαπτίζει» αυτή την πλειοψηφία αυτού του συλλόγου ως την μοναδική με την οποία είναι υποχρεωμένη να συνδιαλέγεται η διοίκηση. Κι αυτό δυσκολεύει πάρα πολύ τη θέση ενός άλλου, ενιαίου, συλλόγου πριν καν αυτός γεννηθεί. Όλα τα υπόλοιπα είναι εκ του περισσού.

Μόνος δρόμος η ΑΠΟΧΗ από την εκλογική διαδικασία αυτής της εβδομάδας. Όχι γενικά η «αποχή από τα κοινά» – αντίθετα καλούμε τους εργαζόμενους να συμμετέχουν στις διαδικασίες πιο ενεργά, να απαιτήσουν ένα σύλλογο που να ασχολείται με τα προβλήματα τα δικά μας και των εξαρτημένων και να μη φοβάται να διεκδικήσει.

Δεν έχουμε άκριτη εμπιστοσύνη «στους άλλους» - ούτε στους άλλους που δε συμμετέχουν, ούτε σ’αυτούς που δεν γράφτηκαν, ούτε στο σωματείο του ΚΕΘΕΑ. Έχουμε εμπιστοσύνη στην κινητοποίηση των εργαζομένων, στην αγωνιστική διάθεση, στην ανάγκη να δουλεύουμε σ’ένα Οργανισμό που θα μας σέβεται και που θα εκτιμά τη δουλειά, τις γνώσεις και τον κόπο μας. Δε συμφωνούμε με όλους τους «άλλους» - όμως έχουμε εμπιστοσύνη στις δημοκρατικές διαδικασίες, όπου η διαφωνία μπορεί να ακουστεί.

Δε διεκδικούμε το αλάθητο. Ούτε βαυκαλιζόμαστε ότι είμαστε «οι μόνοι» αγωνιστές. Ούτε (παρότι «ακούσαμε» τα μύρια όσα ένθεν κακείθεν) μπαίνουμε στον πειρασμό να απαντήσουμε προσωπικά στη λάσπη που μας ρίχνουν. Μένουμε σταθεροί και διαυγείς στη θέση που, με πολύ κόπο και συναισθηματική δυσκολία, επιλέξαμε γιατί θεωρούμε ότι πολιτικά είναι η μόνη που μπορεί να βοηθήσει πραγματικά τη συλλογική μας έκφραση.

Κι ο καθένας, τελικά, θα κριθεί από τη στάση που κράτησε – η κάθε παράταξη, η κάθε ομάδα, ο καθένας μας. Όχι στη Δευτέρα Παρουσία – πολύ πιο σύντομα.

ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ ΤΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΗΣ ΣΥΣΠΕΙΡΩΣΗΣ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ ΟΚΑΝΑ

Τρία χρόνια μετά τις τελευταίες εκλογές του Συλλόγου μας, ο απολογισμός της πλειοψηφίας του Δ.Σ. μας είναι η σιωπή απέναντι στην κλιμακούμενη αποσάθρωση της εργασιακής μας πραγματικότητας, η αποσάθρωση των συναδελφικών μας σχέσεων, η αποσάθρωση των συλλογικών μας διεκδικήσεων.

Η εργασιακή μας καθημερινότητα έχει ξεχειλίσει από εκφοβισμό, εντατικοποίηση, κίνδυνο τόσο για εμάς όσο και για τα θεραπευόμενα άτομα, ενώ η πλειοψηφία του Δ.Σ. του Συλλόγου μας υπόσχεται αγαστές σχέσεις με τη Διοίκηση. Αυτές οι «καλές σχέσεις» με τη Διοίκηση είναι που θα μας εξασφαλίσουν σε σχέση με τους «άλλους» στη λαίλαπα του ΕΟΠΑΕ που περνάει από πάνω μας. Ποιοι είναι τέλος πάντων αυτοί οι «άλλοι»; Δεν είναι οι ίδιοι μας οι συνάδελφοι, με τους οποίους συνεργαζόμαστε σε διπλανά γραφεία στις άθλιες και ακατάλληλες υποδομές του Οργανισμού; Εξάλλου, οι Διοικήσεις έρχονται και φεύγουν, εμείς εδώ θα είμαστε, να συνεργαζόμαστε στο δύσκολο αυτό αντικείμενο της εξάρτησης στις δύσκολες συνθήκες οι οποίες διαχρονικά έχουν διαμορφωθεί.

