ΔΕΛΤΙΟ ΘΥΕΛΛΗΣ 23.04.24 ή “ΣΤΡΙΒΕΙΝ ΔΙΑ ΤΗΣ ΥΠΟΣΧΕΣΗΣ ΣΥΛΛΟΓΙΚΗΣ ΣΥΜΒΑΣΗΣ”;

Περιγράφοντας τις (δυνάμει) συνταρακτικές εξελίξεις των τελευταίων ημερών, θα προσπαθήσουμε να παραμείνουμε στα γεγονότα και στις προφανείς εξηγήσεις και να μην κάνουμε ψυχολογικές υποθέσεις και δίκη προθέσεων:

1.Ο Πρόεδρος του ΔΣ του ΟΚΑΝΑ επιτίθεται σε μία από τις εναπομείνασες φιλεργατικές ρυθμίσεις, αυτή της πλήρους αποζημίωσης των τριήμερων αναρρωτικών αδειών. Γιατί; Επειδή θέλει να “νοικοκυρέψει” τον Οργανισμό (“ακριβοί στα πίτουρα και φτηνοί στ' αλεύρι”, λέγαν οι παλιοί). Επειδή η Μαρία από την Πέρα Ραχούλα κάνει κατάχρηση και ο Τάκης από την Κάτω Ραχούλα αρρωσταίνει τον Αύγουστο. Επειδή μπορεί.

2.Το Προεδρείο του Συλλόγου, σταθερό στον τρόπο άσκησης ελέγχου ρωτά τον εργατολόγο του Συλλόγου, ο οποίος αποφαίνεται ότι “είναι νόμιμο”. Άρα, “δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα”. 

3. Καθώς φαίνεται όμως οι εργαζόμενοι δεν φαίνεται να το καταπίνουν τόσο εύκολα όσο όλα τα προηγούμενα “νόμιμα”. Μάλλον γιατί, πέραν της σημασίας της ρύθμισης που καταργείται, είναι η σταγόνα που ξεχείλισε τον κουβά. Της κακοπληρωμένης δουλειάς, σε επικίνδυνες πολλές φορές συνθήκες, με συνεχή ματαίωση σε όλα τα επίπεδα, με καθεστώς εργασιακής ομηρίας για όλο και περισσότερους και, σαν να μην έφταναν αυτά, μέσα σ' ένα κλίμα που διαμορφώνεται από “ψιλο”απειλές, παράλογες απαιτήσεις και “ό,τι να 'ναι” ιεραρχήσεις.

4.Το Προεδρείο του Συλλόγου αναγκάζεται να επιμείνει, και ο Πρόεδρος του ΟΚΑΝΑ, μια που αρνείται να αναστείλει την απόφασή του, δέχεται να συζητήσει τη Συλλογική Σύμβαση. Όπως στην παλιά ελληνική ταινία όπου παρουσιάζεται η μέθοδος του “στρίβειν δια του αρραβώνος”: “Γαμπρός ή μακαρίτης;” ρωτά ο έξαλλος αδελφός αυτόν που σπίλωσε την τιμή της αδελφής.”Γαμπρός! Αρραβωνιάζομαι!”

5. Μόλις τρεις μέρες μετά, διαφαίνεται ο κίνδυνος η διαπραγμάτευση της Συλλογικής Σύμβασης να γίνει μια διαδικασία αντίστοιχη με την παρωδία της συζήτησης (στην ουσία την υφαρπαγή της συναίνεσης) για τον Εσωτερικό Κανονισμό: το πρώτο σχέδιο περιλαμβάνει  μια μικρή αύξηση, δύο πάγια οικονομικά αιτήματα, μια σειρά διατάξεων που ήδη προβλέπονται από την εργατική νομοθεσία, το Burn out και την αποζημίωση των αναρρωτικών. Η διαδικασία στο εσωτερικό του Συλλόγου ουσιαστικά εκτονώνεται σε μια μόνο συνέλευση

