ΔΕΛΤΙΟ ΘΥΕΛΛΗΣ 09.03.22: Η ΣΥΝΕΛΕΥΣΗ ΠΟΥ, ΤΕΛΙΚΑ, ΔΕΝ ΗΤΑΝ ΣΥΝΕΛΕΥΣΗ ΚΑΙ ΤΑ ΜΑΘΗΜΑΤΑ ΠΟΥ ΠΗΡΑΜΕ ΑΠ’ ΑΥΤΗ

 Η χθεσινή συνέλευση (η πρώτη μετά από πάνω από τρία χρόνια) δεν ήταν ιδιαίτερα πολυπληθής, είχε όμως ένταση και σπάνια (για την κουλτούρα μας) αγένεια και αλαζονεία.

Αρχικά τέθηκε προς συζήτηση η ένσταση της Αγωνιστικής Συσπείρωσης για τη δυνατότητα εγγραφής των συναδέλφων με ελαστικές σχέσεις εργασίας και τις προϋποθέσεις συμμετοχής στις αρχαιρεσίες που επίκεινται. 

Δε θα μεταφέρουμε την αγένεια και τη μισανθρωπία κάποιων τοποθετήσεων – δεν υπάρχει λόγος να πικράνουμε τους ανθρώπους με τους οποίους δουλεύουμε μαζί και κάποιοι τους θεωρούν στην καλύτερη περίπτωση αόρατους και στη χειρότερη «λαμόγια», που προσπαθούν να κοροϊδέψουν το σωματείο και να γράφονται – ξεγράφονται από αυτό προκειμένου να ψηφίσουν το ΠΑΜΕ και την ΑΡΣΥ. Θα ήταν αστεία τα επιχειρήματα αν δεν ήταν αποκρουστικά.

Οφείλουμε όμως να σταθούμε στα δύο σημαντικότερα για μας σημεία:

Κατ’ αρχήν, στην άποψη μας: Αυτό που ζητάει η πλειοψηφία του ΔΣ από τους συναδέλφους είναι αναδρομική υποχρεωτική συμμετοχή στον Σύλλογο, προκειμένου να θεωρηθούν ταμειακά εντάξει και άρα να ψηφίσουν και να ψηφιστούν. Αυτό είναι παράνομο: όσες γνωμοδοτήσεις κι αν φέρουν όσο κι αν το τραβήξουν από δω όσο κι αν το τραβήξουν από εκεί, δεν επιτρέπεται υποχρεωτική συμμετοχή και μάλιστα αναδρομικά.

Αλλά το πιο σημαντικό είναι άλλο: Ευθύνη του σωματείου, όταν οι μισοί πλέον εργαζόμενοι δουλεύουν με επισφαλείς σχέσεις και συχνά ντροπιαστικά χαμηλές αποδοχές είναι να βρει τρόπο να εμπεριέχει τα αιτήματα και την αγωνία όλων – να τους εντάξει στο σωματείο, να τους οργανώσει, να εμπνεύσει, να δημιουργήσει τους όρους για αγωνιστικές μαζικές διεκδικήσεις και νίκες. Το δικό μας σωματείο όχι μόνο δεν έκανε τίποτα απ’ όλα αυτά, αλλά δεν επέτρεψε στους (ελάχιστους, δυστυχώς) συναδέλφους που το θέλησαν  να γραφτούν χωρίς να πληρώσουν αναδρομικά! 

Δεν θα συζητήσουμε την ηθική πλευρά – αν και, πραγματικά, δεν καταλαβαίνουμε πώς ζητά κανείς από την καθαρίστρια των 250 ευρώ τα 75 για ένα σύλλογο που δεν ασχολείται με τα προβλήματά της. Αλλά δεν μπορούμε να μη τονίσουμε ότι είναι πολιτικά λάθος (αν ο στόχος είναι η μαζικοποίηση του σωματείου και η μεγαλύτερη αποτελεσματικότητα) και νομικά δεν «πατάει» πουθενά, ούτε στο καταστατικό αναφέρεται, ούτε συνηθισμένη πρακτική σωματείων  είναι.

Εξίσου εντυπωσιακό (;) όμως ήταν πως, όταν έγινε σαφές από τη συζήτηση πως πολλοί από τους παρόντες διαφωνούσαν με την απόφαση του ΔΣ, τότε ξαφνικά η πλειοψηφία του ΔΣ με πρωτοστατούντες τον Αντιπρόεδρο και τον Πρόεδρο είδε το φως το αληθινό και μας αποκάλυψε ότι η Συνέλευση έπαψε να είναι Συνέλευση. Γιατί «ήμασταν λίγοι». Τότε τέθηκε θέμα απαρτίας, αλλά ούτε αυτό συζητήθηκε μια που «είναι η τελευταία Συνέλευση, οπότε έχει απαρτία». Η τελευταία «απ’ αυτές που γίνανε πανελλαδικά» (για τις οποίες, φυσικά(;) δεν ενημερωθήκε κανείς ούτε πριν ούτε, έστω, εκ των υστέρων. Το καταστατικό που λίγο πριν ήταν "σαφές" και δεν επέτρεπε τις νέες εγγραφές, τώρα ξαφνικά καταχωνιάστηκε σε μια γωνιά ή μάλλον πετάχτηκε στα σκουπίδια). Αλλά παρότι «είναι Συνέλευση» τελικά, «δεν μπορεί ν’ αποφασίσει για τίποτα γιατί είναι εκλογοαπολογιστική». Αλλά «για τον απολογισμό να κάνουμε μια συζήτηση μετά. Τώρα να εκλέξουμε την εφορευτική γιατί μετά θα φύγει ο κόσμος».

Κι αν όλα αυτά φαίνονται μπερδεμένα στην πρώτη ανάγνωση, δεν είναι. Αντίθετα, είναι ξεκάθαρα. Για τα παλληκάρια της πλειοψηφίας (και τη δεύτερη παράταξη, που τώρα δεν αισθάνεται καμία υποχρέωση να απολογηθεί, μια που τα μέλη της «δεν μιλούσανε μεταξύ τους», οπότε καμία σχέση δεν έχει με τον απερχόμενο λόγω σύνταξης Μ. Λαζαρή!) ο σύλλογος δεν είναι των εργαζόμενων στον ΟΚΑΝΑ. Είναι το κλειστό club στο οποίο, υπό προϋποθέσεις (σχέση εργασίας, μονιμότητα, ει δυνατόν απουσία ουσιαστικών προβλημάτων με τη μισθοδοσία και το χώρο εργασίας, πιστοποιητικό εμβολιασμού), μπορείς να γίνεις δεκτός. Κι αυτό το club είναι πλέον απωθητικό στην πλειοψηφία των εργαζομένων – είτε είναι μέλη είτε όχι, είτε ψηφίσουν είτε όχι.

Κι αυτή είναι και η μεγαλύτερη ευθύνη του απερχόμενου ΔΣ. Όχι η μη υπογραφή Συλλογικής Σύμβασης, η απουσία έστω συζήτησης με τους εργαζόμενους για έναν Εσωτερικό Κανονισμό που να υπηρετεί τα συμφέροντα ασθενών και εργαζομένων και τη Δημόσια Υγεία, η έλλειψη αντίδρασης στην κάλυψη των πάγιων και διαρκών αναγκών με ΟΑΕΔ/επικουρικούς/ ΕΣΠΑ/ μπλοκάκια/ συνεργεία, η ανοχή στη λειτουργία των μονάδων χωρίς γιατρούς και τόσα άλλα. Η μεγαλύτερη ευθύνη τους είναι πως τόσο με τη δράση όσο και με τις παραλείψεις τους απαξίωσαν και απαξιώνουν την ίδια την ιδέα, το νόημα της συλλογικότητας, του συνδικαλισμού, της μαζικής δράσης. Πως δικαιολογούν με την τακτική τους όλα τα στερεότυπα των συνδικαλιστών που κοιτάζουν μόνο τη βολή τι δική τους και των «δικών» τους. Πως εμπεδώνουν στους νέους εργαζόμενους την αντίληψη της ατομικής ανέλιξης, των δημοσίων σχέσεων και της ανάθεσης αντί της συλλογικής διεκδίκησης, της μισανθρωπίας αντί της αλληλεγγύης. Κι αυτό θα το βρούμε (το βρίσκουμε ήδη μπροστά μας) παλιοί και νέοι.

Δεν πρέπει, δεν θέλουμε και δεν μπορούμε να συναινέσουμε σε αυτό.

Το σωματείο-club όπου συναγελαζόμαστε και χαριεντιζόμαστε με την εκάστοτε Διοίκηση, κάνουμε μικροεξυπηρετήσεις και λύνουμε μικροπροβληματάκια, ο γραφειοκρατικός εργοδοτικός συνδικαλισμός, η αποθέωση της ανάθεσης και της «φωτισμένης» εκπροσώπησης – όλα αυτά δεν είναι μόνον απωθητικά «αισθητικά». Είναι απολύτως αναποτελεσματικά – αν, βέβαια, ο στόχος μας είναι ένα ζωντανό σωματείο που θα αγωνίζεται και θα κερδίζει και ένας Οργανισμός που θα υπηρετεί σωστά τη Δημόσια Υγεία χωρίς να καίει τους εργαζόμενους σ’ αυτόν.

Γι΄ αυτό θα συμμετέχουμε στις εκλογές. Για να διεκδικήσουμε τη δυνατότητα στη συλλογικότητα, τη ζωντάνια, τις συνελεύσεις όπου θα διαφωνούμε μεταξύ μας, θα συζητάμε ξανά, θα αναζητούμε την κοινή συνισταμένη, θα εμπνεόμαστε, θα υλοποιούμε τις αποφάσεις μας. Αλλιώς, στις επόμενες εκλογές (όταν γίνουν, αν το επιτρέψουν οι συνθήκες πολέμου, πανδημίας, σεισμού, λιμού και καταποντισμού) μπορεί και να αποφασίσουν να ψηφίσουν μόνοι τους για να μην τρέχουμε στα κεντρικά…