Πώς ακριβώς θα εξασφαλιστούμε είναι ήδη φανερό, καθώς -όσο η συναίνεσή μας τούς είναι εξασφαλισμένη- η εύνοια θα αφορά όλο και λιγότερους, όλο και περισσότεροι θα περισσεύουμε να εργαζόμαστε με συνεχή χειροτέρευση των συνθηκών εργασίας μας, με μειούμενες πραγματικές αποδοχές, με ματαίωση και εκδικητικότητα από τη μεριά της Διοίκησης, να στελεχώνουμε τις χωρίς πλαίσιο θεραπείας και ασφάλειας καινούριες δομές, χωρίς καμιά συλλογική προστασία από τον Σύλλογό μας. Μόνο η αλληλεγγύη και η ενότητα μεταξύ μας θα μας εξασφαλίσουν απέναντι στην εργασιακή λαίλαπα που η Διοίκηση και η πολιτική της ηγεσία έχουν ήδη εξαπολύσει.

Ένας μήνας λειτουργίας του ΕΟΠΑΕ και ο νέος Οργανισμός, ο οποίος με παρρησία στηρίχτηκε από την πλειοψηφία του Δ.Σ. μας, αποδεικνύεται καθημερινά ό,τι ακριβώς είχαμε προβλέψει. Ένας δυσλειτουργικός, γραφειοκρατικός, υποχρηματοδοτούμενος Οργανισμός με ελαστικοποίηση των εργασιακών μας σχέσεων, αποσάθρωση των προγραμμάτων απεξάρτησης, διάλυσης της θεραπευτικής κουλτούρας που οι εργαζόμενοι και εργαζόμενες σε όλο το φάσμα της απεξάρτησης είχαμε κατακτήσει είτε στην πρόληψη, είτε στη μείωση της βλάβης, είτε στην απεξάρτηση, είτε στην επανένταξη, άνοιγμα σε «ανταποδοτικά τέλη», άνοιγμα στον ιδιωτικό τομέα, με συνέπειες τραγικές για τα θεραπευόμενα άτομα και για την κοινωνία μας.

Όλον αυτόν τον καιρό, ο Σύλλογος μας παρέμενε απαθής και συμβιβασμένος. Με ευθύνη όλων μας – του καθενός και της καθεμιάς ανάλογα με τη θέση και το ρόλο του: εργαζόμενοι κουρασμένοι, ταλαιπωρημένοι από το Burn Out, εργαζόμενοι (όλο και περισσότεροι) σε καθεστώς εργασιακής ομηρίας που αναθέτουν στους συνδικαλιστές “τους” την εκπροσώπηση. Τη μεγαλύτερη ευθύνη φέρει η πλειοψηφία του ΔΣ του Συλλόγου, η οποία συστηματικά υπονόμευε τις συλλογικές διαδικασίες, χωρίς Γενικές Συνελεύσεις, με καταστρατήγηση του καταστατικού μας (με αποκορύφωμα τη -με αντικαταστατικές διαδικασίες- διεξαγωγή του δημοψηφίσματος τον Γενάρη, χωρίς πραγματικό ερώτημα, η οποία μας άφησε συλλογικά έκθετους), με απαξίωση των Τοπικών Συνελεύσεων, με την ουσιαστική υπονόμευση λειτουργίας της Επιστημονικής Επιτροπής, των Τοπικών  Συμβουλίων, της Επιτροπής Υγιεινής και Ασφάλειας.

Δεν απαλλάσσουμε την Αριστερή Συσπείρωση από τις ευθύνες. Εκτιμήσαμε πριν από τρία χρόνια ότι, έστω και από τη θέση της αγωνιστικής μειοψηφίας, μπορούμε  να ενημερώνουμε, να ελέγχουμε, να οργανώνουμε όσο μπορούμε τις αντιστάσεις και  να πιέζουμε την πλειοψηφία σε μια διεκδικητική και αγωνιστική απάντηση. Όμως αυτό δεν μπορεί να γίνει αν η πλειοψηφία μποϋκοτάρει τη λειτουργία του Συλλόγου. Μέσα σε τρία χρόνια έγιναν μόλις 4 συνελεύσεις: η πρώτη “προγραμματική”, οι ενδιάμεσες για να υφαρπάξουν τη συναίνεση του σώματος για τον Εσωτερικό κανονισμό και τον ΕΟΠΑΕ (οπότε και διαλύθηκαν όταν φάνηκε ότι θα καταλήξουν σε άλλη από την “προβλεπόμενη” απόφαση), και η τελευταία προ ημερών.