Και η αυταρχική και βαθιά αντεργατική Διοίκησή μας θα αποκτήσει "αβρόχοις ποσί" το δικαίωμα να επιχαίρει ότι είναι “η πρώτη μετά από πολλά χρόνια που υπέγραψε συλλογική σύμβαση”

Φαίνεται πως, όντως, η κυβέρνηση προσπαθεί να μειώσει τη διάχυτη και κατά κρίσεις εκρηκτική δυσαρέσκεια της κοινωνίας και με την επανέναρξη των συλλογικών διαπραγματεύσεων. Φτάνει να μην ζητάνε και πολλά πολλά από τα “παλιά', τα “ξύλινα¨όπως αυξήσεις, προσλήψεις και αξιοπρεπείς όρους δουλειάς.

Είμαστε αισιόδοξοι. Ο σύλλογός μας  έχει μια ιστορία αγώνων και νικηφόρων μαχών. Δε χρειάζεται να μας περιγράψει κανένας Πρόεδρος (ούτε του ΟΚΑΝΑ, ούτε του συλλόγου) τις διαδικασίες: οι συλλογικές μας συμβάσεις έχουν υπογραφεί μετά από πολύμηνους αγώνες με απεργίες – επισχέσεις εργασίας – καταλήψεις, παρά τους τραμπουκισμούς, τις απειλές, τη στέρηση μισθού. Κι ούτε μας χρειάζονται γνωμοδοτήσεις νομικών που μετατρέπονται σε κουρελόχαρτα όταν οι εργαζόμενοι αποφασίζουν να διεκδικήσουν το δίκιο τους με αγώνες. Χάρις σ' αυτούς τους αγώνες είχαμε για πολλά χρόνια καλούς μισθούς, άδειες, άδεια επαγγελματικής εξουθένωσης, άποψη για το θεραπευτικό πλαίσιο. Ο Σύλλογος δεν είναι το προεδρείο του. Είμαστε όλοι εμείς. Και θα διεκδικήσουμε δουλειά που να μας ανταμείβει – και υλικά και ηθικά – όπως μας αξίζει.

 Ακολουθεί το σημείωμα που στείλαμε στο ΔΣ του Συλλόγου:

Η θέση της Αριστερής Συσπείρωσης

Επί της αρχής

1. Θεωρούμε ορθό πρώτα να ενημερωθούν και να τοποθετηθούν οι εργαζόμενοι πάνω στο draft και στη συνέχεια ο Πρόεδρος. Τόσο καιρό περίμενε ο Πρόεδρος – δε θα γίνει και τίποτα να περιμένει μέχρι να αποφασίσουμε εμείς τι ζητάμε.

2.Επιμένουμε στη ανάγκη τήρησης της διαδικασίας: Θα πρέπει να γίνουν συζητήσεις/ συνελεύσεις. Δεν αντικαθίσταται η ανταλλαγή επιχειρημάτων με e mail στο σύλλογο (χώρια που τα μισά e mails κινδυνεύουν να χαθούνε).Στο τέλος, συνέλευση θα αποφασίσει και το τι δεχόμαστε και πού δεν υπαναχωρούμε

3. Η έννοια της διαπραγμάτευσης και της ύπαρξης συλλογικής σύμβασης είναι να προσπαθήσουμε για τους καλύτερους όρους εργασίας. Δεν είμαστε σίγουροι ότι χρειαζόταν ο δικηγόρος να γράψει ό,τι ήδη προβλέπεται από την εργατική νομοθεσία, γιατί αυτό θα δώσει το δικαίωμα στη Διοίκηση να υπογράψει μια δήθεν ΣΣΕ και να περηφανεύεται ενώ δεν πρόσθεσε κάτι παραπάνω από τα ήδη ισχύοντα. Η δουλειά μας τώρα είναι να διεκδικήσουμε και ό,τι δεν προβλέπεται και θα βελτιώσει τους όρους της εργασίας. Θυμίζουμε: ούτε το Burn out, ούτε το ΤΑΣΕΟ, ούτε η αύξηση του 10+10% προβλέπονταν.

