ΤΩΝ ΟΙΚΙΩΝ ΥΜΩΝ ΕΜΠΙΠΡΑΜΕΝΩΝ, ΑΥΤΟΙ ΑΔΕΤΕ (;)
(ΕΝΩ ΚΑΙΓΟΝΤΑΙ ΤΑ ΣΠΙΤΙΑ ΣΑΣ, ΕΣΕΙΣ ΤΡΑΓΟΥΔΑΤΕ; )
Μεγάλο και πένθιμο πολύ αυτό το καλοκαίρι. Μας κόστισε η απουσία μας από το blog – ακόμα κι αν δε λείψαμε σε όλους....Θα προσπαθήσουμε λοιπόν να κάνουμε κάποια σχόλια, κάποιες επισημάνσεις και να ξαναπιάσουμε το νήμα – κάνοντας μια προσπάθεια να δούμε πρώτα τη μεγάλη εικόνα, όσο κι αν μας πονάει.
Ανατρέχοντας στην ειδησεογραφία του καλοκαιριού : η επιτομή του αδιανόητου – ή η κανονικοποίηση του παράλογου.
Εξακόσιοι ενενήντα έξι νεκροί. Μακάρι να ξέραμε τα ονόματά τους και τα πρόσωπά όλων για να μπορέσουμε να τους πενθήσουμε
14/06/23: 650 μετανάστες – πνιγμένοι στην Πύλο
08/07/23: Σύριος πρόσφυγας – από τη σφαίρα μπάτσου
10/07/23: Άννα Ιβάνκοβα – τρανς-γυναικοκτονία, από το χέρι άντρα
07/08/23: Μιχάλης Κατσουρής – από εγχώριους ή ξένους χουλιγκάνους
20/08/23: Γιώργος Φλώρος – παρασυρμένος από αμάξι, ενώ κυκλοφορούσε με αμαξίδιο
01/09/23: Κώστας Μανιουδάκης – κατά τη διάρκεια ξυλοδαρμού από αστυνομικούς
05/09/23: Αντώνης Καρυώτης – πνίγηκε επειδή τον έριξαν στη θάλασσα μέλη του πληρώματος της Blue Horizon
05/09/23-σήμερα: 17 άτομα– πνίγηκαν στις πλημμύρες (τον τελικό αριθμό θα τον ξέρουμε όταν αποτραβηχτούν τα νερά)
12/09/23: 42χρονη γυναίκα – γυναικοκτονία, από το χέρι του μπάτσου πρώην άντρα της.
Η Ρόδος, ο Έβρος, ό,τι είχε απομείνει στην Εύβοια, ό,τι άντεχε στην Αττική γίνονται στάχτη. (η Αττική τα τελευταία λίγα χρόνια έχει χάσει το 30% των δασών της)
Ο Θεσσαλικός κάμπος, ο Βόλος, η Καρδίτσα, τα Τρίκαλα γίνονται λίμνη. Δύο φορές, Μέσα σε είκοσι μέρες.
Το αυγό του φιδιού έσκασε: Το Λιμενικό ελέγχεται και καταγγέλλεται (από το διεθνή τύπο και τη Frontex, όχι από μας) για το ναυάγιο στην Πύλο. Με απλά λόγια: το ελληνικό Λιμενικό καταγγέλλεται ότι ΕΠΝΙΞΕ 650 ανθρώπους έξω από την Πύλο.
Κονβόι Κροατών ναζί διασχίζει τα Βαλκάνια, φτάνει ανενόχλητο μέχρι το ΟΑΚΑ, παίρνει το μετρό και φτάνει στη Νέα Φιλαδέλφεια για να δείρει, να σπάσει, να κάψει – και να σκοτώσει.
"Άνθρωποι" ρίχνουν άλλο άνθρωπο στη θάλασσα να πνιγεί ώστε το πλοίο να φύγει.