Απολογισμός; Όπως τον παρουσίασε με περισσή αλαζονεία ο απερχόμενος πρόεδρος, δύο νομοθετικές ρυθμίσεις που αφορούν μεγάλες ομάδες εργαζομένων του Υπουργείου Υγείας, όχι Συλλογική Σύμβαση, όχι δημοκρατικός κανονισμός λειτουργίας, όχι κώδικας δεοντολογίας, πλήρης απαξίωση της διάθεσης, των γνώσεων και της εμπειρίας των εργαζομένων και των θεραπευτικών ομάδων που η διοίκηση τους αρνείται το λόγο στο πλαίσιο και στην καθημερινή θεραπευτική λειτουργία.

Η εκλογοαπολογιστική μας Συνέλευση, με τα λιγοστά άτομα ανάμεσα στις άδειες θέσεις, αποτελεί σημάδι του τι πραγματικά προσδοκούν πια τα μέλη του Συλλόγου μας από τον Σύλλογο μας.

Πώς εμείς, τα εργαζόμενα άτομα σε αυτόν τον υπεροργανισμό-τερατούργημα ο οποίος έχει δημιουργηθεί χωρίς εμάς για εμάς, για τις ανάγκες των θεραπευομένων και για τις ανάγκες τις κοινωνίας μπορούμε να επιβιώσουμε, να υπερασπιστούμε το θεραπευτικό μας έργο και να διεκδικήσουμε τη βελτίωση του πλαισίου της εργασίας μας; Μόνο με συλλογικότητα και αγωνιστικότητα σε έναν Ενιαίο Σύλλογο Εργαζομένων ΕΟΠΑΕ. Τίποτα δεν έχουμε να χωρίσουμε αν προερχόμαστε από τον ΟΚΑΝΑ, το ΚΕΘΕΑ, το 18άνω, αν μόλις προσληφθήκαμε επικουρικά ή με μπλοκάκι στον Οργανισμό-οδοστρωτήρα στον οποίο όλοι και όλες πια εργαζόμαστε.

Μακροπρόθεσμα, ούτως ή άλλως, ένα τέτοιο ενιαίο και αγωνιστικό Σωματείο θα είναι που θα παραμείνει και που συλλογικά θα μας βοηθήσει να συσφίξουμε τις συναδελφικές μας σχέσεις, να διεκδικήσουμε την καλυτέρευση των εργασιακών μας συνθηκών, να διεκδικήσουμε Συλλογική Σύμβαση Εργασίας, να προστατευτούμε απέναντι στη διοικητική αυθαιρεσία.

Δυστυχώς, η πλειοψηφία του Δ.Σ. του Συλλόγου μας λειτούργησε διασπαστικά, μπλοκάροντας με κάθε τρόπο τη δημιουργία Ενιαίου Συλλόγου Εργαζομένων ΕΟΠΑΕ, όπου θα μπορούσε να είχε συγχωνευτεί ο Σύλλογος μας, κρατώντας όλες του τις λειτουργίες και διεκδικήσεις. Η πλειοψηφία του Δ.Σ. ονειρεύεται δευτεροβάθμια Ομοσπονδία, ένα γραφειοκρατικό όργανο, το οποίο θα διεξάγει συνεννοήσεις πίσω από κλειστές πόρτες χωρίς εμάς για εμάς, η οποία δε θα έχει πλέον ούτε καν την επίφαση της συμφωνίας του Συλλόγου μας στις συνεννοήσεις της, ούτε καν τη θεσμική υποχρέωση διεξαγωγής Γενικών Συνελεύσεων.