Παρατηρήσεις σε συγκεκριμένα θέματα:

1.Τιμαριθμική αναπροσαρμογή, τροφεία: οκ, αλλά  γιατί όχι ΑΥΞΗΣΕΙΣ ΣΕ ΟΛΟΥΣ; Πόσα χρόνια πρέπει να περάσουν για να πάρουμε ουσιαστική αύξηση; 

2.Μισθολόγιο γιατρών: να μπει όπως αναγράφεται στην αιτιολογική έκθεση (βάση ο μισθός του ΕΣΥ, επιπλέον οικονομικά κίνητρα, βαθμολογική εξέλιξη). Εξάλλου, ο Βαρτζόπουλος είπε πως "ό,τι μου δώσατε, έβαλα στο νόμο" - δεν είπε ότι "έκοψε" τις επιπλέον απολαβές. Ελπίζουμε  ότι δεν τις έκοψε "προληπτικά" κάποιος από μας για να το κάνει πιο εύπεπτο

3. Επέκταση του ανθυγιεινού σε όλους

4.Burn out: να υπάρχει με σαφήνεια η ανάγκη επιπλέον αδειών σε όσους εργάζονται σε μονάδες και μάλιστα σε low threshold + η άδεια να μπορεί να λαμβάνεται όπως παλαιότερα (σε 4 τριήμερα) ώστε να εξασφαλίζεται η απομάκρυνση από την εργασία. Για τους εργαζόμενους στις κεντρικές υπηρεσίες  12ημερη άδεια

5.Θέματα μετακινήσεων: να θεσμοθετηθούν υπηρεσιακά συμβούλια (ή όπως αλλιώς μπορούμε να τα πούμε - φτάνει να λειτουργούν ως ανάχωμα στην αυθαιρεσία). Δεν έχει σημασία αν "προβλέπονται" μόνο για το Δημόσιο. Σημασία έχει ότι μπορούμε να διεκδικήσουμε έναν τρόπο ελέγχου ώστε οι εργαζόμενοι να μην μετακινούνται σε μακρινές αποστάσεις, ούτε να μπαίνουν σε απογευματινό ή κυλιόμενο ωράριο χωρίς τη σύμφωνη γνώμη τους, να μην μετακινούνται ανά δίμηνο/τρίμηνο εκτός εάν συντρέχουν σοβαροί λόγοι και συναινούν, να δίνεται εύλογος χρόνος προετοιμασίας πριν τη μετακίνηση, να ερωτώνται οι υπεύθυνοι των δομών κοκ

6. Θέματα ασφάλειας: να θεσμοθετηθεί εργατικός έλεγχος

7. Να επαναφέρουμε το πάγιο αίτημα μας για υποχρεωτική εξωτερική εποπτεία από καταξιωμένους επιστήμονες του χώρου που θα επιλέγονται με τη σύμφωνη γνώμη των εργαζομένων και με κάλυψη του οικονομικού κόστους από τη Διοίκηση

8. ΤΑΣΕΟ. Να απαιτήσουμε τη διατήρησή του και την πληρωμή των υποχρεώσεων της διοίκησης.

9. Δεδομένου ότι μεγάλο μέρος των εργαζομένων στην παρούσα φάση δεν είναι ΙΔΑΧ και ΙΔΟΧ αλλά με ποικίλες ελαστικές σχέσεις εργασίας, θεωρούμε αναγκαίο να παλέψουμε ώστε όλοι οι όροι της σύμβασης (μισθολογικοί, τροφεία, βρεφονηπιακοί σταθμοί, άδειες κοκ) να ισχύουν για όλους τους εργαζόμενους ανεξάρτητα από το είδος της σύμβασης.

 

 

 

 

 

 

 

Ακόμη μια επίθεση στα δικαιώματα μας.

