Τι έγινε στις Συνελεύσεις σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη, τι πρέπει να κάνουμε για το νομοσχέδιο που ετοιμάζεται για μας χωρίς εμάς και την κατάσταση στον Οργανισμό

Εν όψει της σύστασης με fast track διαδικασίες του Εθνικού (Υπερ)Οργανισμού Πρόληψης και Αντιμετώπισης Εξαρτήσεων που με χαρά και παρρησία ανακοίνωσε το Υπουργείο Υγείας, έγιναν την Τρίτη 7 και την Πέμπτη 9/11 οι Γενικές Συνελεύσεις σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη (μετά από πάρα πολύ καιρό).

1. Η Γενική Συνέλευση του Συλλόγου μας την Τρίτη στην Αθήνα ήταν η μαζικότερη των τελευταίων χρόνων με τους συμμετέχοντες και τις συμμετέχουσες να επιδεικνύουν μεγάλο ενδιαφέρον για τα τελευταία τεκταινόμενα στον ΟΚΑΝΑ (ο οποίος βέβαια πνέει τα λοίσθια) τις διεργασίες και τον πολιτικό διάλογο.

Διεργασίες και πολιτικός διάλογος που καταδεικνύουν ότι ο Σύλλογος μένει αδρανής όλο αυτόν τον καιρό (που μεταθέτονται συναδέλφισσες εν μια νυκτί, διαλύονται ολόκληρες μονάδες, εκφοβίζονται συνάδελφοι) με ευθύνη όχι του ίδιου του Συλλόγου, αλλά του Δ.Σ. μας, του οποίου Δ.Σ. την πλειοψηφία μονοπωλεί τα τελευταία, πέτρινα χρόνια της αφάνειας μια συγκεκριμένη παράταξη.

Πριν τη Γενική Συνέλευση, το Δ.Σ. είχε συναντηθεί με τον Πρόεδρο (του Οργανισμού, όχι τον δικό μας) και ενημερώθηκε για τις λεπτομέρειες του νομοσχεδίου που το Υπουργείο ετοιμάζει και θα φέρει στη Βουλή προς ψήφιση μέχρι το τέλος του χρόνου, έτσι ώστε από 1 Ιανουαρίου ο νέος Υπερ-Οργανισμός να λειτουργεί ήδη. Στη Γ.Σ. λοιπόν, ο Πρόεδρος (ο δικός μας, όχι του Οργανισμού) περιορίστηκε σε ανακοίνωση των ενημερώσεων του Προέδρου (του άλλου Προέδρου) και στη διαβεβαίωση πως δε θα υπάρξει διασάλευση των σχέσεων εργασίας και του μισθολογίου μας (τουλάχιστον τυπική), ενώ εξήγγειλε και τη διευθέτηση κάποιων επί μέρους διεκδικήσεων του Συλλόγου μας με τον νέο φορέα (που σε γενικές γραμμές θα έπρεπε ήδη να είχαν επιλυθεί και μαζεύουν σκόνη στα συρτάρια της Διεύθυνσης).

Εμείς, ως Αριστερή Συσπείρωση Εργαζομένων, θέσαμε το θέμα της μη διαβούλευσης της δημιουργίας του νέου φορέα καταρχάς με τις εργαζόμενες και τους εργαζόμενους των (υπό συγχώνευση) φορέων οι οποίοι κατεξοχήν κατέχουν την επιστημονική και εργασιακή γνώση του αντικειμένου στο οποίο εργάζονται, φορείς με μεγάλη θεραπευτική επίδραση στο ανοικτό κοινωνικό ζήτημα των εξαρτήσεων (θεραπευτική επίδραση που θα ήταν ακόμη μεγαλύτερη εάν στηριζόμασταν περισσότερο από το κράτος). Επισημάναμε επίσης την ξεχωριστή υπόσχεση που δίνει καθώς φαίνεται ο υφυπουργός σε όλους τους φορείς ότι δε θα αλλάξει τίποτα για αυτούς και αυτοί που θα επηρεαστούν είναι οι άλλοι Οργανισμοί.

Στη συνέλευση της Αθήνας η ΑρΣυ πρότεινε να γίνει ψηφοφορία πάνω στην πρόταση της, το Προεδρείο της Συνέλευσης αποτελούμενο από το Προεδρείο του ΔΣ (πρωτότυπο!) δεν συμφώνησε να γίνει ψηφοφορία. Καθώς είπαν δε χρειάζεται γιατί «όλοι συμφωνούμε». Διατηρούμε τις επιφυλάξεις μας αν πράγματι συμφωνούν ή απλά δεν ήθελαν να γίνει ψηφοφορία για να μην αναγκαστούν να ψηφίσουν οι ίδιοι κάτι με το οποίο ουσιαστικά διαφωνούν, αλλά ντρέπονται να το ομολογήσουν. 

Πάντως η δική μας πρόταση ήταν:

• Για μεν το περιεχόμενο του Νομοσχεδίου επιφυλασσόμαστε να τοποθετηθούμε μέχρι να δούμε το κείμενο, ωστόσο
• Καταγγέλλουμε τη διαδικασία σύνταξής του «εν κρυπτώ», χωρίς καμία συζήτηση, ούτε καν ενημέρωση, των εργαζομένων στο πεδίο και των εξυπηρετούμενων.
• Ενάντια στην τακτική της διάσπασης και της επιλεκτικής ενημέρωσης, κινητοποιούμαστε μαζί με τα υπόλοιπα σωματεία και πρωτοβουλίες του χώρου της πρόληψης και θεραπείας των εξαρτήσεων, αρχής γενομένης από την υπογραφή κοινού δελτίου τύπου και αιτήματος κοινής συνάντησης με το υπουργείο.
• Απαιτούμε σε οποιαδήποτε αλλαγή της υπάρχουσας κατάστασης να εξασφαλιστεί ο δημόσιος και δωρεάν χαρακτήρας των υπηρεσιών, η υψηλή ποιότητα και η πολυμορφία τους. Απαιτούμε στο νέο προϋπολογισμό να εξασφαλιστεί η χρηματοδότηση όλων των επιμέρους δράσεων.
• Απαιτούμε άμεση μονιμοποίηση όλων των εργαζομένων ανεξάρτητα από την ισχύουσα σχέση εργασίας τους (εργολαβικοί, επικουρικοί, ΕΣΠΑ, ΔΠΥ…).
• Απαιτούμε να εξομαλυνθούν οι όποιες μισθολογικές ανισότητες μεταξύ εργαζομένων και φορέων με εξίσωση όλων των μισθών προς τα πάνω και να δοθούν αυξήσεις που να υπερκαλύπτουν τη συνεχή αύξηση του κόστους ζωής

1. Η συνέλευση της Θεσσαλονίκης επικύρωσε τα παραπάνω και, επιπλέον, αποφάσισε (με ψηφοφορία) Στάση Εργασίας για να διαμαρτυρηθούμε για τα κλεισίματα μονάδων, τις επιλεκτικές μετακινήσεις, το bullying και τα προβλήματα στην ασφάλεια ασθενών και εργαζομένων.

Και στις δύο συνελεύσεις τέθηκαν πολλά προβλήματα που αφορούν την λειτουργία νέων και παλιών δομών. Ενδεικτικά:

• Το αιφνιδιαστικό κλείσιμο μονάδων χωρίς επαρκή ή έστω λογικοφανή εξήγηση με ότι αυτό σημαίνει για την καθημερινότητα των θεραπευόμενων και των εργαζόμενων
• Η μετακίνηση του προσωπικού ανεξαρτήτως όχι μόνο των υποκειμενικών επιθυμιών τους αλλά και των αντικειμενικών αναγκών των μονάδων (διευκρίνιση: η μετακίνηση μέσα στον ίδιο νομό είναι αναμφίβολα νόμιμη και με αυτή την έννοια αποτελεί «διευθυντικό δικαίωμα». Ο τρόπος όμως που εξασκείται το εν λόγω «διευθυντικό δικαίωμα» αφορά τα εργασιακά μας δικαιώματα και σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να παραβαίνει την ισχύουσα εργατική νομοθεσία, το ισχύον εθιμικό δίκαιο αλλά και την κοινή λογική και το περί δικαίου αίσθημα. Με άλλα λόγια το «νόμιμο» για την εκάστοτε διοίκηση και τους κολλητούς της δεν είναι απαραίτητα και νόμιμο για τους εργαζόμενους, πολύ δε περισσότερο δεν είναι και ηθικό.  Έτσι οι επιλεκτικές μετακινήσεις, τα «ντόμινο» ώστε κάποιοι να εξυπηρετηθούν και κάποιοι να ταλαιπωρηθούν, οι απειλές πως «αν δε σ’ αρέσει εκεί, υπάρχει και το υπνωτήριο να κάνεις νύχτες», η χρησιμοποίηση των δομών άμεσης πρόσβασης ως φόβητρο – όλα αυτά, είναι εργασιακή κακοποίηση (κοινώς bullying για τους πιο εκλεπτυσμένους), οι δε μετακινήσεις σε πολλές περιπτώσεις στοιχειοθετούν «βλαπτικές μεταβολές» ή «εκδικητικές μεταθέσεις», θα αρκούσε ένα σοβαρό σωματείο για να βοηθήσει τους εργαζόμενους που τα έχουν υποστεί να διεκδικήσουν το δίκιο τους…
• Οι επιλεκτικοί έλεγχοι για την τήρηση του ωραρίου, των φακέλων και εγγράφων κοκ (Νέα διευκρίνιση: οι προϊστάμενοι δικαιούνται, φυσικά, να ελέγχουν όλα τα παραπάνω. Όμως η στοιχειώδης ευγένεια απαιτεί να εξηγείς με ποια δικαιοδοσία ελέγχεις τι, να μην εξευτελίζεις συναδέλφους απαιτώντας να σου δώσουν δείγμα υπογραφής για να φανεί αν όντως υπέγραψαν αυτό που λένε ότι υπέγραψαν, να μη χαρακτηρίζεις κάποιον «άχρηστο» ή «τεμπελχανά» πολύ περισσότερο όταν δε μπορεί λόγω ιεραρχίας να σου απαντήσει στον ίδιο τόνο, να μη χαρακτηρίζεις όποια δομή «γαμοδομή» κοκ.)
• Η λειτουργία των δομών Μείωσης της Βλάβης χωρίς σαφές πλαίσιο, χωρίς σαφές καθηκοντολόγιο, χωρίς συνεχή εκπαίδευση και εποπτεία – κάποιες φορές χωρίς ούτε πυρασφάλεια (Χωρίς διευκρίνιση: όταν κινδυνεύουν εργαζόμενοι και ωφελούμενοι, η Βλάβη αυξάνεται, δεν  μειώνεται).

Επιπρόσθετα αυτό που χαρακτήρισε τις συνελεύσεις και στην Αθήνα και στη Θεσσαλονίκη ήταν η σαφής, πλειοψηφική αποδοκιμασία της στάσης του Προεδρείου του Συλλόγου απέναντι στη Διοίκηση του Οργανισμού. 

• «Μέχρι πότε θα είστε δεκανίκι του Προέδρου;» «Γιατί δε διαμαρτύρεστε γι’ αυτή τη διοίκηση, ενώ στην προηγούμενη βγάζατε ανακοινώσεις για ψύλλου πήδημα;» «Τι έκανε (ο πρόεδρος του Συλλόγου) σωστό ενώ οι άλλοι κάνουν λάθος κι έγινε υπεύθυνος;/ και δεν έχει μετακινηθεί παρά ελάχιστα;». «Γιατί δε γίνονται συνελεύσεις/ γιατί δε λειτουργούν τα τοπικά συμβούλια/ η ΕΠΕΣΥ/ η επιτροπή Υγιεινής και Ασφάλειας;»

Ο Πρόεδρος του Συλλόγου πιέστηκε να τοποθετηθεί και υποχρεώθηκε να πει (με «εδεσσαϊκό» τρόπο είναι αλήθεια) πως η τοποθέτηση του σε θέση ευθύνης είναι (και αυτή) νόμιμη γιατί και άλλοι εργαζόμενοι έχουν γίνει υπεύθυνοι χωρίς να είναι γιατροί και μόνο οι νοσηλευτές δεν μπορούσαν να γίνουν, αλλά ο Κοκκώλης (τον οποίο είχανε αναγάγει σε υπ΄ αριθμόν ένα εχθρό τα προηγούμενα χρόνια) είχε γράψει στην εισήγηση του ότι θα μπορούσαν να γίνουν και οι νοσηλευτές, αλλά ο Καφετζόπουλος το έβγαλε και τώρα ο κ. Θεοχάρης κάπου βρήκε αυτή την εισήγηση και παρατήρησε ότι δεν περιλαμβάνονται οι νοσηλευτές και διόρθωσε το λάθος και έτσι ο Πρόεδρος του σωματείου έγινε ο πρώτος υπεύθυνος νοσηλευτής σε μονάδα υποκατάστασης (!!!). Και δεν ντράπηκε κανένας…(Αλλά μάλλον «αυτοί είναι»). Και για να δικαιολογήσει τα λιβάνια ένθεν κακείθεν ο Πρόεδρος του Σωματείου είπε πως αυτή η διοίκηση «έχει κάνει πολλά καλά – μας έδωσε το burn out και τις επιταγές για τα δώρα των παιδιών μας». Όσο για όλα όσα ακούστηκαν, «το ΔΣ δεν ήξερε τίποτα» (και ούτε πρόκειται να μάθει ποτέ γιατί δεν θέλει. Η προσθήκη δική μας)

Εν κατακλείδι: Οι καιροί είναι κρίσιμοι. Για μας είναι ξεκάθαρο πως οι εργαζόμενοι, ακόμα κι αν έχουν πλέον μειωμένες ψυχικές αντοχές ώστε να ανέχονται οτιδήποτε, έχουν πάντα  διάθεση για δουλειά που να τους κάνει υπερήφανους και να τους επιτρέπει να ζουν με αξιοπρέπεια – έχουν όμως και κριτική ικανότητα. Θα πρέπει και το προεδρείο του Συλλόγου να σταθεί στο ύψος των περιστάσεων και να οργανώσει τον αγώνα – ή να παραμερίσει και να μη βάζει τρικλοποδιές σε όσους και όσες θέλουν να αγωνιστούν. Έτσι, εμείς οι υπόλοιποι ίσως μπορέσουμε να κάνουμε το Σύλλογο να δουλέψει όπως πρέπει κι όπως χρειαζόμαστε. 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

ε