Κυνηγοί κεφαλών στον Έβρο επικηρύσσουν άλλους ανθρώπους και αναρτούν υπερήφανοι video με τρομοκρατημένα “θηράματα”. Πολίτες φέρονται να έχουν πειστεί ότι τις φωτιές έβαλαν άνθρωποι για να αυτοπυρποληθούν(!) και ότι οι φωτιές δε σβήνουν διότι άνθρωποι πετάνε πέτρες στα πυροσβεστικά αεροπλάνα και τα εμποδίζουν να πλησιάσουν.
Και, εν τω μεταξύ, τα εβδομαδιαία ψώνια στο Super Market αντιστοιχούν σε όλο και μεγαλύτερο μέρος του μισθού – ευτυχώς (!) που επιτρέπεται πια να δουλεύει κανείς μέχρι 16 ώρες στις 24 οπότε «Έχει ο Θεός!»
Αν περίμενε κανείς όλα αυτά να συζητούνται στις αυτοδιοικητικές εκλογές, πλανάται. Τα θέματα της ειδησεογραφίας είναι: ο Μπέος που τραμπουκίζει πολίτες, ο Χαρδαλιάς που δήλωσε ότι έκανε μπάνιο γυμνός στο Μαραθώνα, ο Μπακογιάννης που καλύπτει με τσιμεντάκι το μεγάλο περίδρομο και ο Κασελάκης που κάνει επίδειξη παρκούρ δείχνοντας πως εκτός από πιο νέος, πιο ωραίος και πιο αγγλομαθής είναι και πιο γυμνασμένος από το Μητσοτάκη.
Οπότε; Έχει πραγματικά νόημα να προσπαθούμε;
Πάντα έχει. Και όχι από κεκτημένη ταχύτητα.
Κατ’ αρχήν, είναι βαθιά πολιτικό να εμπεδώσουμε πως δεν είμαστε εμείς οι τρελοί που εξακολουθούμε να βρίσκουμε όλα τα παραπάνω αδιανόητα.
Όχι, δεν είμαστε. Αυτοί μας «πουλάνε τρέλα». Όχι, μια χαρά καταλαβαίνουμε. Όχι, δε ζούμε σε άλλη χώρα απ’ αυτή που δείχνει η τηλεόραση. Και είτε έχουμε επιλέξει να μείνουμε σ' αυτή τη χώρα, είτε δε μπορούμε να φύγουμε (μια που για κάποιους από μας, ακόμη, η μετανάστευση είναι επιλογή κι όχι μονόδρομος).
Άρα; άρα, κάτι πρέπει να κάνουμε.
Κατ΄ αρχάς, οφείλουμε να κατανοήσουμε την πραγματικότητα. Να καταλάβουμε ότι ο κοινός παρονομαστής που συνδέει τις καταστροφές σε όλα τα επίπεδα δεν είναι η ανικανότητα ή ανυπαρξία του κράτους. Το κράτος μια χαρά υπάρχει και λειτουργεί. Όμως, δεν εξυπηρετεί τα συμφέροντα της τάξης μας αλλά του κεφαλαίου. Το κράτος είναι που διαλύει τις δημόσιες υπηρεσίες πρόληψης και πολιτικής προστασίας (τα νοσοκομεία, τα δασαρχεία, την πυροσβεστική – εσχάτως ακόμα και τη μετεωρολογική υπηρεσία). Το κράτος που ενώ απαξιώνει τις δημόσιες υπηρεσίες, εκχωρεί όλο και περισσότερες αρμοδιότητες στους ιδιώτες και διευκολύνει με κάθε τρόπο το κεφάλαιο να κερδοσκοπεί.
Όλα αυτά δεν είναι “υψηλή θεωρία κομμουνιστικού τύπου”.
Είναι η απάντηση στο γιατί ενώ καίγονται κάθε χρόνο τόσα δάση εξακολουθούν να μην προσλαμβάνουν πυροσβέστες, γιατί έχασαν τις αρμοδιότητές τους τα δασαρχεία, πώς γίνεται μετά η διαχείριση των καμένων εκτάσεων, ποια έργα επιλέγονται και με τι κριτήρια, πού πήγαν τα λεφτά που δόθηκαν μετά τις προηγούμενες πλημμύρες και πού θα πάνε αυτά που θα δοθούν τώρα.
