Τρία χρόνια μετά τις τελευταίες εκλογές του Συλλόγου μας, ο απολογισμός της πλειοψηφίας του Δ.Σ. μας είναι η σιωπή απέναντι στην κλιμακούμενη αποσάθρωση της εργασιακής μας πραγματικότητας, η αποσάθρωση των συναδελφικών μας σχέσεων, η αποσάθρωση των συλλογικών μας διεκδικήσεων.
Η
εργασιακή μας καθημερινότητα έχει ξεχειλίσει από εκφοβισμό, εντατικοποίηση,
κίνδυνο τόσο για εμάς όσο και για τα θεραπευόμενα άτομα, ενώ η πλειοψηφία του
Δ.Σ. του Συλλόγου μας υπόσχεται αγαστές σχέσεις με τη Διοίκηση. Αυτές οι «καλές
σχέσεις» με τη Διοίκηση είναι που θα μας εξασφαλίσουν σε σχέση με τους «άλλους»
στη λαίλαπα του ΕΟΠΑΕ που περνάει από πάνω μας. Ποιοι είναι τέλος πάντων αυτοί
οι «άλλοι»; Δεν είναι οι ίδιοι μας οι συνάδελφοι, με τους οποίους
συνεργαζόμαστε σε διπλανά γραφεία στις άθλιες και ακατάλληλες υποδομές του
Οργανισμού; Εξάλλου, οι Διοικήσεις έρχονται και φεύγουν, εμείς εδώ θα είμαστε,
να συνεργαζόμαστε στο δύσκολο αυτό αντικείμενο της εξάρτησης στις δύσκολες συνθήκες
οι οποίες διαχρονικά έχουν διαμορφωθεί.
Πώς
ακριβώς θα εξασφαλιστούμε είναι ήδη φανερό, καθώς -όσο η συναίνεσή μας τούς
είναι εξασφαλισμένη- η εύνοια θα αφορά όλο και λιγότερους, όλο και περισσότεροι
θα περισσεύουμε να εργαζόμαστε με συνεχή χειροτέρευση των συνθηκών εργασίας
μας, με μειούμενες πραγματικές αποδοχές, με ματαίωση και εκδικητικότητα από τη
μεριά της Διοίκησης, να στελεχώνουμε τις χωρίς πλαίσιο θεραπείας και ασφάλειας
καινούριες δομές, χωρίς καμιά συλλογική προστασία από τον Σύλλογό μας. Μόνο η
αλληλεγγύη και η ενότητα μεταξύ μας θα μας εξασφαλίσουν απέναντι στην εργασιακή
λαίλαπα που η Διοίκηση και η πολιτική της ηγεσία έχουν ήδη εξαπολύσει.
Ένας
μήνας λειτουργίας του ΕΟΠΑΕ και ο νέος Οργανισμός, ο οποίος με παρρησία
στηρίχτηκε από την πλειοψηφία του Δ.Σ. μας, αποδεικνύεται καθημερινά ό,τι
ακριβώς είχαμε προβλέψει. Ένας δυσλειτουργικός, γραφειοκρατικός,
υποχρηματοδοτούμενος Οργανισμός με ελαστικοποίηση των εργασιακών μας σχέσεων,
αποσάθρωση των προγραμμάτων απεξάρτησης, διάλυσης της θεραπευτικής κουλτούρας
που οι εργαζόμενοι και εργαζόμενες σε όλο το φάσμα της απεξάρτησης είχαμε
κατακτήσει είτε στην πρόληψη, είτε στη μείωση της βλάβης, είτε στην απεξάρτηση,
είτε στην επανένταξη, άνοιγμα σε «ανταποδοτικά τέλη», άνοιγμα στον ιδιωτικό
τομέα, με συνέπειες τραγικές για τα θεραπευόμενα άτομα και για την κοινωνία
μας.
Όλον
αυτόν τον καιρό, ο Σύλλογος μας παρέμενε απαθής και συμβιβασμένος. Με ευθύνη
όλων μας – του καθενός και της καθεμιάς ανάλογα με τη θέση και το ρόλο του:
εργαζόμενοι κουρασμένοι, ταλαιπωρημένοι από το Burn Out, εργαζόμενοι (όλο και περισσότεροι) σε
καθεστώς εργασιακής ομηρίας που αναθέτουν στους συνδικαλιστές “τους” την
εκπροσώπηση. Τη μεγαλύτερη ευθύνη φέρει η πλειοψηφία του ΔΣ του Συλλόγου, η
οποία συστηματικά υπονόμευε τις συλλογικές διαδικασίες, χωρίς Γενικές
Συνελεύσεις, με καταστρατήγηση του καταστατικού μας (με αποκορύφωμα τη -με
αντικαταστατικές διαδικασίες- διεξαγωγή του δημοψηφίσματος τον Γενάρη, χωρίς
πραγματικό ερώτημα, η οποία μας άφησε συλλογικά έκθετους), με απαξίωση των
Τοπικών Συνελεύσεων, με την ουσιαστική υπονόμευση λειτουργίας της Επιστημονικής
Επιτροπής, των Τοπικών Συμβουλίων, της
Επιτροπής Υγιεινής και Ασφάλειας.