Βραχυπρόθεσμα, το Σωματείο με τους περισσότερους ψηφίσαντες στις επερχόμενες εκλογές θα μπορεί να αυτοαποκαλείται «αντιπροσωπευτικό σωματείο» και θα επικαλείται πως μόνο αυτό συνδιαλέγεται με τη Διοίκηση. Δυστυχώς, σε μια διαστρέβλωση της δημοκρατικής συνδικαλιστικής λειτουργίας, κάθε ψήφος -είτε προς την πλειοψηφία, είτε προς κάθε μειοψηφία, είτε προς λευκά και άκυρα- στις επερχόμενες εκλογές του Συλλόγου μας, υπονομεύει την προσπάθεια δημιουργίας Ενιαίου Συλλόγου Εργαζομένων ΕΟΠΑΕ. Ως Αριστερή Συσπείρωση ΑΠΕΧΟΥΜΕ από τις εκλογές του Συλλόγου και καλούμε κάθε μέλος του Συλλόγου μας να εκφραστεί με ΑΠΟΧΗ, ώστε συλλογικά να δημιουργήσουμε τις κατάλληλες συνθήκες για Σωματείο αγωνιστικό, ενιαίο και  πρωτοβάθμιο, το οποίο θα εκφράζει τις συλλογικές μας ανάγκες.

Για τη στάση της Αγωνιστικής Συσπείρωσης, το μόνο που θα θέλαμε να γράψουμε είναι πως λυπούμαστε που σπέρνετε αυταπάτες. Θα θέλαμε να εκφράσουμε τη συμπάθειά μας  για την κατάσταση που θα αντιμετωπίσετε στην περίπτωση που βγάλετε έδρες στο επερχόμενο Δ.Σ – αλλά δε μας βοηθά το ότι με τη στάση σας (κι εδώ όντως είστε “οι μόνοι”), νομιμοποιείτε την πλειοψηφία του Δ.Σ. και, στην περίπτωση που το επερχόμενο Δ.Σ. του Συλλόγου Εργαζομένων ΟΚΑΝΑ παραμείνει ισχυρό, υπονομεύετε τη δημιουργία του ενιαίου και αγωνιστικού Συλλόγου. 

Η αποχή ως στάση είναι κατ'αρχήν ξένη και δύσκολη για μας. Ωστόσο είναι αναγκαία σήμερα ακριβώς για να προστατεύσουμε τη συλλογικότητα, για να μην αποτελέσουμε άλλοθι στη συνδιοίκηση και στη συνδιαλλαγή (που θα διαλύσουν οριστικά το Σύλλογό μας).

Ως Αριστερή Συσπείρωση καλούμε τους συναδέλφους και τις συναδέλφισσες να ΑΠΕΧΟΥΝ, ώστε να προστατεύσουμε και να μεταφέρουμε τις αγωνιστικές πτυχές της συλλογικής μας ιστορίας και των συλλογικών  διεκδικήσεων του “παλιού” Συλλόγου σε έναν Σύλλογο που θα εκφράζει τις σημερινές μας ανάγκες, όλων των εργαζομένων στον Οργανισμό που χωρίς εμάς δημιουργήθηκε για εμάς, σε έναν Ενιαίο Σύλλογο Εργαζομένων ΕΟΠΑΕ

ΥΓ Συνηθίζεται στους απολογισμούς και στις διακηρύξεις να αναλύεται η πολιτική συγκυρία. Δεν το κάναμε. Όχι γιατί δεν υπάρχει κάτι να πει κανείς – για την επέλαση της βίας, τη συνεχιζόμενη γενοκτονία του Παλαιστινιακού λαού, τη διεθνή άνοδο της Ακροδεξιάς, τις ιδιωτικοποιήσεις που σκοτώνουν – αλλά γιατί, ειδικά αυτή την περίοδο της πανσπερμίας απόψεων, της άπειρης και συχνά άκριτης πληροφορίας, νομίζουμε πως το σημαντικότερο είναι τι κάνει ο καθένας κι η καθεμία και όχι τι λέει. Αν στέκεται, αταλάντευτα κι αδιαπραγμάτευτα, εκεί που θεωρεί πως πρέπει να σταθεί κι αν προχωρά μαζί μ'αυτούς που πρέπει να προχωρήσει. Όταν ακόμα και μέσα στους καπνούς των δακρυγόνων, βρίσκει το οξυγόνο στη συλλογική πορεία.