ΤΗΝ ΤΕΤΑΡΤΗ 9 ΝΟΕΜΒΡΗ, ΕΜΕΙΣ ΑΠΕΡΓΟΥΜΕ

 ΑΠΕΡΓΟΥΜΕ

• Γιατί δέκα χρόνια τώρα όχι μόνο δεν έχουμε πάρει ούτε ευρώ αύξηση, αλλά βλέπουμε και την αξία του μισθού μας να κατρακυλά - και την κυβέρνηση, τον υπουργό (αλλά και κάποιους «έξυπνους» εντός ΟΚΑΝΑ) να τολμούν να μας κουνάν και το δάχτυλο γιατί, κατά την άποψή τους “παίρνουμε πολλά”.

• Γιατί δουλεύουμε χωρίς συλλογική σύμβαση, με όλο και λιγότερα δικαιώματα, οι μισοί με ελαστικές σχέσεις εργασίας και μας λένε πως πρέπει να είμαστε κι ευχαριστημένοι γιατί αλλού είναι χειρότερα (“Αν δεν ήσουν στον ΟΚΑΝΑ θα είχες ψωμολυσσάξει”, όπως έλεγε με λεπτότητα ο Γενικός Διευθυντής της καρδιάς τους).

• Γιατί ούτε θέλουμε, ούτε μπορούμε να «προσαρμοστούμε» στη νέα κανονικότητα: 
• στο κυνήγι των προσφορών του καλαθιού του νοικοκυριού, 
• στα fuel pass, στα freedom pass, 
• στα «ό,τι του φανεί του λολοστεφανή» pass, 
• στο εμμονικό κυνήγι του ξεχασμένου διακόπτη και 
• στη θέρμανση με το μαγκάλι. 

Αρνούμαστε να προσαρμοστούμε στη νέα κανονικότητα, γιατί αυτή η κανονικότητα είναι η δική τους κανονικότητα, δεν είναι η δική μας. 

Ούτε μας ρώτησαν και ούτε σκοπεύουν να μας ρωτήσουν (αν δεν τους αναγκάσουμε) τι θέλουμε εμείς. Τι ονειρευόμαστε εμείς:

            για τη δουλειά μας, 

                    για τα παιδιά μας, 

                            για το μέλλον μας, 

                                    για τη ζωή μας ολόκληρη. 

Και δυστυχώς συνάδελφοι, αν δεν επιβάλλουμε εμείς την δική μας ατζέντα, η ζωή μας θα είναι μίζερη και μισή: 

• με pass μικρής διάρκειας και καλάθια περιορισμένων προϊόντων (ληγμένων ή σχεδόν), 
• με νοίκια στον ουρανό, 
• με διακοπές μόνο στα όνειρα μας, 
• ελπίζοντας να μην αρρωστήσουμε και περιμένοντας να φτάσουμε στα γηρατειά με την εθνική σύνταξη της ντροπής, 
• για να φύγουμε από τον μάταιο τούτο κόσμο εξουθενωμένοι από μια ζωή που αλλιώς την περιμέναμε κι αλλιώς μας βγήκε. 

Αλήθεια, οι νέοι και νέες συνάδελφοι αυτό ονειρεύονταν για τη ζωή τους; Για αυτό σπούδασαν; Για αυτό έκαναν μεταπτυχιακά, επιβαρύνοντας τον οικογενειακό προϋπολογισμό; Για να συνεχίσουν να μένουν με τη μαμά και τον μπαμπά στο εφηβικό δωμάτιο, για να περιμένουν το «τσοντάρισμα», για να τα βγάλουν πέρα λίγους μήνες παραπάνω και μετά την απόλυση;

Και σε εσάς συνάδελφοι, που θέλετε να απεργήσετε και δεν το τολμάτε, γιατί πολύ λογικά σκέφτεστε το χαμένο μεροκάματο, θέλουμε με πολύ τρυφερότητα να πούμε: 

"Παιδιά, κανείς δεν σώθηκε με ένα μεροκάματο. Αντίθετα πολλοί σώθηκαν επειδή κάποιοι, κάπου, κάποτε έκαναν απεργία και θυσίασαν τα μεροκάματα τους". 

Είναι απλό: αν δώσουμε το μήνυμα ότι είμαστε τόσο αποφασισμένοι που «θυσιάζουμε» ακόμη κι αυτό το πολύτιμο μεροκάματο μας, τότε ο φόβος θα αλλάξει στρατόπεδο. Θα φοβηθούν αυτοί που δημιουργούν την απελπισία μας, κι ο κόσμος θα αρχίσει να αλλάζει.  

Εμείς πάντως κουραστήκαμε να παρακολουθούμε ως θεατές, κουραστήκαμε να είμαστε τα θύματα της κρίσης (της οικονομικής, της υγειονομικής, τώρα της ενεργειακής, αύριο της εθνικής;), που καταστρέφει τις ζωές τις δικές μας και των διπλανών μας, την ίδια ώρα που αυτή η ίδια κρίση, (της οποίας το αίτιο είναι κρυφό όσο η βαρβαρότητα του καπιταλισμού), μετατρέπεται διαρκώς σε ευκαιρία για τους πλούσιους που γίνονται πλουσιότεροι και θησαυρίζουν (με το παζάρι των τραπεζών και των δανείων, των απευθείας αναθέσεων, των πακτωλών εκατομμυρίων για δήθεν εκπαίδευση και ενημέρωση, των ιδιωτικών κλινικών, των εταιρειών ρεύματος, των ραφάλ και των υποβρυχίων κοκ). 

Εμάς η αποφορά της σήψης, αντί να μας κοιμίζει, μας εξοργίζει. 

Και ξέρουμε πως καμιά κυβέρνηση (από όπου κι αν προέρχεται)

                καμιά διοίκηση και 

                    καμία βολεμένη συνδικαλιστική εκπροσώπηση, 

δεν πρόκειται να σώσει τους "θεατές", τους "ήσυχους" και τους "προσαρμοσμένους". 

Είναι δική μας ανάγκη από θεατές να γίνουμε οι πρωταγωνιστές της ζωής μας και να παλέψουμε γι' αυτήν. 

Και πολύ αργήσαμε!

ΥΓ. Ειδικά όσο αφορά τους δικούς μας "συνδικαλιστές", που κάθε μέρα αξιοθαύμαστα ξεπερνούν σε αδιαντροπιά τον ίδιο τους τον εαυτό, δεν θέλουμε να χαλάσουμε τη μέρα και να ασχοληθούμε με τα πεπραγμένα τους. Ας οργανώνουν αυτοί γλέντια σε ουζερί: Για μας η απεργία είναι το γλέντι, η διαδήλωση είναι ο τόπος όπου θέλουμε να συναντηθούμε με τους συναδέλφους και τις συναδέλφισσες. Και αυτό το γλέντι δεν θα τους το χαρίσουμε. Σε αυτό το γλέντι θα είμαστε εκεί, όπως είμασταν πάντα και όπως θα είμαστε και στο μέλλον, μέχρι ο κόσμος της εργασίας να νικήσει τα σαπρόφυτα των κερδοσκόπων, και τους συνδικαλιστές της διαπλοκής και της υποταγής.

Αφιερωμένο εξαιρετικά το ακόλουθο σκιτσάκι: