Για να μην είμαστε μόνον «μίζεροι σιγοψιθυριστές» θα προσπαθήσουμε να συμβάλλουμε δημιουργικά σ’ αυτή τη μέρα της μεγάλης χαράς για το Σύλλογο με ένα μικρό εννοιολογικό λεξικό. Σε περίπτωση που τύχει ενθουσιώδους υποδοχής, θα δώσουμε κάποια αντίτυπα στην επόμενη λαχειοφόρο του Συλλόγου (στη γιορτή του καρναβαλιού; στο σούβλισμα του οβελία; στην επανεκλογή του Θάνου Πλεύρη; στην ανανέωση της θητείας του Προέδρου του Οργανισμού; στα γενέθλια του Προέδρου του Συλλόγου;)
Εργατικό Σωματείο (Trade Union): Οργάνωση εργαζομένων με κοινά συμφέροντα που αποσκοπεί στην όσο το δυνατόν καλύτερη και αποτελεσματικότερη προώθηση αυτών των κοινών συμφερόντων (μείναμε στον ορισμό της Wikipedia, για να μη σας βαρύνουμε με αριστερισμούς).
Δηλαδή, στα δικά μας, ένα σωματείο που θα πάλευε για καλύτερες συνθήκες εργασίας για όλους τους εργαζόμενους (σταθερή εργασία, συλλογική σύμβαση, γενναίες αυξήσεις που –αν δεν αντιστοιχούν ακριβώς στη δουλειά μας- τουλάχιστον αντισταθμίζουν την αύξηση του κόστους ζωής) και για δημόσιες, δωρεάν και υψηλής ποιότητας παροχές στους εξαρτημένους.
Νίκη εργατικού σωματείου: η εξασφάλιση κάποιων από τα παραπάνω. Δεν είναι ποτέ «δώρο», αλλά αποτέλεσμα συλλογικών αγώνων (έστω και με τη συνδρομή ευνοϊκών συγκυριών).
Συνδιαλλαγή: αντί των παραπάνω, η (συνήθως προεκλογική) παροχή μικρού ή μικρότερου ποσού, σε κάποιους και όχι σε όλους με εμφανές αντίτιμο αφενός τη διαφήμιση των πολιτευτών που δήθεν "παρενέβησαν", αφετέρου την παύση των λοιπών διεκδικήσεων («της μιζέριας και της γκρίνιας», για να είμαστε κατανοητοί και σε μερικούς «μοντέρνους» ευτυχισμένους και «όψιμους» ρεαλιστές).
Μιζέρια και γκρίνια: σύμφωνα με την πλειοψηφία του ΔΣ του Συλλόγου μας, είναι η αξίωση οι γιατροί να πληρώνονται όπως οι υπόλοιποι γιατροί του δημοσίου, οι εργαζόμενοι που εκτελούν ανθυγιεινή εργασία να παίρνουν το αντίστοιχο επίδομα, όλοι οι εργαζόμενοι να μπορούν να ζουν από το μισθό τους με αξιοπρέπεια, να μην υπάρχουν πολλές διαφορετικές «ταχύτητες» ούτε στους μισθούς ούτε στις συμβάσεις, να έχουν όλοι και όλες μόνιμη εργασία και όχι μόνο οι "ημέτεροι", να μην υπάρχουν εργολαβικά συνεργεία και άνθρωποι που δουλεύουν μαζί μας για 250 και 300 ευρώ το μήνα, την ίδια ώρα που γίνεται το πάρτυ των απευθείας αναθέσεων και οι εργολάβοι βγάζουν τα κέρατα τους.
Εργοδοτικό σωματείο: το σωματείο που, αντί να διεκδικεί όλα τα παραπάνω, λειτουργεί ως ιμάντας μεταβίβασης της «γραμμής» της εργοδοσίας προς τους εργαζόμενους και ως αμορτισέρ που προφυλάσσει την εργοδοσία από τη δυσαρέσκεια των από κάτω. Εργοδοτικό σωματείο είναι και το σωματείο που ακολουθεί τακτικές «κόζα νόστρα», όπου οι μεν υποταγμένοι (ή έστω σιωπηλοί) «δικοί μας» εξυπηρετούνται με αντάλλαγμα τη συνέχιση της υποταγής (ή τουλάχιστον της εύγλωττης σιωπής) και δυο κομμάτια πίτα ή ένα τσουρέκι κι ένα καντηλάκι.
(Πάντως, ανακοίνωση νίκης σωματείου που εξυμνεί με σειρά προτεραιότητας τον υπουργό, το διοικητή και τέλος το ΔΣ χωρίς καν αναφορά στο υποκείμενο, τους εργαζόμενους, μάλλον αποτελεί πρωτοτυπία – είθισται τα εργοδοτικά σωματεία να λειτουργούν πιο διακριτικά ώστε να είναι και πιο αποτελεσματικά…)
Συνοψίζοντας:
Ένα χρόνο μετά τις εκλογές του Συλλόγου
- δεν έχει γίνει καμία συνέλευση (όπως δεν είχε γίνει ούτε τα προηγούμενα χρόνια, πέραν των εκλογοαπολογιστικών),
- δεν λειτουργούν τα τοπικά συμβούλια,
- δεν λειτουργεί η επιστημονική επιτροπή και η επιτροπή υγιεινής και ασφάλειας (εκτός αν λειτουργούν σε καθεστώς παρανομίας, οπότε δεν το έχουμε αντιληφθεί),
- δε γίνεται καν ΔΣ, παρά σπάνια (οι δυο τελευταίες υβριστικές και αυτοεξευτελιστικές ανακοινώσεις του ΔΣ δεν στάλθηκαν καν για ενημέρωση στα μέλη του ΔΣ, τουλάχιστον στο μέλος του ΔΣ που εκπροσωπεί την ΑΡΣΥ: τόση δημοκρατία!!!!)
- ο εσωτερικός κανονισμός "μαγειρεύτηκε" μεταξύ Διοίκησης και πλειοψηφίας του ΔΣ του Συλλόγου εν κρυπτώ και ερήμην των εργαζομένων, ενώ τώρα μαγειρεύεται ο τρόπος που θα πλασσαριστεί, ώστε να μη δημιουργήσει μεγάλες αναταράξεις, κυρίως στους γιατρούς οι οποίοι εκτός από τον χαμηλό μισθό, δεν θα είναι καν υπεύθυνοι στις κατεξοχήν ιατροκεντρικές μονάδες υποκατάστασης.
Όλα διεκπεραιώνονται από την παράταξη που κέρδισε την πλειοψηφία των εδρών (ή από τους εκλεγμένους συνδικαλιστές, ή μόνον από τον Πρόεδρο του Συλλόγου σε αγαστή συνεργασία με τον Πρόεδρο του Οργανισμού– δε μας ενδιαφέρουν τα οικογενειακά τους).
Διαχρονικά εργαλεία οι υποσχέσεις για μικροδιευκολύνσεις, η συστηματική και συντονισμένη διάχυση του φόβου – «άσε να το χειριστώ εγώ, γιατί ξέρω πώς να το πω. Αν θυμώσει ο Χ, ο Ψ, ο Ζ παράγοντας θ’ ανοίξει μονάδα στο Διδυμότειχο ειδικά για σένα».
Ένα διαρκές εργασιακό μπούλινγκ στους μη "αρεστούς" (αλήθεια ο «θεσμικός» του ΔΣ του Συλλόγου, που έχει κάνει και εργασία για την κακοποίηση στον εργασιακό χώρο, σε ποιο βαθύ πηγάδι βρίσκεται και τα βλέπει όλα καλά;).
Πριν κλείσουμε την "εκπομπή" μας, μια μικρή ερώτηση αλλά με μεγάλο πόνο: οι συνάδελφοι που ψήφισαν την πλειοψηφούσα παράταξη, αυτό είχαν στο μυαλό τους; Αυτό θεωρούν ότι είναι η συλλογική δράση; Νοιώθουν εντάξει με τη γραμμή στήριξης Πλέυρη;
Συνάδελφοι και συναδέλφισσες,
εμείς ούτε θέλουμε και ούτε μπορούμε να συναινέσουμε σ’ αυτό.
Δεν είναι μόνον διασπαστικό (κι άλλος ορισμός που αγνοείται) και αναποτελεσματικό και «λίγο».
Είναι ντροπή.
Ντροπή για το συνδικαλιστικό κίνημα.
Ντροπή για τους εργαζόμενους που αγωνίζονται σε δύσκολες συνθήκες για να συνεχίσουν να κάνουν με αξιοπρέπεια τη δουλειά τους, χωρίς να γλείφουν και να παρακαλάνε.
Θα προσθέταμε πως το λιβάνισμα δεξιών και ακροδεξιών είναι ντροπή για «τη μεγάλη δημοκρατική παράταξη», (θα τρίζουν τα κόκκαλα αυτών που τους διόρισαν στον Οργανισμό), αλλά είπαμε – δε μας πέφτει λόγος για τα οικογενειακά τους.
ΥΓ. Επειδή καθώς φαίνεται ο καλύτερος Πρόεδρος απαρχής κόσμου έχει πετύχει το ανθυγιεινό και για άλλους φορείς και όχι μόνο για τον Οργανισμό, μήπως δέχεται αιτήματα και για άλλες εκκρεμότητες και διεκδικήσεις; Ποιος από το Προεδρείο του Συλλόγου κρατάει το πρωτόκολλο για τα αιτήματα; Που πρέπει να απευθυνθούμε; Σε ποιον από όλους τους ουτιδανούς; Σαν δεν ντρεπόμαστε….