Είναι η απάντηση στο γιατί η παρουσία του κράτους που βλέπουν οι πολίτες εξαντλείται στην ατομική ευθύνη του 112 (“Εκκενώστε!”, “Αποφύγετε τις μετακινήσεις!”, “ξανα-εκκενώστε!” - όπως πάει το επόμενο μήνυμα θα είναι του τύπου “Πού πας βρε Καραμήτρο;”) και στα ΜΑΤ που ψεκάζουν και δέρνουν ανηλεώς πυρόπληκτους, πλημμυροπαθείς, αλληλέγγυους – ό,τι κινείται εκτός από ακροδεξιούς κυνηγούς κεφαλών στον Έβρο, ναζί εκδρομείς στη Νέα Φιλαδέλφεια, Τούρκους μαφιόζους στη Λούτσα, επίορκους αστυνομικούς-μαστροπούς, άντρες που δολοφονούν γυναίκες κοκ
Και μπορούμε ν' αντιδράσουμε, και πρέπει, και έχει νόημα. Μπορούμε ν' αλλάξουμε αυτή την πραγματικότητα. Γιατί ο δρόμος της ανάπτυξής ΤΟΥΣ οδηγεί στη ΔΙΚΗ ΜΑΣ καταστροφή.
Δεν αρκεί η απογοήτευση, ο θυμός, η αγανάκτηση. Ούτε μόνη η φαντασία αρκεί. Χρειαζόμαστε μαζικούς, μακρούς, ανατρεπτικούς αγώνες και όραμα. Το όραμα μιας άλλης κοινωνίας και μιας ζωής δίκαιης και “γεμάτης” που μπορούμε να κατακτήσουμε!
Και σ' αυτό το μακρύ δρόμο υπάρχουν και τα ενδιάμεσα βήματα, πριν φτάσουμε στο τέλος. Η βελτίωση των όρων ζωής, η ισότητα, η δικαιοσύνη, η υγεία για όλα τα έμβια όντα και για το φυσικό περιβάλλον, η ομορφιά...Φτάνει στο επίκεντρο να είναι ο άνθρωπος – η ζωή “των πολλών” κι όχι το κέρδος των λίγων.
Κι ο αγώνας, όχι μόνο το κέρδος, είναι “των πολλών”, είναι η μαζική διεκδίκηση. Δεν υπάρχει “ατομική διέξοδος” σε μια κοινωνία – ακόμα λιγότερο κι από την “ατομική ευθύνη”. Όταν το σπίτι σου καίγεται μαζί με τον αέρα που αναπνέεις, όταν όλος σου ο κόσμος πνίγεται, όταν η ζωή του ενός από τους γείτονές σου δε θεωρείται εξίσου σημαντική με τη ζωή του άλλου – ε, τότε δεν υπάρχει προς πουθενά η δυνατότητα να “εκκενώσεις”. Πουθενά.
Κι είναι οι πολλές μικρές και μεγάλες λάμψεις της αλληλεγγύης, της διεκδίκησης, των ονείρων που ανάβουν παντού τους τελευταίους μήνες και διώχνουν το σκοτάδι.
Οι αλυσίδες αλληλεγγύης στις φωτιές, στη βοήθεια στους πλημμυροπαθείς, στην καταγγελία και στις αλληλέγγυες προσφορές για την απελευθέρωση των βασανισμένων μεταναστών στον Έβρο.
Η τεράστια συμμετοχή στον αντιφασιστικό Σεπτέμβρη στο Κερατσίνι.
Η μαζική απεργία πριν από δυο βδομάδες.
Η συμμετοχή τόσο πολλών νέων στις εκλογές τώρα – όχι αυτών που φτιάχνουν CV , των άλλων που θέλουν ν' αλλάξουν τη γειτονιά τους.
