Η ιδέα δημιουργίας του blog ήταν πως οι όποιες πληροφορίες, οι όποιες εξελίξεις πρέπει να δημοσιοποιούνται και να συζητιούνται ανοιχτά. Δεσμευτήκαμε να μεταφέρουμε τις πληροφορίες που εμείς μαθαίνουμε – όχι το τι υποθέτουμε, ούτε τα κουτσομπολιά, και πάνωσ’αυτές ν’αναλύουμε τα γεγονότα, να τα κατανοούμε και να στοχαζόμαστε μαζί το τι θα κάνουμε. Τώρα, δεν έχουμε πληροφορίες, δεν ξέρουμε τι γίνεται (παρότι όλο και κάτι γίνεται) και γι’ αυτό δε γράφουμε. Αλλά, τελικά, κι αυτό ίσως αξίζει να γραφτεί.
Σ’αυτή τη συγκυρία λείπουν πολλές πληροφορίες, λείπει η συλλογικότητα, οι ανοιχτές συζητήσεις, οι μαζικές διαδικασίες – λείπουν και οι πράξεις (οι δικές μας τουλάχιστον…). Μειώθηκαν τα αντανακλαστικά μας κι αμβλύνθηκε η κρίση μας, αναμφίβολα (ευκαιρία να δούμε και πάνω μας τις ψυχολογικές επιπτώσεις της πανδημίας και του εγκλεισμού στο μικρόκοσμό μας, ναι;)
Ας προσπαθήσουμε, λοιπόν, να το πιάσουμε από την αρχή:
1. ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΓΙΑ ΤΗ ΔΗΜΟΣΙΑ ΥΓΕΙΑ: Απ’ όπου να το πιάσεις, λερώνεσαι…
Ακόμα και μετά από ένα χρόνο, πάνω από 5500 νεκρούς, όλα τα δημόσια νοσοκομεία να δουλεύουν μόνο για COVID και την κοινωνία και οικονομία της χώρας κατεστραμμένες (όχι από την ίδια τη νόσο αλλά από τους χειρισμούς της πιο ανίκανης και ταυτόχρονα της πιο νεοφιλελεύθερης κυβέρνησης του γαλαξία) η διαχείριση συνεχίζεται στο ίδιο μοτίβο: Πίσω από την «ανεμελιά» του Πρωθυπουργού και τις τσιρίδες του Άδωνη (δεν) κρύβεται η πλέον σκληρή νεοφιλελεύθερη διαχείριση, η επίμονη καταστροφή του Δημόσιου Τομέα προς όφελος της αύξησης του κέρδους του Ιδιωτικού, η καταστρατήγηση των εργασιακών δικαιωμάτων, η άγρια καταστολή. Εκατομμύρια στα φίλια ΜΜΕ, αρπαχτές σε γνωστούς και φίλους, τεράστια ανοίγματα στους κλινικάρχες της υγείας για τακτικά ιατρεία/χειρουργεία/εξετάσεις, πρόληψη βασισμένη στο τρίπτυχο πρόστιμα – βρισίδι στους «ανεύθυνους» και αστυνομία Η κρίση είναι πάντα και ευκαιρία, λέγαμε, Σωστά. Μόνο που, όπως μας έμαθε τελικά η πραγματικότητα, για άλλους είναι «κρίση» και για άλλους «ευκαιρία».
Έτσι, μετά τα χειροκροτήματα για τους ήρωες γιατρούς, ήρθαν τα ΜΑΤ στα Νοσοκομεία, οι προσλήψεις δεν έγιναν ποτέ (όχι οι ειδικότητες που έλειπαν, όχι κανονικές συμβάσεις, ούτε καν τα «νούμερα» που δημοσιοποιήθηκαν), οι προτάσεις των εργαζόμενων δεν εισακούστηκαν στο ελάχιστο, ο προϋπολογισμός για την Υγεία μειώθηκε αντί να αυξηθεί, τίποτα σχεδόν απ’ όσα έχει κατά καιρούς εξηγήσει – ανακοινώσει – δεσμευθεί ο υπουργός Υγείας δε λειτούργησε έτσι (ή και δεν υπήρξε ποτέ).
Συμπέρασμα πρώτο: από τύχη ζούμε. Και, πέραν της τύχης, από τη δική μας προσπάθεια κι από την αυτοθυσία κάποιων υγειονομικών.
Συμπέρασμα δεύτερο: η ικανότητα του πολίτη να προσαρμόζεται στην πραγματικότητα που ζει είναι πολύ σημαντικός μηχανισμός επιβίωσης.
Όταν όμως προσαρμόζεσαι στον παραλογισμό, δεν μπορεί – κάποιο κουσούρι θα σου μείνει στο τέλος.
2. ΟΚΑΝΑ
Διαχείριση της πανδημίας: Έτσι κι έτσι.
Δεν ξέρουμε πόσα κρούσματα έχουμε, γιατί η πρόταση να υπάρχει ενημέρωση για τα επιβεβαιωμένα κρούσματα δεν εφαρμόστηκε ποτέ. Δεν ξέρουμε τι έγινε όπου υπήρξε, ως σήμερα, επιβεβαιωμένο κρούσμα. Αλλού ακολουθήθηκαν κατά γράμμα τα πρωτόκολλα του ΕΟΔΥ, αλλού κάπως, αλλού καθόλου.
Προκειμένου να ξεπεραστούν τα «παραδοσιακά» προβλήματα (έλλειψη γιατρών, ακαταλληλότητα χώρων) όπως και τα νεώτερα θέματα (έλλειψη μέσων ατομικής προστασίας) επιλέχθηκε, με αγαστή συνεργασία διοίκησης και εργαζομένων, η στρατηγική «κρυβόμαστε από τον κορονοίό και κάνουμε υπομονή μέχρι να περάσει» (η εθνική στρατηγική, για να είμαστε δίκαιοι).
Στα υπέρ μας, πως μέχρι τώρα δεν υπήρξε διασπορά σε κάποια μονάδα και πως δεν (ξέρουμε να ) υπάρχουν νεκροί από την πανδημία – ούτε εργαζόμενοι ούτε ασθενείς. Στα αρνητικά η απερίγραπτη διασπορά υποκαταστάτων στην «ελεύθερη» αγορά (τύπου «Το αφεντικό τρελάθηκε!» «Πάρε, πάρε!») όπως και το ότι υπάρχουν ασθενείς που επί δέκα μήνες δεν έχουν δει ένα θεραπευτή για να μιλήσουν.
Διοίκηση του Οργανισμού. Ναι μεν, αλλά.
Ναι, να μιλήσουμε για τη Συλλογική Σύμβαση – αλλά όχι τώρα, γιατί έχουμε πανδημία
Ναι, και για τον Εσωτερικό Κανονισμό να συζητήσουμε – αλλά «θα σας ενημερώσουμε». Θεωρητικά, έχει ξεκινήσει η συζήτηση. Συζητάνε; Τι συζητάνε; Θα μας ενημερώσουν; Πότε;
Ναι, να αποκαταστήσουμε τις άδικες και αναιτιολόγητες διώξεις εργαζομένων από την προηγούμενη διοίκηση – αλλά να μην κάνουμε κι εμείς λίγες (βλέπε «Ελπίς»);
Ναι, να ξαναδώσουμε το Burn Out – αλλά να το κάνουμε σαν «χαριστική άδεια» για όλους, χωρίς να αναγνωρίσουμε ότι, πράγματι, η δουλειά με εξαρτημένους είναι επιβαρυντική και πρέπει ο εργαζόμενος να απομακρύνεται για κάποιες μέρες κάθε τόσο ώστε να μην «καίγεται».
Ναι, να μη βάλουμε κάρτες – αλλά να υπογράφουν και οι γιατροί στα παρουσιολόγια για λόγους «ισότητας».
