ΜΙΑ ΔΙΑΠΙΣΤΩΣΗ ΚΙ ΕΝΑ ΕΡΩΤΗΜΑ για τη συγκυρία εντός ΟΚΑΝΑ

Ανακοινώθηκε ότι με απόφαση του ΔΣ του ΟΚΑΝΑ από τις 26/10 ο πρόεδρος του Συλλόγου μας γίνεται υπεύθυνος της Μονάδας όπου εργάζεται.

ΝΤΡΟΠΗ!

Θα έπρεπε να ντρέπονται αυτοί που αποφασίζουν χωρίς να τηρούν τον ισχύοντα εσωτερικό κανονισμό (που λέει ότι σε μονάδα υποκατάστασης ο υπεύθυνος πρέπει να είναι γιατρός), ούτε καν τον επόμενο, που θέλουν να τον αντικαταστήσει (που λέει ότι γίνεται προκήρυξη των θέσεων ευθύνης – να μη μιλήσουμε καθόλου για τις διατυπωμένες αντιρρήσεις των γιατρών που κάποιοι καλόπιστοι πίστευαν ότι  θα συζητιούνταν). Που αποφασίζουν χωρίς, φυσικά, να υπάρχει καμία έκτακτη περίσταση (το προφορικό επιχείρημα που κυκλοφόρησε ότι η μονάδα δεν έχει κάθε μέρα γιατρό είναι, φυσικά, σαθρό – πολλές μονάδες δυστυχώς δεν έχουν γιατρό αλλά κανείς δε σκέφτηκε ότι αυτό που κυρίως τους λείπει είναι ο υπεύθυνος). Θα έπρεπε να ντρέπονται κι αυτοί που δέχονται μια ειλημμένη απόφαση που κατάφωρα παραβιάζει ό,τι ισχύει χωρίς να τολμήσουν να διατυπώσουν, (έτσι, για τα μάτια του κόσμου!) μία μικρούλα, διακριτική αντίρρηση.

Θα έπρεπε να ντρέπεται, βέβαια, κι αυτός που (επιδίωξε και) αποδέχθηκε τη συνδιαλλαγή. Όχι για τον εαυτό του – ο καθένας μας πράττει σύμφωνα με τις αξίες του και κρίνεται για τις πράξεις του. Όμως μας εκπροσωπεί – και τη θέση αυτή δεν την πήρε για τις ικανότητες ή τα τυπικά του προσόντα. Την πήρε (υποθέτουμε) χάρις στην τοποθέτηση του Συλλόγου “στη σωστή πλευρά της ιστορίας”. Για το νέο εσωτερικό κανονισμό που μεθοδεύθηκε η σύνταξή του ερήμην των εργαζομένων. Για τα Δελτία τύπου του συλλόγου που είναι πιο διαφημιστικά της διοίκησης κι απ' αυτά που συνάσσονται από την ίδια τη διοίκηση. Για το ότι “ο σύλλογος” λειτουργεί έτσι ώστε να απορροφά τους κραδασμούς και να μην ακούγεται παραέξω η κριτική για την “ό,τι του φανεί του λολοΣτεφανή” στρατηγική, για τις απευθείας αναθέσεις. Να μη “βγαίνει”  η δυσαρέσκεια για το κλείσιμο των μονάδων, για τις μετακινήσεις, για τους πίνακες των προσλήψεων που αλλάζουν. Να μην ακούγονται παραέξω τα επεισόδια βίας, το burn out του προσωπικού. Κι έτσι, αυτή η πράξη μας λερώνει όλους. Λερώνει όσους εργάζονται στον ΟΚΑΝΑ και προσπαθούν να έχουν άποψη για τη δουλειά τους, όσους είναι μέλη του συλλόγου, όσους συμμετέχουν στα κοινά για “τα κοινά” και όχι για την πάρτη τους.

Το ερώτημα δεν είναι αν ντρέπονται ή όχι. Προφανώς όχι.

Το ερώτημα είναι αν θα το ανεχτούμε. Αν μπορούμε να έχουμε, αυτή την κρίσιμη στιγμή για τον ΟΚΑΝΑ (δηλαδή για τις θέσεις εργασίας μας, το μισθό μας, τις συνθήκες εργασίας, το Δημόσιο και Δωρεάν χαρακτήρα, την ποιότητα των προγραμμάτων) έναν ισχυρό σύλλογο ικανό να εμπνεύσει, να οργανώσει  και να διεκδικήσει με αξιώσεις το καλύτερο. Ή αν, αντίθετα,  ο καθένας μόνος θα μετρήσει τι αντέχει και αντίστοιχα θα πράξει: θα προσπαθήσει να γίνει πιο φίλος του προέδρου (του ¨δικού μας”, δε χρειάζεται του άλλου) και να βολευτεί, θα  κρυφτεί ελπίζοντας ότι θα περάσει απαρατήρητος, ή θα παραιτηθεί.

Την Τρίτη έχουμε συνέλευση στην Αθήνα. Θα είμαστε όλοι και όλες εκεί.