Κι αν ξεχωρίζαμε ένα πράγμα απ' όσα μάθαμε τόσα χρόνια είναι πως η οργάνωση, η αντίσταση, η αλληλεγγύη
- είναι χρέος μας (απέναντι στον εαυτό και την αξιοπρέπειά μας, στους ανθρώπους που αγαπάμε, στη σημερινή κοινωνία και στις γενιές “που μέλλονται για να' ρθουν”
- στο ατομικό επίπεδο είναι σωτήριο για την ψυχή μας – να πάψουμε να είμαστε θεατές της ζωής μας και ν' απαιτήσουμε το ρόλο του πρωταγωνιστή
- ενώ στη μεγάλη εικόνα είναι και αποτελεσματικές. Μπορούμε να κερδίσουμε. Άμεσα τα “μικρά”, μακροπρόθεσμα τα “μεγάλα”
Έχοντας ξεκαθαρίσει κατά το δυνατόν τα παραπάνω, ας ξαναπιάσουμε το νήμα της καθημερινότητας στον ΟΚΑΝΑ
Ι. Εργασιακά (ήτοι ασφάλεια, ικανοποίηση από την εργασία, επιβράβευση σε υλικό και άυλο επίπεδο)
Για θέματα περιεχόμενου της εργασίας και ασφάλειας πήγαινε στο ΙΙ
Για τα μισθολογικά: Ουδέν νεότερο για κανονικές προσλήψεις, συλλογική σύμβαση, μισθολόγιο γιατρών, επέκταση του ανθυγιεινού σε όλους. Περιμέναμε(;) τις εκλογές, την τοποθέτηση των παραγόντων στο Υπουργείο, την ενημέρωσή τους, τις δημοτικές εκλογές. Μετά, άγνωστο τι θα περιμένουμε (ίσως το μετρό της Θεσσαλονίκης). Εδώ και μήνες. πάντως, έχουμε αποφασίσει (;) ότι θα προχωρήσουμε σε κινητοποιήσεις. Η πλειοψηφία του Συλλόγου Εργαζομένων έχει πλέον τελειοποιήσει την μέθοδο «στρίβειν δια του αρραβώνος». Αποφασίζει ότι θα κάνει κινητοποιήσεις (για να βουλώσουν τα στόματα) αλλά δεν τις κάνει…
ΙΙ. Περιεχόμενο της εργασίας (προσανατολισμός του Οργανισμού, θέματα ασφάλειας, ικανοποίηση από την εργασία, “άυλη” επιβράβευση των εργαζομένων ) άλλως πως “Μείωση της βλάβης”
Μεγάλη κουβέντα η Μείωση της Βλάβης. Μια κουβέντα που τα προηγούμενα χρόνια γινόταν πολλές φορές σε λάθος βάση, ενώ τώρα δε γίνεται καθόλου. Μια κουβέντα που δεν θα έπρεπε να είναι τόσο δύσκολη – στο κάτω κάτω δε μιλάμε για την ανακάλυψη του τροχού αλλά για δέσμη στρατηγικών και μέτρων που ξεκινούν από τη δεκαετία του '80. Από τότε υπάρχουν αλλαγές και στην κοινωνία και στα χαρακτηριστικά του πληθυσμού των χρηστών και της χρήσης, και υπάρχει και εμπειρία. Άρα η συζήτηση θα έπρεπε να είναι πώς το κάνουμε καλύτερα, τι κάνουμε λάθος κοκ. Αντ' αυτού γενικά εξαντλείται στο αν τη θέλουμε ή δεν τη θέλουμε και στο ποιος ξέρει καλύτερα τι είναι.
Έστω ότι δεν ξέρουμε. Δεν προλαβαίνουμε, δα, να παρακολουθούμε όλα τα συνέδρια. Έχουμε όμως κάποια ιδέα για το τι ΔΕΝ είναι μείωση της βλάβης.