Να είμαστε αναλυτικοί εδώ (μια που το θέμα είναι επίκαιρο – όχι σοβαρότερο): όλοι οι εργαζόμενοι είναι υποχρεωμένοι να είναι στη δουλειά τους όταν δηλώνουν ότι είναι – και όλες οι διοικήσεις δικαιούνται να τους ελέγχουν γι’ αυτό. Όμως, οι έλεγχοι για το ωράριο τουλάχιστον στον ΟΚΑΝΑ είναι πάντα κατευθυνόμενοι και επιλεκτικοί, συνήθως γίνονται στους διαφωνούντες με την εκάστοτε διοίκηση ή διεύθυνση κοκ και πολύ σπάνια (ως ποτέ) δεν γίνεται λόγος για κάποιους που συστηματικά «δεν πατάνε στη δουλειά». (Ναι, υπάρχουν και τέτοιοι, μην πέφτετε από τα σύννεφα – μόνον που αυτοί ποτέ δε διαφωνούν με την εκάστοτε διοίκηση). Το να γράφουν οι γιατροί «Παρών» αντί να υπογράφουν (σ’ εκείνο το σημείο, μια που οι περισσότεροι υπογράφουν παρακάτω) έχει μόνον συμβολική σημασία. Αποτελεί την αναγνώριση πως, πράγματι, είναι σε συνεχή ετοιμότητα και καλούνται να ανταποκριθούν σε πολλαπλούς ρόλους .
Ναι, η διοίκηση είναι σύμφωνη να συζητήσει το να πληρώνονται αντίστοιχα με τους γιατρούς του ΕΣΥ και όχι με τους υπόλοιπους ΠΕ αλλά;
Όπως είναι σύμφωνη και με το να ενταχθούμε στα βαρέα και ανθυγιεινά. Αλλά;
Ναι, γίνονται συνεχώς νέες προσλήψεις στον ΟΚΑΝΑ. Καλό αυτό; Αναμφίβολα. Θαυμάσιο για τους ανθρώπους που, έστω και προσωρινά, βρίσκουν δουλειά. Αλλά
Οι προσλήψεις δεν μπορεί να είναι «ό,τι να ‘ναι». Υπάρχουν συγκεκριμένες ανάγκες που πρέπει να καλύπτονται (αλλού καλύπτονται, αλλού όχι), και νέες ανάγκες που προκύπτουν από νέους σχεδιασμούς (τους οποίους οι περισσότεροι εργαζόμενοι τους υποθέτουμε διαβάζοντας τις προκηρύξεις θέσεων ή τις – αιφνιδιαστικές για μας – αποφάσεις. Χωρίς συζήτηση, χωρίς καν ενημέρωση).
Η εργασία σ’ ένα τόσο ευαίσθητο χώρο απαιτεί ειδικές γνώσεις και δεξιότητες – και σταθερότητα στο πλαίσιο. Το να λειτουργεί ο ΟΚΑΝΑ με τόσους ελαστικούς εργαζόμενους είναι ταλαιπωρία για τους ασθενείς, δύσκολο για το σύνολο των εργαζομένων και κυρίως δύσκολο για τους ίδιους τους νέους συναδέλφους που μοχθούν να προλάβουν να μάθουν, να βρουν μια θέση, να δουλέψουν και μετά φεύγουν χωρίς να μπορούν να κεφαλαιοποιήσουν τον κόπο και τις γνώσεις τους.
Το μέλλον του ΟΚΑΝΑ;
Τώρα, βλέποντας τους χειρισμούς της Κυβέρνησης για την υπόλοιπη Δημόσια Υγεία, μόνον το χειρότερο μπορούμε να υποθέσουμε
Εδώ χρωστάμε και μια ενημέρωση από τη συνάντηση του ΔΣ του Συλλόγου με την υφυπουργό μας πριν από καιρό: Πολύ χαριτωμένη, πολύ της πήγαινε το ροζ σακάκι «στα χρώματά της». Κάτι άλλο; Τίποτα. «Δεν είχε ενημερωθεί». Είχε πολλές ιδέες για την ψηφιοποίηση και την πρωτοτυπία. Γενικώς. Κάποιους μήνες μετά είναι πολύ χαρούμενη και ικανοποιημένη για το έργο της. Δεν ξέρουμε να έχει κάνει οτιδήποτε.. Όμως, αν μάθουμε κάτι θα σας ενημερώσουμε.
Και ο Σύλλογος;
Δεν κάνουμε ΔΣ. Δεν συζητάμε να γίνει ενημέρωση των εργαζόμενων. Δεν πολυεπεμβαίνουμε στα πράγματα. Κάνουμε τις πάπιες. Αλλά τις χαρούμενες πάπιες – αυτό να λέγεται.
Ναι, υπάρχουν δυσκολίες. Δεν μπορεί να γίνει Γενική Συνέλευση όπως την ξέρουμε, δεν μπορούν να γίνουν ταξίδια στην περιφέρεια. Ναι, υπάρχουν εξελίξεις αλλά ίσως όχι συνταρακτικές, υπάρχει κι ένα έλλειμμα ενημέρωσης (καλόπιστα, δε θέλουμε να πιστέψουμε ότι κάποιοι συνδικαλιστές συζητούν εξ ονόματός μας). Όμως πρέπει να αναζητήσουμε λύσεις.
Ζητήσαμε να γίνονται ΔΣ (έγινε ένα, με το ζόρι), να συζητηθεί ο εσωτερικός κανονισμός έστω μέσω ηλεκτρονικής λίστας ή με αντιπροσώπους.
Ναι, δεν είναι μόνον το ΔΣ που δεν λειτουργεί. Και θεραπευτικά δείχνουμε να έχουμε χάσει την πυξίδα μας – και γι’αυτό δε φταίει «ο Σύλλογος» (αν και εξακολουθεί να υπάρχει η Επιστημονική Επιτροπή – αυτή τουλάχιστον προσπάθησε να αρθρώσει λόγο στην αρχή της πανδημίας).
Πάμε από την αρχή: οι συλλογικές διαδικασίες δεν είναι πολυτέλεια – είναι ανάγκη. Τώρα, μέσα στην κρίση, όπως και πριν και μετά. Η θεραπευτική ομάδα, οι λειτουργίες του Συλλόγου, οι συνελεύσεις είναι ανάγκη. Για να αλληλοενημερωνόμαστε, για να συζητάμε μαζί και να κατανοούμε την πραγματικότητα, για να αποφασίζουμε πως θα παρέμβουμε και θα επηρεάσουμε τα πράγματα. Ο καθένας μόνος του είναι πολύ πιο αδύναμος – όχι μόνο στο να αλλάξει την πραγματικότητα αλλά ακόμα και στο να την καταλάβει.
Σοκαριστήκαμε, Παραμένουμε σοκαρισμένοι – και από τη σκληρή πραγματικότητα της ζωής «έξω» κι από το πόσο «λίγοι» φανήκαμε κι εμείς, και πολλοί από τους ανθρώπους γύρω μας. Όμως, κάπως πρέπει να το πιάσουμε από την αρχή. Και η αρχή είναι η συλλογικότητα.
Να ξαναρχίσει άμεσα η λειτουργία του ΔΣ. Ηλεκτρονικά, όσο δε μπορεί να γίνει αλλιώς, και ανοιχτά σε όλους. Να εξαντλήσουμε τις δυνατότητες να γίνει συνέλευση διαδικτυακά για να συζητήσουμε τη συγκυρία, τις δυσκολίες στη θεραπευτική δουλειά και τις διεκδικήσεις μας στα εργασιακά.
Και θα ξανανταμώσουμε σύντομα στο δρόμο!