Η ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΙΑ ΣΥΝΕΧΙΖΕΙ ΤΙΣ ΕΠΙΘΕΣΕΙΣ 

Σχεδόν 30 χρόνια τώρα οι διοικήσεις στον οργανισμό εφαρμόζουν μία τακτική (που εφαρμόζεται και σε πολλά άλλα νομικά προσωπικά ιδιωτικού δικαίου) : οι αναρρωτικές άδειες μέχρι τρεις ημέρες πληρώνονται με ολόκληρο το ημερομίσθιο παρόλο που δεν είναι υποχρεωτικό από το νόμο. 

Για λόγους που μας είναι τελείως αδιάφοροι και άγνωστοι, η τωρινή διοίκηση συνεχίζοντας την αντεργατική της στάση (όπως μας έχει συνηθίσει από την αρχή της θητείας της) καταργεί αυτό που εφαρμόζεται τόσα χρόνια στον οργανισμό χρησιμοποιώντας ως δικαιολογία, νόμο που ψηφίστηκε το 1967 (!!!). 

Ανεξάρτητα από το αν είναι νομότυπο, όπως πρόλαβε να μας ενημερώσει το ΔΣ φερέφωνο, δεν πρέπει να το επιτρέψουμε. Ο σύλλογος εργαζομένων αν θέλει να σέβεται τον εαυτό του και το ρόλο του, οφείλει να θυμίσει στη Διοίκηση και τους παρατρεχαμενους της, ότι αυτά δεν είναι καπρίτσια, ούτε μπορούν μονομερώς να αλλάζουν από τη μία μέρα στην άλλη το ισχύον εθιμικό δίκαιο όπως προβλέπεται από όλες τις συλλογικές μας συμβάσεις μέχρι τώρα. Τόσο το πνευμα όσο και το γράμμα των μέχρι σήμερα ΣΣΕ επιβάλλει να μην καταργούνται εργασιακά δικαιώματα που έχουν κατακτηθεί (ή έστω παραχωρηθεί) από τις προηγούμενες διοικήσεις. 

Και για να μαθαίνουν οι νεότεροι, αυτός είναι ο λόγος που πρέπει να έχουμε συλλογικές συμβάσεις εργασίας. Για να μην μπορεί ο κάθε τυχαίος διορισμένος πρόεδρος με τους παρατρεχάμενους του να αποφασίζει εν λευκώ αν θα εφαρμόσει αυτή ή την άλλη διάταξη, λες και είναι αυτοκράτορας. 

Η συλλογική σύμβαση εργασίας είναι το ύψιστο συνδικαλιστικό δικαίωμα. Οι εργαζόμενοι του ΟΚΑΝΑ έχουν παλέψει πάρα πολύ (και πολύ αποτελεσματικά) για το δικαίωμα αυτό. Οι μνημονιακές κυβερνήσεις, της κυβέρνησης του συριζα συμπεριλαμβανομένης, κατάργησαν το δικαίωμα σε συλλογική σύμβαση στο πλαίσιο της αντεργατικης  τους αντεπίθεσης. Ήμασταν και είμαστε απέναντι τους. Όπως είμαστε απέναντι στη συνδικαλιστική γραφειοκρατία που τους βοηθάει να εφαρμόζουν τις κατάπτυστες ταξικές πολιτικές τους. 

Για αυτό απεργήσαμε σήμερα. 

Για αυτό εμείς θα συνεχίσουμε να  διεκδικούμε το δικαίωμα σε ΣΣΕ με πλήρη εργασιακά δικαιώματα σε όλους κ σε όλες, με αξιοπρεπείς μισθούς και ασφάλεια στον εργασιακό χώρο. όσο κι αν η πλειοψηφία του διοικητικού συμβουλίου του σωματείου σφυράει αδιάφορα και ετοιμάζει εκδρομές. 

1.Ο ρόλος ενός σωματείου εργαζομένων δεν είναι να οργανώνει χοροεσπερίδες ούτε εκδρομές, ούτε να τακτοποιεί τις βάρδιες των νοσηλευτών ή να υπόσχεται μετακινήσεις. Τα ανοιγοκλεισίματα μονάδων με σκοπιμότητες τουλάχιστον αμφισβητούμενες, η επικινδυνότητα (για εργαζόμενους και ωφελούμενους) στις δομές άμεσης πρόσβασης, οι συνεχείς μετακινήσεις προσωπικού (ή, καλύτερα, μέρους του προσωπικού – του ίδιου πάντα μέρους του προσωπικού), η προσπάθεια θεσμικής αντιμετώπισης του καταγγελόμενου mobbying με θεσμοθέτηση της διαδικασίας αλληλοκαρφώματος , η καλλιέργεια του κοινωνικού αυτοματισμού σε όλα τα επίπεδα (“δε μας έδωσαν άδεια την Πρωτοχρονιά γιατί οι εργαζόμενοι στην Κάτω Ραχούλα δεν τηρούν το ωράριο”, “μας βάλανε να πάρουμε τις άδειες γιατί η Μαρία από την Πέρα Ραχούλα ζήτησε να την πληρωθεί” κοκ) – ε, όλα αυτά θα ήταν πιο δύσκολο να συμβούν εάν υπήρχε ένα σωματείο που έκανε “τη δουλειά του”.

2.Στο θέμα των αναρρωτικών αδειών η “δουλειά” ενός σωματείου θα ήταν να απαιτήσει, κατ' αρχήν, να έχουν το δικαίωμα να αρρωστήσουν όλοι οι εργαζόμενοι – γιατί, για να μην ξεχνιόμαστε, η αναρρωτική άδεια, το δικαίωμα να κάτσεις σπίτι σου αν είσαι άρρωστος, είναι δικαίωμα μόνο κάποιων κατηγοριών εργαζομένων και όχι όλων.

Να  διεκδικήσει μια σειρά από ρυθμίσεις να μην είναι “εθιμικώ δικαίω” αλλά να συμπεριληφθούν σε συλλογική σύμβαση. Δεν μπορεί κάθε φορά να εξαρτώνται οι συνθήκες εργασίας από το mood του εκάστοτε αυτοκράτορα. 

Να επισημάνει το αυτονόητο: αν σε κάποιες δομές πολλοί εργαζόμενοι λείπουν με αναρρωτική άδεια, δε χρειαζόμαστε το σωματείο να μας πει ότι “είναι διευθυντικό δικαίωμα να τους ελέγξουν”. Χρειαζόμαστε ένα σωματείο που θα επισημάνει πως όταν οι εργαζόμενοι δεν αντέχουν να πάνε στη δουλειά ή αρρωσταίνουν συνεχώς ΚΑΤΙ ΓΙΝΕΤΑΙ ΛΑΘΟΣ. Κάτι σάπιο υπάρχει στην Αυτοκρατορία. Και να διεκδικήσει μέτρα πρόληψης της εργασιακής εξουθένωσης  - όχι κατασταλτικά και ελεγκτικά μέτρα αλλά βελτίωση των συνθηκών εργασίας, ασφάλεια, εποπτεία. 

3. Δε χρειάζονται μαντικές ικανότητες για να μαντέψει κανείς πως στο νέο γιγαντιαίο φορέα όλα αυτά (το burn out, το mobbying, τα θέματα ασφάλειας, η συνεχής ματαίωση, η αλλάγή των συνθηκών και του αντικειμένου της  εργασίας ανάλογα με το mood του “ελέω Θεού” αυτοκράτορα) δεν θα εξαφανιστούν – θα πολλαπλασιαστούν με γεωμετρική πρόοδο.

ΥΓ. Προφανώς, δεν έχουμε κανένα πρόβλημα με τις χοροεσπερίδες ούτε μα τα ταξίδια. Τα λατρεύουμε Αλλά τα απολαμβάνουμε περισσότερο όταν, προηγουμένως, έχουμε κάνει “τη δουλειά μας”...