Δεν
απαλλάσσουμε την Αριστερή Συσπείρωση από τις ευθύνες. Εκτιμήσαμε πριν από τρία
χρόνια ότι, έστω και από τη θέση της αγωνιστικής μειοψηφίας, μπορούμε να ενημερώνουμε, να ελέγχουμε, να οργανώνουμε
όσο μπορούμε τις αντιστάσεις και να
πιέζουμε την πλειοψηφία σε μια διεκδικητική και αγωνιστική απάντηση. Όμως αυτό
δεν μπορεί να γίνει αν η πλειοψηφία μποϋκοτάρει τη λειτουργία του Συλλόγου.
Μέσα σε τρία χρόνια έγιναν μόλις 4 συνελεύσεις: η πρώτη “προγραμματική”, οι
ενδιάμεσες για να υφαρπάξουν τη συναίνεση του σώματος για τον Εσωτερικό
κανονισμό και τον ΕΟΠΑΕ (οπότε και διαλύθηκαν όταν φάνηκε ότι θα καταλήξουν σε
άλλη από την “προβλεπόμενη” απόφαση), και η τελευταία προ ημερών.
Απολογισμός; Όπως τον
παρουσίασε με περισσή αλαζονεία ο απερχόμενος πρόεδρος, δύο νομοθετικές
ρυθμίσεις που αφορούν μεγάλες ομάδες εργαζομένων του Υπουργείου Υγείας, όχι
Συλλογική Σύμβαση, όχι δημοκρατικός
κανονισμός λειτουργίας, όχι κώδικας δεοντολογίας, πλήρης απαξίωση της διάθεσης,
των γνώσεων και της εμπειρίας των εργαζομένων και των θεραπευτικών ομάδων που η
διοίκηση τους αρνείται το λόγο στο πλαίσιο και
στην καθημερινή θεραπευτική λειτουργία.
Η
εκλογοαπολογιστική μας Συνέλευση, με τα λιγοστά άτομα ανάμεσα στις άδειες
θέσεις, αποτελεί σημάδι του τι πραγματικά προσδοκούν πια τα μέλη του Συλλόγου
μας από τον Σύλλογο μας.
Πώς
εμείς, τα εργαζόμενα άτομα σε αυτόν τον υπεροργανισμό-τερατούργημα ο οποίος
έχει δημιουργηθεί χωρίς εμάς για εμάς, για τις ανάγκες των θεραπευομένων και
για τις ανάγκες τις κοινωνίας μπορούμε να επιβιώσουμε, να υπερασπιστούμε το
θεραπευτικό μας έργο και να διεκδικήσουμε τη βελτίωση του πλαισίου της εργασίας
μας; Μόνο με συλλογικότητα και αγωνιστικότητα σε έναν Ενιαίο Σύλλογο
Εργαζομένων ΕΟΠΑΕ. Τίποτα δεν έχουμε να χωρίσουμε αν προερχόμαστε από τον
ΟΚΑΝΑ, το ΚΕΘΕΑ, το 18άνω, αν μόλις προσληφθήκαμε επικουρικά ή με μπλοκάκι στον
Οργανισμό-οδοστρωτήρα στον οποίο όλοι και όλες πια εργαζόμαστε.
Μακροπρόθεσμα,
ούτως ή άλλως, ένα τέτοιο ενιαίο και αγωνιστικό Σωματείο θα είναι που θα
παραμείνει και που συλλογικά θα μας βοηθήσει να συσφίξουμε τις συναδελφικές μας
σχέσεις, να διεκδικήσουμε την καλυτέρευση των εργασιακών μας συνθηκών, να
διεκδικήσουμε Συλλογική Σύμβαση Εργασίας, να προστατευτούμε απέναντι στη
διοικητική αυθαιρεσία.
Δυστυχώς,
η πλειοψηφία του Δ.Σ. του Συλλόγου μας λειτούργησε διασπαστικά, μπλοκάροντας με
κάθε τρόπο τη δημιουργία Ενιαίου Συλλόγου Εργαζομένων ΕΟΠΑΕ, όπου θα μπορούσε
να είχε συγχωνευτεί ο Σύλλογος μας, κρατώντας όλες του τις λειτουργίες και
διεκδικήσεις. Η πλειοψηφία του Δ.Σ. ονειρεύεται δευτεροβάθμια Ομοσπονδία, ένα
γραφειοκρατικό όργανο, το οποίο θα διεξάγει συνεννοήσεις πίσω από κλειστές
πόρτες χωρίς εμάς για εμάς, η οποία δε θα έχει πλέον ούτε καν την επίφαση της
συμφωνίας του Συλλόγου μας στις συνεννοήσεις της, ούτε καν τη θεσμική υποχρέωση
διεξαγωγής Γενικών Συνελεύσεων.
