Η ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΙΑ ΣΥΝΕΧΙΖΕΙ ΤΙΣ ΕΠΙΘΕΣΕΙΣ
Σχεδόν 30 χρόνια τώρα οι διοικήσεις στον οργανισμό εφαρμόζουν μία τακτική (που εφαρμόζεται και σε πολλά άλλα νομικά προσωπικά ιδιωτικού δικαίου) : οι αναρρωτικές άδειες μέχρι τρεις ημέρες πληρώνονται με ολόκληρο το ημερομίσθιο παρόλο που δεν είναι υποχρεωτικό από το νόμο.
Για λόγους που μας είναι τελείως αδιάφοροι και άγνωστοι, η τωρινή διοίκηση συνεχίζοντας την αντεργατική της στάση (όπως μας έχει συνηθίσει από την αρχή της θητείας της) καταργεί αυτό που εφαρμόζεται τόσα χρόνια στον οργανισμό χρησιμοποιώντας ως δικαιολογία, νόμο που ψηφίστηκε το 1967 (!!!).
Ανεξάρτητα από το αν είναι νομότυπο, όπως πρόλαβε να μας ενημερώσει το ΔΣ φερέφωνο, δεν πρέπει να το επιτρέψουμε. Ο σύλλογος εργαζομένων αν θέλει να σέβεται τον εαυτό του και το ρόλο του, οφείλει να θυμίσει στη Διοίκηση και τους παρατρεχαμενους της, ότι αυτά δεν είναι καπρίτσια, ούτε μπορούν μονομερώς να αλλάζουν από τη μία μέρα στην άλλη το ισχύον εθιμικό δίκαιο όπως προβλέπεται από όλες τις συλλογικές μας συμβάσεις μέχρι τώρα. Τόσο το πνευμα όσο και το γράμμα των μέχρι σήμερα ΣΣΕ επιβάλλει να μην καταργούνται εργασιακά δικαιώματα που έχουν κατακτηθεί (ή έστω παραχωρηθεί) από τις προηγούμενες διοικήσεις.
Και για να μαθαίνουν οι νεότεροι, αυτός είναι ο λόγος που πρέπει να έχουμε συλλογικές συμβάσεις εργασίας. Για να μην μπορεί ο κάθε τυχαίος διορισμένος πρόεδρος με τους παρατρεχάμενους του να αποφασίζει εν λευκώ αν θα εφαρμόσει αυτή ή την άλλη διάταξη, λες και είναι αυτοκράτορας.
Η συλλογική σύμβαση εργασίας είναι το ύψιστο συνδικαλιστικό δικαίωμα. Οι εργαζόμενοι του ΟΚΑΝΑ έχουν παλέψει πάρα πολύ (και πολύ αποτελεσματικά) για το δικαίωμα αυτό. Οι μνημονιακές κυβερνήσεις, της κυβέρνησης του συριζα συμπεριλαμβανομένης, κατάργησαν το δικαίωμα σε συλλογική σύμβαση στο πλαίσιο της αντεργατικης τους αντεπίθεσης. Ήμασταν και είμαστε απέναντι τους. Όπως είμαστε απέναντι στη συνδικαλιστική γραφειοκρατία που τους βοηθάει να εφαρμόζουν τις κατάπτυστες ταξικές πολιτικές τους.
Για αυτό απεργήσαμε σήμερα.
Για αυτό εμείς θα συνεχίσουμε να διεκδικούμε το δικαίωμα σε ΣΣΕ με πλήρη εργασιακά δικαιώματα σε όλους κ σε όλες, με αξιοπρεπείς μισθούς και ασφάλεια στον εργασιακό χώρο. όσο κι αν η πλειοψηφία του διοικητικού συμβουλίου του σωματείου σφυράει αδιάφορα και ετοιμάζει εκδρομές.