Σίγουρα δεν είναι μείωση της βλάβης:
- Το να αποδεχόμαστε ότι το μέλος του ΟΚΑΝΑ είναι de facto ο “καμένος”, ανίκανος να συμπεριφέρεται σαν κανονικός άνθρωπος και ικανός μόνον να πίνει, να απειλεί, να κλαίγεται και να ζητιανεύει γιατί “είναι στη φύση του”. Το να θεωρούμε πως οι εξαρτημένοι είναι ούτως ή άλλως καμένα χαρτιά οπότε δεν πρέπει να τους ζητάμε να συμπεριφέρονται με σεβασμό στους άλλους ανθρώπους και στη δομή που τους εξυπηρετεί επειδή δεν μπορούν να το κάνουν (και επειδή τείνει να χαθεί η κοινή λογική, εμείς δε θεωρούμε ένδειξη σεβασμού να μας μιλάει κάποιος στον πληθυντικό ή να έχει πλούσιο λεξιλόγιο. Όμως, το να βρίζει, να απειλεί ή να χειροδικεί κάποιος δεν μπορεί να επιτρέπεται). Οι περισσότεροι άνθρωποι που έρχονται στον ΟΚΑΝΑ δίνουν αγώνα για να σταθούν στα πόδια τους και να επανενταχθούν. Δε γίνεται να μην απαιτούμε από τους λίγους υπόλοιπους να μη μετατρέπουν την είσοδο των μονάδων σε πιάτσα – να μη δυσκολεύουν τη ζωή όχι τόσο των εργαζομένων αλλά -κυρίως- των υπολοίπων μελών.
- Αλλά βολεύει να θεωρούνται οι εξαρτημένοι “καμένοι”, και γιατί δε χρειάζεται να ζητήσουμε τη γνώμη τους. Αν τη ζητούσαμε, η μονάδα της Νίκαιας δεν θα άνοιγε και έκλεινε τακτικά (τρίτη αλλαγή μέσα σε 12 χρόνια), η μόνη μονάδα μεθαδόνης που εξυπηρετεί τον Πειραιά, τα νησιά και το Νότιο Τομέα της Αττικής. Ούτε θα έκλειναν άρον άρον οι μονάδες που φιλοξενούσαν 500 ανθρώπους μέσα στο καλοκαίρι (και αν αληθεύουν τα δημοσιεύματα που δεν διαψεύστηκαν, η «φασαρία» έγινε για μερικές χιλιάδες ευρώ – δηλαδή για πολύ λιγότερο απ' αυτά που κοστίζει κάθε χρόνο το νταβατζιλίκι στην εταιρεία καθαριότητας – ή σ' αυτή της φύλαξης – ή στη συντήρηση των μηχανημάτων για τις ουροληψίες).
Αυτό που είναι ίσως το πιο τρομακτικό από όλα είναι η απροσμέτρητη ασχετοσύνη της διοίκησης και των «βοηθητικών» της, όπως καταγράφεται από
- την προχειρότητα των δομών που οι ίδιοι ονομάζουν «μείωση της βλάβης» και οι οποίες έχουν ανοίξει χωρίς όρια και πλαίσιο,
- τη συνέχιση της επιδημίας του HIV σε Βόλο και Θεσσαλονίκη χωρίς καμία κίνηση από τη μεριά της Διοίκησης με αποτέλεσμα να αφήνονται οι εξαρτημένοι στην τύχη τους,
- την αυξημένη θνητότητα των εξαρτημένων της Αθήνας όπως έχει καταγραφεί από ερευνητές εκτός ΟΚΑΝΑ,
- τη μείωση των ατόμων που λαμβάνουν θεραπεία υποκατάστασης, γεγονός το οποίο αντί να απασχολήσει τη Διοίκηση ώστε να δούμε που πήγαν αυτοί οι άνθρωποι, οδήγησε σε κλείσιμο μονάδων και μείωση των δομών υποκατάστασης. Προσφιλής τακτική των ανίδεων και αδιάφορων ανά τους αιώνες: «Πονάει κεφάλι, κόβει κεφάλι».
Αλλά ποιος αλήθεια θα μιλήσει για όλα αυτά;
- Οι δήθεν «υπηρεσιακοί παράγοντες»; Δεν υπάρχουν Διευθυντές αλλά μόνο αναπληρωτές οι οποίοι καθώς είναι τοποθετημένοι με αδιαφανείς «διαδικασίες» είναι ευάλωτοι στον εκφοβισμό και την δουλικότητα.
- Η «Επιστημονική Επιτροπή»; Δεν υπάρχει με ευθύνη του ΔΣ του Συλλόγου.
- Ο «Σύλλογος Εργαζομένων»; Δεν ασχολείται με οτιδήποτε πέραν των μικροεκδουλεύσεων προς συγκεκριμένους εργαζόμενους και μεγαλοεκδουλεύσεων στη διοίκηση (πχ, πως θα περάσει ο Εσωτερικός Κανονισμός Λειτουργία και το κλείσιμο των μονάδων χωρίς να ανοίξει μύτη και άλλα παρόμοια).
Η δουλειά σε δομές μείωσης της βλάβης είναι δύσκολη – κι αυτό αναγνωρίζεται διεθνώς. Όχι γιατί οι εργαζόμενοι πρέπει κάνουν τους δαμαστές σε θηριοτροφεία, αλλά γιατί, πέραν της επικινδυνότητας, υπάρχει διαρκής ματαίωση.
- Απαιτείται, λοιπόν, για να τα βγάζουμε πέρα, καλή εκπαίδευση και εποπτεία. Συνεχής εκπαίδευση και συνεχής εποπτεία από εξωτερικούς επόπτες. Και ένα ασφαλές πλαίσιο, όπου ο καθένας να μπορεί να καταθέσει τους προβληματισμούς, τους φόβους και τις ιδέες του κι αυτό να γίνεται αντιληπτό ως συμβολή στην καλύτερη οργάνωση της δουλειάς και στη θεραπεία και όχι ως κακόβουλη κριτική και αμφισβήτηση του υπευθύνου/του Τμήματος Εφαρμογής/του Προέδρου και των όποιων μελλοντικών επιδιώξεων του..
- Ασφαλές εργασιακό περιβάλλον είναι το μέρος εκείνο όπου πας και μπορείς να δουλέψεις, όχι το μέρος εκείνο όπου σε χρησιμοποιούν ως σάκο του μποξ (μεταφορικά και ενίοτε στην κυριολεξία, μιας και τα περιστατικά βίας πληθαίνουν). Απαιτείται επαρκές, καλά εκπαιδευμένο προσωπικό, λειτουργία της ομάδας και πρωτόκολλα ασφαλείας ώστε οι άνθρωποι να μπορούν να εργάζονται χωρίς το φόβο ότι θα τους απειλήσουν, να τους φτύσουν, να τους σπρώξουν, να τους γρονθοκοπήσουν (συνέβη και πρόσφατα, στο Κέντρο Ημέρας της Αθήνας), να τους σημαδέψουν με όπλο (συνέβη και πρόσφατα, στο ΧΕΧ). Γιατί, καθρεφτίζοντας τη βία και την απόγνωση “εκεί έξω”, όταν δεν υπάρχουν παρεμβάσεις, η βία κλιμακώνεται. Όσοι το ξέχασαν, να θυμηθούν – και να ενημερώσουν και τους νεώτερους – για την υπόθεση ομηρείας στα Χανιά πριν από λίγα χρόνια
- Και φυσικά σίγουρα δεν βοηθά η στελέχωση των δομών άμεσης πρόσβασης με τη μέθοδο των δυσμενών μεταθέσεων
Στη σχέση με την κοινωνία
Σχέση και συνεργασία με την κοινωνία των πολιτών δεν είναι η χρήση 2 -3 μελών προγραμμάτων ως “μαϊντανών” σε επιστημονικά συνέδρια. Είναι η καταγραφή των πραγματικών αναγκών, η συζήτηση με τους εκπαιδευτικούς και τους φορείς, οι κοινές δράσεις στις γειτονιές.
Η δημιουργία δομών μέσα στην κοινότητα δε γίνεται με “τσαμπουκά”, χωρίς συνεννόηση και στοιχειώδη συναίνεση της τοπικής κοινωνίας. Δε φταίνε μόνον οι “αγανακτισμένοι κάτοικοι” στα Μανιάτικα, ούτε μόνον η τωρινή διοίκηση του ΟΚΑΝΑ. Η κακή φήμη των προγραμμάτων στον Πειραιά ξεκίνησε από το Λοβέρδο, τον υπερήφανο υπουργό που έκλεισε τη μονάδα υποκατάστασης στον Πειραιά για να “καθαρίσει” (!) την πόλη.
Αυτοί που σίγουρα δε φταίνε είναι οι εργαζόμενοι και οι ωφελούμενοι της δομής που είναι αναγκασμένοι να δουλεύουν μέσα στην “αντάρα” της συνεχιζόμενης διαμάχης του Δήμου με τον ΟΚΑΝΑ και τις συχνές παραστάσεις διαμαρτυρίας έξω από τη δομή. Τουλάχιστον η κοινωνία έχει προοδεύσει – να το αναγνωρίσουμε αυτό: οι διαμαρτυρίες είναι εξαιρετικά πολιτισμένες συγκρινόμενες με τις προ δωδεκαετίας – όταν αγανακτισμένοι πολίτες μας τραβούσαν φωτογραφίες «για να μη μπορούμε να βγούμε ποτέ βόλτα στην περιοχή» και μας πετούσαν πέτρες στο Νοσοκομείο της Νίκαιας. Και για να γίνει εντελώς κατανοητό ότι οι εργαζόμενοι είναι οι μόνοι που δεν ευθύνονται για όλα αυτά, να θυμίσουμε ότι τους ίδιους εργαζόμενους τους οποίους η τότε διοίκηση έστειλε ως σάκους του μποξ στην περιοχή της Νίκαιας, μια επόμενη διοίκηση τους κάλεσε σε απολογία (με τελευταίο ερώτημα “Θέλετε να συνεχίσετε να εργάζεστε στον Οργανισμό;”) επειδή τόλμησαν, με εσωτερικό έγγραφο, να διαφωνήσουν με το κλείσιμο της μονάδας μεθαδόνης που λειτουργούσε εκεί. Τώρα μια άλλη διοίκηση αποφασίζει να ξανανοίξει τη μονάδα μεθαδόνης στη Νίκαια, παίζοντας για άλλη μια φορά τις "κυρίες κουμπάρες" με τους θεραπευόμενους.
Ναι, θέλουμε να συνεχίσουμε να εργαζόμαστε στον ΟΚΑΝΑ. Όχι γιατί είμαστε απελπισμένοι αλλά γιατί θέλουμε να δουλεύουμε σε ένα δημόσιο οργανισμό που παρέχει υψηλής ποιότητας υπηρεσίες, σε ένα πληθυσμό που κανείς άλλος δε θέλει να ασχολείται μαζί του. Γι' αυτό οφείλουμε να προστατεύσουμε τους εαυτούς μας, τη δουλειά μας και τους ασθενείς μας. Να έχουμε άποψη, να κρίνουμε και να συμμετέχουμε στη λήψη και στην αξιολόγηση των αποφάσεων.
Και αυτό είναι μέρος της δουλειάς του Συλλόγου Εργαζομένων: όχι να βγάζει δελτία τύπου όπου υπερασπίζεται τη νομιμότητα της λειτουργίας του Κέντρου Ημέρας. Δουλειά του Συλλόγου είναι
- να ελέγχει τις αποφάσεις της Διοίκησης,
- να προστατεύει τους εργαζόμενους,
- να διασφαλίζει στα μέλη των δομών ότι ο ΟΚΑΝΑ θα τους φέρεται όπως σε «κανονικούς» ανθρώπους (με τα δικαιώματα και τις υποχρεώσεις τους) και
- να αποτελεί εγγύηση για την κοινωνία ότι όλες οι δομές του ΟΚΑΝΑ θα λειτουργούν όπως πρέπει ώστε να βοηθάνε τους ασθενείς και τη γειτονιά.
Από τη μεριά μας έχουμε πολλάκις καταθέσει τις αμφιβολίες μας για τη θέληση της πλειοψηφίας του Συλλόγου να υπηρετήσει αυτό τον ρόλο.
Δεν έχουμε όμως ποτέ καταθέσει τα όπλα και συνεχίζουμε τον αγώνα. Και για να μην επιβεβαιωθεί η γνωστή ρήση «Ο καθένας έχει το σύλλογο και τη συνδικαλιστική εκπροσώπηση που του ταιριάζει» είναι σίγουρο ότι δεν (πρέπει να) είμαστε μόνοι και μόνες σε αυτό τον αγώνα.