Βραχυπρόθεσμα,
το Σωματείο με τους περισσότερους ψηφίσαντες στις επερχόμενες εκλογές θα μπορεί
να αυτοαποκαλείται «αντιπροσωπευτικό σωματείο» και θα επικαλείται πως μόνο αυτό
συνδιαλέγεται με τη Διοίκηση. Δυστυχώς, σε μια διαστρέβλωση της δημοκρατικής
συνδικαλιστικής λειτουργίας, κάθε ψήφος -είτε προς την πλειοψηφία, είτε προς
κάθε μειοψηφία, είτε προς λευκά και άκυρα- στις επερχόμενες εκλογές του
Συλλόγου μας, υπονομεύει την προσπάθεια δημιουργίας Ενιαίου Συλλόγου
Εργαζομένων ΕΟΠΑΕ. Ως Αριστερή Συσπείρωση ΑΠΕΧΟΥΜΕ από τις εκλογές του
Συλλόγου και καλούμε κάθε μέλος του Συλλόγου μας να εκφραστεί με ΑΠΟΧΗ, ώστε
συλλογικά να δημιουργήσουμε τις κατάλληλες συνθήκες για Σωματείο αγωνιστικό,
ενιαίο και πρωτοβάθμιο, το οποίο θα
εκφράζει τις συλλογικές μας ανάγκες.
Για τη στάση της Αγωνιστικής
Συσπείρωσης, το μόνο που θα θέλαμε να γράψουμε είναι πως λυπούμαστε που
σπέρνετε αυταπάτες. Θα θέλαμε να εκφράσουμε τη συμπάθειά μας για την κατάσταση που θα αντιμετωπίσετε στην
περίπτωση που βγάλετε έδρες στο επερχόμενο Δ.Σ – αλλά δε μας βοηθά το ότι με τη στάση σας (κι εδώ όντως
είστε “οι μόνοι”), νομιμοποιείτε την
πλειοψηφία του Δ.Σ. και, στην περίπτωση που το επερχόμενο Δ.Σ. του Συλλόγου
Εργαζομένων ΟΚΑΝΑ παραμείνει ισχυρό, υπονομεύετε τη δημιουργία του ενιαίου και
αγωνιστικού Συλλόγου.
Η αποχή ως στάση είναι
κατ'αρχήν ξένη και δύσκολη για μας. Ωστόσο είναι
αναγκαία σήμερα ακριβώς για να προστατεύσουμε τη συλλογικότητα, για να μην αποτελέσουμε άλλοθι στη συνδιοίκηση και
στη συνδιαλλαγή (που θα διαλύσουν
οριστικά το Σύλλογό μας).
Ως Αριστερή Συσπείρωση καλούμε τους
συναδέλφους και τις συναδέλφισσες να ΑΠΕΧΟΥΝ, ώστε να προστατεύσουμε και να
μεταφέρουμε τις αγωνιστικές πτυχές της συλλογικής μας ιστορίας και των
συλλογικών διεκδικήσεων του “παλιού”
Συλλόγου σε έναν Σύλλογο που θα εκφράζει τις σημερινές μας ανάγκες, όλων των
εργαζομένων στον Οργανισμό που χωρίς εμάς δημιουργήθηκε για εμάς, σε έναν
Ενιαίο Σύλλογο Εργαζομένων ΕΟΠΑΕ
ΥΓ Συνηθίζεται στους απολογισμούς και στις διακηρύξεις να
αναλύεται η πολιτική συγκυρία. Δεν το κάναμε. Όχι γιατί δεν υπάρχει κάτι να πει
κανείς – για την επέλαση της βίας, τη συνεχιζόμενη γενοκτονία του
Παλαιστινιακού λαού, τη διεθνή άνοδο της Ακροδεξιάς, τις ιδιωτικοποιήσεις που
σκοτώνουν – αλλά γιατί, ειδικά αυτή την περίοδο της πανσπερμίας απόψεων, της
άπειρης και συχνά άκριτης πληροφορίας, νομίζουμε πως το σημαντικότερο είναι τι
κάνει ο καθένας κι η καθεμία και όχι τι λέει. Αν στέκεται, αταλάντευτα κι
αδιαπραγμάτευτα, εκεί που θεωρεί πως πρέπει να σταθεί κι αν προχωρά μαζί
μ'αυτούς που πρέπει να προχωρήσει. Όταν ακόμα και μέσα στους καπνούς των
δακρυγόνων, βρίσκει το οξυγόνο στη συλλογική πορεία.