1.Ο ρόλος ενός σωματείου εργαζομένων δεν είναι να οργανώνει χοροεσπερίδες ούτε εκδρομές, ούτε να τακτοποιεί τις βάρδιες των νοσηλευτών ή να υπόσχεται μετακινήσεις. Τα ανοιγοκλεισίματα μονάδων με σκοπιμότητες τουλάχιστον αμφισβητούμενες, η επικινδυνότητα (για εργαζόμενους και ωφελούμενους) στις δομές άμεσης πρόσβασης, οι συνεχείς μετακινήσεις προσωπικού (ή, καλύτερα, μέρους του προσωπικού – του ίδιου πάντα μέρους του προσωπικού), η προσπάθεια θεσμικής αντιμετώπισης του καταγγελόμενου mobbying με θεσμοθέτηση της διαδικασίας αλληλοκαρφώματος , η καλλιέργεια του κοινωνικού αυτοματισμού σε όλα τα επίπεδα (“δε μας έδωσαν άδεια την Πρωτοχρονιά γιατί οι εργαζόμενοι στην Κάτω Ραχούλα δεν τηρούν το ωράριο”, “μας βάλανε να πάρουμε τις άδειες γιατί η Μαρία από την Πέρα Ραχούλα ζήτησε να την πληρωθεί” κοκ) – ε, όλα αυτά θα ήταν πιο δύσκολο να συμβούν εάν υπήρχε ένα σωματείο που έκανε “τη δουλειά του”.
2.Στο θέμα των αναρρωτικών αδειών η “δουλειά” ενός σωματείου θα ήταν να απαιτήσει, κατ' αρχήν, να έχουν το δικαίωμα να αρρωστήσουν όλοι οι εργαζόμενοι – γιατί, για να μην ξεχνιόμαστε, η αναρρωτική άδεια, το δικαίωμα να κάτσεις σπίτι σου αν είσαι άρρωστος, είναι δικαίωμα μόνο κάποιων κατηγοριών εργαζομένων και όχι όλων.
Να διεκδικήσει μια σειρά από ρυθμίσεις να μην είναι “εθιμικώ δικαίω” αλλά να συμπεριληφθούν σε συλλογική σύμβαση. Δεν μπορεί κάθε φορά να εξαρτώνται οι συνθήκες εργασίας από το mood του εκάστοτε αυτοκράτορα.
Να επισημάνει το αυτονόητο: αν σε κάποιες δομές πολλοί εργαζόμενοι λείπουν με αναρρωτική άδεια, δε χρειαζόμαστε το σωματείο να μας πει ότι “είναι διευθυντικό δικαίωμα να τους ελέγξουν”. Χρειαζόμαστε ένα σωματείο που θα επισημάνει πως όταν οι εργαζόμενοι δεν αντέχουν να πάνε στη δουλειά ή αρρωσταίνουν συνεχώς ΚΑΤΙ ΓΙΝΕΤΑΙ ΛΑΘΟΣ. Κάτι σάπιο υπάρχει στην Αυτοκρατορία. Και να διεκδικήσει μέτρα πρόληψης της εργασιακής εξουθένωσης - όχι κατασταλτικά και ελεγκτικά μέτρα αλλά βελτίωση των συνθηκών εργασίας, ασφάλεια, εποπτεία.
3. Δε χρειάζονται μαντικές ικανότητες για να μαντέψει κανείς πως στο νέο γιγαντιαίο φορέα όλα αυτά (το burn out, το mobbying, τα θέματα ασφάλειας, η συνεχής ματαίωση, η αλλάγή των συνθηκών και του αντικειμένου της εργασίας ανάλογα με το mood του “ελέω Θεού” αυτοκράτορα) δεν θα εξαφανιστούν – θα πολλαπλασιαστούν με γεωμετρική πρόοδο.
ΥΓ. Προφανώς, δεν έχουμε κανένα πρόβλημα με τις χοροεσπερίδες ούτε μα τα ταξίδια. Τα λατρεύουμε Αλλά τα απολαμβάνουμε περισσότερο όταν, προηγουμένως, έχουμε κάνει “τη δουλειά μας”...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου